Dag kleine vlinder!

Al was je nog maar 5 weken en 5 dagen oud, toch voelde ik me al mama!

Al was je nog maar zo klein, dat verdient het nog niet om nu al een vlinder te mogen zijn!

Na 10 maanden proberen waren we dan eindelijk zwanger van jou.
Vanaf 't moment dat ik het zag, hielden we al van jou.

Het heeft helaas niet zo mogen zijn, maar dat ontneemt niet mijn pijn.
Intens veel verdriet, om iemand maar zo klein en fijn.


Even mijn hart luchten;
Na een moeilijke periode met mijn vriend hadden we in juni besloten na 10 maanden proberen even onze kinderwens aan de kant te zetten. Er stond een verhuizing aan te komen eind juli, dus even rust en er niet mee bezig willen zijn.
Op 17 juli had ik eigenlijk ongesteld moeten worden.
Dit gebeurde niet, maar ach! Verhuizing, moeilijke periode gehad. Het zal de stress wel zijn toch?!
Jeuk aan m'n buik? Zal de warmte zijn.
Moeilijke stoelgang? Zal wel weinig vezels hebben gehad.
Moeheid? Ach, veel gewerkt!
Op 20 juli nog niet ongesteld. Toch maar een testje doen dan? Ja, laten we dan doen.
Na vier minuten kwam en een 2e streepje. Zal het dan een indrooglijntje zijn? Morgen nog maar één doen met ochtend urine.

Na een hele nacht amper te hebben geslapen. Zat ik om 8;30 op de wc met mn maatbeker en m'n test!
Direct naar één minuut een tweede streep! Met een brede glimlach, waar mijn mondhoeken pijn van deden schudde ik de aanstaande papa wakker! JIJ WORDT PAPA riep ik!
Nadat ik 's avonds nog een digitale van CB had gedaan waar ook binnen 1 minuut zwanger stond, konden we er dan niet meer om heen!
10 maanden lang wachten en hopen en dan ineens, daar was je!
Toch kreeg ik het gevoel, dat dit van korte duur zou zijn. Het voelde al niet goed.
Ik wilde het gevoel onderdrukken, maar van binnen wist ik, dat mijn gevoel altijd gelijk heeft.
Ik drukte het weg. Genoot van het zoeken naar spullen en het feit dat jij in mij zat!
Af en toe voelde ik me misselijk.
Gisteren avond na een bezoekje aan de wc zag ik een beetje bruine afscheiding. Mijn gevoel werd bevestigd.
Toch met moed op internet gekeken en ook hier op ZWpagina werd me gezegd, dat het wel een oude innesteling bloeding kon zijn.
Gerust gesteld ging ik slapen.

Vanmorgen werd ik wakker. Nog steeds bruin, maar nu wat waterig.
Inlegkruisje er dan maar in. Na 10 minuten maar even naar de wc.
SHIT!! Ik zie roodbloed. Mijn verloskundige gebeld, maar er neemt niemand op! Andere verloskundige gebeld, meer dan mij aanhoren en zeggen: het is afwachten. Ze konden niets voor me doen.
Nadat ik geen bloed meer zag en me best oké voelde. Besloot ik om maar even naar de winkel te gaan om wat eten te halen. Ik ging immers verhuizen en had niets meer in huis.
Ik sta op en.... paf! Alsof er een brandslang aanwerd gezet en alles er uitspoot!
Helder/donker bloed met stolsels. Dit is foutte boel!

Verslagen kroop ik als een klein kind in 't hoekje van de bank! Wat nu?
Mn vriend zat al in het zuiden van het land en ik nog in het oosten.
Mijn moeder was hier binnen 15 minuten! Samen kei hard gehuild, waarna ze de dokter belde.
Die bevestigde dat het een miskraam kon zijn en dat ik af moest wachten!
POTVER! Daar heb ik niets aan! Ik wil feiten! Ik wil antwoorden! Ik wil een echo of iemand die voelt of wat dan ook!
Ziekenhuis gebeld! Sorry, mevrouw iedereen is met lunche pauze!
%##$@!^^$%$##$##$#$#

Ik kon de wereld vervloeken!


Na een poosje naar mijn moeders huis gegaan, daar maar een beetje zitten en weer bellen naar een verloskundige en ziekenhuis!
Weer kreeg ik te horen; het is afwachten! Wat een stelletje...... grr!
Ik kreeg krampen. Ik kon niet zitten, lopen of staan!
Dokter maar weer bellen dan! Nou, met pijn en moeite mocht ik dan langs komen!
Na een kort gesprek mocht ik op de behandel tafel liggen. Na wat getrek en geduw aan mijn buik mocht ik mijn broek uit doen en hij zou wel even mijn baarmoeder voelen.
Ook daar naar getrek, geduw en wat hij dan ook daar binnen deed. Ik jankte van de pijn. Concludeerde hij dat het een miskraam was! En ik moest wachten tot het vruchtje er uit kwam!

Verslagen belde ik mijn vriend op! Hij was helemaal stil en kon alleen maar luisteren naar mijn verhaal en verdriet...

Aan het einde van de dag ben ik toch maar weer naar mijn eigen huis gegaan. Na daar een half uurtje te hebben gezeten voelde ik iets raars!
Even kijken in m'n maandverbandje. Tampons daar moet ik nu niet aan denken!
En ja... daar lag ons kindje tussen een stolsel. Helemaal ingepakt in 't weefsel.
Ik heb het opgepakt en mn vriend weer gebeld.
Moet ik het mee nemen?! Nee, zegt ie: "ik kan het niet zien!"

Na wat gepulk in het weefsel besluit ik het maar weg te gooien.
Na een uur kom ik terug om mijn besluit.
Ik zoek een doosje/bakje en stop er een stukje wc papier in.
Ik leg daar het vruchtje in. Ik stap in de auto en rij naar mijn moeder.

Ik kan het niet weggooien, als of het niets is! Het idee dat het als afval verwerkt word tussen de aardappel schillen en brocolli.
Al is het nog maar zo klein en kan je nog niet spreken van een mensje, voor mij is dat wel zo. Het heeft in mij gezeten! Het was een deel van mij en mijn vriend! Dat gaat niet even hup de prullenbak in.

Samen met mijn moeder heb ik ons kindje begraven in haar tuin, waar ik weet dat het veilig is.
Graag had ik het met mijn vriend gedaan, maar als ik het hier had laten liggen had ik niets anders gedaan dan er naar kijken!
Nadat het gat gegraven was en dicht maakt was. Hebben we er een steen boven opgelegd. Mijn moeder heeft drie kaarsen aangestoken voor 't kindje!

Voor mij betekende dit kindje ontzettend veel en zal het tijd moeten hebben om een plekje te krijgen.

Dag kleine vlinder!