Nu moeten we onze tranen drogen Om een leven nog niet begonnen maar al vervlogen En ik voel me bedrogen Door mijn eigen lijf misleid Waar haal je de kracht vandaan Om nu gewoon weer door te gaan Een dwarrelende traan Om zo'n kort en abrubt afscheid Voor eeuwig in mijn hart gegrift de pijn en ook de schrik Dat het zo snel voorbij kan zijn, in een enkel ogenblik De onbevangenheid verdwenen, in één korte snik Is eenvoud niet meer waar Maar tijd heelt alle wonden Straks mijn kracht weer teruggevonden Iets geschaafd en licht geschonden Opnieuw beginnen, met elkaar