Ik ben Florien, 32 jaar. Afgelopen najaar was ik zwanger van ons eerste kindje. De eerste 3 maanden ging alles goed. Na 16 weken kreeg ik last van bruinig bloedverlies. Volgens de verloskundige hoefde ik met niet meteen zorgen te maken, maar het werd steeds meer. Op nieuwjaarsdag zaten we voor de eerste keer in het ziekenhuis. Daar constateerden ze een laagliggende placenta. Dit verklaarde ook het bloedverlies. Ik werd weer naar huis gestuurd. 2 weken later verloor ik nog steeds elke dag bloed, en inmiddels was het helder rood. Weer naar het ziekenhuis. Vanaf dat moment mocht ik niet meer werken, moest ik het rustig aan doen en was ik onder controle in het ziekenhuis. De weken erna bleef ik dagelijks bloedverliezen. Op sommige dagen was het extreem veel en gingen we met spoed naar het ziekenhuis. Na een echo en een korte opname mocht ik dan weer naar huis. De baby deed het goed. Inmiddels wisten we dat het een jongetje werd. Half februari verloor ik op een dag weer een hele plas bloed. Weer gingen we naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zagen de artsen dat ik bijna geen vruchtwater meer had...mijn vliezen waren gebroken...Op dat moment was ik 23 weken zwanger. De prognose was meteen heel slecht. Ook omdat mijn bloedwaarden voor infectie verhoogd waren. Na een nacht in het ziekenhuis werd ik overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis, in de hoop dat daar nog iets kon worden gedaan aan mijn situatie. Ik werd aan een infuus gelegd met vocht en antibiotica. ik voelde me heel slecht, en verloor nog steeds veel bloed. Ik voelde ons kindje nog steeds bewegen in mijn buik en op de echo zagen we ook hij het ondanks het weinige vruchtwater nog redelijk goed deed. Maar de infectie zette door. Ik kreeg koorts en weeën. De artsen konden niets meer doen. Als ze mijn weeënremmers zouden geven zou de infectie gevaarlijk voor mijzelf worden. De bevalling kwam op gang. Na 23 weken en 2 dagen zwangerschap is ons zoontje geboren. 32 cm en 454 gram. Hij was prachtig. Precies zijn vader: zwarte haartjes en stevige wenkbrauwen. Na de geboorte is hij in onze armen overleden. We hebben hem een mooi plaatsje op de begraafplaats gegeven. Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Ik heb mijn leven weer min of meer opgepakt, ben ook weer aan het werk. Maar het verdriet is er nog steeds. En ik ken niemand in mijn omgeving die zich kan voorstellen wat wij hebben meegemaakt. Daarom ben ik nu op dit forum, om in contact te komen met meiden die dit ook hebben meegemaakt.
Pffffff heftig ..... ... Ik heb het gelukkig niet meegemaakt, maar ben zwaar onder de indruk van wat jullie hebben meegemaakt. Lijkt me zo ontzettend moeilijk. Fijn en goed dat je weer aan het proberen bent de draad op te pakken. Ik wens jullie veel sterkte... Gr M
Hoi Florien, allereerst gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Afschuwelijk wat jullie is overkomen. Ik weet precies hoe je je voelt, in januari ben ik bevallen met 33,4 weken van een levenloos dochtertje. Ik wens jullie veel sterkte toe! En in de vlinderlounge kun je meekletsen met dames die hetzelfde hebben meegemaakt.
vreselijk weten jullie ook waardoor het bloedverlies steeds kwam?of was dat echt door de placenta? wil jullie heel veel sterkte wensen met dit grote verlies
Hey Florien, Helaas gecondoleerd met jullie zoontje, maar toch ook hoe dubbel het ook is; ook gefeliciteerd. Vreselijk om te lezen dat jullie dit hebben moeten mee maken, het is niet zoals het hoort, zoals je het verwacht! Sterkte met het verlies van jullie mannetje en ik hoop dat je hier op het forum een beetje je 'ei' kwijt kunt.
Hey Florien, Heel veel sterkte met dit verlies !! Wij hebben onze zoontje (Lars) met 22 weken verloren is levenloos geboren. Liefs Christine
hoi heel veel sterkte voor jou en je man. jammer genoeg kan ik wel erover meespreken bij mij alles goed tot 21w echo bleek baarmoederhals verkort te zijn, plat liggen op 24 w toch weeen en vliezen hingen er al door nog overgebracht naar UZ weeenremmers , na 35 uur weeen bevallen. 32 cm en 575 gr woog mijn zoontje is na 20 min in mijn armen gestorven het is en blijft zwaar dit was in sept, ik ben nu wel terug zwanger maar de angst ja die blijft. wat is er bij jou juist fout gegaan? want een laagliggende placenta hoeft toch ni perse fout te gaan he sterkte
Ze weten niet wat er fout is gegaan. Laag liggende placenta gaat bij de meeste mensen goed...maar bij mij bleef het maar bloeden. Daarom nu nog wat onderzoeken. Fijn dat je weer zwanger bent. En inmiddels langer dan de vorige keer. Hoe voelde dat? Om die 24e week te passeren?
week 20 tot 25 vond ik een hel: heel veel nachtmerries, herbeleven van bevalling maar dan over dit kindje, heel veel wenen, bij het minste bang hebben nu gaat het goed, bijna alle voorbereidingen in orde en ja nu verschiet ik elke dag van woow we zijn er nog sterkte en succes
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje en helaas ook gecondoleerd met dit enorme verlies. Helaas zijn er veel mama's hier die een vergelijkbaar iets hebben meegemaakt. Mijn ervaring is / was ook dat je veel steun kan vinden bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ieder ander kan zich inleven en proberen voor te stellen hoe het is, maar als je het niet zelf hebt meegemaakt blijft dat heel moeilijk... Ik hoop dat het krijgen van een gezond kindje jullie (snel) gegund is! Heel veel sterkte voor nu en de tijd die komen gaat. Jente, ik hoop dat ook bij jullie alles helemaal goed mag gaan!
Allereerst gefeliciteerd, maar wat jammer dat hij niet mocht blijven. Jammer genoeg hier ook ervaring. Voor ons nu alweer 2 maanden geleden. Weet precies hoe je je voelt. Ons mannetje was bijna 23 weken. Heel veel sterkte! Liefs