Ik had graag mijn verhaal hier eens gedeeld met jullie, omdat ik het nodig heb om er soms toch nog over te kunnen praten.. November 2014 besloten we om te stoppen met de pil, de eerste ronde werd het niets en de 2e ronde, welja die viel mooi rond kerst en nieuwjaar en ja hoor.. 8 januari hadden we een positieve test in handen. Beiden waren we dolgelukkig, zo snel al, een kleintje op komst van ons tweetjes. Alles verliep goed, ik was niet echt misselijk, had weinig last van kwaaltjes (de meest bizarre was een afkeer voor tandpasta! ) en ik sliep gigaaantisch veel. Na 10-11 weken had ik een doppler gekocht, zo kon ik naar het hartje van ons kleintje luisteren, en dat ging goed. Het klopte zo snel, we hadden afgesproken het maar 1x per week te beluisteren, iedere keer weer uitkijken naar de volgende luistersessie... Dan kwam onze 12 weken echo en we zagen de vrouw haar gezicht snel veranderen, ik had het eerst niet door en was vrolijk aan het kijken naar het echobeeld waarin ik een klein mini mensje zag dat vrolijk met de handjes wapperde. Toen ze de gynaecoloog ging halen viel mijn euro wel dat het niet goed was.. Er was een verdikte nekplooi vastgesteld : maar liefst 8mm ... En vocht, vocht rondom het ganse kindje, het buikje, de rug, het hoofdje.. Helemaal niet goed. Dus stelden ze een vlokkentest voor, 10 maart kreeg ik die en daarna was het platte rust en op (vrijdag) 13 maart kregen we de uitslag zeiden ze. 13 maart had ik het 's ochtends al gevoeld, heb het toen nog gezegd, ons kleintje is er niet meer.. En in de namiddag kwam het telefoontje: trisomie 21 en "waarschijnlijk" ook een zware hartafwijking gezien het vochtvlies.. Ons kindje was helemaal niet gezond dus, als ze al de geboorte zou overleven zou het waarschijnlijk een plantje zijn. 't is te ernstig. Heb geen idee meer hoe ik die dagen heb doorgebracht, vooral enorm verdoofd.. Ze vroegen voor asap een afspraak vast te leggen, dus maandag terug.. En toen werd de afbreking besproken, ze wouden het zo snel mogelijk doen, maar dat ging niet : we moesten verhuizen die week! Akte gingen we nog tekenen, sleutels krijgen en verhuizen.. Dus uiteindelijk mochten we 23 maart binnen, om "te bevallen". Gruwelijk vind ik het, mijn eerste mini bevalling en dan zo iets.. inclusief de weëen enalles waar ik niet op voorbereid was. De vroedvrouw had me wel direct kunnen bevestigen dat ons meisje er inderdaad al eventjes niet meer was. Zoals ik had gedacht... En na de bevalling volgde er nog eens een curretage, want de placenta wou niet mee komen.. Nu mijn uitgerekende datum er aan komt (19 september) krijg ik het steeds moeilijker.. ik had hier moeten zitten met een giga dikke buik ! waarom waarom waarom toch.. Ondertussen zijn we aanbeland in ronde 4 voor een nieuw kindje, het lijkt maar niet te lukken, of dat gevoel heb ik toch... Ben helemaal moedeloos aan het worden nu
Oh meis, wat heftig en verdrietig Gefeliciteerd met jullie dochter, ze heeft van jullie een papa en mama gemaakt. Maar wat erg dat ze niet kon blijven... Ik wens jullie heel veel licht en liefde.
Wat verdrietig voor jullie! Wij hebben zelf ook onze kleine man verloren in maart. Ook ik zag erg op tegen de bevallingsdatum. Uiteindelijk was de week voor de bevallingsdatum pittiger dan de dag zelf. Toen kwam mijn familie langs en gingen we even naar het kerkhof. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden!
Wat ontzettend verdrietig...verschrikkelijk dat jullie dit hebben moeten mee maken. Jullie wondertje dat zo welkom was. Sterkte