vandaag zou ik uitgerekend zijn van ons eerste wondertje. precies 7 maanden geleden kwamen wij erachter dat ik het vruchtje was verloren. ik ben ondertussen opnieuw zwanger maar de angst en het verdriet blijven.. hier een klein gedicht wat ik destijds geschreven heb: Het doet me zo'n pijn dat jij hier niet meer bent. Een wonder was niet voor mij besteed. Ik weet het nog zo goed dat wij wisten dat jij er zou komen.Ik zou alles voor je doen, had ik mezelf al voorgenomen. Zelfs de reacties van de mensen om ons heen waren mooi. Een klein wonder wat prachtig en van niemand een pleidooi. Ook je papa was zo blij. "mooi he schat, een kindje van ons samen,ik word papa"is wat hij zei. Mijn wereld kon niet meer stuk,om het moois wat mij overkwam.Toen kwam daar die bewuste dag, toen ik voelde dat jij niet meer bij me was. Ik voelde me leeg,stil en ik had het al meteen in de gaten. Mijn mooie wonder had mijn lichaan verlaten.Het was schijnbaar niet voorbestemd dat jij op deze wereld zou komen.En in 1 klap was het gedaan met al mijn dromen.
sterkte!! bij mij is het morgen een jaar geleden dat ik mijn mk heb gehad en ben vndg pas te weten gekomen dat uj trg zwanger ben en idd angst blijft spoken!!