Ontzettend blij waren we toen we eindelijk na 3 jaar zwanger waren (via de 6e IUI). De zwangerschap verliep perfect! Geen enkel kwaaltje of zorgje. Toen ik 36 weken was had ik het idee ukkie al even niet meer gevoeld te hebben en belde 's-avonds de vk. Van haar moest ik maar gaan slapen (kindjes houden zich rustig als de mama aan het stressen is) en moest ik de ochtend erop terugbellen als ik nog geen beweging had gevoeld. Je begrijpt dat van slapen nog weinig is gekomen! Malen in je hoofd is het enige wat je doet. Maarja, je eerste kindje, totaal ontwetend en je vertrouwt op je vk. Om 09.30 de volgende ochtend weer de VK gebeld want ik had nog geen bewegingen gevoeld. Om 10.30 kwam ze langs en was het hartje nog heerlijk aan het kloppen. Ook lag ukkie met zijn koppie ingedaald. Voor de zekerheid (ivm de bewegingen) wou ze me even aan de ctg leggen in het ziekenhuis, dus maakte zij de afspraak. Om 11 uur kon ik gelijk terecht. Op de poli heb ik een half uurtje aan de CTG gelegen, maar bleef de hartslag vlak op telkens 120 slagen per minuut (niet hoger, niet lager). Dus werd besloten mij op de verloskamers nog een uur langer aan de ctg te leggen. Ook na een uurtje op de verloskamers (en alle houdingen in bed te hebben aangenomen) bleef de hartslag vlak. Er werd besloten een keizersnede te doen, omdat blijkbaar ukkie zich niet zo lekker voelde daar binnen in mijn buik. Ik werd (vanwege de voorbereidingen op de ok) even voor een kleine 15 minuten van de ctg afgehaald. Omdat we na de voorbereidingen nog eventjes moesten wachten, werd ik weer op de CTG aangesloten, maar helaas ............ Geen enkele hartslag te horen! In de 15 minuten dat ze met mij bezig waren is onze mooie vent overleden 2 dagen later ben ik op normale wijze van hem bevallen. En hij bleek nog in stuit te liggen ook! Ingedaald met zijn billen (ipv zijn hoofdje zoals de vk dacht te voelen). Na 36 uur weeen, mocht ik eindelijk persen en binnen 25 minuten is hij (helemaal op mijn eigen krachten) geboren. Hij was echt helemaal compleet!! Een bos blonde krulletjes ... punt gaaf ... echt alles klopte aan hem ............. behalve zijn hartje! Onze man was 44 cm en 2255 gram ..... De reden van zijn overlijden is nooit duidelijk geworden Onze zoon! Onze engel Robbie* geboren in 2001! 2 jaar later was ik weer zwanger! Ditmaal na 9x IUI (wat niet aan sloeg) 1xIVF gedaan en gelijk raak. Helaas kwamen we er met 25 weken achter dat de kleine al 5 weken in de groei achterliep (placenta insufficientie). Toen wij vroegen hoeveel kans zij op overleven had, werd ons gezegd dat ze 80% op overlijden had! Een kans op overleven werd niet meer gezegd. Ik had geen vruchtwater meer (zij dronk alles op wat er was om maar te groeien) en dus daarom voelde ik haar ook niet meer bewegen. Ik controleerde om de dag de harttonen zelf thuis mbv een doptone. Tot op de dag kwam dat ik ze niet meer kon vinden. Ik was toen 27 weken. In het ziekenhuis werd ons vermoeden bevestigd .......... ons kleine meisje is weggevlogen van ons Na 3 dagen vol weeen werd ons meisje (met slechts 5 cm ontsluiting) geboren. Ontzettend mooi meisje, onze 2e kindje, maar ook ons 2e engeltje! Ze was slechts 26 cm en 360 gram en paste precies op mijn hand ..... Ons engeltje Gillian* geboren in 2003! Hierna hebben we nog een gezonde zoon en dochter gekregen, maar het gemis van mijn eerste 2 kinderen is hier nooit minder om geworden! Zo lang geleden, maar nooit en te nimmer zullen ze door mij vergeten worden!
Natuurlijk zul jij je twee overleden kindjes nooit vergeten. Je hebt ze gedragen, gevoeld, jij bent hun mama. Ze mogen gewoon niet vergeten worden. Dikke knuffel voor jou. Zit hier met tranen in mijn ogen. Het is goed om ook na zoveel jaren stil te staan bij je lieve kleine kindjes. Dat verdienen ze!
Jeetje meid wat heb jij een verlies moeten meemaken. En tuurlijk vergeet je je kindjes nooit!! Hele dikke knuffel voor jou!
Jeetje wat een verdriet 2x een kind verliezen zeg... Ze zullen voor altijd in jullie harten blijven. Heel veel sterkte en een dikke knuffel
Wat heftig.. ik heb er geen woorden voor..zit echt met een brok in mijn keel te lezen.. Heel veel sterkte met het dragen van dit verlies en de pijn die je altijd zult blijven voelen...
Heel erg. Zeker om dit ook nog 2x mee te maken. In januari is onze dochter overleden en jouw eerste stukje over je *zoontje Robbie doet me denken aan het overlijden van onze dochter. Ik voelde haar ook een dagdeel niet en trok aan de bel. In het ziekenhuis op de echo leefde ze nog want haar hartje klopte, en ook regelmatig. Later tijdens de ctg was haar hartje nog even te horen en daarna was haar hartje niet meer te vinden (het was mijn eigen hartslag die we hoorden). Wat ik wel apart vind, is dat *Robbie bij 36 weken 44 cm en 2255 gram was. Onze *Lenthe was 45 cm en 2235 gram. Ligt allemaal dus heel dichtbij elkaar, en Lenthe dus bij 33,4 weken. Veel herkenning dus bij je eerste verhaal. Ben blij voor jullie dat jullie nog 2 gezonde kinderen hebben gekregen. Met twee overleden kindjes in jullie harten.
Met tranen in mijn ogen, onvoorstelbaar dat je 2x zo'n groot verlies hebt moeten verwerken... Zo moedig dat je de angst opzij kon zetten, en daardoor nog 2 gezonde kindjes heb mogen krijgen, maar ik begrijp het ook, het verlangen is groot en blijft! Onze Lieke* was 460 gram en 28 cm mijn engeltje voor altijd.. Je hebt een rijk gezin, vergeten kan en wil je niet, liefs
Lees nu je hele verhaal! Onmenselijk zeg om zoiets 2 keer mee te moeten maken! Ongelooflijk! Ik ben blij dat je 2 gezonde kindjes hebt en die hebben boven 2 engeltjes die over ze zullen waken! En uiteraard zullen ze ook altijd bij jullie gezin horen!! Liefs Eefje