met 21 dagen hadden we al getest, ik voelde me zo anders, ik moest zwanger zijn.. en idd, dat was zo!! wat waren we blij!! we konden het wel van de daken schreeuwen! de zondag erop dat we precies 4 weken in verwachting waren hebben we t aan onze ouders verteld dat we in volle verwachting waren, we worden papa en mama!! zo blij waren we nog nooit geweest!! de week erop hebben we t maar aan iedereen verteld, we konden het toch niet voor ons houden, en iedereen mag weten waarom we zo blij zijn! totdat ik bloed ga verliezen, eerst alleen een beetje rozig slijm bij t afvegen, de volgende dag zie ik sporen van rose slijm in mn broekje, dit word weer minder, en ik zie op t internet dat dit bij de zwangerschap mag horen.. toch maar de verloskundige gebelt, die zegt, het kan bijvoorbeeld contactbloeding zijn, of nog iets van innestelingsbloeding. aangezien ik 5 dagen innestelingsbloeding gehad heb, ben ik tevreden met dat antwoord op mijn vraag en leef weer tevreden en dolgelukkig door... totdat ik vrijdag ineens veel bloed ga verliezen, helderrood,.. dit klopt niet.. weer de verloskundige gebeld, ze zegt, ja ik kan nog niks voor je doen, op een echo kunnen we nog weinig zien, daar is t te klein voor.. bel maandag maar voor een afspraak voor eind van de week om een echo te maken. dan zit je op 7 weken, dan moet er wat te zien zijn. maar maak je niet te ongerust, want er is 50% dat t niet goed zit, maar dus ook 50% dat t wel goed zit!! maar zogauw als je buikpijn krijgt, moet je er niet teveel meer van verwachten, dan gaat t meestal fout... de volgende morgen, ik word wakker.. voel ik nou zeurende ongi pijn?? nee, ik zal het me wel verbeelden, ik heb gewoon trek, gauw wat eten, en hup naar t werk. een paar keer naar de wc geweest, nog steeds veel bloed, en voel ik nou dat zeurende?? nee toch? het kan niet, ons kindje is gezond, niks mis mee, dat kan niet... +/- half 10, ik krijg buikpijn, echte zeurende ongipijn.. ik durf haast niet naar de wc.. toch ga ik... ik zie bloed, heeeeel veel bloed... door mijn tranen heen, zie ik het rood liggen en ineens, heeel veel bloedstolsels.. dit is niet goed.. ik bel mijn man, en kom niet uit mijn woorden... hij zegt, kom maar naar huis meisje!! maar nee ik wil niet, ik heb hier mijn afleiding, en thuis zit ik alleen, dan word ik gek. ik wil weer aan t werk, maar een collega ziet me, en vraagt wat er is. ik leg het uit, zegt ze, meid je ben gek, ga gauw naar huis! eerst wat gedronken, een poosje gezeten, en toen mn boeltje op gaan ruimen.. ondertussen belt mn schat, meisje, je komt nu naar huis, ik ben al onderweg, je moet je niet verbergen in je werk, meisje, we hebben ons kindje verloren hoor, dat is niet zomaar wat!! *klap!* daar viel ik van mn rose wolk.... t is alsof ik 10 vieze harde stompen in mn maag had gekregen.. zo'n pijn doet het gemis, maar ook lichamelijk had ik zo'n pijn!! maar kleintje, je was al ons kindje, ik praatte tegen je, we genoten samen van de mooie en leuke dingen, en nu heb je papa en mama in de steek gelaten! waarom kleintje? je hoorde al bij ons!! ik weet het, jij bent nu Thuisgehaald, je bent bij de Heere,.. maar we hadden je zo graag een naam gegeven, zo graag vertroetelt, zo graag bij ons gehad!! maar ookal kunnen wij niet meer voor je zorgen, je bent en blijft ons kleintje, en we zullen altijd van je blijven houden!! dag lief kleintje...
jeetje,ik zit hier met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen.. heel veel sterkte wens ik jullie toe met het verlies van jullie klein wondertje......
Ach meis toch wat is dit naar! Wel super dat je man je zo goed begrijpt maar ja, dat maakt nu even weinig goed. Dikke knuffel
Mooi geschreven en zo herkenbaar, inderdaad is het al je kindje. Zo verdrietig! Sterkte komende tijd!
Heel veel sterkte. Geef jezelf de tijd, om het een plaatsje te geven. En ik hoop dat je veel steun mag ontvangen van je omgeving.
Wat heb je het mooi opgeschreven,ik heb echt met tranen in mijn ogen jullie verhaal gelezen en wil jullie vreselijk veel sterkte toewensen in deze ontzettend zware tijd.