beste meiden, mischien hebben jullie mijn verhaal al eens eerder ergens anders op dit forum gelezen, maar wilde nog een keer mijn hele verhaal doen. toen wij onze 12 weken echo hadden waren we dolblij, we keken vol trots naar ons (toen nog onbekend) jongetje. maar de mevrouw vertelde dat er iets opviel aan ons kindje en dat dat echt niet goed was. de volgende dag met spoed een vlokkentest afgenomen ( wat niet echt prettig is). aan het eind van de week zou de sneltest uitslag er zijn. die vrijdag avond werden we gebeld... ons zoontje heeft trisomie of een deel hiervan, maar dat zou de uitgebreidde test uitwijzen. dus nog een week wachten, en op donderdag kwam de volledige uitslag. trisomie 18...100 % zeker. ons leven stortte in, dit betekend een zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt kindje die in het eerste levensjaar al zou komen te overlijden, als het de 40 weken al haalt. we hadden 2 keuzes...doorgaan en zien waar het eindigd met alle zorgen en verdriet. of afbreken en al die ellende het kindje besparen. dit is een onmenselijke keuze voor aanstaande ouders, want tuurlijk wil je je kindje bij je houden. maar als we reeel gingen kijken was het voor het kindje en voor ons beter als we de zwangerschap zouden afbreken. op 16-06-14 hadden we de afspraak in het ziekenhuis. op zaterdag moest ik een pil nemen die je lichaam voorbereid, hiervan kreeg ik al wat weeen. toen we maandag in het ziekenhuis aankwamen hebben we ons wondertje voor de laatste keer zien spartelen via de echo. 'dag mijn lieve jongen' was het enige waar ik aan kon denken. toen werden er 3 pilletjes ingebracht en begon alles. na 15 minuten kwam ik in een weeenstorm die ondraagelijk leek, anderhalf tot twee uur heeft deze geduurd zonder pauze, toen werkte de medicatie pas. ik ben toen 1 uur pijnvrij geweest en toen 15 na de tweede ronde pillen begon het weer, maar omdat er ten minste 3 uur tussen de pijnstillers moest zitten hebben ze een kleine dosis gegeven. ik had nog geen ontsluiting en bedacht me: dit kan nog heeeel lang gaan duren... opeens werd het nat in mijn bed, bloedverlies. is niet erg zei de arts en ik wilde me toch wel even opfrissen en mijn bed verschoont hebben. het bed hebben ze niet verschoont en ik me niet opgefrist want toen was ineens onze kleine jongen geboren..ik voelde geen persdrang of iets. een klein duwtje en hij was er. 19-06-2014 hebben bij wij onze zoon laten cremeren. het is een lang verhaal geworden ,maar moest het even kwijt. even van me af schrijven. groetjes kiwi
Meid, wat een vreselijke keuze hebben jullie moeten maken. Dit is een keuze die je als moeder niet wil nemen. Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje. Digiknuffel!
heel veel sterkte kiwi31. wat een echt mensje al he! bij ons was het met 17 weken niet goed. wij konden ook heel goed zien dat het een jongetje was. neem je tijd ook om dit te verwerken. mamsvan6
Och Kiwi wat een verhaal. Respect voor jullie keuze, het mooiste dat je hem kon geven heb je hem gegeven, een pijnvrij bestaan, in welke vorm dan ook. Jullie zoon heeft jullie papa en mama gemaakt maar jullie hebben er niet van kunnen genieten..... Heel veel sterkte met dit enorme verlies.
Onwijs veel sterkte, voor nu maar ook voor later. Wat een moeilijke beslissing hebben jullie moeten maken
Inderdaad een onmenselijke beslissing. Groot respect voor jullie. Heel veel sterkte de komende tijd...
Heel veel sterkte. Wij hebben in december helaas ook voor dezelfde onmenselijke keuze gestaan, omdat onze dochter ook Trisomie 18 had. Echt vreselijk. Ik wil jou en je partner heel veel kracht toewensen.
Wat een vreselijke verhaal en wat hebben jullie een vreselijk heftige keuze moeten maken. Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd! Liefs xSimone