Helaas, met veel pijn in ons hart hebben wij afscheid moeten nemen van ons eerste kleintje. We keken afgelopen donderdag, in de 10e week van de zwangerschap, enorm uit naar de echo. Maar er was geen hartslag en afgelopen maandag werd nogmaals bevestigd dat ons kleintje echt niet leeft. Het is gestopt met groeien toen het 8,5 week was. We zijn er kapot van, maar gelukkig heb ik veel steun om me heen. Afgelopen dinsdag ben ik gelijk gecurateerd. Nu ga ik me concentreren op het herstel, vooral geestelijk. Waar ik ook erg bang voor ben is dat het straks weer fout zal gaan en ik ben bang er niet meer van te kunnen genieten mocht ik weer zwanger raken. Als dit een plekje heeft gekregen willen mijn vriend en ik dolgraag een kleintje van ons samen en we hopen dat het ons gegund is.
Sterkte meid. En dat je bij een volgende zwangerschap angstiger bent is heel normaal, dat hebben we allemaal in meer of mindere mate.
Ik weet hoe je je voelt. Het is net of de wereld heel even stil blijft staan. Wil je onwijs veel sterkte wensen, hopelijk kun je veel steun ontvangen van de mensen om je heen! liefs..