'Fijn' meid, dat je lichaam het toch zelf probeert! Ik had hier de laatste keer ook nauwelijks pijn, zelfs minder dan bij ongi volgens mij, dus kan heel goed! Alleen kunnen ze morgenochtend dan al zien of het 'schoon genoeg' is? Vast wel, anders zouden ze het niet doen. Ik hoop toch voor je dat de curettage niet nodig is! Slaap lekker even, hoef je tenminste ook nergens aan te denken... Knuf.
Nelly, hoe is het nu? Is het nog verder op gang gekomen? Fijn dat de meiden bij je ouders zijn vannacht en morgen. Is A er nog erg mee bezig of over begonnen? Goed dat je man steeds zo snel naar huis kon komen. Het samen delen en het feit dat hij er gewoon voor je is, moet heel prettig zin. Nogmaals veel sterkte voor morgen. ik denk aan e! Liefs olga
Nog weinig verandering... Alleen wat bloedverlies, nog geen stolsels te bekennen. Ook geen pijn of krampen, alleen maar een zeurderig gevoel. Een paar uur geleden zijn mijn man en ik nog even een eindje wezen wandelen. Vanochtend ben ik namelijk ook te voet naar school gegaan en ik hoop stiekem dat de extra beweging de boel een beetje meer in gang zet. Alleen nu begin ik wel weer erg te twijfelen aan de currettage. Het heeft me moeite gekost om me eindelijk bij de geplande ingreep neer te leggen, maar nu mijn lichaam zelf het heft in handen lijkt te nemen, twijfel ik weer erg. Morgenochtend hebben we eerst een (spoed)echo en dan zal ik het er nog eens met de gyn over hebben. Van de ene kant had ik uiteindelijk toch wel vrede met de currettage, alles is ook geregeld, maar van de andere kant wil ik de natuur gewoon haar werk laten doen, zeker omdat er nu een beginnetje gemaakt is. Zo dubbel!!! Zometeen ga ik in ieder geval nog even lekker snacken, want morgen moet ik nuchter blijven. Blegh...
@olga: Annabel is er gelukkig niet meer zo mee bezig. Als het straks achter de rug is, willen we samen met de kinderen een ritueeltje doen om het af te sluiten. Ik heb zo'n ovaal doosje van de Xenos waar de meiden vlindertjes op mogen plakken. Daar komt straks het kindje in te liggen op een bedje van rozenblaadjes of een gesloten rozenknopje, beetje afhankelijk of het kindje een beetje herkenbaar is. Ik wil de meiden sowieso niet confronteren met het kindje, hoe het er ook uit ziet. Ondanks dat ik toch wel een controlfreak ben, laat ik het allemaal maar op me afkomen. We zien wel hoe het gaat.
Ach Nelly, lees nu je rottige bericht.....hoop dat het vanzelf nog komt.....heel erg veel sterkte de komende tijd. Hoop dat je dametjes voldoende afleiding kunnen geven....
Dankje Me2. Helaas, vannacht is er niets gebeurd... Zelfs geen bloedverlies meer. Over een dikke drie kwartier zit ik bij de gyn voor de echo en als er op te zien is, dat mijn lichaam werkelijk een begin heeft gemaakt, mag de gyn mij een hele goede reden geven waarom de currettage toch doorgaat. Ik wil mijn lichaam het zo graag zelf af laten werken. Maar als er echt geen sporen zijn te bekennen, "moet" de currettage toch plaatsvinden. Zo voel ik me er nu over... Ik ben zo bang dat als de ingreep toch tegen mijn gevoel in plaatsvindt, dat ik er mentaal niet overheen kom. Zeker omdat ik (bijna) een depressie achter de rug heb. Fysiek zal het dan wel opgelost zijn, maar ik ben banger voor de mentale impact. En nu zit ik te wachten. Half negen hebben we de echo, maar we proberen er eerder te zijn, want op die tijd moet ik me eigenlijk ook melden bij de afdeling opname. Oooh, wat ben ik geneigd om mijn emoties weg te eten, maar ik moet nuchter blijven...
Heel veel sterkte Nelly!! Kan me voorstellen dat je liever wil dat het vanzelf komt! Ik heb een natuurlijke miskraam gehad bij 9 weken en de impact was ook niet mals, hoe nuchter ik er ook in stond (als het niet goed is, is het niet goed). Leg je er dus bij neer dat je als alles voorbij is er toch op een of andere manier mee zal moeten dealen. Het is ellendig maar helaas waar. Vraag niet teveel van jezelf, geef jezelf ook echt de tijd om het te verwerken. Hele dikke knuf!!
Succes meid! Aangezien we nog niets van je gehoord hebben, denk ik dat je toch gecurreteerd bent. Ik hoop dat je het goed kan afsluiten!
Currettage heeft inderdaad plaatsgevonden. 'k Kom later wel vertellen. Staat al wel een stukje bij de december2007mama's. Maar nu wil mijn lichaam rusten...
En toen was het echt voorbij... Vanochtend zaten mijn man en ik ruim voor half negen in de wachtkamer van de gynaecoloog. Hij was laat en er kwam nog een spoedje tussendoor. Uiteindelijk waren we rond tien voor negen aan de beurt. Ondertussen was er ook al een verpleegkundige langsgeweest om nog wat gegevens van "mevrouw Nelly" op te halen, dus bij de afdeling Opname werd ook al het een en ander voorbereid. Toen we de echo hadden, zagen we ons ukje inderdaad nog gewoon zitten. De gyn zag ook wat stolsels, dus toch een teken dat mijn lichaam bezig was. Maar hij kon absoluut niet aangeven hoe lang het dan nog zou duren. Dat antwoord had ik ook wel verwacht, maar ik had toch de stille hoop dat het misschien duidelijk was te zien, dat het niet lang zou duren. Maar van de andere kant, vannacht heb ik totaal geen bloedverlies gehad. Hij legde uit dat door de afname van het zwangerschapshormoon weefsel makkelijker beschadigd raakt door het samentrekken van de baarmoeder. Op een of andere manier gaf me dat weer wat rust. Toen ik vanochtend opstond, verbaasde ik me over mijn gevoel. Zo veel weerstand dat ik gisterenavond voelde, zo rustig was ik er vanochtend onder. Ik had er vrede mee, wat er ook zou gebeuren. Na het bezoekje aan de gyn begeleidde een assistente ons naar de afdeling Opname. We zaten een aardig tijdje in de wachtruimte. Iets later voegde een gezinnetje zich bij ons, het meisje schatte ik iets jonger dan onze Marjolein. Geen idee waar ze voor kwamen, maar vader had het er zichtbaar moeilijk mee. Wij werden geroepen, op mijn kamer mocht ik me omkleden in zo'n mooi blauw ziekenhuisschort en ik kreeg twee paracetamolletjes en een kalmerend tabletje (dormi-nog-iets). Eigenlijk had ik geen behoefte om deze in te nemen, maar ik heb het toch gedaan. Rond tien voor tien wilde mijn man gaan roken, maar trof onderweg onze verpleegkundige en die zei dat ik rond toen over tien aan de beurt was, dus keerde hij direct om. Samen hebben we zitten wachten en dommelde ik een beetje in. Na half elf schrok ik wakker en stootte mijn man aan, die ook in zijn stoel weggedommeld was. Moest wel lachen... Iets voor elven kwamen twee verpleegkundigen mij met bed en al halen. Dat is letterlijk in een waas gegaan, want zonder bril zie ik echt niks. Manlief liep mee tot de OK-deuren. Even afscheid genomen en toen was ik alleen. Tijdens de voorbereidingen heb ik een paar keer moeten huilen en daar werd heel lief en oprecht op gereageerd door het personeel. Nadat ik in de OK gereden werd, moest ik overschuiven op zo'n half bed met beensteunen. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb de gyn nog (tegen beter weten in) gevraagd of hij het kindje heel zou kunnen houden, maar daar kreeg ik een negatief antwoord op. De anesthesist gaf aan dat ze de narcose wilde startte. Toen ik een zuurstofkapje voor me kreeg met de "opdracht" goed in te ademen, raakte ik even in paniek. Ik kon niet goed ademen, want ik zat mijn opwellende verdriet tegen te houden en ik piepte een paar keer "ik wil niet". Daarna werd ik licht gedesoriënteerd wakker op een grote kamer. Achter het gordijn naast me hoorde ik iemand flink snurken en op de achtergrond werd een paar keer Nelly geroepen, een van de verpleegkundigen heette zo. Misschien dat ik daardoor wakker ben geworden. Toen ik besefte waar ik was en dat de ingreep achter de rug, heb ik weer gehuild. Weer ontzettend lief luisterend personeel. De ingreep duurde 20 minuten en ik denk dat ik ook niet veel langer onder narcose ben geweest. Ik dacht altijd dat het lang duurde voor je uit de narcose was, dus dat viel mee. Al gauw werd ik teruggereden naar mijn kamer waar mijn man en ik samen nog hebben gehuild. Onze verpleegkundige kwam nog even langs om de bloeddruk te controleren, de plakkers en het infuus te verwijderen. Wat was ik blij dat dat ding uit mijn pols was, mijn hand was helemaal lam. Ik mocht me op mijn gemak aankleden en kreeg wat te eten. Nadat ik geplast had, was ik vrij om naar huis te gaan. Ze gaf me er alle tijd voor. Thuis heb ik mijn moeder nog gebeld en samen met mijn man verslagen op de bank gezeten. Ik heb wat vallen-en-stoten-zalf van de kids op mijn pols gesmeerd (spul werkt super) en daarna ben ik naar bed gegaan. Ik was doodop. Uit het ziekenhuis wilde ik erg graag mijn meiden ophalen, maar het is maar goed dat ze nog een nachtje bij mijn ouders logeren. Mijn lichaam voelt erg suf aan. Verder heb ik geen pijn, alleen bloedverlies en een wat zeurderig gevoel, net als gisteren... Volgende week vrijdag mogen we weer naar de gyn om te horen hoe de operatie gegaan is en om te kijken of alles schoon is. Morgenochtend gaan we onze meiden ophalen en dan wil ik samen met de oudste twee het ovale doosje gaan versieren. Later doen we er rozenblaadjes in en een rozenknopje. Als het weer wat beter is (en de grond niet bevroren) willen we ons "kindje" begraven op een mooi plekje tussen de rozenstruik, die uit de tuin van mijn ouders komt, en een vlinderstruik. Op het "grafje" komt een platte hartvormige steen te liggen en een vlindersteker. Vanavond heeft manlief o.a. zijn zus nog gebeld. Zij had afgelopen week de termijnecho en vertelde dat ze het er erg moeilijk mee had. Zij zijn namelijk een week later uitgerekend. Haar verloskundige was erg begripvol en gaf haar de tijd om hun spartelende wurmpje goed te bekijken. Klinkt misschien erg hard of gemeen, maar ik vind het "fijn" dat onze miskraam ook zo'n impact heeft op haar. Ik heb nog steeds de stille hoop dat manliefs familiebanden wat aantrekken. Ik hoop alleen dat hun kleintje niet op "onze" datum geboren wordt. Maar goed, dat hebben we niet voor het zeggen. Pfff... Heel verhaal... Weltrusten!
Wat een verhaal Nelly. Wat een ontzettende moeilijke dag moet dit geweest zijn voor jullie. Nogmaals veel sterkte met het verwerken.
Hoi Nelly Ik weet hoe je je voelt, wij hebbe het vorig jaar oktober gehad, en ik was samen met mijn schoonzus zwanger, tussen onze uitgerekende datums zat 9 dagen, helaas ging het bij ons mis, uiteindelijk gecurriteerd met ruim 10 weken. Ik begrijp wat je bedoelt met "jullie datum ", ik voel precies hetzelfde, en dan ook als zij bevallen is, het punt dat het toch allemaal weer boven komt en je het besef hebt " ik had nu ook een ukkie kunnen vasthouden" . Het is allemaal kut en klote, maar heb mezelf voor gehouden : je lichaam doet het niet voor niets, dan heeft er iets niet geklopt en als het dan toch goed heeft kunnen gaan wat was er dan allemaal met het kindje aan de hand geweest! De natuur regelt het allemaal zelf, alleen wij moeten het lichamelijk en geestelijk allemaal verkroppen. Neem de tijd om allebei weer tot jezelf te komen, praat er over als je erover wil praten ook met je partner, dat is het belangrijkste! Ik trooste ook me zelf met het feit dat ik het wel kan heb namelijk een gezonde peuter in de rondte lopen, en daar putte ik ook veel energie uit. Suc6 met het verwerken van dit verlies, en mochten jullie in de verdere toekomst weer klaar zijn voor een nieuwe zwangerschap wens ik jullie veel geluk en gezondheid.
Nelly, vandaag fijn met je 3 meiden knuffelen en samen een mooie herinnering maken (het doosje) aan het 'vlinderkindje'. Hopelijk verteld de gyn je volgende week dat alles er goed uitziet. Liefs olga
lieve nelly.. wat een ingrijpend verhaal zeg.. leef zo met je mee.. vandaag weer je lieve meiden in je armen sluiten en de mooie herinnering maken aan jullie vlindertje. Liefs
Lieve Nelly, Tjee wat een verhaal, krijg er kippenvel van. Ik wil je super veel sterkte wensen, en ik blijf voor jullie hopen, dat wanneer jullie er klaar voor zijn jullie wondertje toch nog mag komen! Nu eerst dit alles goed verwerken met je meiden en je man! Maar volgens mij hebben jullie erg veel steun aan elkaar, en dat is natuurlijk erg prettig!! Sterkte!!
Nelly, ik hoop ook dat de gyn volgende week een mooie, schone baarmoeder kan zien, dus dat de operatie, hoe heftig ook, iig goed is verlopen. Ik vind dat je een mooi begin van de verwerking hebt gekozen, met dat ritueel begraven met die steen en steker. Ik hoop dat het is wat je je ervan voorstelt. En dat het je meiden ook een beetje helpt. Als alles weer een beetje bezonken is bij jullie, hoop ik dat jullie snel, en nu wel helemaal goed, zwanger mogen zijn, als jullie dat tenminste nog willen en aandurven. Ik kan alleen zeggen: als jullie nog willen, hou dan moed, de kans dat het volgende keer wél goed gaat is levensgroot. Succes meid.
Lieve Nelly, wat een vreselijk verhaal... Heel veel sterkte meid! En ik vind het erg goed dat je het zo open, eerlijk en lief met je kindjes deelt, respect daarvoor!