Pfff... 'k Heb een paar heftige dagen achter de rug. Zondag was ik helemaal ingestort. 's Ochtends stond ik op met zo'n lamgeslagen gevoel. Na het ontbijt ben ik in de speelhoek bij de kinderen op de grond gaan liggen. Dat heb ik wel vaker, als ik erg verdrietig ben, dat ik gewoon op de grond ga liggen, terug naar de aarde. Op een gegeven moment ben ik weer opgestaan en ben ik naar zolder gegaan voor de was. Toen ik naar buiten keek en de eerste sneeuwvlokjes naar beneden zag dwarrelen, barstte ik in huilen uit. Ik kon niet meer stoppen. Met een lege wasmand in mijn handen ben ik bovenaan de zoldertrap gaan zitten. Toen de wasmand uit mijn handen de trap af donderde, stormde mijn man naar boven en bleef hij even bij me (de meiden waren alleen beneden). Later ben ik naar beneden gegaan en ben ik op de bank gaan liggen. De meiden waren druk, maar wel lief en zorgzaam. Annabel kwam me zelfs een glaasje water brengen. 's Avonds in bed heb ik ook nog enorm liggen janken. Maandag stond ik op met hoofdpijn en daar had ik zelfs paracetamol voor ingenomen (ben niet van de medicijnen). Normaal breng ik Annabel naar school, maar ik voelde me zo ellendig. Gelukkig was manlief ook thuis, dus kon hij haar wel brengen en halen. Na de lunch ging het beter en heb ik Annabel naar school gebracht en daarna meteen even boodschappen gedaan. Ik was kapot toen ik thuis kwam. Bleek ik ineens koorts te hebben. De rest van de dag ben ik op de bank blijven liggen met een fleecevest onder een fleecedekentje. Voor de zekerheid had ik de gyn nog gebeld, maar ik moest gewoon even afwachten. Als ik ineens hoge koorts zou krijgen en veel bloedverlies zou hebben, moest ik wel direct terugbellen. Maar dat gebeurde gelukkig niet. Ondanks dat de koorts 's avonds toch wat hoger was, voelde ik me fitter. Vanochtend werd ik wakker in een nat bed. Echt kletsnat van het zweet. 'k Was ook ruim een kilo lichter dan een paar dagen geleden, terwijl ik nog niet echt op mijn dieet aan het letten ben. Verre van! Ik voel me nu ook een stuk beter. Nog een wat zeurderig gevoel in mijn achterhoofd, maar dat is te handelen.
Het verdriet wat ik heb is nog niet om het verlies van ons kindje, maar om de currettage. Het is weliswaar allemaal in overleg gegaan met de gyn, maar toch voelt het alsof het me opgelegd is. Zo ontzettend tegen mijn gevoel in. 't Ging ook ineens allemaal zo snel. Het is me allemaal overvallen. 't Begon al met de eerste afspraak vrijdag, dat de gyn vrijwel direct begon over een currettage. Dat hij ons niet te lang door wilde laten lopen, maximaal anderhalve week. Daar gaf hij goede redenen voor, waar ik me uiteindelijk toch bij neer kon leggen. Het liefst wilde ik gewoon afwachten tot mijn lichaam het zelf oploste. Maandag werd ik gebeld, dinsdag de afspraak bij de anesthesioloog. Daar zag ik de datum van de currettage, direct die vrijdag. Ik barstte in tranen uit, want ik had zeker verwacht dat dat pas in het begin van de week erna was. Deze vrijdag was binnen 1 week en niet 1,5 week wat de gyn aangegeven had. Met pijn en moeite had ik me erbij neergelegd. 'k Had nog wel gebeld of die ingreep niet later ingepland kon worden, maar dat ging niet. Donderdagochtend werd ik overvallen door de bloeding, maar ik was zo ontzettend blij, dat mijn lichaam zelf actie ondernam. Helaas zette de miskraam niet door en raakte ik 's avonds in paniek. Ik wilde de currettage niet meer, ik wilde het niet tegen mijn gevoel in laten gebeuren. Mijn lichaam was tenslotte zelf al begonnen. Maar we wachtten de spoedecho vrijdagochtend af. Vrijdagochtend waren wij te vroeg gekomen, zodat we evt. nog extra tijd hadden om te praten, maar de gyn was 20 minuten te laat. En er schoot nog een ander spoedje voor. Toen bleek dat ons kindje nog in mijn baarmoeder zat, concludeerde hij dat de currettage gewoon door moest gaan. Toen ik hem vroeg of hij kon zeggen hoelang het zou duren voordat de miskraam door zou zetten, antwoordde hij lichtelijk geirriteerd dat hij dat niet kon zeggen en stuurde ons direct door naar de afdeling Opname. Op de afdeling Opname is alles heel gemoedelijk verlopen. Alleen in de OK trof ik een enorm botte gynaecoloog. Ik vroeg hem nog in tranen of hij het kindje heel kon laten, zodat we het mee naar huis konden nemen, maar dat kon niet. Ja, hij kon wel wat bloederig weefsel in een potje doen, als ik dat graag wilde. Die gyn hoef ik dus echt nooit meer te zien. Toen de anesthesist aangaf dat ze de narcose aan ging zetten, zei ik nog een paar keer in het zuurstofkapje dat ik niet wilde. Maar niemand heeft me gehoord... Ik ben zo verdrietig dat mijn lichaam geen kans heeft gekregen om het zelf op te lossen. Terwijl het donderdag door die heftige bloeding voor mijn gevoel toch een seintje gaf. Al die kleine signaaltjes, ik had beter naar mijn lichaam moeten luisteren. Ik heb er zo'n ontzettende spijt van!
Lieve Nelly, dit klinkt echt verschrikkelijk allemaal. Ik wens je super veel sterkte, en ga niet jezelf de schuld geven van dingen!! Ik hoop dat je over een tijdje genoeg kracht hebt dat je erover heen kan komen, maar nu eerst ruimte voor al het verdriet! Sterkte meid!!
@sanneke: tenx! Erg lief dat je aan ons denkt. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze... @Augustus baby: dankje voor je lieve woorden. 't Is ook niet zo dat ik de schuld bij mezelf probeer te zoeken, 't was gewoon hoe ik me voelde en nog voel. Ik weet dat ik niet moet denken in "had ik maar" en "hoe zou het als", maar dat overkomt je toch. Gisteren ben ik bij de bloemist geweest voor een gesloten rozenknopje, maar die had hij niet. Alleen rozen in de knop, die nog vol in bloei komen. Ik denk dat ik beter naar een tuincentrum kan gaan voor een potroosje ofzo, misschien dat daar gesloten knopjes aanzitten. 't Is ook helemaal niet de tijd voor rozen... Ook zo tegenstrijdig. Nu zet ik de eerste stappen om het af te sluiten en dan word ik "tegengewerkt". Maar ik ga niet op zoek naar een alternatief. Dit is mijn ding, dit is de manier waarop wij dit af willen sluiten. PUNT! Oooh, en ik hoop dat het vloeien gauw stopt. Ik wil zo ontzettend graag in bad! Al sinds zaterdag. Normaal geef ik daar echt niks om, maar nu verlang ik er zo naar. Gisterenavond ben ik nog op zoek gegaan naar mooie teksten om mijn gevoel te verwoorden, maar wat is dat moeilijk! 'k Heb heel veel mooi gedichtjes gevonden, maar die dekken de lading net niet. Het is gewoon zo ontzettend persoonlijk. Zelf kom ik niet verder dan een regeltje of vier, waarin ik nog niet al mijn gevoel kwijt kan. Maar ik laat het nu gewoon even rusten. Inspiratie komt nog wel.
Dear Mr. Hallmark, I am writing to you from heaven, and though it must appear A rather strange idea, I see everything from here. I just popped in to visit, your stores to find a card A card of love for my mother, as this day for her is hard. There must be some mistake I thought, I saw every card you could imagine Except I could not find a card, from a child who lives in heaven. She is still a mother too, no matter where I reside I had to leave, she understands, but oh the tears she's cried. I thought that if I wrote you, that you would come to know That though I live in heaven now, I still love my mother so. She talks with me, and dreams with me; we still share laughter too, Memories are our way of speaking now, would you see what you could do? My mother carries me in her heart, her tears she hides from sight. She writes poems to honour me, sometimes far into the night She plants flowers in my garden, there my living memory dwells She writes to other grieving parents, trying to ease their pain as well. So you see Mr. Hallmark, though I no longer live on earth I must find a way to remind her of her wondrous worth. She needs to be honoured, and remembered too Just as the children of earth will do. Thank you Mr. Hallmark, I know you'll do your best I have done all I can do; to you I'll leave the rest. Find a way to tell her, how much she means to me Until I can do it for myself, when she joins me in eternity.
Een vlinder vliegt vluchtig over het gras hij is wat verdrietig omdat hij ooit een mensje was. hij is bedroeft , en zijn hartje doet pijn, Hij heeft maar 1 wens en dat is bij zijn mama te zijn. hij vliegt naar een huisje , ver van het veld , want daar woont zijn mama , is hem verteld. hij kijkt door het raampje , en ineens is hij blij niet meer opgesloten in zijn eigen verdriet, maar eindelijk vrij. hij keek door het raampje en zag wat hij wilde weten. zijn mama hield nog van hem en zal hem nooit vergeten. Dan vliegt het vlindertje terug over het gras, Trots en sterk omdat hij ooit een mensje was......
Gisteren sprak One word van Anouk me ook heel erg aan... Ik geloof dat ik die zelfs nog wel ergens op CD heb staan. And I don't know why you're gone, now you're gone No beautiful goodbye You will never leave my mind And it turns out to be so much different than our dreams Now you're, you're a star in heaven You're a star in heaven now You're a star in heaven Yeah you're my star
@marjon 2: wat een lieve gedichtjes vanuit het kindje geschreven... 'k Krijg kriebels bij het eerste gedicht. Die van het vlindertje vind ik ook mooi, die kwam ik ook telkens tegen. Dankje voor je hulp!
Ik heb zelf ook ooit een curretage gehad en en afgewacht of mijn lichaam het zelf deed en ook de pillen 2x gehad en bij mijn bbz ben ik gelijk geopereerd ...........De curretage is me gqua herstel meegevallen , maar het feit dat ik bij was terwijl ze je kindje uit je baarmoeder halen , nee dat heeft me heel wat gedaan ... Neem er de tijd voor .......
Dankje. 't Is precies zoals je het omschrijft. Lichamelijk herstel verloopt gewoon goed, maar heb erge moeite met het verwerken van het feit dat ik mijn kindje uit mijn lichaam heb laten halen, ook al was het al overleden en was er goed overleg geweest met de gyn. Dat zal nog wel even duren voor dat een plekje heeft gekregen.
idd , en neem die tijd ......................voor de mensen om je heen gaat alles verder , en jij moet dit eerst maar eens een plekje zien te geven ..........................knuffffffffff
Nelly, wat moeilijk voor e dat de curettage zo´n vervelend gevoel geeft. Hopelijk kun e over een tijd accepteren hoe het gegaan is en er vrede mee hebben. Ik wil e gevoel helemaal niet wegcijferen, maar stel dat de curettage uitgesteld was, dan had het niet perse allemaal goed en natuurlijk hoeven verlopen. De gevolgen daarvan (als de miskraam dus niet natuurlijk was gekomen) kunnen ook heel ingrijpend zijn. Maar dan had e lichaam in ieder geval wel meer de kans gekregen om het zelf te doen. Dat is waar... Succes bij het vinden van een mooi gedichtje of liedje.