Lieve Nelly, wat goed dat je hulp hebt gezocht. Ja nu komt er natuurlijk nog veel meer pijn naar boven, maar misschien kon je het anders wel nooit verwerken. Hoe voel je je nu? Ben je aan het werk, of nog thuis? Succes met het verwerken en sterkte!!
@Augustus baby: Ik ben inderdaad weer gewoon aan het werk. Al ben ik nu wel thuis, omdat Evelien ziek is. Jij bent precies een week eerder uitgerekend dan wij. Dus wij zouden vandaag precies 20 weken zwanger zijn... Ik had niet verwacht dat ik het daar moeilijk mee zou hebben, maar nu prikken er toch traantjes...
Nee joh, Augustus baby, voel je alsjeblieft niet schuldig! Over zoiets moet je ook niet nadenken. 't Was gewoon toeval dat ik dat zo zag en het me toen pas realiseerde. Maar het is wel ontzettend typisch dat ik uitgerekend op de dag zelf erachter kwam dat ik precies 20 weken zwanger zou zijn. Misschien laat ons ukje ons zo weten dat hij/zij er voor ons is. Daar heeft hij/zij jouw onderschrift voor gebruikt. Dus dankjewel! Hm... Beetje zweverig...
Even een update-je... Met mij gaat het de goede kant op. De therapie werpt zijn vruchten af, echt fijn. Het klinkt misschien vreemd, maar ons ukje geeft me ontzettend veel steun en rust. Natuurlijk zijn er van die onverwachte emotionele momenten, maar daar heb ik het op een of andere manier niet zo moeilijk mee. Laatst knutselde onze oudste dochter spontaan iets voor de "dode baby". Dat vond ik zo lief. Het minikunstwerkje staat nu bij het bonzen foetusbeeldje en tovert iedere keer een glimlach op mijn gezicht. Ik ben van plan om op 14 augustus, de uitgerekende datum, een kleine tattoo op mijn voet te laten zetten. Eerst wilde ik graag de eerste letters van onze meiden in elkaar verweven met een klein vlindertje, maar nu vind ik drie roosjes en een gesloten rozenknopje erg mooi. Groetjes, Nelly
Bah, ik merk dat ik het nog steeds wel moeilijk heb met het feit dat ik niet meer zwanger ben. Het lijkt ook wel of ineens iedereen hoogzwanger is. Overal wordt er gekletst over de laatste loodjes. Blegh... Sorry. Ik gun het ze van harte, maar op een of andere manier word ik er enorm sjagrijnig van. Stomme hormonen. Poeh. En al helemaal als ik ongesteld moet worden of net ben. Bah, dan ben ik echt een emotioneel wrak... 'k Ken mezelf gewoon niet meer. Klagerdeklaag...
Vandaag zei Annabel helemaal uit het niets dat ze graag nog een babietje in ons gezin wilde. Ik vroeg nog of ze drie kindjes niet genoeg vond, maar nee, ze wilde graag met zijn vieren zijn. Schatje... En bij het tandenpoetsen laatst vond Evelien dat ik weer een dikke buik moest krijgen. Wie weet... Manlief en ik zijn er nog niet helemaal aan toe. Emotioneel "klopt" het nog niet en manlief tilt zwaar aan onze onze (op het moment) krappe financiele situatie. We zien wel hoe het gaat lopen. Maar ik mis ons ukje wel. Ik zou nu ruim 30 weken zwanger zijn. Hoe zou je eruit gezien hebben? Zou je een jongetje of een meisje zijn? Hoe zou mijn buik eruit zien? Hoe zou het zijn om met die dikke buik ook nog te zorgen voor mijn drie meiden? ... Marjolein heeft nu de leeftijd dat Evelien en Annabel net grote zus waren...
Gisteren heb ik te horen gekregen dat mijn oude schoolvriendin, waarvan haar zoontje twee dagen ouder is dan Marjolein, weer zwanger is. Echt superleuk, alleen sloegen mijn hormonen 's avonds gigantisch op hol. Ik heb me maar uitgeleefd op de tuin. Twee vliegen in een klap. 't Voelt voor mij op een of andere manier toch wel als de laatste loodjes. Over anderhalve maand zou ons vierde kindje geboren worden. Het is ook wat met de augustusbabies hier in de buurt. Die van ons is overleden, schoonzus schijnt een enorm zware zwangerschap te hebben en het kindje van de schoondochter van mijn collegaatje gaan ze eerder halen, omdat het niet goed groeit. Wat zal ik blij zijn als augustus voorbij is.
Vandaag zou ik precies 38 weken zwanger zijn... Ik had niet verwacht dat ik er zo emotioneel onder zou zijn. De roos die we op ons gedenkplekje geplant hebben, is enorm uitgeschoten en staat volop in bloei. Wat mis ik ons lieve kleine ukje...
Vanochtend heb ik onze meiden onbewust allemaal shirtjes met vlinders aangetrokken. Ik denk dat ons ukje op deze manier wil laten weten dat het bij ons is. Vandaag is de uitgerekende datum van ons vierde kindje...
Tenx meiden! Ik moet zeggen dat deze maand me ondanks de vele geboortes in mijn omgeving tot nu toe erg meevalt. Op de uitgerekende datum heb ik wel een huilmomentje gehad, maar daar bleef het bij. Daarna had ik mijn rust gevonden. Ik was trouwens niet gaan werken, had deze dag echt voor mezelf nodig. Ik vond het superlief dat mijn moeder een klein boeketje kwam brengen met een vlindertje er bovenop. Gisterenochtend is mijn neefje geboren en dat gaf totaal geen dubbele gevoelens. Echt fijn. Ik kon gewoon genieten van zo'n "klein" manneke (vijf kilo), zonder dat ik me verdrietig voelde. Als ik nu aan ons kleintje denk of het herdenkingsplekje in de tuin zie, krijg ik een grote glimlach om mijn mond. Het is goed zo.