al lang geleden

Bijna 8 jaar geleden raakte ik onverwacht zwanger van mijn vriend (nu mijn man).
We hadden net een relatie, alles was nog nieuw voor ons en we genoten van elkaar.

Ik heb een erg zware jeugd gehad, hij hielp me daarme, ook kreeg ik thearapie en ik was aan de betere hand.
Ik slikte de pil, misschien niet consequent genoeg, we waren beide getest op soa's dus gebruikte geen andere bescherming naast de pil.

Toen werd ik niet ongesteld, erg vreemd aangezien ik erg regelmatig was.
Dus een test gedaan, en ja hoor, duidelijk, ik was zwanger.
sjee en nu? 17 jaar, op school, net mijn leven weer op de rails.

In paniek mijn moeder gebeld, die bleef vrij rustig en is thuis gekomen van haar werk, ze vertelde me dat wat ik ook voor keuze maakte ze me zou steunen, maar ik moest het uiteraard ook tegen mijn vriend vertellen.

Ik zat boven, de bel ging, mijn (stief)vader zei hem dat ik op mijn kamer zat.
Hij kwam boven, keek me aan en zag dat er iets niet goed was, wat is er aan de hand?

Ik heb het hem in tranen verteld, hij reageerde ook erg rustig, iedereen was rustig behalve ik.
Ook hij legde de keuze bij mij, wat het ook zou worden, hij zou me steunen.
Hij vertelde eerlijk dat hij er nog niet aan toe was maar dat maakte niks uit, hij zou doen wat goed was.

Lang heb ik erover nagedacht, weg laten halen? kan ik dat? zo'n klein mensje wat in mijn lichaam groeit?
Maar het laten komen, wat dan, ben nog erg labiel, wil eerst mijn leven op een rijtje zetten, heb veel fouten gemaakt en wil eerst een kans krijgen om het goed te maken.

Eerst maar de dokter bellen en een afspraak maken voor een echo.
2 dagen later kon ik terecht.
De ochtend van de echo had ik last van mijn buik, beetje krampen maar dat zal er wel bij horen dacht ik.
Ik ga naar de wc en ik verlies iets, het is een bloedprop, ik spoel snel door, durf niet te kijken.

Ik zeg verders niks en wacht de echo af, op de echo krijgen we niks te zien, ja een soort van omhulsel, de dokter verteld me dat ik wel zwanger ben geweest maar dat het mis is gegaan.

Ik weet niet wt ik moet doen met dit nieuws, blij zijn? dat ik nu geen verschrikkelijke keuze hoef te maken? of verdriet, omdat ik toch een minimensje ben verloren?

Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ik gekozen zou hebben maar ik weet wel, dat dat kleine mensje me heeft geholpen.
Het heeft mijn band met mijn ouders en vriend versterkt, wetend dat ik ze kan vertrouwen en dat ze er altijd voor me zullen zijn, wat er ook gebeurd.
Als dank voor de mensen die me liefhebben ga ik iets van mijn leven maken, ga ik ze trots op me laten zijn, dat is mijn instelling vanaf die dag.

Bedankt, klein vlindertje, dat je me hebt geholpen, zonder jou was het me niet gelukt...

 

Het is al goed gekomen hoor, ik ben nu gelukkig, heb een enorme lieve mooie dochter samen met mijn man, vraag me natuurlijk wel vaak af hoe het zou zijn asl het wel goed was gegaan maar ik heb geleerd niet bij het verleden stil te staan en te genieten van het heden, dat doe ik nou ook enorm.