Dit moet je lezen, de tranen biggelen me nu nog over de wangen! dagboek van een hond... Dagboek van een hond Week 1: Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben ! Maand 01: Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld Maand 02: Vandaag hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben. Maand 04: Ik ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar kinderen in huis, en voor mij zijn ze als ?broertjes?. We zijn erg onrustig, zij trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten Maand 05: Vandaag op mijn donder gekregen. Baasje was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik hield het niet meer! Maand 12: Vandaag ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op me zijn Maand 13: Wat voel ik me slecht vandaag. Mijn ?broertje? had mijn bal afgenomen. Ik blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van. Maand 15: Niets is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen, mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder te schuilen. Maand 16: Vandaag hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de deur dichtdeden en gingen. ?Hé, luister, wacht nu!? Jullie ... jullie vergeten me! Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden me vergeten Maand 17: Ik heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar ?arme hond?, hij zal de weg wel kwijt zijn. Maand 18: Een van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en jongeren, net als mijn ?broertjes?. Ik ging wat dichterbij, en een groepje, lachend, gooide stenen naar me ?om te zien wie het beste gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik er niets meer mee zien. Maand 19: Het lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen. Maand 20: Ik kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd ?de goot?, maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen. Maand 21: Ik zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen zeggen ?blijf daar maar bij weg?. Ik ben bijna bewusteloos, maar een vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in haar stem deed me reageren. ?Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben achtergelaten? zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij begon aan me te voelen en zei: ?Het spijt me mevrouw, maar voor hem is het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen.? De vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren was als toch niemand van me hield.... De oplossing is niet een hond op straat te zetten, maar hem op te voeden! Een hond is aangenaam gezelschap, geen probleem! Help mee de mensen hiervan bewust te maken, en zo het probleem van straathonden op te lossen. Als je dit bericht niet doorstuurt of wil wissen, kijk dan nog eens in je hart of dieren je inderdaad niet interesseren. Stuur deze mail door, het kost je niets. Het gaat hetzelfde als een grapje doorsturen. De huisdieren zullen je dankbaar zijn en je hart rustiger!!!! dikke een poot van alle lieve honden
OOooohhhh . Ik heb ook natte wangen! Verschrikkelijk. Wij hebben zelf een hond en moet er niet aan denken!
:x ik zit echt te huilen hier.. waarom zijn er echt mensen die dit doen...?????? Die onvoorwaardelijke liefde die je krijgt en daar zo mee om te gaan, verschrikkelijk!
Dit dagboek ken ik al best lang, je leest m ook vaak op marktplaats etc..Daar plaatsen mensen t vaak bij de site van verkoop van pups/volwassen honden om mensen wakker te schudden en niet zomaar een hond aan te schaffen en ook niet zomaar van iedereen... 1ste x dat ik m las moest ik ook huilen , het feit is dat t echt gebeurd helaas Ik heb zelf een hond en moet er niet aan denken wil ik zeggen, maar mijn hond heb ik destijds ook gered van de dood...ze was 5 wekej oud toen ik der meenam, woog 1 kilo ( was net een chihuahua terwijl ze een pitbull is) vol met wormen en stond krom ervan en kon niet zelf staan , viel om..Ik d8: of ik laat haar hier en ze sterft of ik neem der mee en geef der een kans en hopen dat ze blijft leven. Ze is nu 4,5 en heeft t beter dan ooit!!! Heb paar jr terug ook 2 jack russels gekocht/gehad en die had ik wel van particuliere mensen die echt gaven om hun honden/pups.. Maarja, broodfokkers blijven bestaan helaas.....sneu verhaal waarvan je weet dat t werkelijkheid is
Ik heb dit dagboek al vaker gelezen. En zoals hierboven al gezegd is, het jammere is dat dit dus echt gebeurd! Ga dadelijk mijn eigen hond een dikke knuffel geven!
Heb hieronder een ander verhaal geplaatst. Een verhaal waar de tranen uit m'n ogen rollen, maar niet uit verdriet! Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen. Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant van de weg. Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken. Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen, Ik wil een van uw puppies". kopen. "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld". De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen. Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien. "Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?" "Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje. "Dolly", riep hij. Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol. De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek. Zijn ogen straalden van verrukking. Terwijl de honden naar het hek toe kwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok. Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes. Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar het waggelende hondje wees. De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen". Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen. Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje. De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt". Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op. Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf. "Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen. "Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
Hier lopen de tranen ook over mijn wangen.... Ik heb nog een mooi (tranentrekkend) gedicht. Ooit gevonden nadat ik mijn hondje in had moeten laten slapen. En aangezien er hier toch al gejankt wordt kan deze er ook nog wel bij... Als ik straks oud ben, ziek en zwak, en pijn verjaagt de slaap, als onrust neemt van mij bezit, doe dan wat onvermijdelijk is, en laat me gaan..... de laatste goede daad. Beslis voor mij en wees niet laf. Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf, of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd? Ik ben niet bang tijdens die laatste gang. Jij loopt niet weg: je kijkt me aan, je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast. Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart..... wat jij liet doen, deed je voor mij: je hebt me nog meer pijn bespaard, voor zinloos lijden mij bewaard. Een zwaar besluit? Nee, ....huil nu niet. Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond: jij bent mijn baas en ik jouw hond. Liefs Cyntje78
die 2e kende ik ook al, maar blijft super! Was iedereen maar zo. En van de 3e, die ken ik ook zoiets, maar dan in de kattenvariant. De 1e vind ik echt super zielig!
Oh bah, dat verhaal... Weet je hoe vaak ik die al op de mail en via Hyves heb gehad? En dan durven mensen er nog boven te zetten dat je geen dierenvriend bent als je het niet doorstuurt Ik heb het verhaal niet gelezen, want ik kan me er iets bij voorstellen... Maar wat heb je aan het verhaal? Wat is het nut hiervan? Die tweede heb ik wel gelezen en die vond ik erg mooi. (Niet realistisch natuurlijk, maar wel heel mooi )
Zo worden mensen even weer met de neus op de feiten gedrukt. De slechte dingen drukken we meestal weg en proberen we er niet aan te denken, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn.