In Mei 2013 kwamen wij erachter dat we zwanger waren. Totaal onverwacht en ongepland omdat wij net 3 weken uit elkaar waren. we hebben er samen voor gekozen om toch voor een kindje te gaan. En daar zijn we dan. Dochter is bijna 14 maanden. Mijn vriend heeft vanaf het begin af aan al gekampt met het feit dat hij nog helemaal niet klaar was voor een kind. Hij was 24 en volop bezig met carierre maken. Hij heeft maandenlang naar de buitenwereld geroepen ook dat hij er nog niet klaar voor was. Totaal onverwachts kwam 22 januari onze dochter ter wereld. Ik heb een fout gemaakt waardoor hij de volgde dag (na mijn beste vriendin) haar voor het eerst vast mocht houden. Inmiddels kampt hij echt heel erg nog steeds met het gevoel dat hij ongelukkig is betreft het vaderschap. Hij vind alles zwaar, als ze huilt dan vind hij dit vreselijk (ze huilt weinig, eerder piep janken). Ook als hij in de nacht het bed uit moet omdat ze weer even huilt krijg ik veel verzet. Tevens is hij ook druk bezig met het afkicken van zijn canabis verslaving. Hij heeft een flinke vorm van ADHD maar met de canabis kan hij dit beter op een rijtje krijgen. Door de stress gaat hij dus meer blowen. MOEILIJK! Ik probeer alles uit handen te nemen van hem. Laatst heeft hij zowaar een rondje gelopen met de kleine op haar driewieler. Ik wil helemaal niet zielig doen of iets hoor. Of medelijden.. Maar ik zoek eigenlijk iemand die dit ook heeft mee gemaakt. Of dat iemand nog tips heeft om het allemaal iets minder zwaar te laten wegen. In ieder geval alvast bedankt.
Ja mijn man.... Die heeft er ook heel veel moeite mee gehad tot Lisa wat groter werd en hij er iets mee kon. Nu met Zoë heeft hij dat weer.
Mijn man had het alleen moeilijk in de kraamperiodes. Ik grapte wel eens dat omdat ik geen kraamtranen en last van hormonen had die periode dat mijn man dat vast van me had overgenomen. Was echt alle 3 keren. En dat vond ik best heftig maar gelukkig duurde het ook steeds niet lang.
Mijn man vind er ook pas wat aan zodra ze de anderhalf passeren en een beetje gaan communiceren enzo. Over snachts opstaan maar niet gesproken, dat doe ik al vanaf mijn eerste bevalling helemaal alleen. Mijn kinderen waren beiden wel in de 'planning' en dus geen onverwachte kadotjes. Maar ik hoor overgins vaker dat mannen extra moeite hebben met ongeplande kinderen. Vaak gaat het inderdaad wel beter als de kinderen iets ouder worden.
De meeste mannen vinden de babytijd wat moeilijker. Ik snap trouwens niet zo goed waarom hij niet na de geboorte al zijn kind heeft vast kunnen houden..?? En een joint roken weet je, als hij het netjes buiten doet en er niet raar van wordt, dan zou ik daar nu even geen big deal van maken. Alles op zn tijd. Samen een kind opvoeden heeft al genoeg impact op je relatie, dat is heel normaal. Misschien scheelt het trouwens als jij een keer een weekend weg gaat. Dan moet hij wel voor haar zorgen en wie weet, zo zonder moeders wakend oog, hebben ze het heel leuk samen. Trouwens, jullie kunnen zelf misschien met zn tweetjes ook wel n weekendje weg gebruiken..... Xxx
Mijn man heeft het bij ons zoontje ook moeilijk gehad. En toen ik na 10d onder het mes moest, bleef hij ineens alleen met zoonlief thuis 's nachts en ging het wel. Maar toen ik eenmaal terug uit het zh was begon het weer. Naarmate zoonlief groter werd is dat helemaal de andere kant omgeslagen, gelukkig! Nu gaan vader en zoon vaak samen op stap, moet er nog altijd aan wennen En bij dochter had hij het zo goed als niet, want hij wist wat hem te wachten stond. Hij nam toen vaker de zorg voor zoonlief over dan dochterlief een flesje te geven ofzo, maar dat maakte mij op dat moment niet uit. Hij was er. Wij vrouwen hebben 9 maanden tijd om aan het idee te wennen en leren al omgaan met weinig slaap door het einde van de zwangerschap. Zij hebben dat niet.
Wel wat herkenbaar. Maar hier was het vooral toen ze nog heel klein was en dus "best veel" huilde. Hij kon er niet mee omgaan als ze huilde. O en de nachten inderdaad. Ik deed ze vanaf dag 1 want hij kon toch niks doen want hij gaf geen borstvoeding Afgelopen zomer op vakantie toen ze 5 maanden was en ik al kv gaf, werd ze ook weleens wakker s nachts. Hij heeft het 1 keer voor mij overgenomen maar meldde de volgende dag dat hij het liever niet meer doet omdat hij anders de volgende dag moe is....zucht.
Hier nog zo een. Mijn vriend zegt ook heel eerlijk dat ie niks heeft met de babytijd. Nu speelt en stoeit ie vaak genoeg met de oudste en verzorgt haar ook. En met zoon (die ook ongepland was maar zeker niet minder welkom!) doet ie alleen iets als ik hem in zijn armen leg. De meeste mannen hebben niks met baby's of vinden het te eng omdat ze zo klein en kwetsbaar zijn.
Na de geboorte werd ik dicht genaaid. Hij liep wel mee naar de weegschaal om alles te zien. De vpk tilde haar weer van de weegschaal naar mij. Ze moest aan de borst. Daarna kwamen mijn moeder+vriend, schoonouders en beste vriendin. Daarna moest ik blijven slapen en moest hij naar huis. De volgende dag heb ik alleen maar met haar op mijn borst gelegen. Eenmaal thuis stonden er onverwachts 2 vriendinnen op de stoep. toen gaf ik mn dochter aan mijn beste vriendin omdat het die dag ervoor niet kon. Totdat ik me besefte dat hij haar nog niet vastgehouden had. Over het weekendje weg kan ik zeggen.. HEEL GRAAG!
Het is eigenlijk helemaal niet om te lachen, maar... *proest* ik kan het toch niet inhouden . En hij denkt dat dit voor ons anders is?? On topic: vervelend dames, dat jullie mannen moeite er mee hebben, en zeker dat dit na een dik jaar nog steeds zo is! Ik herken het niet, maar het zal veel schelen dat al onze kinderen gepland waren en dus ook zijn keuze. En hij is ouder, meer in de leeftijd om ook zelf kinderen te willen hebben. Sterkte.
Ik herken het gelukkig totaal niet, mijn man was vanaf dag 1 net zo betrokken bij de verzorging. Heb hem ook nooit erover gehoord dat hij 'het niets aan vond' ofzo. Kan ik eerlijk gezegd ook niet zo begrijpen, daar zet je je maar overheen. Wij moeten net zo goed leren om te gaan met een pasgeboren baby als een man, ik was echt geen natuurtalent met haar aankleden of een badje geven (mijn man heeft dat die eerste tijd gedaan omdat ik het eng vond). Aapje, jullie situatie is wel wat heftiger door de ongeplande zwangerschap en door jullie leeftijd. 24 is jong, helemaal voor een man die er nog niet klaar voor was. Geef hem de tijd, je ondersteunt hem al heel goed (echt knap), en probeer inderdaad ook wat tijd samen in te plannen. Een weekendje weg, of een avond samen weg, even ontspannen en goed met elkaar praten... hij moet ook groeien in zijn vaderrol.
Ja klopt. Mijn man was ook even moeite opvoeden en verzorgen voor ons zoontje. Vanaf 3 maanden, hij vind echt leuk verzorgen en opvoeden voor hem. Vanaf geboorte tot 3 maanden, ik was wel echt zwaar opvoeden en verzorgen voor ons zoontje. Ik bedoel dat 'n meestal mannen vinden niks voor babytijd, wilt ook luier verschonen, de baby moet bad liggen en wassen bla bla.. Maar meestal mannen willen niet als wanneer moet hij 'n luier verschonen. Wanneer heeft de baby geplast en/of gepoept. Dan meestal mannen roept altijd aan eigen vriendin/vrouw dat wil je 'n luier verschonen. Ik was vorig jaar in oktober 2 dagen koorts en buikgriep. Mijn schoonouders waren mee helpen voor hem. Daarna afg. kerstdagen was ik opnieuw ziek. Mijn man moet wel volhouden en ook leren opvoeden/verzorgen voor ons zoontje. Hij was wel even misselijk, want ons zoontje heeft wel gepoept. Tja hij moet wel leren! Hij heeft een paar keer geleerd daarna wel gelukt! Hij durft 't wel luier verschonen. Eerlijk dat hij durft niet als wanneer mag ons zoontje lekker bad liggen en wassen. Daarom ik doe altijd voor ons zoontje! Ik vind niet erg want ik vind altijd leuker.. Iedere vrouwen weten wel en ook wel vervelend over meestal mannen durven en/of heeft even tijdelijk geen zin verzorgen/opvoeden voor de baby.
Jeetje wat een lastige situatie. Ik vind het wel knap van je man dat hij ondanks alles aan het afkicken is. Hier in verwachting van een eerste. Mijn vriend geeft soms ook wel eens aan dat het hem eng lijkt om de kleine vast te houden. En dat hij wat dat betreft best onzeker is. Maar hij geeft aan dat hij dat wel gewoon wilt doen. Ik merk ook aan hem hoe dichterbij het komt, hoe spannender hij het vind. Hij heeft een lichte vorm van ADHD, dus hij maakt zich in zijn hoofd af en toe te druk. Ik ben zeer benieuwd hoe dat bij ons zal gaan.
Ik herken het ook wel, maar dat is meer omdat mijn man ptss heeft. Baby's en kleine kinderen zijn erg onvoorspelbaar, voor nu met meerdere kinderen vaak druk, ze willen van alles, vragen van alles, huilen, ruzietjes.. en daar kan hij slecht mee om gaan. Nu onverwacht zwanger van de vierde en zal waarschijnlijk weer een ks worden, ja vind het dan wel spannend dat hij dan (als het goed is) 2 dagen met ze thuis zal zijn.. ik weet dat hij dat heel erg zwaar vind en hoop dan ook weer heel snel naar huis te mogen zodat ik het weer kan overnemen.
Oei, wat een lastige situatie. Lijkt me erg vervelend om mee te maken, al kan ik het me wel een beetje voorstellen. Al is dat voor vrouwen eigenlijk net zo, maar leer je het vaak sneller als je borstvoeding geeft bijvoorbeeld. Zo vaak contact per dag met je kindje. Dat hebben mannen dan net wat minder. Gelukkig was mijn man niet zo, maar dat kwam ook meer omdat hij wel móest Ik had een borstontsteking na de 1e week, dus lag met 40 graden koorts op bed voor 2 dagen lang. De arme man heeft het dus helemaal alleen gedaan. Hij kon het uiteindelijk dus allemaal beter dan ik. Heeft bij mij een hele poos geduurd voordat ik ook fatsoenlijk een rompertje en een luier kon verschonen (man stond naast mij aanwijzingen te geven )
ik hoop dat je bedoelt, gehecht en niet helemaal dicht genaaid? Voor de rest helaas niet veel tips. Wellicht dat het beter gaat naarmate ze ouder word en dus minder huilt. Hij kan nu nog niet veel met haar. Zodra ze ouder word kan hij meer met haar ondernemen en word het leuker voor hem. Ik hoop in ieder geval dat het snel beter gaat. Hoe gaat jullie relatie nu eigenlijk? Jullie zijn niet voor niets in eerste instantie uit elkaar gegaan?
Voor mij is het een opluchting om te lezen dat meer mannen moeite hebben met die eerste periode... Ik vond het zo jammer om te zien dat mijn man toen ze zo klein was haast niks met haar deed en hij zich niet goed raad wist wanneer ze huilde. Nu ons meisje wat ouder wordt vindt hij haar super leuk en gaat vaak even met haar fietsen of wandelen. Ze hebben de grootste lol Maar toen ze nog niks kon (alleen huilen,slapen,eten,poepen en plassen) vond hij het heel moeilijk af en toe. Hij kon nog geen half uur alleen met haar zijn want dan was ze helemaal overstuur en mijn man zat met zijn handen in zijn haar Ons meisje was wel gepland, dat is wel even anders natuurlijk dan wanneer het onverwacht komt... Maar ik denk dat naar mate je kindje ouder wordt hij het leuker gaat vinden en zich er beter bij voelt.
Hahahahahahaha.. Ik bedoel hechten inderdaad.. Maar voor mij voelde het op dat moment als dicht naaien.. Zo beurs dat ik was. De reden dat het toen uit ging was dat het me allemaal een beetje teveel werd. En ik merk dat ik dat weer voel. Maar dat is off topic