wij hebben een zwaar en lang medisch traject achter de rug van 2 jaar. Mijn man is onvruchtbaar verklaard, en ik zelf heb PCOS en een afwijking aan mijn baarmoeder. Kortom kinderen krijgen voor ons is niet vanzelfsprekend, we hebben gekozen voor een donor traject, maar gaan volgend jaar verder met het onderzoeken van mijn baarmoederafwijjking. Dus nu eerst even op adem komen. Mijn vraag aan jullie: Zouden jullie bij je man/vriend blijven als hij blijkt onvruchtbaar te zijn? Ik ben gewoon nieuwsgierig Ik heb er namelijk voor gekozen bij hem te blijven, ik hou van hem en wil hem nooit meer kwijt, na dit traject denken we aan adoptie..
ja, ik zou bij 'm blijven. Als de wil van kidneren groot genoeg zou zijn, zouden we voor adoptie gaan.
Jazeker. er zijn ook andere oplossingen en anders moet ik me er bij neerleggen. Maar ik zou dat geen rede vinden om bij mijn man weg te gaan.
Ja ik wel, mijn vorige parter was ook vermindert vruchtbaar en ik ben voor hem het medisch traject ingegaan (zonder succes) en heb nooit ook maar 1 seconde eraan gedacht om hiervoor bij hem weg te gaan. Hij kon er tenslotte ook niets aan doen. Uiteindelijk toch bij hem weg gegaan om andere redenen en ben nu met mijn nieuwe partner opnieuw aan het proberen zwanger te worden.
Ik denk het niet. Ik vind het moeilijk om daar een antwoord op te geven omdat ik al moeder ben.. maar al toen we net samen waren wist hij dat ik graag kinderen wilde. Sterker nog, hij vroeg me wat ik wilde worden en daarop antwoordde ik: 'moeder'. Ik denk dat dat uiteindelijk zo'n grote druk op onze relatie zou zetten, dat het einde relatie zou betekenen. Heel erg, maar zo is het denk ik wel. (Dit is mijn mening, ik hoef geen reacties over hoe oneerlijk dat is ofzo!)
Natuurlijk. Als de wens zo groot zou zijn dan zouden wij ook voor een donor gaan. Maar dan liefst uit zijn familie.
Ja absoluut, zwanger worden is bij ons ook niet vanzelfsprekend. Adoptie hebben we het wel over gehad maar waren we nog niet aan toe. Nu hebben we een fantastische zoon maar zou als het niet wilde lukken ook nooit bij hem weg gaan.
Dit is jouw mening, en die mag je hebben toch? Zal ik je niet om veroordelen hoor, kan me er wel iets bij voorstellen.
Mijn eerste reactie is: ja, en ik zou een andere manier vinden om mijn leven invulling te geven. Met z'n tweeën kun je 1001 andere dingen doen die je minder makkelijk kunt doen als je kinderen hebt. Het krijgen van een kind is niet het eind- of hoofddoel in een mensenleven lijkt mij... er is zoveel meer, en ook zonder kinderen kun je gelukkig zijn. Aan de andere kant heb ik dit zelf niet meegemaakt...dat het niet lukt, bedoel ik. Ik weet niet hoe ver je gaat, als een kinderwens niet vervuld wordt. Ik denk wel dat je je grens steeds een beetje gaat verleggen, om het toch maar te laten lukken. In het licht daarvan kan ik me voorstellen dat iemand zou overwegen om zijn/haar partner te verlaten. Alleen...wie zegt dat je dan (op tijd) weer een nieuwe partner vindt die ook kinderen wil, en dat het daarmee wel lukt?
ik denk dat het bij mij helemaal aan de situatie zou liggen hoe het dan is en wat je man wel of niet wilt en of onze ideeen daar dan overeen zouden komen of juist totaal niet als het heel erg zou botsen op de een of andere manier dan weet ik niet of ik mijn moederwens aan de kant zou kunnen zetten als hij overal voor wilt gaan (wat ik dan denk dat ik zou willen doen) dan zou ik zeker bij hem blijven en er samen voor gaan op wat voor manier dan ook
Je verlegt idd je grenzen elke keer een stukje verder. Je krijgt weer iets nieuws, je moet bijvoorbeeld hormonen spuiten ipv slikken met alle gevolgen van dien, tegenvallende inseminaties met donorzaad (iui-D) De trajecten zijn mentaal heel zwaar, lichamelijk kan je het goed hebben.. al is niet elke behandeling/onderzoek even leuk
Absoluut, ben gek op m, bovendien heb ik in de kerk voor God beloofd niet van hem te scheiden. Neemt niet weg dat het heel zwaar is/kan zijn. Zelf ook ruim twee jaar moeten wachten tot ik zwanger was. Sterkte.
ik denk het wel, maar het lastige is dat je het pas weet als je voor die keuze staat. ik weet trouwens van mijn man dat hij in zo'n geval zeker open zou staan voor andere opties, zoals adoptie of KID. Mijn sm dacht dat hij de bof had gehad als puber zijnde dus voor we aan kinderen wilden beginnen hebben we het er wel over gehad.
Ik zou nooit bij mijn man weggaan om die reden. Ik hou teveel van hem. We hebben al zoveel dingen overwonnen samen dat ik weet dat ook dat wel overwonnen kan worden. Maar bij hem weggaan? Nop. Stel je voor ik zou onvruchtbaar zijn en hij ging bij me weg. Ik zou de wereld onder me vandaan voelen glijden. Het is niet iets waar hij iets aan kan doen, dus om hem dan ook nog zo te straffen zou ik heel wrang vinden.