Hoi, Mezelf even voorstellen. Ik ben Eva, 32 jaar, uit België. Mijn vriend weet al jaren dat er bij hem een sterk verminderde zaadkwaliteit is. Zowel kwantiteit en kwaliteit zijn ondermaats Al een jaartje zijn we aan het proberen of het toch niet op de natuurlijke wijze wil lukken. Mijn vriend geloofde er totaal niet meer in maar ik wou de hoop niet opgeven. Het rare is dat ik tot vorig jaar nooit kinderen wilde. Iedereen uit mijn omgeving weet dat ze bij mij nooit kinderen moesten verwachten. Tot grote spijt van mijn ouders Ergens vorig jaar is het dan toch beginnen kriebelen bij mij en momenteel zelfs in die mate dat het even niet snel genoeg kan Maar tot op heden dus nog steeds niets Dan hebben we ineens de knoop doorgehakt. We gingen een afspraak maken bij de fertiliteitskliniek omdat de klok toch begon te tikken en omdat mijn vriend dacht dat het wel eens jaren zou kunnen duren vooraleer het kon lukken... Zo begon onze reis naar ons 1e wondertje 19 april 2007: 1e gesprek bij de fertiliteitskliniek. Veel vragen moeten beantwoorden 03 mei 2007: Mannetje mag spermastaal inleveren 11 mei 2007: Bloedname bij mij 2e dag van menstruatie 16 mei 2007: HSG onderzoek: Vreselijkste ervaring ooit! Dit nooit meer!! (eigenlijk beetje eigen fout want had pijnstillers veel te laat ingenomen, maar toch..) 21 mei 2007: Samenlevingstest 29 mei 2007: 1e Echo 06 juni 2007: Gesprek met fertiliteitsarts voor de uitslagen. Vriend heeft vreselijk moeten huilen ocharme. Zijn zaad was nog slechter dan voorheen (test van 1.5 jaar geleden bij zijn uroloog). Bij de samenlevingstest hadden ze zelfs niet 1 zaadcel teruggevonden! Ook mijn linker eierstok was beduidend kleiner waardoor er ook minder kans was op voldoende follikels Uitspraak van arts: IUI is totaal geen optie! Enkel proefbuisbaby zou misschien kunnen lukken! IVF dus. Dit kwam ontzettend hard aan Hij had het wel iets tactvoller kunnen aanbrengen hoor :x 09 juni 2007: 1e gesprek met de IVF consulente en de psychologe van dienst: Enorm goed gesprek gehad. We mogen steeds aankloppen wanneer we maar de behoefte hebben. Van consulente al een idee gekregen van het verloop van de IVF. Wij al uitgerekend thuis dat wij dus in het beste geval konden starten met de pil op 23 augustus! 01 augustus 2007: Afspraak met fertiliteitsarts om startdatum te bespreken. We vielen bijna van onze stoel! Ik mocht meteen starten met de pil!! We starten dus gewoon een maand vroeger! Dus nu moet ik de pil nemen tem de 18e augustus. Op 22 augustus terug naar het ziekenhuis voor een echo en bloedname. Dit is meteen DAG 1 van de cyclus! Dan moet ik ook starten met Decapeptyl (al voorschrift meegekregen) en diezelfde dag zal ik van hun Puregon meekrijgen. Hopelijk krijg ik nog vooraf de juiste gebruiksaanwijzing mee! 28 augustus 2007: Dit is dag 7: dan weer een controle echo die die week vaker herhaald wordt om te kijken hoe groot de follikels zijn. Als die groot genoeg zijn worden ze GELUKKIG onder verdoving afgehaald (punctie) Dan krijgen we te horen of er een bevruchting heeft plaatsgevonden en wanneer de terugplaatsing is. Dus ruwweg uitgerekend zou ik ergens half september moeten weten of het gelukt is of niet. Toch even een vraagje hierbij... ik heb het gevoel zo van:"nou, dat lukt wel! Ik ga gewoon zwanger zijn." Heb er een veel te goed gevoel bij. Heeft nog iemand dit gehad bij de 1e poging? Zou liever het tegenovergestelde denken...dan komt de teleurstelling misschien niet zo hard aan als het toch niet lukt Hoe moet ik hiermee omgaan eigenlijk? Zo...dit is ons verhaal. Ga hier nog veel moeten bijlezen want het is allemaal zo nieuw voor me. Nu nog even bekomen van dit alles. Het gaat zo ontzettend snel ineens Groetjes Mobius
Zo zeg...das al een flinke reis he, voordat zo'n eerste spuit zit. Goed dat jullie samen hebben besloten de molen in te gaan...en apart he, dat je zo kan veranderen van absoluut geen kinderen naar JA GRAAG! Ik was ontzettend blij toen wij gingen starten, nu maakten we eindelijk kans.... Toch heb ik altijd de angst gehad dat het nooit zou lukken en dat we samen verder zouden moeten. Vertrouwen? Ja, bij elke poging weer is je hoop zo ontzettend groot dat het haast vertrouwen lijkt.... Ik wens jullie ontzettend veel geluk! Elmo
Nou, dat gaat enorm snel... reuze dat jullie al meteen de eerste poging mogen wagen... Ik wil je alvast heel veel succes wensen en duim dat het bij 1 poging blijft! Liefs, Marisha
Dank je wel meiden... Moet steeds denken...toch goed dat internet bestaat Zou me anders geen blijf weten met al die vragen, zonder steun van anderen in hetzelfde schuitje, zonder dit forum (klonk ik nu net een beetje verslaafd aan dit forum? Nee toch he ) Inderdaad Elmo, is een hele reis zo tot die 1e spuit. Al die onderzoeken ook! Er is een moment geweest dat mijn vriend zei: "Stop!" Dit kan zo niet verder! Na dat Hsg onderzoek ben ik in mekaar gestuikt en heb ik dagen last gehad. Er was al te veel bij me gerommeld daar beneden Maar gelukkig heeft mijn vriend me toen enorm gesteund en heb ik mezelf aan hem recht getrokken. En we gaan weer gewoon verder We denken nu net hetzelfde...nu is er toch eindelijk een kansje..ook voor ons Marisha...laten we het hopen dat het bij 1 poging blijft. Hoe veel ik er ook in geloof, moet voor ogen zien dat het toch wel eens wat langer kan duren. En als ik zie hoe vaak sommigen onder jullie al opnieuw zijn moeten beginnen...chapeau hoor Hoplijk heb ik dezelfde stalen zenuwen als jullie
Wat Elmo zegt heb ik precies zo. Blij dat we eindelijk konden starten want dat betekende eindelijk een echte kans............ En je hoopt idd heel erg dat het lukt maar toch is er dan ook weer de angst.....Bang dat het niet zal lukken.. Ik durf niet te veel te hopen of vooruit te denken, bang dat dat de boel allemaal negatief beïnvloed.. In ieder geval heel veel succes gewenst. Liefs Hannah
Hoi Hannah, Had al een eerder berichtje van je gezien en wou toen al antwoorden...we lopen bijna gelijk op Jij ook heel veel succes
Tja...van de blijdschap over naar de teleurstelling! En dan zijn we nog niet eens begonnen Krijg net te horen dat alles moet uitgesteld worden. Moet starten met een behandeling tegen wratjes die 8 weken duurt! En ik mag absoluut niet zwanger zijn dan. Dus...eerst 8 weken die behandeling en dan pas kunnen we beginnen Keek er zo naar uit om te starten deze maand, kan ik nog eens 2 maanden wachten Voel me zo depri nu
Jee, kan me voorstellen dat dit balen is... soms lijkt het of je in de MMM niets anders doet dan wachten he! Ik duim dat de tijd vliegt en dat de wratjes goed genezen, voor je het weet zijn de 8 weken om. Succes.
Jeetje, denk je alles te hebben gehad moet je de boel uitstellen voor WRATJES! Tjeeeezzzzz balen zeg! Sterkte met wachten, again! Elmo
Hoi Mobius, Jammer voor je dat je een maand moet wachten, ken die teleurstelling heel goed en weet dat het vervelend is omdat je verder wil! Wij zitten zelf op het einde van de MMM en gaan als alles goed is in september starten met IUI met hormonen o.a. ook doordat mijn vent slechter zaad heeft! Verbaasd me wel dat jullie dit voortraject vlug doorlopen hebben maar misschien ook wel per ziekenhuis verschillend! Succes met je behandeling van de wratten en hoop voor je dat het gauw september is dat je van start kan! Waar ben je in behandeling in het ziekenhuis? Mijn ouders wonen ook in Belgie in Genk. groeten mirjam
Marisha, idd...niets dan wachten als ik zo alle verhalen hoor. Kan ik ergens stalen zenuwen kopen? Mirjam, het voortraject is inderdaad snel gegaan, maar geloof dat dit eigen is aan dit ziekenhuis. Ben in behandeling in Genk (toeval zeker ). Hier zijn de wachttijden helamaal niet zo lang als in de meeste ziekenhuizen zo blijkt. En ik voel me eigenlijk een beetje beschaamd omdat ik zo depri ben dat ik 2 maandjes langer moet wachten, terwijl er hier zoveel meiden zijn die al zo veel langer moeten wachten Ben gewoon een beetje bang, onzeker, weet niet hoe ik het moet zeggen. De dokter had gezegd dat die behandeling soms wel tot een half jaar kon duren! Maar zit nu met zo veel vragen: wat als ze die wratjes niet weg krijgen?, wat als ze later terugkomen als ik toch al met IVF bezig ben? Hoe gaan ze dan behandelen? (mag ABSOLUUT niet zwanger zijn tijdens bahandeling omdat dit overgedragen wordt naar het ongeboren kind) Och, ik ga me hier proberen zo snel mogelijk over te zetten, en zoals mijn vriend al zei: proberen relativeren en de moed niet verliezen, ook al is het soms zo moeilijk
He lieve Eva, Wat lees ik nou, moet het uitgesteld worden? Das wel even balen meid... Ik hoop dat de wratjes snel verwijderd kunnen worden en dat jullie dan toch snel kunnen beginnen. Straks begin ik toch nog met je samen Dikke knuffel Daffie
Ja dat klopt Daffie, vind het nog steeds vreselijk! weer een slapeloze nacht achter de rug Hoe lang ik dit ga volhouden weet ik niet Straks de 1e behandeling. Ben er echt bang voor Misschien me maar optrekken aan de gedachte dat we straks echt samen beginnen
He Mobius, Heb je de eerste behandeling al gehad? Hoe is het dan gegaan, deed het veel pijn? Liefs Daffie (enne zou het wel leuk vinden als we samen aan de IVF gaan hoor _
he Daffie, Nee, straks rond 21u komt de thuisverpleging. Vannacht weer niets geslapen. Ben echt doodnerveus Zal het morgen weten zeggen hoe het gegaan is
Gisterenavond was VRESELIJK! Nog erger dan ik vreesde! Was even helemaal in shock. Snap ook niet hoe het komt eigenlijk. Wat er allemaal door me heen ging... Die thuisverpleegster wist gewoon niet waar ze mee bezig was. Ze had dit nooit eerder gedaan! Ze kende het medicijn niet en heeft zelfs niet de bijsluiter gelezen :x Mijn man mocht het van de dokter niet doen omdat het te delicaat was, nou, dit had hij echt wel zelf kunnen doen hoor! Die verpleegster heeft gewoon die zalf over heel mijn huid gesmeerd! Terwijl die zalf de huid niet mocht raken! Toen ze weg was ben ik in elkaar gezakt van verdriet en angst. Huilen...niet meer normaal. Heb me dan gedouched om zo snel mogelijk die zalf van mijn lijf te krijgen Mijn man heeft meteen naar de dokter gebeld maar die was helaas niet meer aanwezig. Vandaag zou hij terug bellen. Die verpleegster hoeft echt niet meer terug te komen. Dit kunnen we zelf ook wel! Waarom moet dit er nu tussen komen? Waarom is opeens alles zo moeilijk? Waarom niet gewoon verder gaan met IVF zoals gepland was? Waarom is me dat geluk niet gegund?