De jongste is nu 9maanden en de oudste bijna 3 jaar. De jongste saapt al slecht (heeft weke alleen maar gehuild ook overdag bleek verborgen reflux te hebben) Dit is nu allemaal over maar blijft snachts vaak spoken word krijsend wakker ect etc, hij gaat wel weer slapen als je een speentje geeft maar dan moet je er dus wel uit en op een "top"nacht sosms wel 10 keer. Ik werk er ook bij in de avonddiensten ben dan rond 12uur thuis maar kom altijd en eeuwig slaaptekort ik heb een zeer kort lontje ook tegne de kinderen vind dat zo zielig maar kan niks hebben ,heb geen zin om iets te doen bijv wandelen ik heb er geen fut voor. Is dit normaal??? lijkt mij niet Voor he tniet slapen is geen medische oorzaak weet t zeker. Wel dat hij van nieuwe indrukken snachts weer last heeft maar ja je kan moeilijk helemaal niks oden. Zo langzamerhand trek ik het gewoon niet meer en denk ik sosm wel was ik er maar nooit aan begonnen echt heel erg. Ik zit er over t denken om me ziek te melden om even ij te kunnen tanken, heeft iemand dit ook wel eens aan de hand gehad??
Ik heb zelf burnout gehad voordat ik luca kreeg. Maar je gevoel is heel vervelend. Ik begrijp je echt wel. Ook dat je je ziek wil melden om bij te komen begrijp ik heel goed. Misschien kun je dit aan je baas voorleggen en met hem een regeling treffen om dit te kunnen regelen. Anders ook via de arboarts. Belangrijk is wel of je weet dat het slapen het enige probleem is, of dat er meer speelt. Hoe is je partner eronder bijvoorbeeld. Kunnen jullie samen het goed aan? Maar heel simpelgezegd: Als alles eronder lijdt en je je geen goede moeder meer voelt, moet er iets gebeuren en die eerste stap kan inderdaad zijn ziek melden en bijkomen. Maar daarnaast moet je ook structureel misschien iets veranderen in je leven, omdat het je gewoon te zwaar is. Hierover moet je met je partner en baas praten. succes!
O jee... hier precies hetzelfde. Jongste is ook 9 maanden en oudste over 4 maanden 3 jaar. De kleine is vaak 's nachts wakker, wordt standaard om 5.20 wakker en moet dan eten, anders is het huis te klein. Overdag slaapt de oudste nog een uur of 2, maar de jongste helemaal niet ( ja, 2 keer een half uurtje op bed op een dag). Mijn lintje is ook erg kort. En als ik dan uitval tegen de kids voel ik me weer vreselijk schuldig..... Ik heb het gevoel dat ik er gewoon even uit moet, maar dat gaat niet. Manlief werkt tot 17.30 en in de weekenden is hij bezig te klussen in de caravan, dus ben ik alleen met de kinders. Vanmorgen, toen de kleine wakker werd moest ik ontzettend huilen, zit er helemaal doorheen. Als ik er dan eenmaal uit ben dan gaat het wel, maar er hoeft maar dit te gebeuren en ik ontplof. De ene dag denk ik....o ja, ik moet ongesteld worden dus daar komt het door en de andere dag denk ik...tja, misschien moet ik toch eens naar de huisarts. Maar ja, wat kan die doen? Ik wil pertinent geen medicijnen en naar een maatschappelijk werker ofzo ook niet (ben er wel geweest, maar bevalt me totaal niet) Het is natuurlijk ook einde winter, iedereen is toe aan de lente, zonnetje, meer naar buiten, meer kunnen doen met de kids, even weer opladen....Maar of het daar alleen aan ligt???? Ben ik depressief of niet? Ik wacht het nog even af en ga eens iets voor mezelf doen van het weekend. Dan is manlief weer eens thuis. Ook komt er nog bij dat mijn vader kanker heeft en niet lang meer te leven heeft. Uitzaaiingen overal.....Dat maakt me natuurlijk ook niet vrolijk..... Ik werk niet en ben dus de hele dag thuis....soms zou ik wel willen dat ik werkte en even geen kids aan mijn hoofd had, maar als ik jou dan lees is dat ook niet zaligmakend. Slaapgebrek en dan nog moeten werken is ook geen pretje. Volgens mij heeft elke moeder wel eens zo'n periode dat de kindertjes het liefst even achter het behang mogen gaan wonen. Erover praten is heel belangrijk, het lucht op en je vindt herkenning..... Pfffff heel vervelend als je je zo voelt, ik weet dus precies hoe je je voelt. Het eerste jaar van die kleintjes is gewoon ook erg zwaar en dan ook nog een (dwarse) peuter erbij maakt het best pittig... Sterkte ermee!
Ja, ik ken dat en ik ben momenteel aan het reintegreren na een paar maanden volledig in de ziektewet te hebben gezeten. Je zegt dat er zeker weten geen medische oorzaak is, maar hoe weet je dit zo zeker? Is je jongste echt goed nagegeken en gecontroleerd? Hier had Thirza kiss-syndroom, met daarbij reflux, de eerste maanden. Na behandeling bij de osteopaat ging dat stukken beter, maar daarna weer stapje voor stapje minder. Toen ze bij 8 mnd yoghurttoetje zelf ging krijgen, kwam er eczeem bij en hebben we d'r laten testen bij een bioresonantietherapeut. Bleek ze koemelkallergie te hebben. Inmiddels is de eczeem behandeld bij de kinderarts en zijn we al een tijdje op dieet en keert de rust wat weer. We slapen hier nog niet door, maar we zitten iig weer in een stijgende lijn...
Hier heb ik toch wel moeite mee....je man kan toch ook wel eens vrij nemen zodat jij kan bijtanken en in ieder geval 1 dag in t weekend de kinderen nemen zodat jij wat vor jezelf kan doen? Het lijkt me nu een eenzijdige belasting en dat is toch niet de bedoeling als je met z'n 2-en bent. Verder voor TS; heftig hoor; ik zou zowiezo gaan overleggen met je werk en de arbo. Als je nu niet meer rust neemt ben je ws dadelijk voor langere tijd uitgeschakeld en daar hebben ze niks aan. Zou je jongste niet soms een nachtje / weekendje ergens kunnen logeren zodat je wat bij kan slapen? Geeft uiteraard ook verlichting. Is hij al een keer helemaal nagekeken door de kinderarts? Als er geen medische oorzaken zijn is t goed ms een keer met een pedagoog te gaan kijken naar t slaapprobleem. Mogelijk is t speentje afleren ook beter; wordt hij daar in ieder geval niet meer wakker van.
Even serieus. Ga die vent van je eens een schop onder zn kont geven. Dat je dat accepteert!!!! Doe normaal! Pak de sleutels van de caravan en verstop ze net zo lang tot je weer een beetje bijgetankt bent. Zijn beurt. Daar ben je toch voor met zn tweeen? En omgekeerd, als hij er helemaal doorheen zou zitten, dan zou je dat toch ook doen?
Meranou: ook ik vind het echt niet normaal dat die vent van je gewoon naar de caravan gaat elke week, terwijl jij er totaal doorheen zit! Daar zou ik het echt eens over hebben met ´m!
Ik sluit me volledig aan bij iedereen, dat ze haar man een schop onder zijn kont moet geven, maar niet iedereen is even mondig/direct naar zijn partner toe...ik zou, om te beginnen, eens tegen je man vertellen hoe jij je voelt. Heeft hij er een idee van hoe jij je voelt? En duidelijk proberen te maken dat je ECHT tijd voor jezelf nodig hebt. Is er anders niemand die soms kan oppassen (1 of 2 middagen bijvoorbeeld per week)? of misschien toch een halve dag naar een kinderdagverblijf als dat financieel haalbaar is? Hoop echt dat je tot een goede oplossing komt want zo kun je niet doorgaan!! Heel veel succes! Groetjes Claudia
Hahaha, ik had niet verwacht dat mijn man afgezeken zou gaan worden.... Je mag alleen buiten het seizoen klussen en dat begint 1 april, dus ik wil zelf ook dat de caravan dan klaar is omdat we dan lekker met z'n allen kunnen relaxen daar elke 2 weken. Het is niet zo dat hij geen rekening houdt met mij of zo'n vent is die alles doet wat hij zelf wil. En ZEKER niet dat ik niet voor mezelf op zou komen tegen hem hoor!!!!! Het is even iets wat moet en het duurt nog maar een paar weken...... het is alleen wel verdomde zwaar en daarom schreef ik dat even van me af hier. Dat alleen al lucht ontzettend op. En ik voel me al beter, vandaag lekker naar de dierentuin geweest met de meiden en het was heerlijk, vooral met dit zonnetje.....lekker opgeladen en ik kan er wel weer even tegen. Goh, het is wel zo dat veel meiden hier gelijk allerlei veroordelingen op het forum klappen zonder eigenlijk te weten hoe het zit....maar goed, het heeft me opgelucht en ik kan er weer tegen, maar voor ik weer iets persoonlijks neerzet......? Maar goed....terug naar makey, het is tenslotte haar topic. Ik wilde alleen maar aangeven dat dat je zeker niet de enige bent die zich wel eens zo voelt makey..