Net terug van de afspraak met het ziekenhuis. Uit de echo blijkt dat het vruchtje gestopt is met 6 weken en 4 dagen. De gynaecoloog vond het beter om nog een week af te wachten. Hij schat de kans 90% dat het dan vanzelf loskomt. Mocht ik maandag nog niet zijn gaan vloeien, dan moet ik de fertiliteit bellen voor een echo en een recept voor Cytotec. Als dat niet werkt, volgt er alsnog een curettage. Op zich spreekt het idee van het afwachten mij meer aan dan aanvankelijk gedacht. Op de echo was te zien dat het beeld 'troebeler' werd, een teken dat mijn lichaam bezig is het al af te breken. KatMan en ik hebben bedacht dat mijn lichaam aan het 'recyclen' is; het goede (zieltje) wordt teruggenomen, het afval (stoffelijke) wordt straks buitengezet. Dat vind ik een geruststellende gedachte. Ik hoop dat mijn lichaam het zelf kan. Sinds vanmorgen rommelt en steekt het wat meer dan het tot nu toe gedaan heeft.
Wat een mooie gedachte kat! Ik hoop dat het snel vanzelf komt. Dat moeder natuur de dingen zelf regelt. En dat jullie lieve kleine, mooie zieltje bij jullie blijft om goed op jullie te passen. Sterkte met gert wachten lijkt me vreselijk. Dat wachten en niks kunnen doen. X marjan
Hey Marjan, Ontzettend bedankt voor je lieve kaartje. Ondanks dat ik er meteen van vol schoot, kan ik niet genoeg woorden vinden om te vertellen hoe waardevol zo'n gebaar is. Op dit moment gaat het gewoon kut. Ik kan niet anders zeggen. Wat dat betreft valt het vies tegen. Een miskraam is dus niet 'even flink ongesteld, uithuilen en opnieuw beginnen'. Ik loop nu al weken met een dood kindje in mijn buik, wat echt traumatiserend is. Ik ben boos, verdrietig, voel me belazerd, bang voor wat er komen gaat, maar ik voel me vooral nog zwanger. Omdat alles er nog in zit, zit ik nog vol zwangerschapshormonen, die zorgen voor alle bekende zwangerschapskwalen. Hoe cru is dat? De misselijkheid, de dodelijke vermoeiheid... alles is voor niks. Wat natuurlijk ook nog eens dubbel hard erin hakt, is dat we al zo'n enorm zwaar traject achter de rug hebben; twee operaties, een HSG-onderzoek, vijf IUI-behandelingen inclusief hormomen spuiten, twee IVF-behandelingen inclusief dubbele dosis hormonen (inclusief gewichtstoename en dieet) en puncties. Zwanger en dan ons geluk zo gemeen afgenomen. Waar hebben we dit aan verdiend, vragen we ons af? Tel daarbij op dat het dreigende screnario van dat er nooit een kindje zal komen nu wel angstig dichtbij komt... want na de 3e IVF-poging houdt het op, de verzekering vergoedt niets meer. En mocht het in de toekomst toch nog lukken, een onbezorgde zwangerschap zal het nooit worden. Dit trauma gaat nooit meer weg. Vannacht droomde ik dat we een echo kregen, en dat alles goed was. En toen werd ik wakker. Sorry voor een post vol zelfmedelijden, maar we zitten dus echt nog middenin deze nachtmerrie. En juist nu is het zo enorm fijn om te merken dat er mensen in gedachten bij ons zijn. Dank je wel!
Oh lieve kat.... Zou zo graag willen dat ik echt iets voor jullie kon doen...iets wat hielp. En sorry voor de zelf medeleiden? Als er 2 mensen zijn die daar recht op hebben zijn jullie het wel. Het is niet eerlijk. En die stomme verzekeringen ook altijd. Waarom mag ik mijn ivf behandelingen niet aan jou geven. Zo als ik je schreef in dat pb, als ik iets zou kunnen doen voor jullie laat het me dan weten. Bellen, smsen, mailen...langs komen, je roept maar wanneer je daar behoefte aan zou hebben. Voor nu kan ik je weer beters zeggen dan een hele dikke digitale knuffel en kus. Sterkte vrouw. -X-
Ownee, Lente...!!! Wat is er gebeurd?? Shit, wat een klap... En wat gemeen, eerst zo'n kado'tje, en dan weer zo bruut afpakken... Ik vind dit zo erg voor je. Kun je je verdriet een beetje kwijt?