bij onze oudste is vastgesteld dat hij pdd-nos heeft. nu heb ik komende maandag een gesprek over, hoe nu verder. maar mijn man en ik zijn er nog steeds niet over uit, hij heeft het wel, maar moeten we hem dat etiket nou opplakken of niet. ik wil graag de voor en nadelen weten. komt ie nou in zijn verdere leven opstakels tegen dat ie word afgewezen oid als bekent is dat hij pddnos heeft. krijgt ie probemen als we het niet "vastleggen", bijvoorbeeld op vervolgonderwijs of later met een baan? ik zie door de bomen het bos even niet meer.
School en bv sport zullen het wel moeten weten zodat ze hem het juiste zullen aanbieden. Ik snap jullie situatie ik krijg over de 28ste de uitslag. Ik weet ook niet wat wijsheid is en ik haat etiketjes en daardoor vooroordelen.
ja precies Bizzy, ik ook. je krijgt daardoor ook mensen die het als excuus gebruiken, ach ja maar hij heeft pdd-nos, daar heb ik ook een hekel aan. en ja, wat is wijsheid, of we hem dat etiket nou opplakken of niet, hij word er heus niet gemakkelijker van.
We hebben hier 2 kids in de buurt met het stempel. Maar de ouders gaan er heel anders mee om. De ene ouder is strikt, en hebben ook de andere kinderen rustig verteld dat ze hun kind (6) moeten negeren als het in "zo'n bui" terecht komt. De andere kinderen weten dat, maar het gaat meestal wel goed. De andere moeder is van het typje "hij heeft dit stempel, kan hij niks aan doen, en die van jullie zijn ook geen engeltjes". Heeft ze misschien gelijk in, maar die hebben het pdd-nos binnenhuis ook nog lang niet "onder controle". En voor de andere kinderen, die kunnen er helemaal niks mee omdat het jochie flipt bij een beetje fysieker spel. Normaal voor 8-jarigen..
Ik weet niet hoe oud je zoon is, maar het lijkt me wel handig dat ze dit op school weten. Zo kan de leerkracht veel beter aan zijn behoeften voldoen en hem vanaf dag 1 de juiste aandacht geven. Ook is er soms meer extra hulp mogelijk voor kinderen met een 'stempeltje' Ik heb ooit eens een kind in de klas gehad (groep 7) waarvan de ouders mij wel hadden ingelicht over de pdd-nos van hun zoon, maar hun zoon wist het zelf niet....... dat vond ik wel bizar.
Mja nadelen van een etiket is dat je er nooit meer vanaf komt. Voordeel is dat je (althans nu nog..) bijv een pgb kunt aanvragen. Willekeurig of je het etiketje plakt... Je zult altijd in gesprek moeten met school, sportverenigingen etc... Want hij wordt er inderdaad niet perse makkelijker van. Ik weet niet wat ik zou doen.. Ligt denk ik ook aan hoe groot de problemen in de praktijk zijn. Heb je behoefte aan goed hulp? Dan opent het etiketje namelijk wel deuren... Maar het heeft natuurlijk ook de bekende nadelen van mensen die vast veroordelen voordat ze verder kijken. Lastige keuze.
Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Wij waren vooraf heel duidelijk: wat er ook uit de onderzoeken komt, hij is enblijft gewoon wie hij is. En dat mag hij zijn. Wij gaan er zelf heel relaxed mee om, maar als het beter voor hem is"gebruiken" we het stempel wel. Zo wilde ik perse regulier onderwijs voor mijn zoon, totdat ik me realiseerde dat passend onderwijs gewoon een normaal programma volgt, maar dan in klassen met 16 kinderen en twee leerkrachten. Hij is hartstikke intelligent maar zou in een gewone klas echt verzuipen en het niet redden. Maar op passend onderwijs kom je niet zomaar terecht, en wij zijn nu hartstikke "blij " met het etiketje, het biedt hem juist de kans om zijn mogelijkheden optimaal te benutten. Los van het etiketje zou je elke kind een klas met 16 kinderen en 2 leerkrachten gunnen natuurlijk! En of je het etiket nou wel of niet opplakt : hij heeft het toch. Mijn man bijvoorbeeld realiseert zich nu pas dat hij waarschijnlijk ook autistisch is, en de stukjes vallen voor hem nu op zijn plek. Het was voor hem wel prettig geweest als hij het toen ook al had geweten waarom de dingen waren zoals ze waren.....
tja ik snap dat niet zo met die etiketjes. Bedoel : je hebt het of je hebt het niet. Veranderd een naam niks aan. Het is niet zo dat als je kind geen officiele diagnose heeft, dat ie dan niet 'echt' pdd-nos heeft. Daarbij komt dat je pas de officiele diagnose krijgt met 7 jaar. Als je kind ouder word, volwassen, en hij herkent zich totaal niet meer in het plaatje pdd-nos kan ie zich altijd nog laten her-diagnotiseren. Dus het staat nergens gebrandmerkt. Alle diagnoses zijn terug te draaien als dat nodig mocht zijn. Ik zou gaan voor het 'etiket' . Want hoe krom ook, zonder die 'etiket' geen hulp. Loopt je kind uiteindelijk ergens op vast en heeft ie een rugzakje nodig, thuis hulp nodig, speciaal onderwijs, hulp op voortgezet onderzet noem maar op. Hij heeft die 'etiket' nodig om hulp te krijgen Bij ons heeft de diagnose veel rust gegeven. We weten nu wat er aan de hand is en krijgen de juiste hulp. De oudste zit op een mkd omdat ie vastliep op school. En de jongste gaat naar een kdc binnenkort. Zonder diagnose hadden we geen kant op gekunt.
hmm, stof om over na te denken. ik begin nu toch wel te denken om hem wel de stempel te geven zeg maar. verder niet als excuus gebruiken, want pdd-nos of niet, regels moet je wel leren, dan duurt dat maar wat langer tot die doordringen. maar net wat nu een paar keer gezegt is, het opent wel deuren, zijn we de diagnose nodig voor bepaalde dingen, rugzakje oid, dan kan dat. hij is nu 8 jaar, zit voor de tweede keer in groep 4, gaat naar regulier onderwijs. het gaat voor zijn doen redelijk en een stuk beter dan vorig jaar. maar we hebben een tijd gedacht aan speciaal onderwijs, maar dat is eerst weer van de baan. maar nog meer ideeen of tips zijn welkom hoor. bedankt voor zover met het meedenken
Mijn dochter van 4 heeft ook al een diagnose autisme (nog niet bepaald welke) en gaat ze na de zomer naar cluster 4 school. Ik heb voor mijn gevoel echt geen keuze van wel een etiketje of geen. Haar gedrag is zo bijzonder! Daarom kan ze ook niet naar een normale school. Bij ons dus geen keuze om wel of geen etiketje op te plakken. "gelukkig" heeft ze de diagnose en kan ze naar bijzonder onderwijs. (haar gedrag valt iedereen op / maakt ook geen contact met andere kinderen en is zeer dominant naar volwassenen toe) Maar nu even een vraag aan jou, zou jou zoon opvallen op school? Moet hij op z'n tenen lopen om "normaal" mee te kunnen doen? Zo nee, zou ik het gewoon aankijken. Maar heeft hij wel meer aandacht nodig / structuur etc en hulp met bepaalde dingen, dan zou ik het melden bij school. Niet voor het etiketje maar voor extra hulp van school voor je zoon. Verder ga ik erin mee dat een diagnose niet voor altijd is, kan altijd terug gedraaid worden. Succes, grt trotsemammavan1
Ik denk dat je het niet moet zien als een etiket, maar als een gebruiksaanwijzing. Je kind verandert echt niet door de diagnose, hij is en blijft jouw eigen kind, precies hetzelfde jochie als gisteren en vorig jaar. Maar de diagnose kan jullie wel helpen om zijn gebruiksaanwijzing te vinden. En dat kan voor jullie allemaal het leven makkelijker maken. Zoals Deepfreeze al zegt, gebruik het niet als excuus (daar schiet je niets mee op), maar als handvat voor jezelf en de omgeving om er mee om te kunnen gaan.
Maar dat hij het heeft weet je nu wel. Kun je ook prima op school vertellen als ze problemen voor hebben. Daar heb je het officiële etiket niet voor nodig Moet je naar bijvoorbeeld speciaal basisonderwijs zoals eerder genoemd in dit topic zou ik niet twijfelen over het etiket. Dat zet dan alle deuren netjes open. Valt het echter allemaal wel mee... Kan ik me voorstellen dat je het zo laat zonder officieel etiket. Dat heb je heel niet nodig om uit te leggen dat hij anders is dan de rest. Niet voor school, niet voor de sportvereniging en ook niet voor hemzelf. Dar etiket is vooral heel nuttig als je daadwerkelijk hulp wil gaan krijgen in de vorm van speciaal onderwijs, Pgb of rugzak. En evt kun je nu het zo laten.. En als je dan later toch hulp wil het alsnog officieel laten maken. Dat gaat stuk makkelijker dan ongedaan laten maken lijkt me. Plus de historie verdwijnt niet uit je EKD. En dat EKD gaan we nog spijt van krijgen met z'n allen denk ik
Hier een kindje met Asperger en wij hebben dankzij het etiketje nu LGB (zogenaamt rugzakje) aan kunnen vragen en gekregen. Onze zoon zit op het reguliere onderwijs en doet het hier (op dit moment) harstikke goed. Toch krijgt hij nu vanaf het nieuwe schooljaar extra hulp, vooral op het sociaal/emotionele gebied, je ziet echt dat hij de plank constant misslaat. En ook hier realiseert mijn man (schoonmoeder en ik) dat hij zeerwaarschijnlijk ook autistisch is. Puzzelstukjes vallen in elkaar en verklaard veel dingen. Een etiketje krijgen is niet leuk, maar soms heb je het etiketje nodig om verder te kunnen komen in het leven. Onze zoon weet alleen dat hij anders is en we leren hem dat het goed is om anders te zijn. Fijn is ook dat er nog meer kindjes in zijn klas zitten die anders zijn (1 leerling met het syndroom van Down). Als hij met vragen komt zullen we die eerlijk beantwoorden maar op dit moment is hij 5 en heeft hij er nog niets aan om te weten dat hij Asperger heeft.
@dirksmama: hier is wel vrij duidelijk wat je rechten zijn.. en hoe de praktijk is: Ouders Online - Elektronisch kinddossier - Deel 3 overigens.. is mijn antipathie meer in de richting van dit artikel: U bent definitief de lul (update) - Grenswetenschap al brengen ze het wel een beetje cynisch.. in feite is het natuurlijk wel zo.
zie dat ik het verkeerde lnikje had ingeplakt: Ouders Online - Elektronisch kinddossier (EKD) deze dus.
jazeker valt het op school op dat mijn zoon 'anders" is. hij is altijd alleen, zoekt de anderen ook niet op. alleen al door zijn manier van lopen, is hij anders. heel houterig. bij ons op school werken ze ook met dagtaken, dat kan hij dus niet. je kan niet tegen hem zeggen, je moet dit doen en dat doen, het moet zus en zo........ toe maar. hem moet stapje voor stapje worden uitgelegt wat er gebeuren moet, pak eerst je boek, heeft ie dat gedaan, dan zeggen welke bladzijde, anders is hij gewoon vergeten wat het eerste gezegt is. maar gelukkig is hij niet de enige in de klas, en pakken ze het goed op vanuit school.
Ik herken zoveel in jouw reactie, ook mijn kleine meid heeft hier flink last van. Mij persoonlijk heeft het wel geholpen om het etiketje te krijgen. Klinkt gek maar ik ben blij dat we nu de juiste hulp krijgen. Zonder die diagnose is het echt vechten. Ook het idee dat er echt iets aan de hand is (dat geeft mij rust, al is het nog steeds moeilijk hoor!) Een normale school werkt echt niet voor onze dochter, zelfs 1 op 1 is moeizaam bij onze meid, niet omdat ze het niet kan maar het voor haar niet duidelijk is hoe ze het moet doen, ze heeft heel veel aansporing nodig. Ik weet wat je meemaakt, het lijkt erop dat je continue je grenzen moet verleggen. Fijn dat school z'n best doet voor je zoon! Oja, schoot mij nog iets binnen, wij hebben een keer uitgeprobeerd om het niet te zeggen dat ze autistisch is, nou binnen een dag waren er al zorgen om onze dochter (door diegene die les gaf) ook op de peuterspeelzaal zagen ze al dat ze anders was dan anders. Wij kunnen het dus niet anders dan het te vertellen bij voorbaat (niet aan iedereen hoor). Ook spelen met "normale" kindjes verloopt al na 1 keer moeizaam, ze begrijpen mijn kleine meid niet. Dan krijg ik als mama al vragen, wat is je kleine meid bijzonder (echt zo letterlijk wordt die vraag gesteld). Daarom is voor onze meid echt belangrijk dat haar autisme wel wordt geregistreerd, vooral voor de hulp/ dat ze weten hoe ze haar moeten benaderen. Het blijft wel pijnlijk dat ze anders is dan anderen, vooral als je ze samen ziet. Door de "diagnose" kan ik haar gedrag beter plaatsen en er anders mee omgaan. Echt moeilijk maar het helpt mij persoonlijk wel. Ik wens je veel succes! Groetjes trotsemammavan1