Wat heftig allemaal zeg. Ik kan me heel goed voorstellen dat je zus beledigd is, maar na jou uitleg kan ik me zeker goed indenken waarom jij je adres niet wil geven. Maar heb jij het je zus ook op deze manier uitgelegd? Wat zou je graag in de toekomst willen? Een goede band met je zus, alleen oppervlakkig contact. Als je uiteindelijk toch graag een goede band wilt, dan zou ik wel een eerste stap zetten. Ik zou dan denk ik afspreken met je zus. We zonder je zoon er bij. De eerste keer gewoon met z'n tweeën op neutraal gebied. Een bakje thee drinken en daarna ook weer gaan. Mocht het gezellig zijn, ze jou begrijpen en rekening willen houden met de situatie kan je altijd snel nog een keer afspreken met je zoon zodat ze het cadeautje kan geven!
Ik denk dat zolang jullie als broers/zussen niet de handen ineen slaan jullie beter (voorlopig) geen contact kunnen hebben. Om met "dit soort" ouders om te gaan heb je samenhorigheid nodig. En daar bedoel ik niet mee dat iedereen maar moet breken met jullie moeder. Het begint eerst met het accepteren van elkaar en elkaars keuzes. Persoonlijk vind ik dat je zus een mooie stap heeft gezet. Maar jou angst is zeker begrijpelijk. Spreek af op neutraal terrein zonder je zoon. Probeer de relatie eerst een basic op te bouwen, vertrouwen te krijgen. Laat je moeder los als je met je zus bent. Heb het niet over haar. Maar interesseer je voor elkaar. Wijs elkaar niet af. Jullie komen allebei uit dezelfde (debiele) moeder. Jullie gaan er beide alleen anders mee om. Helaas spreek ik uit ervaring. Ik heb net gisteren een heel (therapie) traject afgerond samen met mn zussen. Ik heb inmiddels geen contact meer met mn moeder (ze heeft een contactverbod), mijn zussen wel.
Bedankt voor jullie tips & adviezen Met elkaar afspreken in een andere stad zou eventueel nog kunnen, maar ik zie daar als ik heel eerlijk ben de meerwaarde niet van in. Op de eerste plaats zit er 200 kilometer tussen; onze woonplaatsen, en zie ik onszelf toch niet naar Utrecht afreizen om leuk/lief & aardig te gaan zitten doen en 'slechts' thee drinken. We hebben in 11 jaar tijd wellicht alles bij elkaar 18 zinnen met elkaar gewisseld en die klik is er (nog?) niet echt. De vertrouwensband is stukgemaakt toen ze mij zeven jaar geleden de keuze gaf om te kiezen voor haar en mijn moeder - of mijn andere zus. Ik heb voor mijn andere zus gekozen. Dat is ook nooit uitgesproken en daardoor blijft het voor mij op de achtergrond sluimeren en kan ik het geen plek geven. Ik heb er vandaag over na gedacht en denk dat het misschien beter is om het contact permanent te verbreken met haar. Jammer maar helaas. Ik weet dat we vroeger; voordat ik een jaar of tien was, een hele goede band hadden, maar dat is niet meer. En de manier waarop ze zo dwingend deed vanmiddag - of je geeft me jouw adres of ik beëindig het contact - heeft mij weer zo aangegrepen dat ik besloten heb er verder niks meer mee te doen. Ik had het wel graag anders gezien. Bedankt voor jullie visie!
Extra: ze heeft me alweer verwijderd als vriend van FB, dus dat zegt mij al genoeg. Laat maar gaan... Ik heb haar geblokkeerd en haar kinderen ook verwijderd. Het heeft geen zin, ze is net zoals haar moeder met het manipuleren. Of je geeft je adres, of er is oorlog. Nou ja, dan maar oorlog. Het voelt niet fijn, maar geef me een nachtje en ik ben er overheen. Ik vraag of er een slotje op mag
Groot gelijk Joycey. Het is allemaal erg verdrietig, je verhaal, maar je hebt gewoon gelijk: bescherm jezelf tegen nog meer verdriet.