Er speelt op dit moment zoveel in m`n leven dat ik gewoon even van me af wil schrijven, om m`n hoofd wat leger te krijgen... Zo`n 10 weken geleden deden we een positieve zwangerschapstest, na de miskraam van vorig jaar waren we daar dolgelukkig mee... tenminste ik dacht we... ik vraag me nu af of hij dat ook was... De laatste tijd verliep onze relatie al behoorlijk trubbelig, kleine ruzies om niets etc. Maar ach dat gebeurt wel vaker dus praten we erover, besloten om weer positiever te zijn en gingen ervoor.... En dat ging goed, we deden leuke dingen, lachte weer met elkaar... en ik was in de wolken... tot afgelopen donderdag..... S. (mijn partner) en ik gingen samen naar bed zoals altijd, ik wilde knuffelen en wat meer... en hij duwde me weg... hij wist het niet meer... z`n gevoel was weg... m`n wereld storte in... boosheid, verdriet, wanhoop.... Het liefst wilde ik meteen weg maar ons dochtertje van bijna 3 lag nog heerlijk te slapen en vond niet dat ik haar wakker kon maken.... Die nacht kreeg ik paniekaanvallen en sliep nauwelijks. De volgende ochtend ging hij werken... daar zat ik dan met een baby wondertje in m`n buik... en een kleine meid... ik kon alleen maar huilen... besloot m`n schoonouders te bellen om te vragen of ze voor Finn konden zorgen... Ook zij zijn zich rotgeschrokken... Ik ben daarna naar mijn ouders gegaan. `s avonds ben ik terug gegaan om te praten met zijn vader erbij... na het gesprek zei hij er aan te willen gaan werken of in ieder geval te kijken wat en hoe... want hij kan gewoon niet aangeven waar het aan ligt... Zaterdag en zondag hebben we onze geplande dingen gedaan... beide met ons hoofd er totaal niet bij... maar je moet ff door voor die kleine meid... dat houdt in zaterdag een communiefeestje met veel schijn ophouden... want we mochten die dag immers niet verpesten. Zondag dagje apenheul met vrienden waar ons meisje al de hele week naar uitkeek...Een dag met zoveel gevoelens... ik zag hem worstelen... m`n meisje genieten... en mij maalde het maar door m`n hoofd... is dit ons laatste uitje... is het allemaal voorbij... Maandag brak ik dan ook weer na een heel weekend schone schijn en weggestopte emoties overviel de angst me meer dan ooit... ook omdat S. maar niets zei... maar ondertussen wel steeds me vast pakte, knuffelde etc. De emoties liepen weer hoog op bij beide... maar desondanks kon hij nog steeds niet praten... alleen huilen... Die avond kwam z`n vader weer praten... natuurlijk nog steeds geen steek verder... ik kreeg alleen te horen dat ik hem meer ruimte moest geven en IK mijn gevoelens maar even moest parkeren... waarop ik ook heb uitgelegd dat dit niet zomaar kan... ik was intens verdrietig, bang voor de toekomst en had een lijf vol gierende hormonen... maar toch gaf ik hem nog meer kans om na te denken.... Dinsdag koninginnedag... de dag waarop we 4 jaar geleden overgaven aan onze verliefde gevoelens... hij ging weg om na te denken... dingen op papier te schrijven... en ik ging met m`n meisje koninginnendag "vieren" `s avonds kwam hij terug... hij had nagedacht maar moest het allemaal nog uitwerken... prima... die ruimte mag en kan die krijgen... Woensdag ging hij weer aan het werk... ik probeerde het huishouden weer op de rit te krijgen en zo normaal mogelijk te doen voor ons meisje... Ondertussen naar de verloskundige om te praten en het hartje van ons ukkie te horen, want had al dagen last van buikpijn... de kleinne uk maakt het goed... zwemt nietswetend in m`n buik rond... en bij het horen van het hartje kwamen de tranen weer... Ook nog naar de huisarts, wederom om te praten en ik kreeg ook slaapmedicatie omdat ik inmiddels een wandelende zombie was en niet kon slapen, eten of wat dan ook... `s avonds kwam hij terug van zijn werk... en aan z`n houding zag ik iets wat me zo bang maakte... maar kon niks... wilde niet praten waar ons meisje bij was.... Z`n vader belde om te komen praten en hij stemde in... Ik vroeg of dit al zin had omdat hij immers die papieren nog uit wilde werken... hij wist het niet... We gingen samen ons meisje op bed leggen... hij moest huilen... ik vroeg wat er was... geen antwoord... eenmaal beneden zei hij aan niet te weten of het allemaal wel ging werken... En toen brak ik... ik kon niet meer... ben boos geworden, waarom kon en wilde hij niet vechten... wat was er toch dat hij het niet meer zag zitten... wederom geen antwoorden... ik trok het niet meer en ben boos weggereden... weg van alle ellende... eerst een heel eind gereden zonder te weten waarheen... of wat nu... twijfelend en bang... daarna een vriendin gebeld... de telefoontjes van m`n schoonvader... m`n partner en mijn ouders negerend... ik kon het niet... Op dat moment besloten dat het nu even klaar is... Ik wil er graag aan werken... wil niet opgeven maar dan zal hij moeten gaan praten want zolang dat niet gebeurt kunnen we niks en verandert er niks... Ik ben terug gegaan... heb gezegd dat ik m`n spullen ging pakken... en morgen onze dochter op zou halen... hij huilde alleen maar... ik ook... die avond/ nacht bij vriendin doorgebracht.... gisteren m`n meisje en spullen gehaald... en vertrokken met naar m`n ouders... Het afscheid was een drama... voor ons allemaal... ik hoop zo dat het niet definitief is... dat nu we weg zijn hij gaat beseffen wat ie mist.... maar ik weet het gewoon echt niet... Op dit moment mis ik hem.. wil hem bellen en berichtjes sturen... maar ga het niet doen... de bal ligt bij hem... hoe moeilijk ook... hij wilde zondag graag met z`n 2en afspreken zei hij gisteren nog... ik heb gezegd dat we even moeten kijken of we dan allebei al voldoende "tot rust" gekomen zijn... Ik voel me wanhopig... wil hem niet kwijt, hou zielsveel van hem maar zo kunnen we niet verder... Sorry voor het lange misschien niet altijd even duidelijke verhaal....maar moest het gewoon even allemaal kwijt... twijfel of ik het allemaal goed doe... maar weet het gewoon niet meer Liefs Jolien
Jeetje, wat heftig! Dit is al super-heftig om mee te maken als je niet zwanger bent, maar als je zwanger bent is het helemaal een ramp, omdat je dan ook nog eens extra emotioneel bent door alle emoties natuurlijk.... Een paar weken geleden was er een ander topic van iemand die ongeveer hetzelfde had. Man zei dat zijn gevoelens weg waren opeens... Later bleek dat hij depressief was en daardoor niet bij zijn gevoelens kon komen... Dit klinkt ongeveer hetzelfde eigenlijk
Dank je voor je reactie, het is inderdaad ontzettend heftig... Ik weet ook zeker dat hij niet bij z`n gevoel kan komen... hij klapt dicht... depresief is hij niet denk maar hij ziet door de bomen het bos niet meer... maar ja.... komt ie tot inkeer En doe ik er goed aan om weg te gaan ... moet ik wel of niets van me laten horen... het is zo moeilijk allemaal....
So.. Kreeg hier toch wel even de rillingen van, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen behalve dat ik je heel veel sterkte wens en hoop dat jullie hier toch uit gaan komen samen en dat jullie toch nog een hele mooie toekomst tegemoet gaan met jullie 2 wondertjes..
Wat ontzettend moeilijk allemaal zeg. Natuurlijk hoop ik dat jullie eruit komen maar dan moeten er 2 willen vechten. Hoe hard het ook klinkt maar als jij de enige bent die ervoor wil vechten gaat het niet lukken. Maar voor nu, neem de rust, kijk naar jezelf en wat JIJ wilt en ga er dan voor.
Lieve Jolien, Als ik je verhaal lees krijg ik er echt een brok van in mijn keel. Ik snap echt heel goed na alles wat jullie samen hebben meegemaakt zowel de goede tijden met de geboorte van jullie mooie dochter als het verlies van jullie andere kindje dat er nu vanalles op je af komt en vooral omdat jullie nu weer een derde wondertje mogen verwachten. Ik denk dat je beslissing om het even te laten rusten een hele wijze beslissing is. Door elkaar de ruimte te geven om na te denken kom je misschien tot hele andere inzichten. Wat je zelf ook zei, wellicht gaat hij jullie wel vreselijk missen. Ik hoop echt voor jou en jouw gezin dat het weer goed komt. Laat je niet gek maken ook niet door je eigen gedachten. En probeer te genieten van je kleine meid en van het wondertje dat nu in jouw buik zit. Zorg goed voor jezelf en schrijf het lekker van je af op het forum! Dikke knuffel en alle respect voor jou!
Lieve Jolien Wat erg. Ik krijg het er helemaal koud van. Wat zit jij in een ontzettend nare situatie. Ik hoop dat jullie een manier vinden om dit tot op een goede manier op te lossen. Wat onwijs naar zeg. Blijf dicht bij jezelf, dat is het enige wat ik kan zeggen
Wat erg meid, wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop heel hard dat jullie er samen nog uit komen.. Ik moet wel de hele tijd denken dat hij het zelf ook heel erg vind, omdat hij ook veel moet huilen.. Volgens mij is dat wel 'goed'? Ik bedoel, hij heeft het ook moeilijk en ondanks dat hij er niet kan over praten laat hij je niet zomaar in de steek, toch? Volgens mij is hij in de war maar is niet alles zomaar over. Hij knuffelde je ook nog zeg je, dat zou hij niet doen als hij niet meer van je houdt toch? Volgens mij heeft hij je nu ook heel hard nodig. Ik zou proberen met hem te babbelen, ik bedoel dan vooral dat jij gaat zeggen wat je gevoelens zijn en wat je hier ook zegt dat je hem graag ziet en niet kwijt wil... Hij zal misschien niet veel antwoorden hoor, is soms helemaal niet makkelijk en dat ervaart hij op dit moment heel erg. Maar laat hem even zichzelf zijn, ga er van uit dat ie niet babbelt en als hij het na verloop van tijd toch doet is dat alleen maar goed. Ik zou zeggen 'wees' er voor hem, ook al heb je het zelf ook ontzettend moeilijk. Maar begrijp me niet verkeerd, ik probeer alleen maar mee te denken en ken jullie verder ook niet.. Misschien heb je er helemaal niet veel aan... Ik hoop echt heel erg dat het goed komt. Dat jullie na dit weer samen mogen met ze viertjes..
wat verschrikkelijk om op een moment als deze bang te moeten zijn dat je vriend niet verder met je wil.... ik snap dat je helemaal van de kaart bent. het is denk ik goed dat jij even weg bent gegaan, anders kunnen jullie allebei niet tot rust komen en worden er beslissingen gemaakt die later weer worden overwogen. ik wil je als tip meegeven (hoe moeilijk dat misschien nu ook is) om zelf ook sterk te zijn in de dingen die je wilt en niet achter hem aan te lopen. Het zou bij mij er voor zorgen dat ik juist minder respect zou krijgen voor mijn partner. Is absoluut niet lullig en bot bedoeld, maar heb ook in het verleden wel eens getwijfeld en als mijn partner dan telkens van mij wilde weten hoe ik het nu voelde, werd ik alleen maar kriegel ik denk dat je vriend het voor zichzelf allemaal even niet meer weet en daardoor ook niet meer weet wat hij voor jou voelt. (zo werkte dat bij mij ook wel eens) iedereen is natuurlijk anders daarin. ik weet niet of jij het prettig vindt dat zijn vader telkens bij de gesprekken is, maar op zich zijn jullie twee volwassen mensen toch? ik kan me voorstellen dat ik het niet prettig zou vinden ik wens je veel sterkte met alles en hoop dat jullie er samen uitkomen, maar geef hem de tijd en ga niet lopen "trekken" hoe moeilijk dit ook is! juist door hem te laten voelen hoe het is dat je je alleen red etc, maakt dat hij je eerder mist denk ik
Jeetje super heftig verhaal Hoop dat jullie er samen nog uit komen. Heel veel liefs en sterkte! Knuffelxx
Wat een naar verhaal! Ik hoop dat hij tot inkeer komt.. Soms hebben mannen gewoon afstand nodig (het Mars en Venus verhaal). Ik vind het knap van je dat je zelf weg bent gegaan, ik denk dat dat goed is. De bal ligt inderdaad bij hem. Hij merkt vanzelf wat hij mist! Knuffel!!
Dank je wel voor jullie lieve reacties... Vandaag even kort contact gehad via whats app... hij wil zondag ff samen afspreken... afwachten maar weer.... Het ene moment denk ik dat het goed gaat komen, het volgende moment geloof ik daar niet meer in, juist omdat ie zo vaak heeft gezegd dat hij de beslissing al heeft genomen... maar ja dan het verdriet en het knuffelen maken me weer aan het twijfelen. Op dit moment ga ik me niet opdringen, ik ben ook van plan om zondag gewoon aan te horen wat en waarom hij af wil spreken. Heb wel aangegeven dat ik dit niet "thuis" wil doen maar gewoon ff ergens heen met zijn tweeen, thuis wordt ik teveel geconfronteerd met wat ik eventueel kwijt ga raken... Zijn vader zal vanaf nu ook niet meer bij de gesprekken zijn, als er iemand bijkomt dan een onpartijdig en onbekend iemand, want hoe goed hij het ook bedoeld... hij neemt z`n zoon ook in bescherming en heb de laatste keren ook het gevoel gehad dat het S. alleen maar meer belemmerd in praten omdat zijn vader een man van principes is, van de oude stempel zeg maar en ik denk ook dat hij dicht bij staat. Vandaag een redelijke dag gehad... helaas gaat eten en eten binnenhouden door alle spanningen wat minder goed. Maar m`n kleine meisje heeft in het buurmeisje een echt speelvriendinnetje gevonden en leeft weer een beetje op... en dat weet ik dat ik voor dit moment voor iedereen het beste besluit heb genomen... Voor mezelf en de kleine uk om ondanks de spanningen toch even "uit" het spanningsveld te zijn en voor m`n meisje omdat zij nu ook even uit de tranen van papa en mama te zijn en geen ruzies mee te hoeven krijgen... en ik hoop voor S. om hem ruimte te geven... Maar moeilijk blijft het wel!
Lola, lief dat je het vraagt.... Gisteren was een zware dag, m`n kleine meisje had het moeilijk... vraagt steeds naar huis... ze is wel af te leiden...maar je ziet aan d`r dat ze het moeilijk heeft. Normaal staat dat mondje geen 5 minuten stil... en nu zit ze vaak stilletje voor zich uit te kijken.... wat gaat er in zo`n koppie om. Wat ik dan weer wel gek vind is dat ze met geen woord over haar vader praat... terwijl ze normaal 4 handen op 1 buik zijn... moet ik er zelf over beginnen.... vind het moeilijk. Heb bedacht dat ik morgen maar eens contact opneem met consultatieburo om te kijken of hun nog tips hebben hoe het beste om te gaan met de situatie voor haar... moeilijk! En dan vandaag ga ik hem weer zien... we zijn nog nooit zolang uit elkaar geweest... en mis hem enorm en toch ben ik bang voor het weerzien... m`n gevoelens zijn nu net een beetje onder controle... en begin hoe moeilijk ook een beetje te accepteren dat er een grote kans is dat het niet meer goed gaat komen... anderzijds blijft de hoop en de onduidelijkheid... Ik ga niet trekken vandaag... wil het gesprek dit keer toch vanuit hem laten komen, hopelijk wordt ik er wijzer van.... Liefs Jolien
Het klinkt alsof hij het ook allemaal niet meer weet. Je geeft aan dat je er uit wilt komen met hem, en hij heeft de deur ook niet dichtgegooid. Maak weer contact met hem, wees de grootste en sterkste in dit geval. Als je wacht tot hij de eerste stap zet kan het zo zijn dat hij dat nooit meer durft, en wat heb je er dan mee gewonnen? Mijn man en ik hebben hetzelfde gehad, voordat we kinderen hadden. Ik ben ik hem blijven wonen, zo goed en zo kwaad als het ging de dagelijkse dingen blijven doen, en we hebben relatietherapie gehad waar hij leerde praten en ik leerde hem ruimte te geven om te praten. Maar weggaan, even apart van elkaar zijn, werkt volgens mij nooit. Om er uit te komen met elkaar moet je elkaar zien en spreken, en dat gaat niet of alleen op afspraak als je niet meer bij elkaar woont.
Lieve jolien, Wat ongelooflijk heftig dit! E n wat ben je zo te horen een verstandige vrouw en ontzettend toegewijde moeder. Ik hoop echt dat het gesprek wat je vandaag met je vriend hebt, een goed gesprek is waar alles duidelijk wordt en natuurlijk met een goed einde! Dat jullie weer samen achter jullie gezin gaan staan en het beste ervan gaan maken! Ik hoop echt voor je dat alles goed komt meis! Laat je weten, mocht je willen, hoe het allemaal verder gaat? Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel! Xxx
Hi Jolien, Ik hoop voor je dat het een fijn gesprek is geweest en dat je nu wat meer duidelijkheid hebt. En natuurlijk allermeest hoop ik dat hij jou net zo miste als jij hem!! Succes!!