Gelukkig nog steeds geen ziekenhuisopname! Houdt nog niet alles binnen, maar steeds meer... Het afvallen moet ook wel echt minder worden, ik ben nu 9 kg kwijt in 2 weken tijd, gelukkig had ik wat reserves... Gesprekken met hem blijven moeizaam gaan, hij heeft een muur om zich heen getrokken en laat geen enkele emotie meer zien. Antwoorden blijven uit, en dat is frustrerend. Overleg gehad over het plan om daar te wonen met de kleine meid... in eerste instantie leek hij er positief tegenover te staan, maar toen hij gisteren kwam om te praten wist hij het nog niet... want ja dan moest hij ZIJN huis uit... ik was zo boos! Hij maakt een puinhoop van ons leven, hij zegt het best met de kleine meid, de baby en mij voor te hebben, maar zodra het gevolgen voor hem heeft.... Nu had hij het belachelijke plan dat we ook "gewoon" met z`n 3en in het huis zouden kunnen wonen, slapen apart, extra kamer.... is het nu zo stom dat ik dat gezien de situatie niet zie zitten. Want ondanks alles houdt ik van hem... hoe kan ik nu in een huis leven met mijn liefde van m`n leven die mij niet meer wil ( Met al m`n hormonen... dat kan toch ook niet goed zijn! Vandaag is m`n kleine meisje voor het eerst mee met papa voor de papadagen... Ik weet dat hij goed voor haar is... daar kan ik niks over zeggen... maar het is zo moeilijk om haar in deze situatie mee te geven... nog meer verwarring in dat hoofdje te brengen... en ik mis haar zo... Ik weet dat ik positief moet blijven, maar soms weet ik niet meer hoe en waar ik het vandaan moet halen... Ja ik heb een geweldige dochter, een prachtig wondertje in m`n buik, maar alles is zo onzeker en troebel dat ik niet weet wat voor toekomst ik ze mee kan geven en dat doet pijn....
Lieve Jolien, Ik weet niet wat ik moet zeggen Wat ben je sterk en moedig! Gelukkig voor jouw dochter dat jij haar moeder bent. Ondanks alles ben je zo goed bezig voor haar en de bebe in jouw buik. Ik hoop dat die pillen snel gaan werken zodat jij je ook beter kunt voelen. Jij en kids gaan het prima redden! Heel veel succes en een dikke knuffel
Wat een vreselijke situatie waar je in zit. Ik hoop dat je je in ieder geval lichamelijk snel wat beter zult voelen, dat kun je er nu eigenlijk niet bij hebben denk ik. Veel sterkte!!!
Wat een rotsituatie heb je meid, het enigste wat ik kan zeggen is dat tijd raad geeft. Eerst gaat er een tijd overweg moeten voor je weer iets meer weet. Hij is op dit moment tegen je gekeerd en jij wilt de relatie niet opgeven. Wat ik volkomen begrijp met je 2 kindjes... Ik denk dat hij tijd nodig heeft om na te denken of hij wel goed bezig is en alles wel weg wil gooien?! Ik hoop voor je dat je er samen uitkomt en dat het niet te lang moet duren! Veel succes meisje! Denk aan je...
Jeetje meid..wat heftig..weet helaas hoe je je ongeveer moet voelen. Mijn ex deed hetzelfde bij 11 weken geplande zwangerschap.. Mijn zoontje is ondertussen bijna 5 maanden en ex is nog steeds weg...die voelt het niet bla bla bla.. Je hebt er allemaal niets aan.. Heel veel sterkte, hou je taai en geloof me..het wordt beter..
Jeetje meid ik vind dit zo verschrikkelijk om alles te lezen.....ik word er zelf naar van. Ik wil je een knuffel geven en ik hoop dat jij je snel weer beter gaat voelen. Je bent een sterke vrouw! Kop op!
Ik weet niet hoe oud hij is....Google eens op midlife crisis (dit is niet alleen een jonge griet en een sportwagen...dit is een zwaar psychisch proces)....
Steeds als ik denk dat we het dieptepunt bereikt hebben blijkt dat dus niet zo te zijn... Gisteren eerst naar het ziekenhuis geweest, de waardes zijn nog niet helemaal goed, maar het gaat de goede kant in. Bloed en urineonderzoek geven nog steeds wel uitdrogingsverschijnselen aan maar in mindere maten dan maandag... `s avond is hij ons dochtertje terug komen brengen, dit was gelukkig allemaal goed gegaan, ze heeft haar moeilijke momenten maar heeft volgens mij wel genoten. We hebben nog even koffie gedronken... en over wat kleine dingen gepraat. Bij weggaan kreeg ik een brief waarin hij heeft proberen te verwoorden hoe hij in dingen staat. Niet een hele duidelijke brief maar hij had er zichtbaar moeite voor gedaan, en had zelfs samen met mijn dochtertje iets gemaakt en gekocht voor moederdag... dat gaf me een fijn gevoel. `s avonds heb ik hem nog een berichtje gestuurd om hem te bedanken voor de brief, en dat ik er nu even niet op kon reageren omdat mijn emotionele emmertje vol is... hier reageerde hij begripvol op... Emotioneel vond ik het wel heel heftig omdat je dan weer geconfronteerd wordt dat je nog zo van die man houdt! Ik ben op een gegeven moment naar bed gegaan... mijn ouders gingen nog even weg... ik wist verder niet hoe of wat, totdat ze aan mijn bed stonden... ze hadden hem betrapt in bed met een vriendin van ons... Mijn moeder had het vermoeden dat hij vreemd ging met haar en is er naar toe gereden... en daar stond de auto... uiteindelijk heeft hij toegegeven dat hij met haar in bed lag... dit was de eerste keer... dat geloof ik dan weer niet... tussen die 2 heeft er altijd een spanning gehangen... en tegen beter weten in dacht ik echt dat hun niet zo waren... helaas! Op dit moment overheerst er een enorme boosheid!
Jeetje mina! Geef zijn adres maar, dan ga ik de ruiten daar ingooien :x Wat een ********** Hij verdient jou niet!!
O Jolien, dit meen je niet! Wat een nachtmerrie! Ik hoopte dat het misschien nog wel goed zou komen en dat het gewoon even wat veel werd voor je man! Maar dit... Wat een drama! Grote kans dat je man, nu hij betrapt is, echt enorm veel spijt krijgt en niets liever wilt dan jou! De spanning zal er nu wel vanaf zijn. Wat een rotstreek dat hij een met zijn volle verstand gaat voor een tweede kindje maar gewoon gek is op een ander! Dikke knuffel voor jou, hoop echt dat je steun krijgt van je familie en vrienden! Ben overigens ook erg benieuwd hoe je schoonvader hierop reageert omdat hij het eerder min of meer opnam voor zijn zoon.
Wat een ontzettende hufter!!!! Ik zou compleet klaar met hem zijn. Gadverdamme Ik vind het zo ontzettend erg voor je! Bha
Ow lieve meid toch, Hele dikke knuffel en eigenlijk wist ik dit al bij je eerste bericht . Heel veel sterkte meissie en je red het wel met je mooie dochter en wondertje! Volgens mij heb je lieve ouders en schoonouders die je overal bij zullen helpen denk. Wat zeggen zijn ouders nu?
Ongelooflijk wat een gigantische hufter (en dat is een understatement) en die vriendin ook geen moraal natuurlijk hè. Ik hoop zo dat jouw boosheid je verdriet even gaat overheersen en dat je snel inziet dat je zo´n man beter kwijt dan rijk kunt zijn. Hij is je verdriet niet waard Jolien. Vind het héél héél erg voor je, maar hou de eer aan jezelf en vecht voor je kindjes, je verdiend zoveel beter.
Wat vreselijk verdrietig! Echt heel zwaar! Wat jammer dat hij niet ziet hoe dom hij bezig is! Zijn manier van doen leek er helaas al op dat hij iemand anders had.... Jij en jouw kindjes gaan het prima redden. Ik wens je heel veel sterkte en een dikke dikke knuffel
We hebben zijn ouders dezelfde nacht nog op de hoogte gesteld, zijn vader was op zijn zachts gezegd woedend en is de volgende ochtend hierheen gekomen om zijn excuus aan te bieden. Ik heb aangegegeven dat ik nu meer dan ooit vind dat mijn dochtertje en ik recht hebben op rust en regelmaat en een eigen plekje, wat inhoudt dat we terug naar het huis willen en hij verdwijnt... Dit snapte hij wel... maar waar moest zijn zoon dan heen... de optie om bij zijn ouders in te trekken was geen optie voor hun... maar ze gingen wel kijken hoe en wat nu verder. Hij heeft gezegd dat dit de eerste keer was... niet dat ik dat geloof, want uiteindelijk liegt hij de laatste tijd over alles dus ja... Zijn vader heeft gisteren de hele dag met hem gepraat en kwam gisterenavond weer hier praten, en we moesten nu wel inzien dat S. op dit moment een emotioneel wrak was... Lekker belangrijk, dat heeft hij aan zichzelf te wijten!!! En hij heeft spijt... ik zei al spijt waarvan... dat hij met haar in bed lag of dat hij betrapt is... Zijn ouders zijn boos maar nemen hem nog altijd in bescherming. Misschien ook wel begrijpelijk het is en blijft hun zoon... Hij heeft het contact moeten verbreken, de auto in moeten leveren en hij moet maandag hulp gaan zoeken... allemaal leuk en aardig, maar he.... alsof het nog wat uitmaakt... Zijn vader gaat maandag naar een of ander iets om te kijken of hij zolang een huis kan vinden voor zijn zoon, zodat ik en mijn dochtertje in het huis terug kunnen. Hij wil hem in de buurt van zijn gezin hebben, zodat we toch nog samen voor de opvoeding van ons dochtertje op kunnen draaien... Ik heb duidelijk aangegeven dat ik hem voorlopig niet meer wil zien dan nodig.... ik heb mezelf genoeg weggecijferd de afgelopen weken! Ik weet dat we uiteindelijk weer door een deur zullen moeten kunnen al is het alleen maar voor de kinderen... maar op dit moment is mijn emmer vol! Ik heb hem zelf sinds dit alles, behalve de nacht zelf waarin ik hem compleet de huid heb volgescholden niet meer gesproken... En aan de ene kant wil ik naar hem toe... waarom weet ik niet.... om met m`n eigen ogen te zien wat voor wrak het is... om hem eens even heel goed de waarheid te vertellen... om hem ik weet niet wat aan te doen... ben gewoon zo boos dat heel mijn lijf erop reageert... ik wil van die boosheid af... Aan de andere kant hoef ik hem helemaal niet meer te zien... die man waar ik zo van hield / houdt en die me nu helemaal kapot maakt! Hoe kan alles zo veranderen in een paar weken tijd... Ik ben op dit moment zo in de war.... en heb rust nodig... m`n ouders zijn terecht woedend maar door hun woede kan ik m`n eigen woede niet kwijt... weet zo en zo niet hoe je die zomaar kwijt kunt raken. En de tijd tikt ook gewoon door... over 25 weken is er een mooi wondertje op komst... al voel ik dat op dit moment door alles heen niet zo.... Sorry voor m`n warrige verhaal....
Zo, wat een verhaal!!! En wat ben je moedig in de beslissingen die je hebt genomen. IK vind het echt heeeel erg voor jou, je kleine meisje en je kleine ongeboren uk! Misschien kun je om die frustratie kwijt te raken, 1 keer naar hem toe gaan om alles te zeggen wat je wilde zeggen!? Ik weet niet of dit een goede tip is, maar denk dat ik dat wel had willen doen. Hij is gigantisch de fout in gegaan, en ik was ook flink boos geweest. En misschien lucht het op op deze manier. Ik hoop echt van harte voor jou dat je gauw alles even een beetje van je af kan zetten! Heeeel veel sterkte en moed voor jou, en dikke knuffel.
Vind je zo dapper en sterk overkomen! Lijkt me echt de meest vreselijke nachtmerrie om in te zitten, zeker omdat je ook nog zwanger bent! Hoe kan hij dit doen?! Heb jezelf het idee dat dit al langer speelt of echt pas een paar weken? Sinds hij zijn twijfel uitsprak? Ergens zou ik denk toch nog hopen dat het goed kwam maar stiekem weet jezelf dan ook wel dat dit altijd tussen jullie in zal blijven staan. Heel veel sterkte!
Ik wil je heel veel sterkte en kracht toe wensen!! En je wilt het misschien niet horen! Maar mama / vrouwen power!!!