Oh meis, wat een groot verdriet. Ik wens jou, je vriend, opa's en oma's etc heel veel sterkte en kracht. veel liefs,
Wat vreselijk voor jullie, dat jullie allebei jullie kindjes hebben moeten laten gaan. Heel veel sterkte gewenst met dit enorme verlies.. Hopelijk kunnen jullie het ooit een plekje geven.
Wat afschuwelijk dit.. Toch gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon en dochter, maar wat een verdriet dat jullie hen zo snel weer moesten laten gaan Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies! Liefs xx
Gefeliciteerd met de geboorte van Emma en Daniel, heel erg verdrietig dat ze niet bij jullie mochten blijven. Heel veel sterkte de komende tijd.
Vraagje voor jullie allemaal; Hoe hebben jullie jouw verdriet verwerkt? Elk dag als ik wakker word voel ik me leeg. Ik denk dan meteen aan Daniel en Emma. Eigenlijk zou ik nu nog zwanger zijn met hen binnen in mijn buik en genietend van vervroegde zwangerschapsverlof. Elk dag praat ik met mijn vriend daarover. Onze vrienden komen op bezoek en we delen hen met onze verhaal. Een van mijn collega's heeft haar kind ook vroeg moeten laten gaan en het is wel prettig om met haar te kunnen delen. We begrijpen elkaar wel, dat is wel fijn. Het voelt zo alsof het een nachtmerrie is waarvan ik telkens hoop dat iemand mij uit die nachtmerrie haalt en zegt dat het niet gebeurt.
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.. wat een in en in triest verhaal. Langs deze weg wens ik jullie heel veel sterkte
Lieve Wendeltje, Wat ontzettend moeilijk en zwaar moeten jullie het hebben. Ik denk dat ik mij een klein beetje kan voorstellen hoe dit voelt. (ook een jongen en meisje veel te vroeg geboren, ons zoontje is overleden, ons dochtertje is er gelukkig nog maar niet helemaal gezond). Ik wens jullie ontzettende veel sterkte. Veel liefs
Wat verschrikkelijk!! gewoon beide kindjes moeten laten gaan. Zo plotseling, terwijl Emma* het zo goed deed. Gecondoleerd met jullie twee prachtige engeltjes.. Na het overlijden van mijn dochter* heb ik ook nog een hele tijd de leegte gevoeld, het gemis voerde de boventoon. Het was erg zwaar. Ik had voor mijn gevoel geen reden meer om te leven. Wilde niet verder zonder haar. De eerste weken zijn gewoon zo moeilijk. Het is vechten om er doorheen te komen. Ik weet niet meer hoe ik het allemaal heb gedaan. Maar op een gegeven moment kon ik het accepteren dat ze niet op de aarde was. Ik wist dat ze hoe dan ook bij me was. Op een andere manier dan levende kindjes, maar ze was er absoluut. Ik kon mijn leven weer langzaamaan gaan oppakken na 3 maanden. Ging nog wel moeizaam, maar kon weer lachen om bepaalde dingen en weer voor mijn zoon zorgen. Verder weet ik niet of ik het ooit 100% kan verwerken. Ik kan er mee leven. Dat is voor mij voldoende. Ze leeft in mij. Ik voel me niet leeg meer en ben trots op haar, blij met de momenten die ik wel met haar gehad heb. Het is belangrijk dat er mensen voor je zijn in deze tijd.. met wie je kunt praten en huilen. Dit in je eentje dragen is heel zwaar. Ik had niet veel mensen maar mijn moeder gelukkig wel. Sterkte met alles.
Dank je wel. Het blijft wel moeilijk bevatten wat er allemaal gebeurde. Sommige dagen waren oké en andere dagen wat minder. De bezoeken van onze vrienden doen ons wel goed. We hebben veel aan elkaar, mijn vriend en ik. naast dat steunt onze familie ons.
@ Babyengel; Dank je wel. Nu gaat het al wat langzamer iets beter. Alleen loop ik elk dag met idee dat ik nu nog zwanger moest zijn en dat allemaal niet zo zou was gegaan. Had je dat ook niet? Misschien zal dat idee langzaam minder worden na het uitgerekende datum?
wat vreselijk!!! ik heb er geen woorden voor. Heel veel sterkte me te verwerking en het oppakken van jullie leven
Gefeliciteerd met jullie prachtige kids. Helaas mochten ze niet bij jullie blijven. Zo oneerlijk! Heel veel sterkte! Wat een moeilijke periode.
Wat een verdrietig verhaal, het enorme verlies van 2 wondertjes... en toch ook gefeliciteerd met hun komst. Zij hebben jou en je man papa en mama gemaakt ook al voelt dat misschien nu nog niet zo. Ik zag je vraag staan hoe andere hun verlies verwerken... Toen ons dochtertje overleed (ik was toen 36+3 weken zwanger) was het ook allemaal heel onwerkelijk. Alles om ons heen ging door maar onze wereld stond stil. Ik had veel moeite met mijn verlof, waarom had ik verlof?? Wat moest ik thuis doen? Ik vond het verlof erg confronterend, thuis zitten terwijl er geen kindje is om voor te zorgen Na mijn zwangerschapsverlof ben ik weer gaan werken, eerst 1 dag in de week en ben dat langzaam gaan opbouwen. Ik wilde ook graag weer aan de slag, weer terug in een ritme want tot op dat moment bestond ons leven uit om 4.00 uur naar bed gaan, 13.00 uur keer uit bed komen en de rest van de dag op de bank liggen. Daarbij was werk ook afleiding, gek genoeg was het een soort rust momentje... even geen tijd om na te denken. Alleen als ik dan weer thuis kwam dan kwam de klap als nog. Vaak zat heb ik momenten gehad dat het van mij allemaal niet meer zo hoefde, dat ik me afvroeg wat ik hier op aarde deed. Ik heb destijds veel internetsites van lotgenootjes gelezen en dat heeft me enorm geholpen. Ook hebben we zelf een internetsite gemaakt, een plek om al ons verdriet, boosheid maar ook de mooie dingen van ons af te schrijven. Inmiddels hebben we een 2de dochter, zij maakt het mogelijk om weer volop te genieten en het verdriet van de eerste een plekje te geven. Nog steeds ben ik iedere dag bezig met ons eerste dochtertje en vaak genoeg overvalt me het verdriet om haar. Maar nu kan ik zeggen dat het goed is, onze pracht van een dochter en grote zus. Daniel en Emma zijn jullie kindjes en zijn en blijven altijd bij jullie. Kruip bij verdriet tegen elkaar aan en geniet van de momentjes dat jullie samen kunnen lachen. Sterkte...