Ergernissen tijdens de opname van je ukje...

Aaaarrggghhh. Helemaal omdat ik weet dit incident niet het eerste is voor jullie!

Kleintje was wel al 11 weken (5 gecorrigeerd) en in het ziekenhuis ivm (soms) beknelde liesbreuk. Stond op de spoedlijst voor operatie. Hij had al een paar keer een "aanval" gehad van de pijn waarbij hij flauwviel. Dat gebeurde in het ziekenhuis weer. Mijn man vroeg toen een pcm zetpil. Al afgesproken met de zaalarts dat we daar om mochten vragen. Maar de verpleegster vond dat niet nodig. Zij vond dat hij geen pijn had Mijn man is zoooo boos geworden (ik was op dat moment even thuis na 3 nachten ziekenhuis en geen schone kleren meer). Een andere vpl is toen wel een pcm komen brengen.

Gelukkig was dit mijn enige ergenis in het ziekenhuis, de eerste weken na de geboorte waren qua verzorging super. Was dan ook een ander ziekenhuis dan de liesbreuk!

 

O ja, helaas genoeg.
Waar ik heel erg boos om ben geworden gebeurde tijdens het geven van de fles in het streekziekenhuis. Zoontje had moeite met drinken en kreeg daar vaak dips bij, blauw aanlopen, enz. Daarom lag hij ook nog aan de monitor zodat ze hem goed in de gaten konen houden en hem weer 'bij konden brengen'.
Ik was hem de fles aan het geven, gebeurde het weer. Kon zelf geen kant op want hem op schoot aan allerlei snoertjes en draadjes. Alarm ging af, en er kwam niemand! Uiteindelijk is een andere moeder gaan rennen en een verpleegkundige gaan halen (ondertussen heb ik hem zelf weer uit de dip gekregen)
Bleek dat onze verpleegkundige even weg was (echo voor haarzelf) en geen overdracht aan collega had gedaan.
Stond op het punt om zoontje mee te nemen naar huis, maar ja, dat was geen optie...

 

Het ergste vond ik toen mijn dochter al goed zelf kon drinken ze haar toch voeding met de sonde wilde geven zonder te proberen of ze de fles wilde.

Mijn zoontje bleek bij thuis komst ( na 3 weken ziekenhuis) een reflux en lactose intolerantie te hebben waar ze al die weken niets van gemerkt hebben.

 

Wat vervelend meid. Het is zo tegenstrijdig inderdaad, je hebt ze nodig het ziekenhuis maar het liefst zou je je kleintje mee naar huis nemen en er lekker zelf voor zorgen!

Hier ook veel dingen meegemaakt, kan er een boek over schrijven.. Elke verpleegkundige dacht en vond weer iets anders, bloed irritant. Omdat de metertjes van mijn dochter vaak stoorden kwamen ze ook niet zo hard rennen, terwijl er soms echt iets aan de hand was. Ik vond het doodeng om haar daar achter te laten af en toe (vooral in het streekziekenhuis, daar lag ze alleen op een kamer met veel minder toezicht). Ik sloot mijn ogen er af en toe maar voor en heb echt de dagen afgeteld voordat ze eindelijk mee naar huis mocht, was toen zooo blij! Thuis ging het ook meteen perfect.

Hier een voorbeeldje wat me is bijgebleven. Mijn dochter begon vanwege haar hersenbloeding een waterhoofd te ontwikkelen omdat door een bloedpropje het hersenvocht in de ventrikels niet meer eruit kon lopen. Ze is hiervoor geopereerd, heeft nu voor altijd een drain in haar hoofd waaruit ze het teveel aan hersenvocht konden puncteren met een spuit zolang het nodig was (op een gegeven moment loste het bloedpropje vanzelf op).
Nu wouden ze dat gaan doen en daar wou ik eigenlijk niet bij zijn. Maar er werd erg op aangedrongen door een vpk omdat "ze er geen last van had" en het goed voor mij zou zijn om te zien en blabla. Nou toen ben ik toch maar gebleven maar mijn dochter vond het dus totaal niet leuk en begon te krijsen. Het lukte de vpk ook niet om het vocht eruit te krijgen dus mocht ik ook het gestuntel zien. En toen het niet lukte vroeg ze het iemand anders die er op dat moment even geen tijd voor had dus liet ze de steriele doek die ze ervoor gebruikten zo over het hoofd van mijn dochter liggen zodat ze straks geen ander hoefde te pakken nou ik kon wel in janken uitbarsten op dat moment en ben maar weggegaan. Kan er nu nog boos om worden maar was destijds helaas niet zo assertief en natuurlijk ook onzeker omdat het mijn eerste kind was en ik hen nodig had.
Oke, ze lag natuurlijk aan de monitor maar het lijkt me erg warm en niet lekker zo'n doek over je hoofd. Maar goed..

 

Jeetje, wat een verhalen allemaal. Ik heb gelukkig best wel positieve ervaringen.
Wat ik wel vervelend vond is dat ze naar mijn mening niet goed opletten welke kant zijn hoofdje op lag. Het viel mij als onervaren moeder op dat hij wel heel vaak dezelfde kant op lag, ben er toen zelf goed op gaan letten. Later bleek hij wel een voorkeurshouding te hebben met fysio als gevolg, maar misschien is dat toeval.
En wij hebben zelf moeten opmerken dat hij wel erg geel begon te zien, maar ik denk dat ze daar zelf ook wel snel achter zouden zijn gekomen.

Hij is ook aan een liesbreuk geopereerd en ben blij dat ik toen hele tijd bij hem ben gebleven. Ik vond dat daar wel erg weinig personeel was en ze kwamen weinig kijken. Maar misschien was dat wel juist omdat ik er bij was.

 

Jeetje meiden, wat een heftige ervaringen!
Lijkt me heel naar om dat van je eigen kindje te zien.
Hier ook gelukkig positieve ervaring maar ons ukkie was dan ook niet veel te vroeg. Het enige wat ik jammer vond is dat ik blijkbaar mijn emoties niet mocht tonen.
Er was op donderdagochtend vroeg aangegeven dat hij waarschijnlijk bij mij op de kamer mocht en dan komt het naar huis gaan in zicht en dat ik bij de tweede voeding kwam bleek dat hij toch onder de lamp moest, natuurlijk prima maar dat viel voor mij wel even tegen en moest ik een traantje weg pinken. Het was ook de 4de dag na de bevalling dus de kraamtranen zaten lekker hoog. Op nacontrole gingen ze vragen hoe het nu met mij ging. Er werd me bijna een postnatale depressie aangepraat want ik had het zo enorm zwaar gehad dat hij onder de lamp moest?!?! (misschien wilde ik gewoon me kindje mee naar huis?!?!) Echt heel apart dat hadden de vpk's dus doorgegeven en stond nu in mijn zoon zijn dossier, heel fijn. Gelukkig kon ik het weer recht breien.
Wat ik wel jammer vond is dat ik had aangegeven zelf de fles te willen geven en het is 2x gebeurt dat ik aan kwam en dan zeiden ze; Oh sorry, hij heeft de fles al gehad. Niet echt leuk natuurlijk.
Hopelijk slijten langzaam jullie nare ervaringen al zal het jullie altijd bij blijven natuurlijk.

 

Niets in vergelijking met wat jullie allemaal meemaken maar deze ergernis is mij altijd bijgebleven en vond ik zo verschrikkelijk. Zo erg dat ik nu alles aan het bedenken ben om dit opnieuw te vermijden.

Zoontje geboren met bijna 35w, onmiddellijk apgar score van 10 en deed het eigenlijk heel goed. Ik had tijdens de bevalling aangegeven dat ik bv wilde geven, ik absoluut niet wilde dat zoontje na de bevalling fv kreeg want ik had al weken echt last van enorm veel verlies van melk. Zo erg, dat het vanaf dertig weken er gewoon zo uitspoot als ik mn borsten wilde wassen.
Daarnaast wou ik ook liever dat hij met een cupje voeding kreeg als hij niet onmiddellijk kon drinken.
Krijg ik achteraf de foto's te zien die de vpk had gemaakt toen ze mij aan het hechten waren en zoontje naar de couveuse ging. Stonden ze daar gezellig een flesje te geven aan hem! Ineens heet ha voeding maar gewone standaard zuigelingen voeding!
Zo verschrikkelijk vond ik dat.

 

En nu ik er goed over nadenk zijn er zo nog wel een paar...

- Ik wist door veel te lezen dat het belangrijk is om zo snel mogelijk ofwel aan te leggen of te kolven. Kreeg ik pas na zes uur na ongelofelijk veel zeuren een kolf zodat ik voor het eerst kon kolven!

- Het ziekenhuis dat bij hoog en laag beweerde dat fv echt zoveel meer voordelen had dan bv bij zo'n prematuur kindje...

- Ik lag op de materniteit de kamer naast de couveuses. Vpk beloofden me elke morgen dat ze me zeker gingen komen halen toen hij gevoed/gewassen/gewogen/verluierd... moest worden. Uiteindelijk gebeurde dat nooit! Gelukkig stond ik de hele dag op wacht want anders had er nooit iemand naar mij gevraagd of omgekeken.

- Toen ik eindelijk de code van de kamer had gekregen en ik gelijk wanneer binnen kon zag ik nog meer wat ik niet vond kunnen. Zo ging ik binnen en zag ik onmiddellijk dat zn hele lijfje onder de kaka zat. Kijk ik wanneer hij nog verluierd was, was al een hele poos geleden dus wei weet hoelang lag hij daar al zo. Ergste was, zijn couveuse stond net aan het raam dus elke vpk die voorbij kwam moet dat gewoon gezien hebben...

 

Dat klinkt ook heel naar mie!

Hier inderdaad ook wel eens prematurenvoeding gegeven ipv mijn melk, terwijl ik zat had want kolfde me een ongeluk. Vond ik ook erg vervelend! Ze gaf ook niet echt antwoord op de vraag waarom ze dat gedaan had. 'Gelukkig' kreeg mijn dochter toen maar 2 ml per keer en zat het nog in haar maagje, ze had het niet opgenomen dus kon het uit de sonde gehaald worden en vervangen met mijn melk.

 

ik ben zelf verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis dus dan vallen je veel zaken op
teveel om op te noemen gedurende de 11 weken dat hij in het ziekenhuis lag. varierend van monitor "vergeten aan te zetten" tot medicatie te laat gegeven.
Wat ik oa heel erg vond dat we bezig waren met hem de voedingen te laten drinken ipv sonde en dat er dan als een bepaalde pleeg er was zij hem altijd maar liet slapen. Hier werd pas iets aangedaan nadat ik er een gesprek over geregeld had en toen was het inderdad duidelijk te zijn op de daglijsten. op een gegeven moment wisselden mijn man en ik af in het ziekenhuis zodanig dat alleen de voeding van 4 uur niet door ons gegeven werd.
ik heb best over een aantal zaken een flinke rel geschopt en ik denk dat niet iedereen mij zo aardig vond.
gelukig ook veel begrip

 

Oja en de eerste keer in bad werd ook door een vpk gedaan terwijl ik er gewoon bij stond. Vond ze 'veiliger', alsof ik mijn dochter zou laten verzuipen ofzo! Vond dat ook wel erg jammer. Ik mocht het na een paar minuten wel overnemen maar ja, dat eerste moment was toen al voorbij natuurlijk.
Hoe meer ik erover nadenk hoe meer dingen er naar boven komen..

 

Ik wou dat ik een stuk assertiever was geweest destijds. Maar zat zelf vol hormonen en had die mensen nodig dus wou de sfeer goed houden, niet meer stress erbij door confrontaties.. Maar achteraf heb ik er wel lang last van gehad en denk ik dat het beter was geweest als ik meteen had aangegeven waar ik het niet mee eens was.

 

Wat een vervelende ervaringen allemaal! Mijn dochter was niet prematuur, maar heeft wel op de neo gelegen na haar geboorte. Ik heb zelf gelukkig erg positieve ervaringen, maar dat is tijdens een korte opname natuurlijk heel anders. Kan mij voorstellen dat je de ergernissen moeilijk los kan laten, en dat het ook opstapelt als het ware tijdens zo'n lange opname.
Hoop dat jullie naast de ergernissen ook wel goede ervaringen hebben!

 

Ben eigenlijk wel benieuwd om welke ziekenhuizen het dan gaat... Zelf weinig ergenissen gehad... Vond het streekziekenhuis beter dan academisch ziekenhuis omdat ze daar wat "huiselijker" waren... Minder klinisch... Vond ik prettig...

Enige ergernis die ik had was dat toen mijn dochter geboren werd mij verteld werd dat ze minstens 36 weken moest zijn, alle voedingen zelfstandig moest eten, en 2 kilo moest zijn voordat ze naar huis mocht...maar ze gaven aan dat ze meestal pas rond de uitgerekende datum naar huis kwamen, en ze soms ook kindjes met 1700 a 1800 gram naar huis sturen als verder alles prima was...
Mijn verbazing was dan ook groot dat toen wij het ontslaggesprek hadden gehad (op zaterdag) zou ze gewogen worden op maandag... Ze woog toen 1980 gram... Mocht ze niet naar huis! Toen was ik er zo klaar mee! Gelukkig vond de arts aan wie zij verantwoording moest afleggen dat ze wel meemocht! Maar heb toen wel mn mond opengetrokken...

 

Wat erg!

@babystew: vreselijkheid verhaal met die drain. En dat ze die doek laten liggen. Alsof die later nog steriel is... Jij hebt daar ook veel meegemaakt.

 

+1. Sluit me hier helemaal bij aan! Heb er nu wel eens veel verdriet over dat ik m'n mond nooit open trok. En eigenlijk heb ik er niets van geleerd, want ook nu word ik vaak maar half geïnformeerd of niet terug gebeld terwijl dat wel zou gebeuren etc.

Maar moet zeggen dat er bij mij ook grove fouten gemaakt zijn toen ik op de OHC lag.

-vergeten om weeën remming te geven, terwijl ik net opgenomen was (23+3) met ontsluiting en veel harde buiken/weeën en Q echt nog minimaal een paar dagen moest blijven zitten. Kwamen ze een paar uur later mee aanzetten. Wist ik veel dat dat vaker moest.
-alle deceleraties van Q's hartslag pp de CTG afdoen als meetfout. Ik kon hoog of laag springen, het was een meetfout. Terwijl je de hartslag duidelijk terug hoorde lopen + weer opklimmen. (Dit kan achteraf gezien een van de oorzaken zijn waardoor mijn zoontje een hersenafwijking opgelopen heeft .)
-toen ik aangaf groen vruchtwater te verliezen, was dat normaal. Nu weet ik dat dat een teken van een infectie is . Dag later geen leven in m'n buik gevoeld tussen 11:00-18:00, bleek een infectie te hebben waardoor Q het moeilijk had -> spoedks.

Dan na de geboorte
-op de nicu niet echt dingen. Wel een keer een paar uur een ander kindje op Q's kamer gehad (lag op een tweepersoons kamer). Dit kindje was wat groter en sterker dan hem. Ik lag met Q te buidelen en het bezoek liep af en aan binnen! Mijn moeder mocht niet eens met d'r hand in de couveuse, maar al die vreemden mochten wel zo naar binnen met hun bacteriën. Heb zitten huilen :#.
-de overplaatsing naar de high care ging ontzettend snel. De vorige dag zou het nog een paar dagen duren, kom ik de volgende ochtend binnen, mag hij in een keer over. Overdracht ging ook maar half.
-Q zat een beetje rond het termijn dat de monitor er normaal af kan. Maar ik had 's avonds met hem gebuidelt en toen had hij nog twee duidelijke dips gehad (eerst hartslag, daarna saturatie daling). Zelfs een dip waar een verpleegkundige bij was! Volgend ochtend kom ik daar, ga hem in bad doen en vel de vp on de plakkers terug te doen. Hoefde dat in eens niet, want hij had 48-uur geen dip gehad.. Die van gisteravond waren een meetfout ! Ze hadden het nagekeken. Ja dus echt niet he!! Bah bah. Dit vind ik een van de ergste dingen die gebeurd is.
-ik wilde bv geven, dus de afspraak was geen flesjes geven! Komen we ''s ochtends aan in het ziekenhuis hebben ze hem 's nachts een fles gegeven omdat hij 'ontroostbaar' was. Q was nog nooit ontroostbaar geweest, z'n fiep of even oppakken was genoeg om hem rustig te krijgen. Dus ik gaf aan daar niet blij mee te zijn. Ik wilde zijn eerste fles geven!! Toen we zeiden dat ze ons daar voor uit bed hadden mogen bellen, verklaarde ze ons voor gek. Stom mens. Weer een belangrijke gebeurtenis compleet gemist.
-bij ontslag was er de afspraak dat de lk nog zou bellen als we thuis waren. Ook zou een verpleegkundige na 2 dagen bellen. Nooit gedaan! Toen ik belde met vragen vonden ze het gek dat ik naar hun bellen. Daar was het cb nu voor. Terwijl ze eerder zeiden dat we altijd mochten bellen.
-Q moest rs-prikken krijgen en vanuit het ziekenhuis moeten ze je daar voor aanmelden. Na twee weken nog niks gehoord van synagis, dus ik bellen waren we helemaal niet aangemeld . Dito voor de prematuren poli. Zo slecht!!

Dat was het ongeveer. Best veel dus. En er zijn vast nog veel meer dingen..

 

grrr hou maar op:
- het feit dat je weg wordt gestuurd terwijl je bij je kindje wilt blijven. (je bent kraamvrouw en hebt rust nodig... pfff nee júllie hebben rust nodig en hebben geen zin dat die kraamvrouw jullie voor de voeten loopt en in de gaten houdt wat er gebeurd)
- dat we weg werden gestuurd bij de belangrijke onderzoeken
- dat er tóch een infuus werd GEPROBEERD te prikken in zijn handje wat al beurs was en wat al bewezen niet te prikken was. - dat we niet op de hoogte werden gehouden van de onderzoeken.
- dat de arts assistenten hem als proefkonijn zagen
- dat ze het kleedje van het wiegje dichtdeden of het wiegje verreden zodat wij hem niet op de camera konden zien.
- dat ze hem wel dachten te kunnen troosten en dan net deden alsof alles aan mij lag (zij kregen hem al helemaal niet stil)of ze het nodig vonden om hem te laten brullen.
- etc etc etc

 

ook hier genoeg punten voor verbetering.

- vpk die couveuse zo warm zetten dat ademhalingsstop het gevolg was, diverse keren. Dus op ons verzoek een gesprek met ka. temp couv gingen ze afbouwen, komt er een vpk die bij lichaamstemp van 36.9 temp van couv ophoog zet, want baby heeft het koud..gevolg binnen no time weer dippen. Ka toen verzocht om reactie en dag later lag hij in een normaal bedje.
- buurjongetje van onze kleine lag onder de blauwelamp,die lamp stond door te branden( kamer blauw van de rook) omdat diezelfde vpk de deurtjes dicht had gedaan van de couveuse. Die stonden open om warmte kwijt te kunnen, maar zij vond het te koud...nou dan ga je niet meer naar met gerust hart naar huis.
- brilletje van de blauwe lamp te strak over neus, veel dippen. Bril iets losser en weg dippen.
-liegen door vpk. De gehoortest was mislukt, maar volgens een andere vpk vergeten...
- eigen Fam. Mocht idd niks, maar broertje van kindje dat naast onze jongen lag, hong in z'n bedje te hijgen. Dat zag ik toen ik net aan kwam. Werd toen snel weggeroepen door z'n moeder... De mexicaanse griep heerste toen en dag later mochten er helemaal geen kinderen meer op bezoek op die afdeling.

 

Brrr je durft je kind bijna niet meer achter te laten als je dit allemaal leest.

Mijn zoontje is geboren met 35 weken en 6 dagen.
- Ik had aangegeven bv te willen geven. Tijdens het hechten kwam iemand een foto brengen van mijn zoontje en ja hoor, wat zag ik, dat ze hem een flesje kv aanboden.
- Ze hebben welgeteld 10 seconden (mijn zus stond erbij) geprobeerd om hem te laten drinken en toen maar meteen een sonde in zijn neusje gepropt.
- Op zijn neusje zat een bruine pleister en al vrij snel was te zien dat hij daar niet tegen kon. Kinderarts plakte er daarom een witte pleister op...later die dag ging ik bij hem kijken, had een vpk er weer een bruine opgeplakt. Ik navragen waarom dat was: "Ja, die witte pleisters zijn te duur en gaan snel los." Ik ben meteen naar de kinderarts gegaan en van haar kreeg ik een hele rits witte pleisters.
-Een aantal keer gehad dat ik bijvoorbeeld 5 flesjes bv in de koeling had gezet en er ineens nog maar 2 waren.
-Op een gegeven moment was het tijd om te voeden en ging een vpk de voeding wel even halen. Kwam ze terug met een half flesje bv en een flesje kv. Ik wist zeker dat ik meer had en keek gelukkig op het flesje...was dat de bv van een andere moeder. Toen wist ik dus ook meteen waar mijn bv naartoe was.
-Heel erg onduidelijk wanneer zoontje mee naar huis mocht. Iedere dag werd er weer iets anders gezegd terwijl er geen veranderingen waren in zijn ontwikkeling. Meerdere malen gevraagd of er een gesprek met Ka gepland kon worden en werd dan gewoon niet doorgegeven.
- Hij viel de eerste dagen iets te veel af en daarom werd zijn voeding al vrij snel opgehoogd. Hij heeft daar ontzettend veel last van gehad, maar ze vonden het toch nodig om gewoon te blijven proppen. Kleine mannetje lag te kermen van de pijn.
- Na 13 dagen ging het drinken uit fles wel goed, alleen deed hij wat langer dan mocht over de fles en daarom lieten ze zijn sonde erin zitten. Terwijl met wat geduld het hem lukte de fles leeg te drinken. Op een gegeven moment kwam er een schoonmaakster de kamer poetsen (ik lag met zoon in een rooming-inkamer) en ik vertelde haar over die sonde, dat die er allang uit had gekund. Zij vond ook dat de vpk's het meer deden uit eigenbelang (want geen tijd om fles te geven als ik er niet was) als dat het in belang van zoontje was. Was wel mooi, want we zijn toen bij zijn bedje gaan staan en zeiden voor de grap: 'Kom, kleine man, trek dat vervelende ding maar uit je neus. En ongelooflijk maar waar hij trok dat rotding zo eruit! Daarna is die ook niet meer erin geweest en twee dagen later mocht hij mee naar huis.

Ik voel de boosheid alweer opborrelen. Wat een rottijd was dat eigenlijk. Alleen de nachten waren fijn, want die nachtvpk was een schat van een mens.