Na vele jaren proberen, mmm en een aantal miskramen zwanger... maar er niet goed van kunnen genieten. Herkent iemand dit? Mijn handtekening schetst al kort mijn verhaal; Inmiddels bijna 25wkn zwanger na een hele geschiedenis. De eerste weken werden overschaduwd door intense angst. Angst dat het weer fout zou gaan. Want dat ging het toch immers bij elke zwangerschap, die gemiddeld een jaar op zich liet wachten na de laatste?? Vanaf ong 7wkn begon het spugen. Niet in normale frequentie, maar extreem; 10-20x per dag was eerder regel dan uitzondering. Dag en nacht ging het door. Dat ik niet kon genieten leek me logisch; hoe kan je zo genieten? Normaal trekken baby's me aan als een magneet, ook in die MMM periode. Als er een baby in de buurt was stond ik er vaak als eerste zwijmelend bij. Maar nu? Nu blijf ik er het liefst bij uit de buurt. Toen ik na lang aandringen van mijn collega bij haar op kraambezoek kwam en ik haar zoontje in mijn armen gedrukt kreeg, dacht ik alleen maar: dit wil ik helemaal niet, haal m alsjeblieft weer weg.... iets wat ik totaal niet van mezelf ken. Mijn vriend zweefde vanaf dag 1 op een roze wolk en kon niet wachten vanalles te ondernemen. Hij verdiepte zich volledig in kinderwagens, familyfix, kinderkamertjes... vanaf week 9 stond hij al te trappelen om naar een babyzaak te gaan. En ik? Ik moest er niet aan dénken. Toen ik 13wkn was heb ik me over laten halen. Lang heeft ons bezoek niet geduurd, ik wilde zo snel mogelijk weer weg; ik hoorde daar niet te zijn, voelde me er verre van op mijn plek. Vanaf 17 wkn nam het spugen langzaam af tot de huidige frequentie van een paar keer per week. Maar het genieten kwam nog niet in de mate waarop ik had gehoopt en nog steeds hoop. Herkent iemand dit? Het voelt zo stom, dit is wat ik al die jaren wilde, waar ik elke nacht van droomde. Het voelt helemaal stom tegenover mijn MMMvriendinnetjes die nog niet zwanger zijn... maar het is niet dat ik niet dankbaar ben voor dit kindje want dat ben ik wel. Ik kan het niet goed uitleggen vandaar dat ik dit topic heb geopend, op zoek naar herkenning/een verklaring... Is dit nog steeds zelfbescherming? Ik heb 0,nix inspratie voor het kamertje, waar mijn vriend dolgraag bij terugkomst van vakantie aan wil beginnen. Voorheen barstte ik van de ideeën, nu komt er niets.... idem met namen, ik heb geen idee. Herkent iemand iets uit bovenstaand verhaal? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Wat denken jullie; zou het helpen om het geslacht te weten, om op die manier meer een band op te bouwen met de kleine? (vriend wil t liever niet weten) Heeft iemand hier ervaring mee? Ik ben gewoon bang dat ik straks nauwelijks van deze zwangerschap heb genoten, dat zou ik echt heel erg vinden. De tijd gaat zo snel, nog zo'n 15 weken, ik wil dit gevoel zoooo graag ombuigen, ben hier al hard mee aan de slag op vakantie in griekenland. Alle tips zijn welkom
Hoi heel herkenbaar helaas. hier als eerste ff mijn geschiedenis april: start spuiten gaat goed... mei: punctie 6 follikels 1 eitje niet bevrucht poging 1 voorbij... september 6: weer beginnen met spuiten nu hoogste dosering.Helaas te weinig follikels. escape iui.. Oktober: Zwanger!!! helaas bbz ;( overgestapt naar gg (2011) (2012) februari 2e poging 5 follikels 2 goede eicellen. 2 bevrucht. niet zwanger April 3e poging 2 eicellen 1 slecht niet te gebruiken en de allerlaatste niet bevrucht. eind oefening ;( We dachten dat het afgelopen is maar. 2013 eiceldonor gevonden. meer dan 40 follikels 1 Juli punctie 25 eicellen. 21 goed om te gebruiken. 11 ingevroren 6 juli tp van een blastocyst. en nu maar wachten..... 6 dagen na tp positief.. 23-7 17 dagen na tp nog steeds positief..clearblue 3+ Alles wat er nu gebeurd lijkt niet over mij te gaan. Voor mijn man is het de eerste voor mij de 2e.. Hij wilt naar prenatal enz en ik wil er niks van horen...Ik denk dat we niet blij durven te zijn na alle teleurstelling en ellende...zwanger worden is geen sprookje of roze wolk mensen in de mmm weten helaas heel goed wat er alllemaal mis kan gaan en dat is nog al wat.. wat je er aankunt doen weet ik niet. misschien met iemand praten?? Het lijkt ook wel als of ik niet mag genieten heel raar gevoel maar heel herkenbaar..sterkte!! het lijkt wel als ik bij prenatal loop alsof ik er niet mag komen....pffff wat zitten we raar in elkaar he ...
Idd, toch zie ik ook genoeg mmm zwangeren hier op t forum die ontzettend genieten... dus dan voelt t zo stom... Gefeliciteerd met jullie zwangerschap!
Hoi Chantal, Vervelend dat je het zo voelt. Je wil zo graag maar het lukt gewoon niet.. Ik herken het deels van mijn vorige zwangerschap die mis ging. Dat had er waarschijnlijk mee te maken dat ik vanaf moment 1 wist dat dit nooit goed zou gaan.. En probeer dat maar eens duidelijk te maken aan je blije lief omdat we na alle onderzoeken ineens toch spontaan zwanger waren. Ik heb me toen hopeloos alleen gevoeld. Ik ben nu zwanger van de terugplaatsing van onze verse topper tijdens onze eerste/enige IVF poging. We zijn die poging in gegaan met het idee dat we het 1 keer wilde proberen en als het niet zou lukken zouden we het hoofdstuk kinderen afsluiten. En het klinkt zo ondankbaar maar ik moest echt winnen aan het idee dat ik nu ineens zwanger was. Ik had er niet meer op gerekend na al die ellende. Vervolgens werd ik net als jij heel erg ziek en beroerd maar je mag het daar niet over hebben of zo? Omdat we d.m.v. IVF zwanger zijn geraakt mag ik alleen maar zeggen hoe blij ik ben en niet dat ik sommige dingen zwaar of lastig vind. Heb jij dat ook? Wat ik verder aan mezelf merk is dat ik heel erg gericht ben op de praktische zaken en niet meer op de romantische dingen zoals de babykamer etc. Daar moet ik echt in groeien. Ook vind ik het heel lastig dat mijn lichaam zo snel verandert en ik voller word.. Ik hoop dat je je er goed met je vriend over kan praten. Dat scheelt hopelijk al een beetje.
Ken het niet maar wil je aanraden dit wel met VK/gyn te bespreken als je dat nog niet gedaan hebt. Het zou erg zijn als je ermee blijft lopen en straks depressie ontwikkelt tijdens of na zwangerschap. Dit zou kunnen onder invloed van de hormonen. Dus maak het wel kenbaar. Hoop dat je snel kan genieten!
@else: ja herken het stuk wat je zegt over dat je allern maar positieve dingen mag voelen/zeggen na zo'n traject. Alleen de vraagstelling al van de meesten: zwanger? Voel je je goed? Als ik dan antwoordde van niet wisten mensen zich daar niet echt raad mee of kreeg je van die opmerkingen als: "tsja, hoort erbij hè?" (nou ech niet in die mate). Met mijn vriend kan ik wel goed praten, maar écht snappen is voor hem lastig, omdat ik niet met hem in de molen heb gezeten. Met de vk heb ik het wel besproken maar die zei dat het vanzelf beter zal gaan als ik me fysiek beter zou gaan voelen. Moet eerlijk zeggen dat ik af en toe ook bang ben dat ik straks een postnatale depressie ontwikkel en dat wil ik echt proberen te voorkomen, dus ik hoop dat er meer mensen hier zijn die dit hebben gehad en die het hebben kunnen ombuigen...
Vergis je niet hoor meid, druk van buitenaf kan behoorlijk van invloed zijn. De eerste beste die zegt dat ik moet genieten omdat ik niet weet of ik dit nog wel een keer mag meemaken... Grrr!!!! Daar ben ik me heus van bewust. Vertel me niet hoe ik me MOET voelen, ga weg! Onze ivf ging super makkelijk, geen bijwerkingen, geen tegenslag: niets! Dan valt dit gewoon even tegen. En dat mag best gezegd worden. Het is niet leuk om van misselijkheid zo stil mogelijk te liggen in de hoop dat het overgeven niet begint. En het is lastig om 'ineens' beperkt te zijn in je kunnen doordat je verzwakt bent en moe. Ik denk dat het ontkennen daarvan het alleen maar erger maakt. Jij voelt het zo, dus moet je daar iets mee. Ik heb me teruggetrokken, 3 dagen ziek thuis geweest, telefoon uit en puur met mezelf bezig zijn. Gewoon alles weer helder krijgen. En schrijven! Ik schrijf iedere ochtend drie pagina's vol met wat er in me opkomt. Compleet ongecontroleerd en doelloos. Ik lees het ook niet terug. Maar op die manier maak ik mijn hoofd leeg met gedachtes die anders steeds terugkomen. Nu ben ik ze kwijt. Misschien kun je het eens proberen. Zijn er dingen die je wel leuk vindt? Zoals je vriend naar je kijkt of kusjes op je buik geeft? Of de bewegingen die je misschien al voelt? Ik denk dat doordat wij zo lang hebben nagedacht en zo intensief met zwanger raken zijn bezig geweest, we een beetje in een zwart vallen nu het zo is. Dingen willen en ze ervaren zijn twee verschillende dingen. Neem jezelf dus niet kwalijk dat je dat ook zo voelt...
Ook ik herken je verhaal.. Bij mij was het nog niet eens zozeer dat ik dacht dat het mis zou gaan, want ik heb altijd het volste vertrouwen gehad dat dit goed zou gaan. Maar ik kon niet genieten en wist niet waarom. Het was zelfs zover dat ik heb gezegd: Als ik me 9 maanden lang zo voel, dan wil ik het niet meer... Van die uitspraak ben ik zo geschrokken, dat we meteen een gesprek met de gyn hebben aangevraagd. Bij het gesprek met de gyn aangegeven wat ik voelde en hij vertelde dat dit vrij normaal was voor MMM-mama's... Je wordt zó lang heen en weer geslingerd tussen hoop en teleurstelling, bij ons kregen we in november te horen dat het ws nooit meer ging lukken om een kindje van onszelf te krijgen... Dat was zo'n klap dat we een jaartje rust wilden en in januari/februari heb ik het een plekje kunnen geven. Tot ik opeens eind februari positief testte.... Volgens de gyn komt het door een groot deel ook door de hormonen die er op dat moment een chaos van maken in je hoofd. Hij stelde mij voor de keus: onder behandeling blijven van een gyn met daarnaast een psycholoog of psychiater, of 'gewoon' naar de verloskundige en dan konden we alsnog voor optie 1 gaan als dat niet werkte. Wij zijn voor de verloskundige gegaan omdat we er geen 'ding' van wilde maken en dat hielp best goed.. Ik weet niet precies wat bij mij het omslagpunt heeft gebracht, maar vanaf ong. week 20 kon ik pas écht genieten en dat doe ik nu nog steeds. Misschien omdat ik vanaf toen de kleine vent voelde in m'n buik. Ik raad je aan je gevoel aan te geven bij de verloskundige/gyn, en anders bij je huisarts. Zo kan je met iemand praten over je gevoel. En wat mij ook hielp is dat ik het in mijn omgeving heb verteld, ook eerlijk aangegeven dat ik blij 'moet' zijn maar dat ik het niet (altijd) voelde.. Heel veel succes met je gevoel en ik hoop echt dat je snel kan genieten van deze zwangerschap. Als je wil kletsen, mag je me altijd een pbtje sturen. Liefs!
Zie mijn banner. Ik kon niet genieten in de zin van de grote angst om weer de kleine te moeten verliezen. Vanaf het moment van de positieve test tot en met de bevalling in angst geleefd. Hoop dat als het nogmaals mag lukken ik het eens beter over kan doen, en idd van de mooie dingen genieten..Ik keek de minuten vooruit op de klok naar de bevalling. Had ook een zw die werkelijk gewoon heel zwaar was (BI, suiker spoot 4 maal daags insuline, vanaf week 30 hoge vliesscheur en bijna tot aan week 38.1 de inleiding in het zhuis gelegen met remmers en longrijpers ed)en ik continu bang dat het nog mis zou gaan. Hoop echt dat het nog een keer lukt en ik nu wat durf te vertrouwen.
Het komt mij ook heel bekend voor, hoewel niet in die mate. 2007 spontaan zwanger, kindje overleden 23 weken. 2007 miskraam bij 5 weken. Toen niets meer. 2010 eindelijk zwanger na 1e ivf. Ik heb hier wel van genoten, ik was positief maar er was ook angst. Na de 20 weken echo en combinatietest wilde ik gaan genieten, maar toen kreeg mijn zus zwaar HELPP syndroom en was ik alsnog weer bang. En ik merk dat ik voor mijn dochter ook een meer bezorgde mama ben dan de meeste anderen. Nu weer zwanger, ik was eerst dolblij (1e paar dagen) en toen kwam de angst voor een miskraam. "Het kan toch geen 2x goed gaan" dacht ik. Door mijn niet-doorslapende dochter was ik ook veel moeier en misselijker dan bij de andere zwangerschappen. Voelde me de eerste 13 weken fysiek slecht, hoewel niet zo slecht als jij. Maar door mijn dochter kon ik mijn grenzen niet goed respecteren. Daarna ging het gelukkig beter. Maar ik was nog steeds niet heel blij. De combitestuitslag was weer goed. En de 20 weken echo perfect. Wij weten het geslacht wel en we waren er beide ondersteboven van. Hadden beide het andere geslacht verwacht. Wilde ik weer echt gaan genieten na de 20-weken echo, moest ik erg aan het geslacht wennen. Dat klinkt pas echt ondankbaar, zwanger na IVF en dan moeite het geslacht van je kind te accepteren. Ik ben uiteindelijk naar mijn haptonoom gegaan en heb daar alles eruit gegooid, voelde me niet blij genoeg en ook over het geslacht heb ik alles verteld, gênant of niet. Dat luchtte enorm op. Ik doe nu samen met mijn man zwangerschapshaptonomie om meer contact te maken met de baby in mijn buik. Omdat ik al een kind heb, krijgt hij/zij nu al minder aandacht in de zwangerschap. Hoewel het met mij veel beter gaat dan met jou, heb ik ook het gevoel dat ik onvoldoende geniet van dit kindje in mijn buik. Naarmate ik het kindje meer voel bewegen, gaat het wel beter. Het is zo lief om hem/haar te voelen... Ik kan je mijn haptonoom aanraden: Guusje van Raay erkend GZ Haptotherapeut Utrecht Lid VVH Het is iemand die luistert zonder vooroordelen, heel goed aan je lijf kan voelen en ook goede adviezen geeft. Ze weet ook heel veel van zwangerschap af. Je kunt samen met je man of alleen gaan.
Heel herkenbaar van de eerste. Ik was zoooo onzeker en dat ben ik nu weer. Bij Lisa duurde het ook 3,5 mmm en nu spontaan maar man wat ben ik blij dat ik een echo krijg of even naar hartje kan luisteren.
Jammer dat je je idd zo ellendig voelt terwijl je eigenlijk zou willen / kunnen genieten. Zelf heb ik ook 2 jaar in de MMM gezeten alvorens ik mijn (1e) wondertje kreeg! De eerste weken verliepen alsof in een 'droom'. ik was wel blij maar veeel te ongerust om me zwanger te voelen. ik durfde niks, ik deed niks, was ook helemaal niet met zwanger worden bezig. Naarmate de goede echo's kwamen, was dit gelukkig wel stilaan anders. Ik stond al snel te popelen om naar babywinkels te gaan, kleertjes te kopen, ... ging er wel helemaal in op. Ik had dan ook een makkelijke zwangerschap zonder al te veel kwaaltjes. Het werd wel pas echt concreet toen de baby begon te bewegen in de buik. Maar ik begrijp wel jouw gevoelens, jarenlang heb je naar iets getracht, heb je alles gedaan om toch maar een klein ukje in jouw buik te mogen dragen en mss had je onbewust al gedacht dat die dag nooit zou komen. Het overkwam iedereen, maar nooit bij jou... ik denk dat een groot deel van die angst daardoor komt. Zelf ging ik wel alle zwangeren en baby's uit de weg zolang ik in de MMM zat, pas daarna kon ik dat weer verdragen. Kan je er met mensen over praten? Het zou idd jammer zijn om je 40 weken in deze gemoedstoestand door te brengen, probeer toch een manier te vinden een band met je kindje te krijgen, want binnenkort wordt je echt voor het eerst mama! je gaat dat super goed doen, je instinct gaat het gewoon overnemen. ik hoop dat je je snel fysiek beter gaat voelen en die band gaat krijgen met je kindje. kan je niet iets van zwangerschapszwemmen of Yoga doen? zodat je bewust zwanger kan zijn.... veel sterkte en een dikke proficiat met je aanstaande moederschap! Een heel nieuwe wereld zal voor je open gaan
Hoi, Wat vervelend voor je dat je je zo voelt. Deels herken ik het wel. Bij ons heeft het ook erg lang geduurd en we zouden gaan starten met IUI toen ik op de valreep toch nog spontaan zwanger was, waren we uiteraard heel blij, maar bij mij overhaerste de angst. Tot en met week 6 durfde ik bijna niet bij te zijn. Pas nadat we de eerste echo hadden gehad en geconstateerd dat het 'een goede zwangerschap' was mocht ik een beetje blij zijn. Toch bleef ik onrustig. En ik schaamde me ook een beetje. Al die tijd heb ik elke dikke buik in mijn omgeving we willen wegschieten, en nu liep ik er zelf ineens mee te pronken. Schaamde me ervoor, en hoopte maar dat onbekenden die me zagen lopen niet zelf in de MMM zaten of met een onvervulde kinderwens, want dan zou ik reden voor haar zijn om verdriet te voelen. Ook had ik een heel zware eerste zwangerschap, waardoor ik ervan overtuigd was dat zwanger zijn echt niet leuk is. Alleen maar pijnlijk en vervelend op enkele mooie momenten na. En nu loopt deze zwangerschap bijna perfect. Kan het haast niet geloven. Maar ben vanaf ongeveer 17 weken wel steeds meer aan het genieten. Met week 18 zijn we een paar weekjes naar Frankrijk geweest. En dat was heerlijk. Daarna 20 weken echo gehad die helemaal goed was, en daarna ging ik in de genietstand. Nu zijn er de afgelopen weken een aantal dingen in mijn omgeving gebeurd die me erg raken (ziektes, ongevallen van familieleden van mensen die ik goed ken, maar die ik zelf niet of niet goed ken). Daarbij frustreert het huishouden me op het moment vreselijk (combinatie minder kunnen, en nestdrang) En dat heeft me weer in een dip gebracht. Na gesprekken met mijn man en verloskundige, en de afspraak dat we tijdelijk hulp in huishouding gaan aanvragen voel ik me weer wat beter. Maar het blijft hormonaal op en neer vliegen. Maar jee. Jij spuugt nog altijd meerdere keren per week? dan zit je lichamelijk toch ook nog totaal niet lekker! Snap best dat je geen zin hebt om dingen te ondernemen. Ben het eens met reacties hierboven. Praat erover met je verloskundige en met je vriend. Probeer uit te leggen hoe je je voelt en waarom. Doe ontspanningsoefeningen (zwangerschapsyoga bijvoorbeeld), en pak je rust. succes.
ook ik herken het gevoel van onbewust niet "willen "genieten want stel dat ze het je weer afnemen....dat is een beschermingsmechanisme denk ik. ik hoop ook dat er een punt komt wanneer ik plots een klik maak en kan gaan genieten maar voorlopig lukt dat niet(ook mede door enkele factoren die het nog extra bemoeilijken mbt de combitest) ik wens jou toe dat je gauw die klik hebt en volop kan gaan genieten.inderdaad wel even met de vk bespreken want er is toch altijd een klein gevaar voor prenatale depressie als gevolg van het trauma dat je nu dagelijks oproept net omdat je zwanger bent.laat je goed begeleiden.
Allereerst bedankt voor al jullie reacties. Misschien had ik er gewoon teveel van verwacht. Jaren hoop en teleurstelling laat toch zijn sporen na denk ik. Het heeft in elk geval al geholpen om te zien dat ik niet de enige ben en dat het er ook wel enigzins bijhoort als je uit de molen komt. En deze vakantie, waarin je echt bewust met je groeiende buik en alles eromheen bezig bent omdat je even je drukke leventje uit bent gestapt helpt ook een hoop, net als al die geweldige reacties hier van die grieken en vakantiegangers. Wordt toch veel leuker mee omgegaan als thuis merk ik. Toen ik zo snel zwanger raakte van mijn nieuwe vriend waren de reacties gewoon zo anders als bijv de laatste zwangerschap daarvoor ( die eindigde in de MA). Toen was het bijzonder dat t toch nog was gelukt via de medische weg, nu was ik zonder enige moeite zwanger. Daarnaast ook nog eens zo ziek, waardoor mensen ook geen vrolijk positief antw kregen als ze vroegen hoe het ging; de belangstelling werd duidelijk minder merkte ik. Ik heb welgeteld 4 kaartjes gekregen om me te feliciteren met onze zwangerschap, waarvan 3 van collega's. Het voelt alsof dit kindje niet bijzonder is in de ogen van anderen, dat helpt natuurlijk ook niet echt bij t genieten. Merk dat ik hier helemaal opbloei van alle lieve opmerkingen en complimenten en interesses in mijn zwangerschap. Dit kindje is namelijk superbijzonder voor ons, ik wist niet of het ooit zou gaan lukken en dat dit wel zo snel het geval was (na 1x onbeschermd vrijen) is voor ons een onvoorstelbaar groot wonder, het grootste cadeau wat ik in mijn leven heb gekregen!
Ik heb geen ervaring met mmm maar ik wil je wel een hart onder de riem steken. Sinds ik zwanger ben heb ik ook nog geen moment echt genoten van het zwanger zijn, ik ben ook nog steeds misselijk, en van niets kan ik echt intens genieten. Van een terrasje doen, of zalig in de zon of aan het zwembad genieten, bah ik hoef het allemaal niet. Het niet kunnen genieten kan een soort zelfbescherming zijn, al denk ik dat het hier puur hormonaal is. Het zijn monstertjes die hormonen! Ik kan je wel aanraden om iets van hulpmiddel te nemen tegen de misselijkheid, al zal je dit advies alvast al gekregen hebben, zoals postafene of emesafene, het lucht een heel klein beetje op. Wens je veel sterkte!
Mano dankje, met 8wkn zwangerschap gestart met emesafene wat 1 week hielp. Daarna primparan waarvan t resultaat hetzelfde was. dus helaas werkte medicijnen niet voor mij. Zelfs een glas water kwam er binnen no time uit. Ook acupunctuur geprobeerd zonder resultaat. Op de valreep een infuus kunnen voorkomen (meer geluk dan wijsheid) en nu dus vooral nog de hele dag door misselijk en paar keer per week overgeven met af en toe een slecht dag dat ik nog een paar keer moet overgeven op 1 dag. Maar echt, als het zo gaat de rest vd als het nu gaat teken ik ervoor hoor! Hier kan ik prima mee omgaan, tm 18 wkn was het echt uitputtend.
Chantal ik kan echt zwangerschaps haptonomie aanraden hoor, heb ik met de laatste zwangerschap ook gehad. Erg goed voor de binding maar ook ontspannen en leren genieten. een goede legt binnen een half uur de vinger op de zere plek. heeft me ook geweldig geholpen met de bevalling trouwens. Succes!!
Ha stephanie, jij hier, lang niets van je gelezen! Dank voor de tip. Ja daar twijfel ik idd over. twijfel om ons op te geven voor samen bevallen en/of zwangerschapshaptonomie. Beide is beetje veel denk ik. Maar moet opschieten met mn keus want samen bevallen begint al bijna