Hoi allemaal, Ik ben net 11 dagen mama van mijn zoontje stef. Met 37 weken ben ik bevallen en het is dan ook een klein mannetje. De bevalling zelf is goed verlopen alleen voor mijn gevoel wel erg snel en heftig. Om half 6 's ochtends had ik nog geen ontsluiting, om 08.00 zat ik met persweeen in de auto om vervolgens in het ziekenhuis meteen te mogen persen en na 20 min was hij er al! Ik merk nu dat ik op veel reacties van mijn omgeving stuit die heel tegenstrijdig zijn met mijn gevoelens over de bevalling. Mensen zeggen mij dat ik blij mag zijn met zo'n snelle bevalling en fijn dat ie lekker op tijd kwam. Mijn gevoel is zo anders.. ik was totaal overdonderd.. ik was mijn buik nog helemaal niet zat, vond het werkelijk heerlijk om zwanger te zijn. Ik had er totaal nog niet op gerekend dat ie al zou komen en dat het dan zo snel ging allemaal en de paniek van de persweeen in de auto.. zucht echt rooskleurig voelt het dus niet. De hormonen maken het allemaal niet veel beter, veel huilbuien gehad, wat nu iets minder wordt gelukkig. Graag zou ik wat horen van mensen die zich herkennen in mijn verhaal en hoe zij met die gevoelens om zijn gegaan. Overigens ben ik wel heel gelukkig met hem en doet ie het heel goed laten we dat nog wel even melden liefs, nina
hoi nina, ik herken je gevoelens het enige wat ik je echt op het hart wil drukken uit die emoties en praat over je ervaring gevoelens etc. ik heb dit lang binnen gehouden met het gevolg dat ik nu te veel emoties heb en er niet meer mee om kan gaan. gefeliciteerd met je zoon wel balen dat het niet allemaal ging zoals verwacht had je ook niet gevoeld dat hij eerder zou komen? en de vk had ook niet eerder verwacht?
hoi meid !! ten eerste gefelciteerd! ten tweede ik snap je gevoel helemaal... ik ben welliswaar bevallen met 38+5 maar ook nog niet aan toe ! en binnen 30 minuten was ze dr vanaf het moment dat ze 4 cm contateerde totdat ze bij me lag! door de snelheid werd ze meteen weg gehaald ik heb totaal niet het gevoel het "afgesloten "te hebben.... bij mij heeft praten met de vk van het zh geholpen en we hebben goede begeleiding van de kraamzorg gehad ( was een vriendin ) als je hart wilt luchten mag je me altijd pb-en hoor!! echte tips heb ik niet maar praten praten en praten dat lucht op en laat ze maar lullen over hoe fijn etc... het is jou gevoel dat kun je niet zomaar uit zetten! sterkte
Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd! Ik ben zelf met 37w3d bevallen en was echt nog niet klaar met zwanger-zijn, de dag voor de bevalling had ik een afspraak bij de vk en vroeg zij ook of ik er al klaar voor was. Mijn antwoord:'Nee, ik vind die buik nog veel te lekker!' ... 24 uur later was ze er. Ik ben daar best verdrietig over geweest, natuurlijk was ik heel blij dat ze geboren was, maar ik miste die lekkere dikke buik énorm. Alleen, als ik er nu op terug kijk, was het echt een periode waarin ik in een achtbaan van hormonen zat. Dat wordt echt echt veeeeel beter! Ik mis die buik nog steeds welsoms, maar ik begin niet te huilen bin de gedachte eraan, ik denk eerder met veel plezier terug aan mijn zwangerschap ipv weemoedig. Mijn bevalling en kraamperiode waren vrij heftig, ook daar had ik het best moeilijk mee... Maar ook daar kijk ik nu heel anders op terug. Schaam je niet; beleef de emoties zoals je ze beleeft, geef je er aan over, en verder lekker knuffelen met je kindje, verstand op 0 en gewoon kijken naar die kleine vingertjes, het mondje, neusje, de oortjes. Alles komt goed
Bedankt dat jullie hebben gereageerd.. het voelt iig goed om niet de enige te zijn. Mijn vk en ik hadden beide niet het idee dat ie eerder zou komen, er was ook geen reden voor ofzo! Hij was er denk ik gewoon klaar voor alleen mama nog niet.. Moet wel zeggen dat ik merk dat het beter gaat nu al.. ik probeer er wel veel over te praten en mijn man begrijpt het gelukkig ook goed al kijkt die er heel anders tegenaan..die heeft ook geen last van hormonen etc Mijn moeder heeft bij mij gekraamd afgelopen week dus dat was ook een grote steun! Het is ook gewoon alles bij elkaar.. 3 weken te vroeg, snelle bevalling, hormonen, 1e kindje, onzekerheid of ik het wel goed doe en of ie wel genoeg drinkt omdat ie zo klein is.. magoed ik volg jullie adviezen op en denk dat ik al aardig op de goede weg zit. Het gevoel van erkenning helpt al zoveel, merk ik
Ik had hier vanacht met mijn telefoon een heel verhaal getypt, maar dat was ik ineens kwijt. Nu dan maar de herkansing Ik herken je gevoel heel goed. Ik ben met 36 weken ingeleid ivm pre-eclampsie. Mijn zwangerschap verliep eigenlijk best goed tot 34 weken. Toen was mijn bloeddruk te hoog en kwam ik onder controle bij de gynaecoloog. na een standaard controle werd ik opgenomen omdat het slechter met mij ging, heel veel eiwit in mijn urine en bloeddruk nog hoger. Ik hoorde toen dat ik niet meer voor de bevalling naar huis zou mogen en op zijn hoogst tot 38 weken zou moeten blijven (dan zouden ze sowieso actie ondernemen) Maar die zaterdagavond kwam de gyn bij me omdat ze me de volgende dag wilden gaan inleiden Nou dat had ik dus helemaal niet verwacht. Zondag om 12 uur ben ik ingeleid en na een vacuum is ze om half 7 geboren. Ook heel vlot vond ik zelf. Daarna hebben we beide nog een tijdje moeten blijven ivm complicaties (Dochter werd erg geel, moest in de couveuse, mijn hb werd 3.7 kreeg dus een bloedtransfusie en ik had een hematoom ontwikkeld onder de knip en nog veel meer ) En toen kwam ik thuis.. En kreeg ik zo'n rotgevoel. Ik had de zwangerschap niet af gemaakt, en het was allemaal zo vreemd verlopen. Ik heb niet echt een kraamweek gehad. Ik kon haar maar een paar keer per dag "bezoeken" als ze gevoed moest worden. Ik kreeg een soort van jaloers gevoel als ik hoogzwangeren zag, of als bekenden voorbij die 36 weken gingen. Ik miste mijn buik, ik miste mijn verlof (want dat had ik niet gehad) Ik was van een vrolijk waggelende zwangere naar een kraamvrouw met baby gegaan weken voor ik uitgewaggeld was Ik had liever nog een paar weekjes verlof gehad en mijn zwangerschap zat geworden waarna je dan zou gaan uitkijken naar de bevalling. Maar zo is het niet gelopen. Het is dat het allemaal zo ineens veranderde dat ik het gevoel had/heb mijn zwangerschap niet goed te hebben afgesloten. Ik had echt een heel weeig gevoel als ik terug dacht aan het zwanger zijn, ik had echt heimwee. Ik kan nu sinds kort echt zeggen dat ik er bijna geen moeite meer mee heb. Het zijn ook echt de hormonen geweest die mijn gevoel hebben versterkt. Ik heb het nu geaccepteerd en ben nu gewoon inderdaad blij dat we beide gezond zijn, en ons meisje nu een paar weekjes vroeger is gekomen. Dus het komt echt goed hoor. Het zijn ook je hormonen en inderdaad die onzekerheid in het begin. Er over praten met je verloskundige is al heel goed. Je zult merken dat je het over een poosje een plekje kunt geven en het gevoel minder heftig wordt!
Ik vind het helemaal geen rare reactie hoor! Mijn dochter was ook te vroeg en ik had ook een snelle bevalling en ik had precies hetzelfde. Ik had me helemaal ingesteld op nog minstens twee weekjes lekker zwanger in huis rommelen (we moesten nog van alles doen) en ineens was mn dochter daar al! Volgens mij is het heel normaal dat je je dan een beetje overdonderd voelt. Je hebt gewoon tijdens de bevalling (of aan het eind van je zwangerschap) nog geen tijd gehad om echt aan het idee te wennen. Die overgangsperiode mist zeg maar. Gelukkig gaat het alweer wat beter lees ik! Inderdaad lekker blijven praten en natuurlijk lekker knuffelen met je zoontje . Succes!
Ben zelf ook met precies 37 weken bevallen. Ik herken je emoties wel. Bij mij kwam het ook heel onverwachts en ik was ook helemaal overdonderd. Op maandag ging ik voor controle naar de verloskundige. Daar bleek mijn bloeddruk veels te hoog en moest voor controle naar het ziekenhuis. Daar was hij nog steeds te hoog en moest ik worden opgenomen. Ze vertelden dat het met medicatie waarschijnlijk wel weer stabiel zou worden en dat hij dan tot 39 weken wel kon blijven zitten en ik na een paar dagen weer naar huis mocht. De verloskundige kwam bij mij de dinsdag toevallig even voelen omdat ik dacht wat voorweeen te hebben en toen bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben om 15:00 uur. Nou ik mocht me voorbereiden om naar de verloskamer te gaan. Hiervan al totaal overdonderd want ik dacht dat het nog wel dagen zou kunnen duren omdat ik totaal geen hevige pijn had ervaren. De verloskundige zij dat hij er binnen 12 uur wel zou zijn. Op de verloskamer infuus aangelegd 15:30 vliezen doorgeprikt. 40 minuten heftige weeen, 20 minuten persen en om 16:30 had ik ineens mij zoon in mijn handen. Totaal overrompeld en het was zo onwerkelijk. Ik dacht ook dat het nog wel 3 tot 5 weken zou duren.
Ja ik herken het deels. De oudste kwam ook met 37 weken. Ik had het echt niet verwacht, het overviel me ook echt. Ik had een lange heftige bevalling met complicaties. Het voelde allemaal heel onwerkelijk. Ik heb me maanden rot gevoeld. Mijn jongste kwam met 39 weken en ik had het gevoel dat ik 2 weken over tijd liep. Toen keek ik naar de 37 weken en ik kreeg met 29 weken al weeen, nooit gedacht dat ik de 39 weken zou halen. De bevalling zelf heb ik eigenlijk pas een plekje kunnen geven nadat ik voor de tweede keer bevallen ben en het was (gelukkig) een totaal andere bevalling, waar ik met een glimlach op terug kijk en me ongelooflijk trots voel. Ik heb heel veel gepraat, gehuild. Toen de hormonen weggingen voelde ik me meteen beter. Het is ongelooflijk wat er allemaal (met je) gebeurd. Je bent ineens moeder, hebt 24/7 verantwoordelijkheid, weinig tijd voor jezelf, ernstig slaaptekort, moet wennen aan je partner in nieuwe rol. Volgens mij niet zo gek dat je het er moeilijk mee hebt. Meid sterkte, het komt echt wel weer goed.
Gefeliciteerd met jullie zoon!! Mijn eerste reactie was: ben blij,heerlijk toch zo een vlotte bevalling. Maar nadat ik je verhaal goed gelezen had snap ik je gevoel wel!! Je bent 37wk zwanger en denkt dat het nog wel even gaat duren en je nog kunt genieten van je buikje. En dan ineens gebeurd het allemaal in een snel trein! Pffff Heftig inderdaad!
Ik herken je gevoelens echt wel hoor. Bij de eerste beviel ik met 37 weken. Ik was net 1 week gestopt met werken en was er zeker ook nog niet klaar voor. Ik vond het nog veel te leuk. Na de bevalling heb ik dan ook geregeld gedacht: 'waarom zij wel en ik niet' als ik weer een zwangere vrouw zag lopen. Wat heb ik er een verdriet om gehad. Het ebt echt wel weg. 'smorgens braken mijn vliezen spontaan, 's middags kreeg ik weeen (maar volgens het ziekenhuis niet sterk genoeg) en rond 22.30uur had ik persdrang. Heb bijna 1,5uur liggen persen. Bij de 2e ben ik 38.5weken ingeleid en was er zelf toen wel klaar voor. Ook omdat ik (vanwege) complicaties nooit gedacht had de 38 weken te halen. Deze bevalling ging veel te snel. Ik heb welgeteld max. 7 minuten mogen persen en toen was ze er al. Ikzelf heb de 1e bevalling als prettiger ervaren. Ondanks dat het persen veel langer duurde. Je kunt dan ergens naartoe werken voor het gevoel. Je kunt wennen aan het gevoel dat je dadelijk moeder wordt. Bij een snelle bevalling heb je zelf niet genoeg de tijd om het gevoel te ervaren. Uiteindelijk verdwijnen je gedachten wel hoor. En ga je lekker genieten. Probeer nu ook zoveel mogelijk te genieten!
Ook ik herken het, nadat ik ingeleid wad ivm minder leven en weinig vruchtwater ben ik nadat de weeenopwekkers aanhangen binnen 15 min in n weeenstorm terecht gekomen en 2,5 uur later bevallen De volgende dag besefte ik pas wat er was gebeurd. Ik heb alles op geschreven en er veel over gepraat, ik moest t kwijt. Een co assistent heb ik tijdens de bevalling opdracht gegeven heel verl foto's maken,nu kan ik erom lachen, maar wat ben ik daar blij mee. Heb ze vaak teruggekeken. Dit alles heeft er voor gezorgd dat ik het heb kunnen verwerken Ik hoop dat jij t ook n plekje kunt geven
Ik herken het wel een beetje. Ben met 37 weken ingeleid ivm zwangerschapsvergiftiging en ik begon het zwanger zijn pas in het 3e trimester echt leuk te vinden. Na de bevalling grote complicaties bij mij en de baby, waardoor de eerste 1.5 week na de bevalling ook nog in een roes aan mij voorbij is gegaan. Heb het zelf niet als heftig ervaren, vreemd genoeg, maar heb het wel vaak jammer gevonden dat het zwanger zijn zo opeens voorbij was, terwijl het van mij nog wel een maand had mogen duren.
Ik kan er over mee praten. Ben bij de eerste met 34.5 bevallen, totaal onverwacht en heel erg snel. En daar lag ik dan 's nachts op een pikke donkere kamer helemaal alleen. Buik weg, kindje op een andere afdeling. Ik heb daar ook echt wel moeite mee gehad. Praat er in ieder geval over, dat hielp bij mij wel.
Ik herken het ook van mijn eerste bevalling. Zoon werd geboren met 38 weken, maar ik had het helemaal nog niet verwacht. Ik had al 8 cm ontsluiting toen de verloskundige even kwam kijken, omdat ik zo'n bandenpijn/voorweeën had en me niet lekker voelde. Waren dus echte weeën. Een kwartier later had ik al volledige ontsluiting en een uur later een kind, terwijl ik 2 uur daarvoor nog aan het werk was. Ik was er behoorlijk van ondersteboven, zo zit je lekker relaxed achter je computertje wat leuke teksten te bedenken voor een nieuwsbrief en zo ben je ineens moeder. Iedereen zei bij mij ook dat ik blij moest zijn dat ik er zo makkelijk van af was gekomen en dat was ik ook wel. Maar ik werd ook helemaal niet serieus genomen, als vriendinnen over hun bevalling praatten, snoerden ze mij de mond met opmerkingen als: Jij weet niet waar je het over hebt, die van jou kwam er zo maar uit vallen. Mij hielp het om het hele verhaal uitgebreid op te schrijven, eerst voor mezelf, later nog eens voor de yogajuf, die elke les een bevallingsverslag voorlas van andere cursisten, en later ook nog wel eens op een forum. En uiteindelijk zakt het ook wel af na verloop van tijd. Nu vind ik het eigenlijk wel stoer dat ik zo onverwacht en snel bevallen was, zeker omdat het bij de tweede weer zo ging, maar dan wel 9 dagen ná de uitgerekende datum (dus lang zo onverwacht niet, haha). Een bevalling is een van de grootste gebeurtenissen in het leven van een vrouw, tuurlijk mag je daar zo kort erna nog heel emotioneel over zijn. En hormonen helpen ook al niet mee. Dus lekker erover praten, met je man, je moeder, de verloskundige bij de nacontrole, vriendinnen, opschrijven, kortom: neem de tijd om het te verwerken.
Ik herken het ook wel een beetje. Ik genoot ook echt volop van het zwanger zijn, mn dikke buik, het speciale gevoel.. alles. Voelde me ook zo goed en fit en ging er echt van uit dat ik dik over tijd zou lopen. Niets was minder waar.. ik was precies 38 wkn zwanger, mn vliezen braken 's nachts en 5 uurtjes later was onze dochter geboren! Het ging allemaal zo snel, kon het niet beseffen. Nu zijn we bijna 8 mnd later en is het allemaal wel wat gezakt en geniet ik gewoon volop van mn meisje. Maar die buik en het zwanger zijn... mis het nog altijd hoor! Maar dat zal ook zo geweest zijn denk ik als ik met 42 wkn was bevallen.