Het is nu al bijna drie maanden geleden, alles bij elkaar. Het is net of ik me met de dag eenzamer ga voelen. Het is een rouwproces, dat weet ik, maar jeetje, kan iemand me vertellen dat het weer beter gaat worden? Tijdens mijn huwelijk was ik gewend om dingen alleen te doen. Daarvoor ook. Altijd zelfstandig geweest. Ik red me wel. Ben sterk, stoer, dapper. Ik heb het ook nodig om alleen te zijn. Maar nu voelt het toch anders. Ook al is de scheiding een bewuste keuze en had ik het volste vertrouwen dat het me rust zou geven en alles erbij. Dat doet het ook. Maar nu is mijn dochter bij haar vader. Dat loopt allemaal prima. En ik voel me alleen. Door de week is ze bij mij en dan gaat het wel. Hoewel ik 's avonds ook nergens meer kom ,want ik heb mijn dochter thuis en elke week een oppas is erg duur. Dus structureer sporten 's avonds lukt niet. Ik zie maar weinig mensen, behalve wat op het schoolplein. Het gaat zo langs me heen ofzo. In de weekenden dat ik alleen ben wil ik van alles, maar in de praktijk kom ik niet verder dan het huishouden (je moet wat), opruimen, boodschappen. Ik ken eigenlijk niemand om wat mee af te spreken en ik merk dat de drempel ook hoger word. Ik voel me echt een kluizenaar. Soms zit ik alleen op de bank en fantaseer ik over hoe het zou zijn als daar weer eens iemand naast zou zitten, maar zodra de gefantaseerde nieuwe partner naast me kruipt op de bank, krijg ik het al spaans benauwd Laat staan dat ik daar nog een bed mee moet delen. De laatste jaren in mijn huwelijk was er geen intimiteit op sexueel vlak en ja dat mis ik wel eens. Maar ik moet echt niet meer denken aan een one -night stand. Dat kon ik vroeger best wel eens, maar nu... pfff nee. Kortom; het valt me allemaal tegen. Ik mis zoveel. Niet mijn ex, want zoals we nu met elkaar omgaan is al zoveel beter en rustiger, maar ik mis een leven naast het moeder zijn. Wie herkent dit en hoe ga jij daar mee om?
Ook even je blog geopend, maar leg je niet veels te veel nadruk op het niet meer samen zijn. Was dat dan alles wat je was, een deel van de twee? Ook de titel van je blog benadrukt dat heel erg. Ik zou echt kijken hoe je nieuwe mensen kunt ontmoeten, juist als je dochter er niet is. Sporten, cursus, desnoods vrijwilligers werk. Afspreken met moeders van school? In vriendschappen investeren. Vriendschappen bouwen zich niet vanzelf op, moet je zelf ook hoop insteken. Gelijk goede afleiding dat je niet constant herinnert wordt aan het alleen zijn. Dat het idee van een partner nu benauwd lijkt me best gezond, is allemaal nog heel recent. Zou alleen maar weer in een zelfde patroon stappen zijn, weer 1 van 2. Sterk zijn en overleven is nog niet leven, je slaat je door dingen heen. Maar waar ligt jouw geluk, wie ben jij naast moeder en partner? Denk dat dat je nieuwe uitdaging wordt. Veel succes!
Dank je Fee90. Ik weet niet goed of ik echt de nadruk op het alleen zijn leg. Kan me voorstellen dat het zo overkomt. Het is denk ik meer het alleen voelen met name. De log die ik opende, was gericht op de scheiding. Ik wilde een plek om mijn ervaringen te delen en "de scheiding" vond ik ook niet klinken.. maar zo gaandeweg is het wel een plek aan het worden waar ik wat meer wil delen dan alleen het praktische stuk van scheiden zeg maar. Ik heb een vast groepje vriendinnen, ik doe vrijwilligerswerk, heb een goed contact met de buren, heb wel wat hobbies. Maar waar ik tegenaan lijk te lopen is het "her-kaderen". Er zijn dingen veranderd en daar voel ik me alleen in. Daar waar je voorheen op het schoolplein gemakkelijk stond, is het sinds mensen het weten, in veel gevallen ongemakkelijk geworden. Alsof mensen je ontwijken. Oké, zij zijn niet mijn reden van mijn bestaan, dus dat leg ik naast me neer. Maar ook in mijn vriendenkring merk ik een verandering. Ik heb al wel aangegeven dat ik het er moeilijk mee heb op bepaalde momenten, maar zelf vragen aan mij hoe het gaat is er niet bij. Ook in de familie (ouders en broer, die 70km verderop wonen) hoor ik amper wat. Mijn ouders ok.. die zijn al op leeftijd en zijn zelf totaal niet fit (ik zorg dus meer voor hen dan zij voor mij), mijn broer heeft sinds juni niets meer gevraagd aan me. En bij alles en iedereen denk ik ook wel "ach, ze weten ook niet beter" en ook "laat los... je moet er zelf wat van maken". Ik weet het wel. Maar ik mis werkelijk de vertrouwde dingen die er waren en nu ineens heel anders zijn. Terwijl mijn gevoel naar die anderen niet is veranderd. Een deel ligt zeker ook bij mij en ik weet dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven, maar dit is bij elkaar een behoorlijk heftig jaar geweest (twee vriendinnen in één week tijd overleden, mijn moeder die vreselijk kwakkelt met haar gezondheid, de echtscheiding, mijn baan kwijt.. ) en ik denk dat dit ook een rol speelt. Hier krijg ik ook hulp voor gelukkig.
Mijn ex en ik zijn sinds september uit elkaar. Sinds eind oktober kan hij hier ook niet meer wonen. Puur omdat dat de kinderen en mijzelf niet ten goede komt. Hij woont nu bij zijn ouders. een uur verderop. Hij gaat ook daar ergens in die buurt wonen. Door de week zijn ze bij mij, en om het weekend bij hem. Door het sporten van mijn zoon op zaterdag komt hij ze ook pas dan halen. Ik herken die eenzaamheid. Het vinden van je "draai". Ik ben op zich iemand die best op zichzelf is maar vind dit toch best moeilijk om doorheen te bijten. Vrienden/vriendinnen zitten allemaal in een relatie en wil ze ook niet steeds lastig vallen. Zaak dus om mijn eigen leven weer op poten te krijgen. Ik heb geen tips, slechts herkenning. Ik weet dat we in dezelfde stad wonen. Mocht je het leuk vinden kunnen we een keer samen wat gaan drinken, een wandeling maken.. ik noem maar wat... Sterkte!
Bijna kerst justme! Ik zie er ontzettend tegenop. Ze gaan de tweede kerstdag voor 6 dagen naar hun vader. Ik vind het 10 x niks. Ben blij dat ik ze met oud en nieuw weer bij me heb. Merk dat het thuis zijn met zijn drietjes fijn is, ondanks dat een van de kinderen heel dwars is en het flink op ons af reageert. Ik zie zo uit naar een eigen huisje. Een bestaan opbouwen/uitbouwen met ons drietjes. Maar zit nog midden in de mediation. Dat brengt ook veel onrust en boosheid bij mij naar boven.
Jeetje, nog steeds in de ellende dus pinguin! Snap dat je er tegenop ziet om ze zolang te missen, vreselijk. Wij hebben het convenant afgelopen week ondertekend dus dat is gelukkig afgerond. Nu nog emotioneel herstellen en een baan vinden! Jij was ook werkloos toch? Al wat gevonden of ook nog niet? Alle alleenstaande moeders alvast veel sterkte komende feestdagen! Voor ons komen er ook echt weer leukere tijden!
Ha vie! Ik vroeg me al af hoe het met je was. Wat fijn dst er schot in de zaak zit bij jou! Hie zit je qua woning? Ik ben inderdaad ook werkzoekende. Ik heb nu donderdag n afspraak bij de accountant. Hopelijkkomt daar wat positiefs uit. Vandaag ook bellen voor ern afspraak over urgentieaanvraag. Ik hoop dat er hier ook wat vaart in gaat zitten.
alles zo als e het kende bestaat niet meer. dat zul je moeten accepteren en het weer op een leuke manier inrichten. ik ben ook vrienden kwijt geraak en familie banden zijn veranderd. gelukkig heb ik nu weer aardig mijn draai gevonden, maar ook ik ben soms niet te vrede.
Ik kan gelukkig in ons huis blijven! Hoop ook voor je dat er wat goeds uitkomt en je de boel ook kunt gaan afronden. Dan wellicht eindelijk wat rust om de boel te verwerken.
Nou inderdaad; bijna kerst. Mijn dochter is vanaf afgelopen vrijdag al bij haar vader en is maandag op dinsdag bij mij geweest, omdat haar vader afspraken had. Dinsdag is ze weer naar papa gegaan t/m vrijdag. 's Avonds is ze weer thuis. Wat een rare tijd is dit zeg. Confronterend vooral, maar het laat ook dingen op een rijtje zetten. Ik voel me (goddank!) wat minder eenzaam en er is denk ik een knop omgegaan. Dat geeft wat meer rust. Kerstavond ben ik wel alleen, maar 1e kerstdag ga ik bij mijn ex en dochter eten. Zij vroeg het vorige week. Ze wilde het graag, gourmetten. Ex en ik staan op goede voet en hebben besloten dus deze dag samen te doen. Vorige week konden we ook naar de kerstmusical met zijn drieën en weet je? Als ik zie welk positieve effect dit heeft op die kleine meid, dan ben ik zo blij. 's Avonds neem ik haar weer mee naar huis en 2e kerstdag ga ik met haar naar mijn ouders en hij naar zijn vader. Het is goed zo en de aanloop naar deze dagen toe; ik ben alleen thuis, ik weet dat mijn dochter goed zit en dat als het niet lekker gaat, we elkaar gewoon op kunnen zoeken. Het geeft de rust die ik nodig heb om ook enigszins te kunnen ontspannen in het alleen zijn.
Dat is een groot goed Justme. Mijn ex woont dik een uur hier vandaan. Geen mogelijkheid voor mij om ze tussendoor dan even te zien. (hij heeft de auto) Ik zie me ook nog niet zo snel iets samen doen (behalve een 10 minutengesprek) omdat er op dit moment nog te veel weerstand naar hem zit. Dingen zijn nog te vers denk ik. Vooral op dagen zoals deze merk ik dat er nog veel te verwerken zit. Ik ben zo intens moe.