Zoveel begrip en herkenning. Beide kanten van de medaille. Ooit ben ik iemand geweest die érg makkelijk zwanger raakte, inclusief ongeplande en eigenlijk “onhandig getimede” zwangerschappen in verre van ideale situaties. Wat het voor iemand die al lang bezig is dubbel pijnlijk kon maken. En nu was ik degene die er bijna twee jaar over deed om zwanger te worden. Laat ik me wat betreft deze anekdote hier even toe beperken. Natuurlijk hebben wij in die bijna twee jaar véle zwangerschapsaankondigingen langs zien komen. Een vriendin van me heeft er zelfs twee gekregen in dit tijdsbestek. Vond het altijd moeilijk om mee te dealen. Was wel degelijk oprecht blij voor ze, maar gunde het mezelf gewoon óók zo. Toen wij “in onze pauze zaten”, die mij ontzéttend zwaar viel, belde m’n vriendin me op. Hoe het met me ging, even bijkletsen. We wonen immers niet echt meer bij elkaar in de buurt. Ik koos er op dat moment voor om het advies van m’n verloofde op te volgen en alles er eens uit te gooien. Het verdriet, de angst, de wanhoop. Het verlangen. Het luchtte op. Totdat ik zei: “Oef, dank je wel voor het luisteren......en hoe is het eigenlijk met jou??” Want toen was het antwoord: “Tja, euhm, ik ben zwanger...” Ik viel stil en heb gehuild als een klein kind. Heb wel honderd keer geroepen dat ik oprecht onwijs blij voor haar was, maar dat ik er voor mezelf echt even niet mee kon dealen. Ze huilde met me mee, ze begreep het werkelijk. Een week later bleek hun kindje het niet te hebben gered. Het hartje was gestopt op negen weken. Ze brak. Wat hébben we gehuild. En nog een week later bleek ík zwanger. Terwijl zij in het ziekenhuis een Cytotec kuur onderging, had ik een positieve test in m’n handen. Ze is oprecht blij voor ons. Maar ik ben verdrietig voor haar. Want ik gun het haar gewoon óók zo...
Wat een reacties allemaal. Ik heb afgelopen zaterdag een heel goed en gezellig gesprek mar haar gehad. Ze vondt het echt dood eng om te vertellen, maar ik zou het toch moeten weten. Heb er tot nu toe toch minder last van dat ik dacht. Mijn andere schoonzus heeft nu al 3 kinderen en die kon altijd heel erg overdrijven. Ze was nog maar net zwanger en had steeds haar hand op haar buik net alsof ze al maanden zwanger was. Ze is net als mij stevig, maar zei deed dan net alsof die buik van de zwangerschap kwam. Moet ook zeggen dat ik haar heel erg uit de weg ben gegaan. Volgens haar had ze heel erg last van hormonen(wat natuurlijk elke zwangere vrouw heeft) maar dan dacht ze dat ze alles maar kon doen en zeggen, met als excuus ik ben zwanger. Echt vresselijk!
Ik merk dat ik het weg probeer te stoppen, behalve bij mijn eigen partner. Ik wil niet creëren dat men medelijden met mij of met ons krijgt of dat wij in de weg staan van iemands ervaring in geluk. ''Fake it till you make it''. Hoe moeilijk of hartverscheurend het ook is. Uiteraard mag een ieder dit voor haarzelf bepalen. Het begrip op bovenstaande reacties is zo ontzettend groot. Succes allemaal.
Ik zou het denk ik voor mezelf houden en blij reageren op het moment zelf. Ik weet er heel weinig van omdat ik snel zwanger raak maar ik wilde al een behoorlijk tijdje graag beginnen alleen de tijd was er nog niet voor. Vooral mijn vriend vond dat. En ik respecteerde zijn mening maar de tijd loopt wel door. Ik ben nu 34 en mijn jongste bijna 6. En dus was er echt wel verdriet wanneer vriendinnen zwanger raakte en ik nog steeds niet mocht beginnen. Want die vriendinnen gingen ook bevallen en nog begonnen wij niet, en ze begonnen voor de volgende en wij nog steeds niet... ik heb het gevoel wel altijd voor mezelf kunnen houden gelukkig. Aan de andere kant, als ik dan lees dat iemand hier super lang bezig is en dan hoort terwijl er een foto gemaakt word “huppelepup is zwanger” dan snap ik dat dat heel erg moeilijk is. Als mensen weten van de problemen met zwanger raken vind ik het aan de mensen die van je houden de taak je gevoel te begrijpen en en er rekening mee te houden zonder dat je dat hoeft te vragen. Iedere moeder sowieso kan snappen hoeveel pijn het kost om de wens van anderen in vervulling te zien gaan terwijl het voor jou het pijnlijkste onderwerp uit je leven is.