Die mediaberichten en bijbehorende discussies zorgen er naar mijn idee wel voor dat mensen nog alterter zijn.
Super geschreven! Hoewel ik ook echt niet heilig ben valt het me inderdaad op dat mensen tegenwoordig overal iets van mmoeten vinden en dit dan vooral niet onder stoelen of banken steken. Op dit forum ook zo: vraag je tips over een tekenbeet bij je kind, heb je er altijd één bij die wil benoemen dat je als moeder zo onverantwoordelijk bent dat je je kind hier niet dagelijks op checkt. (Bovenstaande is hypothetisch he)
Ongelukken zitten in kleine hoekjes. De dingen die je aanhaalt zijn wel grote dingen. Ik 'ken' overigens iemand in mijn stad die haar kind in de auto vergeten is. Een onderwijzeres. Ze is alles verloren wat ze lief had; haar kind, huwelijk, baan, geboortegrond. Ik kan me niet voorstellen dat het me zou overkomen en toch is het een heel gewone vrouw. Media over het algemeen zijn heel hard. In deze zelfde regio is een tijd geleden een dreumes overleden op het kdv. Kind van mijn collega. De speculaties op het internet maar ook hier op ZP waren niet van de lucht. Dat heeft me verschrikkelijk geraakt omdat het een dierbare collega van me is. Laat staan hoe het voor haar moet zijn dit ooit terug te lezen.
Ik kan mij er gewoon niets bij voorstellen dat je niet 1 keer op die dag denkt '' Goh, zou het goed gaan? '' of '' Goh, zou hij/zij het naar zijn/haar zin hebben '' ik kan daar persoonlijk niet bij. Ik zeg niet dat je dan meteen een slechte ouder bent maar ik vind het eerlijk gezegd wel apart. En of je dan huismoeder bent of werkende moeder dat moet niet uitmaken. Ik denk meerdere malen per dag aan de kind. En echt niet in de zin dat ik naar ze toe wil of dat ik ze mis ofzo maar gewoon puur interesse, hebben ze het naar de zin, gaat het goed met de oudste met zijn toets, vind de jongste het leuk tijdens de gymles etc etc. En heel eerlijk, ik kan niet echt heel positief reageren op iemand die een hele dag zijn/haar kind in de auto laat zitten en dan pas aan het einde van de dag denkt '' Hey, ik heb pietje niet naar de opvang gebracht ''
Debaky, de vrouw waar ik over schreef had hoogstwaarschijnlijk een burn out/ depressie. Dat maakt het zeker niet goed maar verklaart wel waarom ze niet zo helder gedacht heeft als jij schetst.0
Ik zeg ook niet dat je in zo'n geval niet van je kinderen houd, ik kan er alleen niet bij dat je je kind een hele dag '' vergeet '' Er zijn zoveel momenten dat ik even denk aan de kids, hele kleine momenten maar toch. Ik kan er dan persoonlijk niet bij dat je je kind dan vergeet. En of ik het dan druk heb of niet, ik denk echt wel een paar keer per dag aan ze.
Ik weet inderdaad dat toen ik een burnout had ik een keer 'ineens' op de snelweg zat en bleek dat ik al een half uur aan het rijden was, terwijl ik eigenlijk de andere kant op moest naar mn werk in mijn woonplaats. Dus totaal ook geen reden had om daar te zijn. Toen schrok ik dus ook wel van mezelf..
Ik snap waar je vandaan komt en ik ben het er deels mee eens. Van de week is ons zoontje van ons bed gevallen. Ik kan nog huilen als ik er aan denk. Hij is vliegensvlug en lag zo op de grond. Zo zal ik echt nooit (meer, heb het vast ooit gedaan) oordelen over vallen, hete thee ongelukken, traphekje vergeten enzo. Maar mijn kind vergeten naar de opvang te brengen en gaan werken zie ik mezelf gewoon écht niet doen. Ik ben gefocust op mijn werk maar ik vraag me regelmatig af hoe hij het heeft bij de go of mijn man. Niet dat ik hen niet vertrouw maar gewoon interesse. Zo zal ik ook nooit de hond gaan uitlaten terwijl hij ligt te slapen. Ik vergeef het me nooit als ik er iets gebeurd.
Er word inderdaad vaak ontzettend hard gereageerd op de sociale media. Soms ben ik het er ook wel mee eens, maar dan denk ik: 'had het even anders verwoord'. Ook ik zal niet gauw zeggen dat mij bepaalde nooit zullen overkomen. Mijn dochter is als baby van het bed gevallen, ze heeft ons een keer buitengesloten (toen had er ook ik weet niet wat kunnen gebeuren) en van de week nog wou ze haar broertje een appel voeren. En ik kan me ook voorstellen dat ik ze in de winkel een keer uit het oog verlies. Maar vergeten uit de auto te halen daar kan ik zelf niet bij. Maar ik ben dan ook 'thuisblijfmoeder', dus ze zijn eigenlijk altijd bij mij. Als je werkt en je hebt een bepaalde routine waar je een keer van af wijkt vind ik het al iets anders. Wat ik maar wil zeggen is dat het ook te maken heeft met je persoonlijke situatie.
Ik denk altijd, zeg nooit nooit. Maar, ik kan mij oprecht niet voorstellen dat ik ooit mn kind ergens zou vergeten. Of de hond, dat is ons ook nooit overkomen. Het is natuurlijk makkelijk om te oordelen over een ander. Feit is, dat dit vreselijk is..
Ik haal altijd de kinderen van het kdv, die ene keer dat het niet hoefde schrok ik me halverwege rot omdat ik ze 'kwijt' was. Mijn man zou ze die dag halen en die kwam even later thuis, zonder kinderen Dus ik kan me best voorstellen dat als iets anders gaat dan normaal en je in gedachten bent dat het mis gaat. En dan hopen we maar dat het een redelijk onschuldige afloop heeft.
Nou, hier nog zon geval dan.. eerlijk waar, als ik aan het werk ben zijn er genoeg dagen dat ik niet eens tijd heb om aan mijn kinderen te denken. Echt niet bewust. Tuurlijk komen ze wel eens in mijn gedachten voorbij, maar ik ga er vanuit dat ze het bij de opvang en papa naar hun zin hebben, dus vind het ook geen hoge noodzaak om daar aan te denken.
Het brein en dus geheugen is een bijzonder iets. Onder normale omstandigheden kunnen wij ons er niks bij voorstellen, je kleintje de hele dag in de auto vergeten. Maar onder enorme druk of spanning, vermoeidheid en /of bvb een zware depressie werkt het daarboven net allemaal wat anders, komen er allerlei chemische processen op gang.... en die kunnen je dingen laten doen (of juist niet laten doen) waar je je als 'helder' denkende vader of moeder helemaal geen voorstelling bij kan maken en je in het ergste geval dus ook geen controle over hebt. Maar die gedachte alleen al is te beangstigend voor veel mensen, dus dan is het makkelijker om jezelf wijs te maken dat het 'jou NOOIT zou kunnen overkomen'. Helaas kan niemand dat echter met zekerheid zeggen.
Ik zeg ook nooit nooit. Hier is mijn jongste van de trap gevallen terwijl ik erachter liep. Ze draaide zich een kwartslag en viel gewoon langs me naar beneden. Ben me rot geschrokken, Tijdens de val had ze hard op haar tong gebeten zodat er ook nog eens een heel bloedbad was wat ik eerst niet goed in beeld kon brengen waar het vandaan kwam. De middelste heeft nog steeds een litteken op haar wang (gelukkig niet meer heel zichtbaar) door mijn toedoen. Ik was pizza's aan het bakken en terwijl ik het rooster met de pizza uit de oven had gehaald kwam ze in de keuken kijken of ze goed waren en toen stootte ik met het hete rooster zo tegen haar gezicht. Heb me zo enorm schuldig gevoeld. Het is nu drie jaar geleden en niemand heeft me ooit iets kwalijk genomen en het is gelukkig mooi geheeld, alleen als ze het weleens warm heeft wil het litteken nog weleens opvlammen en ik ben juist altijd heel voorzichtig in de keuken en dan gebeurt er toch zoiets. Ik ben ook weleens een kind zoek geraakt in een bouwmarkt, gelukkig waren ze toen iets ouder en weer redelijk snel gevonden doordat ze werden omgeroepen om naar de info balie te komen. Nu op dit moment zou ik vrij stellig kunnen beweren dat het mij " nooit" zal overkomen dat ik een kind achter in de auto zou laten maar wellicht heeft die vader dat ook ooit bedacht wanneer er een drama als dit eerder in het nieuws kwam. Ik heb me er weleens eerder in verdiept en het zou inderdaad kunnen gebeuren dat er iets in de hersenen gebeurt waardoor dit dus wel zal kunnen gebeuren. Ik moet er echt niet aan denken.
Maar je geeft aan dat ze wel degelijk eens in je gedachten voorbij komen, dan denk je er toch aan? Oke, misschien niet zo vaak maar je vergeet ze dus niet. Ik ga er ook gewoon vanuit dat ze bij de oppas of psz goed zitten maar dan nog komen ze geregeld door mijn gedachten heen hoor. Heeft niets te maken met dat ik de leidsters niet vertrouw ofzo maar puur omdat ik gewoon nieuwsgierig naar ze ben, hoe ze hun dag beleven enzo. En ja dat heb ik ook op drukke dagen. Daarom zeg ik dat ik gewoon niet kan begrijpen dat er niet 1 moment is op een dag dat je niet aan ze denkt. En op het moment dat je aan je kids denkt moet er toch gewoon een lichtje gaan branden? Nee sorry, ik kan het gewoon niet begrijpen.
Ik denk zo vaak aan mijn kinderen als ik aan het werk ben, heb ook een foto van ze staan, collega met ook een kind dus je hebt het er wel eens over. Maar stel mijn man brengt ze altijd naar het kdv (als ze die leeftijd nog zouden hebben) en dit keer had ik het een keer moeten doen maar vergeten, dan vind ik het echt niet zo gek dat het kwartje niet meteen valt. Het lijkt me het vreselijkste wat je ooit kan overkomen, en dan mensen die zo veroordelen, zo triest eigenlijk. Kijk, als je kindje los zit in de auto en je krijgt een ongeluk en je kindje is er slecht aan toe, dan snap ik die veroordelingen. Maar niet als iemand iets totaal onbewust heeft gedaan en daar al meer dan genoeg mee gestraft is.
Dat het kwartje misschien niet meteen valt oke, maar dat het kwartje pas valt aan het einde van de dag als je weer naar huis gaat? Nee sorry, dat gaat er bij mij echt niet in.
Twee jaar geleden was iets soortgelijks gebeurd hier. Een vader moest zijn dochter van 6 maanden naar de crèche brengen maar reed door naar zijn werk. Het meisje was in slaap gevallen en hij stapte uit en vergat haar.. dat kindje is overleden. De vader stond onder zware druk en kampte met een depressie. Je brein werkt dan echt anders. Zelf denk ik op het werk ook meerdere keren aan mijn kinderen. Zelfs bij tijdstippen, o, nu zijn ze aan het eten, nu doet E. haar middagdutje. Is echt een automatisme.
Bij mij ook niet. Mijn man brengt onze zoon weg maar als dat ik zou moeten doen, merk ik toch dat hij nog in de auto zit als ik op mijn werk aankom?