Gister een daar-was-ik-net-op-tijd-bij-ervaring; Ik was aan het eten koken, dochter van bijna twee lekker aan het spelen. Ik heb vanaf de keuken zicht op de hele woonkamer, behalve dus als ik naar het fornuis kijk wat wel eens voorkomt tijdens het eten koken.. Ben druk bezig, hoor ik achter me wat gemompel...'voorzichtig...voorzichtig...' Duurt even voordat het tot me doordringt dat het mijn dochter is die zulke dure woorden gebruikt, kijk ik om, staat ze bovenop de eetstoel! Whaaaaa! Achteraf wel grappig, maarja het had ook anders kunnen gaan. Nog meer mensen die zulke situaties meemaken?
Hier vorige week precies hetzelfde, mijn dochter is bijna 22 maand. Ineens stond ze rechtop op de bovenste plank van de tripp trapp. Ik kreeg bijna een hartverzakking...
Wij wonen nog niet zo lang in dit huis. De kinderen mochten na de wandeling linksom naar huis, wij gingen rechtsom. Zij waren eerder thuis. Wij komen de hoek om, staat mijn zoontje (net 4) ineens bovenop de schutting! Whaaaa!
Ja..wel vaker geloof ik maar het geschrokken gezicht toen ze van de trap viel en ik haar nog nét opving staat me nog erg bij
Bovenop de stoelen en bank staan gebeurd hier helaas regelmatig... Of op tafel klimmen, gelukkig meestal de salontafel...ze heeft ook wel eens een poging gedaan om op het aanrecht te klimmen... Ook heeft ze heel lang niet door gehad dat de trap thuis hoog is of vertrouwt ze ons kennelijk zo dat ze er vanuit gaat dat we haar wel opvangen, ze stapt gewoon 'in het diepe'. Op glijbanen is ze ook levensgevaarlijk...ik sta er dus altijd heel dicht bovenop... Sowieso is ze geobsedeerd door trappen op het moment. Alle trappen die ze tegen komt, wil ze op en af. Van de week ging dat dus net niet goed of eigenlijk ook weer wel, want op een paar blauwe plekken en de schrik na heeft ze er (gelukkig!) niets aan overgehouden. Maar ze viel achterover van een betonnen trap van een tree of 8-10...geen idee hoeveel koprollen ze gemaakt heeft, maar ik dacht echt dat ik 112 kon bellen... Gelukkig begon ze gelijk te huilen en kon ik aan haar huiltje wel horen dat het niet heel ernstig was... Maar echt, ik schrok me wezenloos toen het gebeurde...
Ik vergeet het mijn leven niet... We waren naar het strand geweest, ik met mijn zoon van 5 en zoon van 2. Mijn zoon van vijf wilde aan de rechterkant van een muur naar 'beneden' lopen, ik gaf hem die verantwoordelijkheid en ik liep met mijn andere zoon aan de andere kant naar 'beneden'... Mijn hemel, ik loop met de jongste onder langs en ik zie opeens mijn oudste bovenop de muur lopen (zo'n 4 meter hoog). Vreselijk dom en stom van me, maar goddank goed afgelopen...
Gister nog. Ik krijg nog een hartverzakking als ik er aan denk. Mijn zoontje was met nichtjes op het balkon bij opa en oma aan het spelen. Niks aan de hand. Tot ik hem op de leuning van een balkonstoel zie staan aan de railling. De railling kwam tot zijn navel ongeveer. Zonder iets te zeggen erop afgelopen en hem eraf getrokken. En hem toch erg duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling was. Toen ik hem eraf had zat mijn hart toch aardig in mijn keel.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/Vuurtorenplein_-_muur.jpg xMoniquex, ohw...ik voel de schrik met je mee...
Ik heb hier 2 kamikaze piloten dus ik schrik niet snel meer...... Zo klom de oudste vorige in een lantarenpaal en de middelste stond op het speelhuisje. Nog nooit geen ongelukken gehad gelukkig
Vorige week nog, schrok me eigen wezeloos.! Was met vriend en dochterlief de hond uitlaten. Mijn dochter wilde graag op haar fiets. Prima natuurlijk... Willen we oversteken stond ze ineens naast haar fiets, dus snel op de fiets gesprongen en we gingen over. Komt er uit het niets ineens een grote audi aanrijden en die rijd me dochter bijna ondersteboven!!! Me vriend was net snel genoeg om haar fiets vast te grijpen en die begon dus te schreeuwen tegen die gozer. Had die me dochter niet gezien en dacht dus even snel voor me vriend en ik langs te schieten. Wat een lul!
Mijn dochter ging van een glijbaan waar ze eigenlijk nog te klein voor is. Ze glipte door het andere poortje dan waar zoon zat en was nog eerder beneden dan hem .... kleine durfal en dan nog roepen beneden aan: "nog een keer!!" Whahah euhm nee dat doen we niet nog een keer schat!
Mijn oudste was nog echt jong, net een jaar geweest denk ik. Ik hoorde hem gillen. Wij sprongen op en rende naar het geluid. Hing hij uit het raam (flat) maar zn voetje zat klem tussen de verwarming daarom was hij zo aan het huilen. Als zijn voetje niet klem had gezeten was hij gewoon naar beneden gedonderd Heb de ramen nooit meer open gedaan, het werd in dat huisje zo heet altijd in de zomer dat je wegsmolt. Nou sindsdien smolten we liever weg. We hebben dagen strak gestaan van de adrenaline. Nu zullen velen denken waarom laat je een raam open, maar hij had nog nooit poging gemaakt of uberhaupt interesse getoond in het raam. De ramen waren ook behoorlijk hoog hij kon niet eens het raam inkijken. Ik weet niet steeds niet hoe hij erbij gekomen is want er stond niks onder op op te klimmen.
Pff dit had ik vandaag... dochter van 15 maanden stond ineens op het bovenste plankje van de Tripp-Trapp.. nog met één beentje de andere stond op de eettafel. Wist niet hoe snel ik naar haar toe moest.. gelukkig goed gegaan Nu gelijk een tuigje erin vastgemaakt..
Boven aan de trap staan balanceren (1,5jr). Ik had t traphekje open laten staan (deed ik nóóit, opeens zag ik t in een flits voor me terwijl ik dr kamertje aan t opruimen was. Ik snelde er naar toe en daar stond ze..) Weggelopen in de stad bij 2,5jr. Terwijl ik met iemand stond te praten 1x de straat op gelopen (2,5jr) en 1x gefietst (3,5-4jr). In alle gevallen nog een paar weken regelmatig last gehad van die beelden, brr.
Vorige week op vakantie in Zuid-Frankrijk. De zwembaden waren verwarmd, het kinderbad was iets warmer dan het peuterbadje. We gingen daarom even het kinderbad in toen de jongens het een beetje koud begonnen te krijgen. Gewoon langs de rand zitten, daar konden ze lopen, naar het midden toe werd het dieper. Papa was bij de jongste (bijna 1,5) de oudste (ruim 3) was bij mij. De jongste doet iets geks, ik kijk even, kijk weer naar voren, zie ik mn oudste drie meter voor mijn neus staan. ONDER WATER... Hij kan echt niet langer dan 15 sec kopje onder zijn geweest voor ik bij hem was en omhoog trok, hoefde ook niet te hoesten en hij was ook niet in paniek ofzo, maar dat beeld staat echt op mn netvlies gebrand..
papa die het traphekje vergeet dicht te doen en dochter van 1 die besloten heeft achter papa aan te gaan en netjes achteruit naar beneden wil schuiven. ik kwam toevalling net onze kamer uit en zag haar op de bovenste tree staan bezig verder af te zakken!! nou heb ff staan foerten met een driftige dreumes in mn armen, want ze was net zo lekker zelf bezig vond ze.
Zo, koelbloedig hoor! Ik kan dat gelukkig ook heel goed, ik zal nooit roepen of rennen in zo'n soort situatie. Ik probeer mijn man ook te vertellen dat het niet slim is om te snel/hard te reageren. Hij springt dan overeind en rent al roepend op het kind af, ze schrikken zich rot en dan jùist vallen ze. Maar zo'n instinctieve reactie is moeilijk af te leren. Maar goed, ik heb van die waaghalzen, ik ben inmiddels wel wat gewend...
M'n zoontje was net 2 toen ie op een verjaardag bij mijn ouders in de tuin speelde met zijn driewieler. Tuin vol met verjaardagsgasten. Manlief en ik gingen naar boven om ons om te kleden, we zouden die avond naar een bruiloft gaan. Toen we beneden kwamen bleek m'n zoontje verdwenen. Niemand had gezien dat ie op de driewieler de tuin uit was gereden. Wij zoeken, maar zoonlief was echt nergens te vinden. Alle verjaardagsgasten hebben meegezocht, 112 gebeld. Er schiet dan echt van alles door je hoofd! Na een minuut of 20 vonden we hem pas, in z'n rompertje op de driewieler, op een 50 km weg, bijna een kilometer verderop. Hij was zich van geen kwaad bewust... Ik laat dus echt NOOIT meer mijn kleine man achter bij een groep mensen zonder een specifieke persoon te vragen op hem te letten!