Ik ben wel benieuwd wat jullie hierover denken. Allereerst, dit is geen aanval op iemands opvoedingsstijl of zelfs maar een mening daarover. Het is meer mijn eigen kijk op de opvoeding van mijn dochter die hierdoor is veranderd en ik zou wat andere meningen willen horen. Mijn dochter is 2 jaar en het opvoeden begint langzamerhand vorm te krijgen omdat madam enorme driftbuien kan krijgen, overal op wil tekenen behalve op het papier, en omdat ze enorm kan uitdagen. We zetten haar nu 2 min. apart als ze het echt te bont heeft gemaakt, verder werkt negeren en afleiden nog wel goed. Maar nu het volgende. Verre familie heeft een zoontje dat even oud is. En ik zou bijna zeggen dat hij 'gedrild' wordt. In hun huis kan je niet zien dat er een kind woont, zo netjes is het er altijd. Hij ruimt dus zelf zijn spullen op, in tegenstelling tot mijn dochter. Ik geef steeds het goede voorbeeld en spoor haar ook aan, maar hij doet het al als automatisme. Het mannetje eet supernetjes, terwijl mijn dochter de controle verliest bij het zien van aardbeien . Hij is nooit vuil of vies, althans zo heb ik hem nog nooit gezien. Speelgoed mag hij niet zelf pakken, hij moet alles eerst netjes vragen en hij doet dit ook. Mijn dochter pakt alles wat ze wil en het is hier dus regelmatig Chateau Chaos. Kan ze ergens niet bij, roept ze me en zegt heel duidelijk wat ik moet pakken voor haar, is het niet snel genoeg krijgt ze zo'n dwingend toontje. Driftbuien zal dit kereltje ook gerust hebben maar ze zetten hem al sinds hij 1,5 jaar is apart. Als zijn moeder maar een blik werpt, stopt hij met wat hij aan het doen is. Die controle die ze heeft... ik ben er weleens jaloers op, als ik een enorm driftige peuter die zich stijfmaakt als een plank in een autostoeltje moet proppen. Ik kan niet achter de voordeur kijken en dit is dus absoluut geen oordeel over hoe anderen het doen, maar ik voelde me bijna laks en zelfs een beetje opgelaten omdat mijn dochter uitbundiger was in hun huis dan hun eigen kind. Ik wil later ook geen kleuter die zomaar eten van tafel grist, met eten gooit of loopt en geen dankjewel zegt. Moet je daar nu al mee beginnen? Wanneer is dat onstuimige gedrag niet 'schattig' meer?
Oh jouw dochter is echt mijn dochter (ze leken als baby ook op elkaar haha hebben we al eens vaker gezegd )! Ze is wat ouder, maar het is er nog niet echt beter op geworden haha Wel t.o.v. een aantal weken terug toen werd het heel erg maar was denk ik toch een fase + we zijn echt consequenter geworden in de opvoeding. Tja, ik zou ook wel willen dat mijn dochter zo goed zou luisteren als dat zoontje wat jij noemt.. Is het realistisch? Nee. Voor ons in ieder geval niet! Ik denk dat dat echt niet alleen aan opvoeding ligt maar een heel groot gedeelte ook aan karakter. Ik kan mij heel goed voorstellen dat mijn jongste dochter wel zoals dat zoontje zal worden! Die is zo rustig en tevreden en als baby nu al totaaaaaal verschillend als de oudste als baby. Ik verwacht bij haar echt niet zulke 'strubbelingen' als nu bij de oudste. Kan ik natuurlijk niet voorspellen, maar dat zegt mijn gevoel. Ik zei vroeger al over de oudste dat het best eens een pittige zou kunnen worden Dat zei overigens iedereen Ik denk dat jullie het prima doen (zo doen wij het ook dus ik hoop maar dat dat goed is ) en jullie meisje is gewoon een meisje met een pittig, eigenwijs en zeer aanwezig karaktertje. Dat is soms toch ook juist leuk? Ik geniet er van als ik mijn dochter zo op aardbeien aan zie vallen (is hier echt precies hetzelfde) of compleet onder de spinazie ziet als ze lekker gegeten heeft. Of als de hele huiskamer vol met knuffels ligt omdat ze er een trein van gemaakt heeft waarmee ik ook mee mag rijden Edit: En over dat graaien e.d. dat je dat wilt voorkomen dat is natuurlijk ook gewoon mogelijk lijkt me. Dat is bij mijn dochter inmiddels wel gelukt, zeker bij anderen. Dan weet ze dat ze echt niet zomaar iets mag pakken van tafel of bijvoorbeeld speelgoed ergens pakken. Dat moet ze eerst aan mij of de betreffende persoon vragen. Dat vind ik ook normaal! Ergens vind ik het wel creepy dat als moeder naar zoontje kijkt hij al meteen stopt met wat hij aan het doen is. Dat klinkt wel een beetje 'drillerig'
Euhm nou ik vind de opvoeding van dat jongetje nou niet echt iets om trots op te zijn ofzo. Leuk dat je kind zo bang voor je is. ... Ik denk dat je op jouw manier ook wel zover kunt komen dat je kind eerst wat vraagt hoor, voordat zij de tafel leegeet. Dl hier kijkt dan naar me en vraagt heel schattig, mama proeven? En nee is nee. Heel duidelijk voor haar. En eigenlijk vind ik het ronduit sneu voor een jongen van 2 dat ie nooit eens vies is. Tenminste ik lees het zo dat hij niet lekker buiten msn spelen ofzo?
Ik denk dat het toch ook wat aan het karakter ligt. Mijn dochter is ook zo'n wervelwind, waar we veel van 'pick your battles' mee moeten doen. Vrienden van ons hebben een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd, die zich altijd keurig gedraagt. Nu weet ik van hun oudere kinderen dat zij behoorlijk autoritair opvoeden, maar dan nog... We zien elkaar regelmatig in het weekend, en zij kennen onze dochter al sinds haar geboorte. En zelfs zij, met hun perfect gedrilde kinderen, geven toe dat dat met onze dochter gewoon niet zou lukken. De energie die van de onze afkomt, dat is gewoon totaal anders dan bij hun kinderen. Los daarvan hebben vriend en ik ons ook al zitten afvragen of wij ook niet meer zo zouden moeten drillen. Maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we dat niet willen. Natuurlijk moet onze dochter luisteren, en beleefd zijn, en leren dat ze soms stil moet zijn/zitten. Maar ik wil haar ook niet beknotten in haar enthousiasme. En ik wil ook dat ze haar eigen keuzes leert maken en soms ook gewoon lekker ondeugend kan zijn.. Maar het blijft een moeilijk evenwicht. Eentje dat we zelf ook nog niet helemaal onder de knie hebben
Leuk, al die ervaringen! Inge, onze dochters lijken inderdaad heel erg op elkaar. Het grappige is dat mijn dochter als baby eigenlijk heel makkelijk was. Als er maar iets te beleven viel, vond ze het wel best. En dat is nu nog zo, ze geniet ervan als we veel mensen op bezoek hebben, of als we ergens komen waar veel mensen zijn. Op zich luistert ze ook goed in de zin van dingen van tafel grissen, ze doet dat niet bij anderen en vraagt dan bijvoorbeeld: "mama komkommer?" en dan pak ik een schijfje komkommer voor haar. Logisch dat ze die rem thuis helemaal niet heeft Het kwam ook een beetje door mijn oma, die zo hoog opgaf over dat jongetje "dat alleen maar keek en verder helemaal nergens aanzat". Mijn dochter wilde toch wel heel graag kijken met de handen wat voor kopjes oma op het blad had staan... ik heb dit toen niet laten gebeuren, maar oma had dat verschil dus wel door. Grappig is dat dat jongetje als baby helemaal niet zo makkelijk was, hij huilde heel veel en had ook erge verlatingsangst. Dat was bij mijn dochter een fase rond 14 maanden en heeft niet lang geduurd, en heel kort nog eens met 22 maanden omdat ze toen naar de creche ging. Het betreffende jongetje speelt wel buiten hoor, en ik denk dat hij ook wel gelukkig is, maar hij is gewoon zo schoon. Kan zijn eigen mond en handjes wassen/afvegen, doet dit ook, en hij heeft nooit aardbeienvlekken op zijn witte overhemd. Vraagt alles netjes en luistert gewoon zo goed. Ik zag mijn dochter echt als een kleine Mowgli of Tarzan naast hem staan
Ik heb eigenlijk een beetje medelijden met dat jongetje. Waarom mag hij niet gewoon kind zijn? Onberispelijk rondlopen kan altijd nog, waarom nu al? Ik vind dat jij het zo wel goed doet. En het kan altijd beter en mooier, vooral volgens andere, maar je moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Mijn zoontje is ook zo'n drift kikker en ik denk dat dat drillen zelf averechts werkt bij hem.
Wat hier ook totaal niet werkt: er hard tegenin gaan of direct streng optreden als ze iets doet dat niet mag. Dan wordt ze alleen bozer en is er echt geen land mee te bezeilen. Wat wel werkt: een lange uitleg geven op rustige toon. Ik ben dus zo'n moeder die gaat discussieren met haar peuter. Maar het mooie is dat ze er nog niet tegenin gaat, gewoon luistert en dan meestal ook rustig wordt. Streng toespreken op ooghoogte werkt hier ook niet, dan gaat ze wegduiken of lachen en dan moet ik mijn best doen niet ook te gaan lachen. Terwijl als ik op normale toon iets uitleg, ze echt aandachtig lijkt te luisteren. Voor dingen die echt te gek zijn (na 2 keer waarschuwen nog een penstreep op de bank zetten of slaan) gaat ze naar de gang.
Ik denk dat hier een gulden middenweg ligt. (voor ons dan) Kinderen moeten kinderen kunnen zijn en daar hoort viezigheid en troep bij, maar aan het eind van de dag wordt hier wel opgeruimd. Goedschiks of kwaadschiks. Alles wat niet is opgeruimd pak ik af en leg ik een tijdje apart. Misschien vind een ander dit streng, dat moet je zelf weten. Wij tolereren het ook niet als onze dochter zomaar iets (bij anderen op visite dan) van tafel af pakt. Dat kan ze netjes vragen. Thuis vind ik dat helemaal geen probleem. Of bij Opa en Oma e.d. En ook ongelukjes zijn ongelukjes, hoe vaak ik niet zie dat een kind op zijn/haar falie krijgt als er iets fout gaat. Zijn vies, laten iets vallen en stuk e.d. Dat snap ik dan weer niet. Ik blijf volhouden dat ik uiteindelijk een volwassene aan het opvoeden ben. Één die ik met goed fatsoen een keer de deur uit moeten kunnen sturen zonder dat hier problemen van komen. Ik denk dat je hier niet vroeg genoeg mee kunt beginnen. Wat de normen en waarden zijn waarnaar je je kind wilt opvoeden is natuurlijk wel voor ieder anders
Mijn gevoel zegt ook dat ik blij moet zijn dat ik een hele uitleg moet geven aan mijn 2-jarige omdat ze met minder geen genoegen neemt, en dat ze niet wegduikt als ik even naar haar kijk...
Nee zo'n drill opvoeding... daar gruwel ik van. Een kind moet wel een kind kunnen zijn. Vragen om ergens mee te mogen spelen vind ik over het algemeen onzin, of het moet iets zijn van verf of zo waar je wat voorzorgsmaatregelen voor moet treffen. Nee, dan maar liever Chateau Chaos, ik zou me schuldig voelen als ik mijn kind zo op zou voeden... Ik wil mijn kinderen dadelijk wel leren om speelgoed op te ruimen voor ze met ander speelgoed gaan spelen. Dat soort dingetjes.
Zoontje hier eet vrij netjes, helpt met opruimen, houdt niet van vieze handjes, als ik zeg 'wat zeg je dan' zegt ie 'dankjewel'...sommige dingen zitten er gewoon in (netjes eten/opruimen/niet vies worden) en sommige dingen leer ik 'm (helpen opruimen/dankjewel zeggen) maar het speelgoed ligt hier voor het oprapen en hij rent en danst en zingt en racet het huis door maar het is ook wel eens minder gezellig omdat ie gilt of gooit... Dingen als dank je wel zeggen, helpen opruimen, niet zomaar alles van tafel pakken kan je al gaan leren maar dat hoeft dan niet gelijk op een 'militaire' manier...er is ook zoiets als de gulden middenweg
Ik ben het eens met mijn voorganger. Beleefdheid vind ik een onderdeel van de opvoeding wat heel vroeg meegegeven kan worden, afhankelijk van de karakter van het kind natuurlijk. Hapjes of andere spullen afpakken van salontafel mocht hier nooit. Vanaf een maand of 9 zijn wij begonnen met uitleg hieromtrent, ik heb wel 3mln keer herhaald 'dat is niet voor jou, eerst vragen'. In het begin was vragen: 'met de vinger wijzen en huh-huh', daarna wijzen en 'mama, die' roepen en daarna gewoon netjes vragen. En vanaf een jaar of 2,5 heb ik hierbij ook geen uitleg meegegeven, puur een herinnering indien nodig. Dus gewoon even de naam van het kind zeggen, en dan corrigeerden ze zich meestal wel. Heeft m.i. niks met een 'militaire' opvoeding te maken. Hetzelfde geldt voor hallo en dankjewel zeggen, en voor het gillen en schreeuwen op plekken waar dat niet de bedoeling is. Vanaf 3 jaar voer ik ook geen bevelen uit van mijn kinderen, ze zijn prima in staat om iets te vragen als ze het willen. Net zo goed als ik hen vraag als ik iets wil. Dat valt prima te leren, aan elk kind. Voor de rest maakt het gebruik van speelgoed of de netheid van kleren mij geen moer uit. Opruimen deden we lang samen, en dat doen ze nu zelf.
Netjes eten, niet zomaar iets bij een ander van tafel pakken, handen wassen en dankjewel en aub zeggen vind ik ook erg belangrijk. Dit is vast DE leeftijd is om daarmee te beginnen. Ik heb wel gemerkt dat iets voordoen de beste manier is om iets aan te leren. En niet teveel aandacht aan schenken. Als ik ergens veel nadruk op leg (positief of negatief) werkt dat averechts en gebeurt het dus niet.
Ik vind het wel heel sneu als een kind geen kind mag zijn... Hier is ze vaak genoeg vies of ligt het huis vol speelgoed, ik vind dit ook helemaal niet erg. wel ben ik in sommige dringen heel streng zoals ongehoorzaam zijn. Waar ik soms zie dat andere kinderen amper straf voor krijgen of er heel makkelijk mee om wordt gegaan kan mijn dochter wel een standje of straf krijgen (denk aan weglopen, niet hier komen als ik het zeg, spullen blijven gooien na herhaaldelijk waarschuwen) ook kan ik haar soms met 1 blik al ergens mee laten stoppen (heus niet altijd) en denk ik soms als ik mensen over opvoeding hoor dat tegenwoordig veel te veel mensen bang zijn om hun kind op hun lazer te geven. kinderen zijn kinderen. Vaak lief maar soms ook stront vervelend, ik hoor veel mensen 1001 (in mijn ogen) excuses zoeken voor het vervelende gedrag voor hun kind of hun kinderen niet willen aanpakken omdat ze bang zijn dat dit de band beschadigd.... iedereen moet lekker opvoeden zoals die het zelf graag ziet. Of dat nou streng of heel vrij is. Zolang je het maar met liefde doet.
Tja ik zit er tussenin.. Mijn kinderenc duiken niet weg wanneer ik naar ze kijk maar ik kan ze wel met een blik duidelijk maken wat ik bedoel of wat ik van ze verwacht. Ook omdat ik hier met 3 (bijna 4) kinderen zit heb ik nou eenmaal niet de energie en tijd om mijn 2 jarige een lange uitleg te geven waarom iets niet mag. Ik zeg het wel maar wanneer hij het niet na de tweede keer oppakt of er om lacht of mij niet serieus neemt mag hij lekker even in de gang gaan staan. Al met al moet hij gewoon mee in het ritme van de anderen en heb voor hem geen andere aanpak.
Mijn dochter is ook absoluut niet bang voor mij. We hebben een hele goede band en ze is het liefste wat ik heb.
Ik vind het ook klinken alsof dat jongetje gedrild is. Ik vind het veel te ver gaan! Mijn dochtertje wordt over twee weken 2 jaar en is ook een pittig meisje dat niet graag doet wat ik vraag. Ook zit ze met het eten regelmatig helemaal onder. Wanneer we opruimen probeert zij altijd druk met iets anders bezig te zijn. Meewerken komt niet echt in haar woordenboek voor....... Maar we proberen haar zeker op te voeden en dingen te leren. Maar zeker niet op een manier zoals je van deze mensen beschrijft. Zo ga je niet met anderen om en dus ook niet met kinderen. Klinkt niet als een (gelijk)waardige relatie. Maar je toch wat ongemakkelijke gevoel begrijp ik zeker. Al is de situatie waarip ik het over heb echt niet zo erg, maar naar mijn maatstafen ook te veel van het goede. Ik kan me ook een slechte of lakse opvoeder voelen op die momenten, maar ik sta echt achter hoe wij het doen. Dus ik probeer me dat erg voor te houden als we bij de bewuste mensen zijn. Mijn zoontje van 3,5 moet het meeste echt met lepel of vork eten. Beide kinderen worden apart gezet met de nodige uitleg indien nodig. Ze krijgen standjes, maar ook veel complimenten. Dus ik zou zeker niet trots zijn op wat die mensen met hun kind doen. Het is geen speeltje, geen hond... In mijn beleving kan zoiets niet goed uitpakken. Dus lekker bij jezelf blijven. Af en toe kritisch naar jezelf zijn is zeker goed denk ik. Maar niet te veel gaan twijfelen..! Gefeliciteerd met je dochtertje trouwens!
Karakter speelt zeker wel een grote rol! Mijn oudste zoon was altijd een voorbeeldkind, dat vond ik normaal en daar deed ik niks bijzonders voor. Ik ben wel vrij consequent in de opvoeding. Zoon 2 kwam en toen werd alles anders... want hij heeft echt overal lak aan en luistert heel erg slecht. Ik vind het dus wat ver gaan om te zeggen dat dit jongetje geen kind mag zijn of dat hij onder een militair regime leeft. Ik hou ook wel van een no-nonsense aanpak, dus snap bijvoorbeeld niet dat mensen enorme lange uitleg gaan geven en compromisjes gaan sluiten met hun peuters. Daar begin ik dus niet aan. En ja.. ik hou zielsveel van mijn kinderen en het is ook gezellig bij mij thuis Rara...
Hmm wat je omschrijft klinkt heel streng..maar wat je al zegt wij kunnen niet achter de deur kijken. Ik lees dat men in dit topic ook al conclusies trekt dat het ventje bang is?? Dat weten wij niet..sommige kinderen luisteren sneller en beter dan anderen. Even over mijn/onze opvoeding..in vergelijking met sommige dingen die ik hier op zp lees zal ik er ook wel een militaire opvoeding er op na houden. Want heel vaak lees ik hier dingen waardoor ik vervolgens op mn handen ga zitten omdat ik eigenlijk wil uitschreeuwen: voed dat kind eens op. Daar zal ik nu dan ook heel eerlijk over zijn. En ja ik weet dat niet elk kind hetzelfde is...ik heb nl 2 totaal verschillende exemplaren..maar de regels zijn voor beiden hetzelfde. Ik ben wel van mening dat sommigen tegenwoordig echt te soft zijn, met ideeën als: ik volg mijn kind en het constante onderhandelen met kinderen. Ik vind het heel belangrijk dat kinderen een mening ontwikkelen en dat zij inbreng hebben...maar op bepaalde punten is er gewoon een grens en is nee echt nee en ook geen onderhandelingsruimte. een kind dat om half 6 of nog vroeger wakker wordt en uit bed gaat: nee sorry dat is gewoon nacht..om 3 uur mag je er niet uit en om 6 uur dus ook niet. Niet willen gaan liggen is geen optie. en zo zijn er nog veel meer dingen....wij hebben heel duidelijke regels die voor anderen misschien streng zijn..maar mijn kinderen zul je dus thuis en bij een ander niet rennend en gillend door het huis zien gaan. Spelen=opruimen en anders wordt er simpelweg niet meer gespeeld. Je mag het ergens niet mee eens zijn..maar er wordt niet geschopt, gegild of hysterisch gedaan...we praten normaal tegen elkaar.