Hallo meiden, Het zwanger zijn had ik me altijd ingebeeld als een proces wat je gezamelijk doorloopt. Althans, het er naartoe leven, samen actief zijn rondom de zwangerschap om alles een beetje op orde te krijgen zoals geboortekaartjes, naam/namen bedenken, gewoon het hele zooitje er omheen.... Het zwanger zijn zelf kan alleen ik doen, en dat realiseer ik mee ook zeker, maar de laatste tijd steekt me behoorlijk iets... De laatste weken voel ik me echt alleen in mijn zwangerschap. Ik heb het gevoel dat mijn vriend geen rekening met mij houdt, of dit niet kan. Ik heb hier al eens geprobeerd met hem over te praten, maar dat heeft helaas tot niks geleid. Het begon eigenlijk al vrij vroeg in de zwangerschap. Ik merkte dat ik alleen actief op zoek naar namen was, babykamers bekijken, orienteren, geboortekaartjes etc. Mijn vriend deed niks uit zichzelf, of dacht er zelfs niet eens aan. Ook de opmerking ' Wat kan ik in godsnaam voor jou doen tijdens de bevalling. Dat is iets wat je alleen moet doen' heeft mij erg veel pijn gedaan en laat mij eigenlijk zeer eenzaam voelen, nadat ik hem had gevraagd of hij zich misschien wat zou willen verdiepen in het proces van de bevalling zelf zodat hij ook weet wat hem ongeveer te wachten staat en wat hij voor mij kan doen tijdens de weeen/bevalling. De laatste paar weken wordt de zwangerschap voor mij lichaamlijk érg zwaar. Ik heb een erg zere rug, schouders, nek en benen, en slaap weinig tot haast niet, waardoor ik ook overdag erg moe ben. Ook op dit vlak ben ik een beetje teleurgesteld in mijn vriend. Hij neemt op zijn manier wel het huishouden een beetje op zich, maar dat blijft feitelijk alleen bij stofzuigen en een keer een wasje draaien of de afwas. Tuurlijk ben ik daar ook erg blij mee. Maar ik zou het gewoon eens een keer fijn vinden als mijn vriend uit zichzelf mij 's avonds voor het slapen gaan even masseert zodat de 'ergste pijntjes' even verlicht worden en ik misschien wat makkelijker in slaap kom. Hij heeft mij tijdens mijn zwangerschap nog maar 1 keer gemasseerd. Hij is verder wel lief natuurlijk, en zegt ook wel dat hij het zo vervelend voor me vindt en dat ik nog even door moet bijten, maar dat is eigenlijk helemaal niet waar ik naar verlang op zo'n moment! Hij weet verdorie dat ik gewoon echt pijn heb en ik heb al eens aangegeven dat een massage wonderen zal doen, maar hij doet het gewoon niet Ik vertik het ook (dat is mijn koppige ik) om het telkens te vragen want ik heb dit al eerder aangegeven. Gisteravond in bed was het weer zover. De tranen schoten me letterlijk in de ogen van de pijn zodra ik ging liggen. Mijn onderrug en mijn benen doen echt verschrikkelijk veel pijn en weet me vaak geen houding aan te geven. Ik knapte gisteren helemaal en moest verschrikkelijk huilen. Ik was zo moe, maar kon niet slapen van de pijn. Mijn vriend trooste me nauwelijks naar mijn gevoel, en werd inwendig gewoon kwaad op hem. Uit frustratie ben ik maar onder een knalhete douche gestapt om de pijn wat te minderen, want een massage hoefde ik in elk geval niet te verwachten. Toen ik onder de douche weg kwam, sliep hij gewoon al! Ik had op zijn minst verwacht dat hij nog wel even wakker zou blijven om te vragen hoe het met me ging... Ik voel(de) me echt verdomd alleen... Is het echt zoveel gevraagd om wat meer steun van mijn vriend te krijgen of verwacht ik teveel van hem? Romantiseer ik de boel nu een beetje of...? Zou het zo kunnen zijn dat de hormonen mij op zit moment doen gedragen als een klein egoistisch meisje, of is mijn gevoel (een beetje) terecht?
Ach meissie toch...wat een rot situatie! Heel lastig maar als ik je zo lees verwacht je echt niet teveel van hem....hij mag jou veel meer steunen! Het is toch ook zijn kind? Wou dat ik je een knuffel kon geven...vind t zo sneu voor je...Ik hoop dat als je indringend met hem praat dat er verbetering komt! Dan verdien je! Heel veel sterkte en kop op meid! xx
Jezus meis wat rot dat je vriend zo doet... Is het jullie eerste kindje? misschien weet hij niet zo goed wat hij moet doen en denkt hij dat hij goed doet aan de dingen die hij nu doet... Alhoewel ik ook gek zou worden als mijn vriend zo zou doen.... En die opmerking dat je de bevalling alleen zou moeten doen nou sorry als mijn vriend dat had gezegd dan was de hel los gebroken, kijk ik snap wel dat je het lichamelijk alleen moet doen maar ik mag hopen voor mijn vriend dat hij er bij is en mij helpt daar waar hij kan ja toch ? Ik vind helemaal niet dat je veel van hem verwacht ik vind dat de mannen best wel wat mogen doen in bv het huishouden of als jij zo'n pijn hebt ff 5 min langer wakker blijft om te kijken of het nog wel gaat voor het zelfde geld lig je daar in de douche je weet maar nooit... NOu meis ik wens je heel veel sterkte met je rug enzo en ik hoop dat het nog een beetje veranderd. Veel liefs Chantal
Dankjullie wel meiden... Doet me wel goed om jullie reacties te lezen. Weet gewoon even niet meer wat ik er van moet denken of hoe ik me eronder moet voelen.
Jeetje zeg... Moet zeggen dat ik hier wel een beetje van schrik! Kunnen mannen dan echt zo lomp zijn? Zoals je aan mijn bannertje kan zien ben ik nog lang niet op dit punt. Het enige wat ik kan doen is je ontzettend veel geluk wensen en hopen dat je vriend nog bijdraait na een goed gesprek. Ik zou het zeker niet voor jezelf houden meid. Praat erover...tot ie er knettergek van wordt! Jij hebt die pijn ook niet voor je lol toch? Heel veel succes! Ik hoop dat je gauw (niet TE gauw) een wolk van een baby in je armen mag houden! Elmo
aaaahhh...meissie.. Ik heb echt met je te doen. Nou is het idd wel zo dat je door je hormonen een stuk gevoeliger bent. Maar dat neemt nog niet weg dat ik vind dat je mannetje wel wat meer aan je mag denken. Er is toch niets fijnen dan een beetje extra vertroetelt te worden nu je zwanger bent? Je voetjes en rug masseren kan er toch nog wel af van hem. Of je kussen en deken naar beneden halen en je op de bank lekker laten rusten? Ook in het huishouden kun je nu best wel wat hulp gebruiken, zeker nu je zoveel last krijgt van je rug enzoo. Je moet ook niet meer teveel doen nu, dat is helemaal niet goed. Ik denk dat je vriend helemaal niet in de gaten heeft wat je voelt nu je zwanger bent. Je geeft zelf ook al aan dat je "koppig" bent en het niet aangeeft. Als ik jouw was, zou ik zeker eens een hartig woordje met hem babbelen. Misschien trekt hij dan wel bij? Je weet het maar nooit. Duss meid.....grijp die vent van je aan zijn oren en spreek hem maar eens flink toe, wat je van hem verwacht vanaf nu! Jij draagt jullie kind en hij heeft potjandorie goed voor jouw te zorgen met de broodnodige massages eraan toe...
Ik herken wel veel van je verhaal hoor Minyaweth. Dat weet je misschien ook al wel. Je bent niet alleen. Ik denk ook dat je vriend zich geen houding weet te geven. Ik weet dat mijn man gewoon geen idee heeft hoe hij me kan helpen. Hij gaat met me mee naar de VK en de gyn en het ZH enz.
Ik denk... dat het sleutelwoord 'praten' is. Je geeft zelf al aan hoe koppig je bent en er niet constant om wil vragen, maar wat ik van mijn eigen vriend al weet is dat hij ook niet in m'n hoofd kan kijken als ik het niet gewoon rechtstreeks aangeef. Dus ik zou echt een heel openhartig gesprek met je vriend aangaan en hem vertellen waar je mee zit. Misschien (en werkelijk, het zou me niks verbazen) heeft ie echt niet eens door dat ie te weinig doet voor je. Succes!
meid,mijn vriend is net zo. heb ook al eindeloze gesprekken gehad en dit is zelfs zijn 3e kindje. maar ik heb me erbij neergelegd. hij geeft ook aan,dat hij niet voelt wat ik voel en daardoor maakt het voor mannen erg onwerkelijk. ik krijg ook vaak de opmerking,ff doorbijten,maar hij snapt niet dat ik verga van de pijn. meestal is dit gewoon onmacht van de man en helemaal niet zo kwaad bedoelt. soms kunnen mannen er moeilijk mee omgaan en het beste werkt dan voor hun,ontkennen dat het probleem bestaat. ik weet zeker,dat als de bevalling voorbij is en de kleine er is,dat je vriend overgoten is van bezorgdheid. beter laat dan nooit,denk ik dan. ik maak me er al lang niet meer druk over en ik laat de boel de boel. als hij dan zeurt,zeg ik ja ga je gang met opruimen. succes meid en ik zou me er niet al te druk over maken. concentreer je lekker op de leuke dingen en de rest komt vanzelf. groetjes
hier idem zo tijdens de zwangerschap, maar dat komt denk ik omdat mannen inderdaad niet voelen hoe het is om zwanger te zijn, ik denk dat ze vergeten dat het iedere dag hetzelfde is en niet na 1 keer masseren allemaal over is. ik wou het ook niet iedere keer zeggen dat ik pijn had, want dan voelde ik me een zeurkous, maar was dan ook hevig teleurgesteld als hij het niet uit zichzelf doorhad, dus ja lekker dubbel allemaal. maar nu de baby er eenmaal is, is hij de geweldigste papa die ik me kan voorstellen, heel bezorgd enzo je zou er best nog eens met hem over kunnen praten maar mss dat hij zich gewoon echt niet kan inleven, en als dat zo is, dan doe je daar helaas weinig aan. ruzie erom maken zal denk ik ook niet helpen, dan voel jij je alleen maar verdrietiger. en de ene dag zul je er beter tegen kunnen dan de andere iig heel veel sterkte
Hey, zijn we dezelfde man getrouwd..? Nee, de mijne heeft me nog nooit gemasseerd! Tsja.. ik herken je gevoel. En als mijn hormonen mij parten speelt, dan kan ik ontploffen. Echter weet ik dat hij zo is en dat ik niet veel meer hoeft te verwachten.. Straks met de beeb op komst hoef ik ook niet zo heel veel te verwachten aan hulp..Dat weet ik, maar soms speelt me dat toch wel parten hoor..
Ik herken je verhaal wel hoor! Ik kan me ook echt kapot ergeren aan mijn man, maar dat ligt voor een groot deel ook bij mezelf . Ik merk dat ik zelf ook gevoeliger en veeleisender ben geworden... ik kan me ook echt zo kwaad maken over het feit dat ik alles moet vragen! Maar die lieverd van mij is zich echt van geen kwaad bewust en als ik iets van hem vraag is niets hem teveel, tja, aan wie ligt het nou Normaal gesproken ben ik een heel onafhankelijk en zelfstandig type, het is voor mijn man ook erg wennen dat ik nu wat emotioneler ben en graag een beetje betutteld wil worden. Ik denk dat je toch je dingen moet blijven aangeven, ik weet hoe frusterend het is! Succes ermee, groetjes, Anakin.