Wat een mooie gedichten Hope en zo herkenbaar ...... Ik had al een mooi jurkje gekocht met de gedachte die met een dikke buik ook te kunnen dragen ....En toen ging het weer mis ...... Ik wil hem ook echt niet eerder dragen voordat ik weer zwanger mag zijn ..............Dat schoot me te binnen toen ik je gedicht las ....... Een hele dikke knuffel , Marjon
Bedankt lieve meiden voor jullie steun. Het is gewoon niet eerlijk. Tot op vandaag was er geen reden om aan te nemen dat het echt mis is. Ik heb nog gespannen borsten, voel me lichamelijk goed en had geen bruine afscheiding. Nu begon dat gister een beetje, vanmorgen weer niks en nu weer een beetje. Morgen eindelijk naar de gyn. Een controle echo en dan de tabletten mee krijgen om de boel op te wekken. Het wordt nu ook tijd. Begrijp me niet verkeerd, ik wil niet van ons kindje af. Maar op deze manier kan ik niet aan verwerking beginnen. Ik ben blij als deze "moederdag" voorbij is, want dit is gewoon NIET LEUK. Hope
Ik hoop voor je dat jullie snel verder kunnnen, want dat zal niet gemakkelijk zijn , na al die klappen die jullie maar moeten te zien verwerken en dan weer verder te kunnen en dan nog maar eens de hoop te vinden dat het een volgende keer aub wel goed mag gaan .... lieverd ik zal aan je denken , dikke knuffel marjon
Lieve Hope, Ik vind het echt verschrikkelijk voor je, en ik weet niet goed wat ik tegen je kan zeggen. Zoals je misschien weet heb ik ook heel wat miskramen gehad. Als je behoefte hebt, kan je me pb-en (niks hoeft natuurlijk, maar als je wilt, ben je van harte welkom). Liefs en alle sterkte. Anouk.
Nee hè! Hope wat erg, Mijn hart miste een slag toen ik het kopje met jouw naam eronder las. Heel veel sterkte, op een forum voor caruli leek het nog zo veel belovend. Dit is een tegenslag, ik hoop dat jullie hier weer bovenop kunnen krabbelen. 4 mk's achterelkaar moet wel heel zwaar zijn , zelf hebben wij er ook 4 gehad maar niet meer dan twee opeenvolgend. Je avator drukt het goed uit. Ook hier wordt een traantje voor jullie weggepinkt. Sterkte!
Meiden bedankt voor jullie lieve woorden. Het is op het moment niet zo goed, maar heb niet de kracht om overal alles op te schrijven. Dus voor wie interesse heeft, zie mijn eigen topic bij vruchtbaarheidsbehandelingen. Liefs Hope viewtopic.php?f=46&t=63772&start=1605
Jeetje zeg , wat kan die cytotec toch heftig zijn , bij mij hebben ze al 2x helemaal niks gedaan maar hoor vaker verhalen net als jij nu weer mee moet maken ....Ik vind eigenlijk dat je dat niet thuis zou mogen doen ...maarja ... Neem je tijd om weer aan te sterken en weer hoop en een weg ziet te vinden voor de toekomst , dat zal niet meevallen ..... dikke knuffel m@rjon
Ik wil even laten weten dat ik nog aan je denk en dat ik je nog steeds veel kracht toewens. En dan ook nog die rottige cytotecpillen erbij . Bij mij deden ze inderdaad ook te goed hun werk, waardoor ik veels teveel bloed verloor en met spoed gecurreteerd moest worden. Voor wat het waard is, na een paar weken voelde ik me fysiek alweer de oude. Ik hoop dat je fysiek ook snel hersteld en dat je al je krachten kan gebruiken om er emotioneel mee om te gaan. *knuffel*
Heb neer weer een stukje getypt in mijn topic. Mogelijk volgende week alsnog curettage. pffff..... Thanks voor de support
Lieve Hope, 4x.....wat verschrikkelijk meid! Ik ben mijn eerste miskraam aan het verwerken en twijfel of ik nog wel verder wil proberen omdat ik echt angst heb dat me dit een tweede keer kan gebeuren...... Hoe hou jij je staande?? Ik leef in ieder geval met je mee, heel veel sterkte... en ik hoop dat het je de volgende keer toch echt mag lukken (als je dit weer een plaatsje hebt gegeven).
Dat kan er ook nog wel bij Hope ............... Ik hoop voor je dat het alsnog zelfkomt , maaraan de andere kant , zoals je je nu voelt moet je niet nog een keer veel bloed verliezen en kan het misschien beter met een curretage ...................... Ik denk aan je, knuffel
Oh meis, ik maak me wel een beetje zorgen hoor. Als het echt niet meer gaat eerder aan de bel trekken hoor. Dikke knuffel en ik denk aan je
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ben blij dat ik hier mijn steun kan vinden ( en natuurlijk de mensen om ons heen die meeleven) @ckre, tja hoe houdt ik me staande? Dat weet ik ook nog niet, iig nu nog niet. Maar iedere keer krabbelde ik er weer boven op. Omdat de angst om te stoppen en nooit moeder te worden groter is dan de angst om dit weer mee te maken. Maar het wordt er niet makkelijker op. Inmiddels 4 miskramen en 4 mislukte IVF, das niet niks. We hebben nu ook aangeklopt voor psychologische hulp. Lijkt me wel verstandig......... @Marjon, ja ik heb nu zelf ook ziets van: als het dan moet, dan ook maar zsm, want dit afwachten is ook niks. Ik zie ook niet echt tegen de ingreep op, maar meer de eventuele complcaties daarvan. Ik weet dat het maar zelden voorkomt, maar ik kan er nu niet nog meer bijgebruiken. @Trees, lief dat je je zorgen om me maakt. Maar mijn man houdt me wel goed in de gaten. Ik zie dat jij weer zwanger bent......spannend meid. Ik hoop voor je dat het deze keer goed gaat. Pffff, en nu weer uitgeput van het typen. Het gaat lichamelijk iets beter, maar ik zie er nog steeds vreselijk uit. Bloeden is minimaal....hmmm geen goed teken dus. #-o Bij minimale inspanning ben ik bekaf, maar ik zag dat dat bij de symptomen van bloedarmoede hoort. Ik houd jullie wel weer op de hoogte na maandag.... Hope
Lieverd, ik vind het echt vreselijk voor je/jullie. Wanneer stopt die ellende nou eens een keer??? Ik leef met je/jullie mee. Ik hoop echt dat deze narigheid heel gauw achter de rug is, en dat je weer op krachten kan komen. Neem je rust en de tijd om dit te verwerken. Heel veel kracht en sterkte. Een hele dikke knuffel en veel liefs, mussie
Lieverd heel veel sterkte voor morgen en natuurlijk ook voor daarna , want zal nog zwaarder worden ... dikke knuffel , Marjon
Hope... meiss niet alleen is het weer fout gegaan de nasleep is ook niet heel erg fijn lees ik.. Bij mij was het doek ook weer definitoef gevallen en heb vrijdag een curetage gehad.. Het lijkt me wel heel goed om hier met iemand over te praten, het is mijn beroep, maar tooch merk ik dat ik het fijn vind om er met een collegae die ik hierin in vertrouwen heb genomen ook over kan praten.. iemand die je net anders laat denken dan je zelf doet.. en je net dat zetje kan geven om iets van een andere kant te gaan bekijken.. Ik hoop echt dat het je zal helpen in het verwerken van dit alles.. En niet minder belangrijk dat je de hoop houdt voor een volgende keer... een hele dikke knuffel meiss! *hug* Trees een beetje dubbel om je hier te feliciteren, maar onwijs gaaf om te zien dat je weer zwanger bent, ik weet niet of jij ook ee topic geopend hebt?.. Je hebt onderzoeken laten doen toch? Weet je daar al iets meer over? ik ga heel hard duimen voor je draaien dat het deze keer een goede zwangerschap wordt! ook voor jou een dikke knuffel meid!! *hug*
Hey Meiden, daar ben ik weer. Ten eerste heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. De controle in het ZH ging goed. Het baarmoederslijmvlies was al wat minder en er was nog wel wat bloed te verwachten, maar dat zou hooguit nog 10 dagen aan mogen houden en anders moet ik aan de bel trekken.Ik ben heel blij dat ik niet gecuretteerd hoe te worden, maar....................... Het klink misschien heel belanchelijk wat ik nu zeg , maar waar kan ik me dan nog achter verschuilen als er lichamelijk niks meer aan de hand is? Tuurlijk ben ik nog slap op de been en herstellend van de bloedarmoede, maar nu is er lichamelijk niks meer om achter te verschuilen om maar niet aan het verwerken te beginnen. En ben ik dus bang dat men verwacht ( bv het werk) dat ik wel weer alles kan. Tot nu toe versyopte ik me achter mijn lichamelijk niet goed voelen, maar nu................ Waar moet ik nu beginnen? Tja, met verwerken, maar hoe doe je dat? ......verwerken? Ik weet het niet meer. De bloemen die we gekregen hebben staan langzaam te verwelken, moet ik ze dan nu echt weg gana gooien.........of niet? En de kaartjes, de vele kaartjes en de echo foto die op de kast staat herinneren me aan wat er is gebeurd, maar moet ik ze dan nu opruimen of laten staan..............? Als ik ze opruim is het wel makkelijk, want dan wordt ik niet steeds herinnerd en kan ik verder......verder met het dagelijkse leven. Ik merk dat ik me vooral bezig houdt me andere dingen ( bv gefixeerd bezig zijn met de aankomende vakantie, of de bovenverdieping die we willen opknappen) maar daarbij vergeet wat de feiten zijn. Het makkelijkste is om "gewoon" ( zover dat lichamelijk kan) door te gana met de dagelijkse bezigheden, maar fiets ik mezelf dan niet voorbij. Ik weet dat uit vorige ervaringen ook nog en wil dat niet weer. Maar hoe ik het dan moet doen...........ik weet het niet? Sorry voor mijn gezeur, maar weet me even geen raad. We hebben hulp ingeroepen van de IVF afdeling, en daar de psycholoog van. Deze oproep kan nog 2 weken duren, wat op zich geen ramp is, want ik red me wel...........denk ik? De gyn adviseerde ook echt hulp te vragen, omdat het niet niets is wat me al in die 3 jaar hebben meegemaakt. Ik heb nu woensdag een afspraak bij de arbo arts, die me eerder al heel goed heeft bijgestaan. Mogelijk dat zij mij advies kan geven over wel of niet gaan werken. Mij gevoel zegt dat ik niet meer moet gana voor de vakantie, omdat ik dan idd ana mezelf voorbij ga. Maar dat komt dat schuldgevoel tov collega`s weer de kop opsteken. Ik weet het echt even allemaal niet meer..................iemand anders wel? Hope
Lieve Hope, Niemand kan je vertellen wat je nu moet doen en hoe je het moet verwerken. Wat ik je alleen wel wil meegeven, begin alsjeblieft niet te snel. Soms is het beter om je even niet op werk te richten, maar ruimte vrij te maken voor je verwerkingsproces. Zelf heb ik na mijn 3e miskraam een time-out genomen en heb zes weken niet gewerkt. Ik voelde me schuldig ten opzichte van mijn clienten en collega's, maar als ik het niet had gedaan was ik ingestort. Wie help je daar nu mee? Ik heb de eerste weken doorgebracht met huilen, schrijven, nadenken en wandelen. Verder had ik allerlei projectjes zoals de trap schuren en verven en van alles en nog wat om me fysiek bezig te houden en waarbij ik psychisch en emotioneel niet belast werd (wat op mijn werk onvermijdelijk is). Pas na 6 weken voelde ik me er klaar voor om te beginnen en in eerste instantie zelfs nog halve dagen en geen clientcontact. Als ik nu terugkijk is dit het beste geweest, want ik heb echt momenten gehad dat ik dacht dat ik doordraaide. Ook een nieuwe zwangerschap was beter behapbaar door de rust die ik hiervoor heb genomen. Ik heb deze periode ook benut om na te denken en samen met manlief te praten over waar onze grens ligt. We hebben hier afspraken over gemaakt en dat heeft ons ook de rust gegeven. Na de laatste miskraam hebben we een last-minute na de zon geboekt en ook dat was een goede zet. Ik heb voor het eerst sinds tijden kunnen genieten en oprecht kunnen lachen. Voor het eerst was ik er niet elk minuut van de dag mee bezig en dat we bewust een kind-onvriendelijk hotel hebben uitgekozen hielp mee. Ik weet niet of jullie de mogelijkheden voor hebben, maar denk erover na om met zijn tweetjes er tussen uit te gaan. Wanneer je de spulletjes opbergt is puur gevoelsmatig. Er komt een moment dat je denkt ik ruim het op, maar misschien wil je de echo-foto wel laten staan? Het klopt dat je er dan mee geconfronteerd wordt, maar soms moet dat ook. Dit klinkt misschien wat raar, maar ik weet dat ik het soms nodig had om de werkelijkheid onder ogen te zien en iets tastbaars te hebben waar ik om mocht rouwen. Hoe vaak ik niet jankend de pasgekochte babykleertjes door mijn handen heb laten glijden... Ik schrijf nu maar van alles op wat in me bovenkomt en waarvan ik hoop dat je er iets aan hebt. Nogmaals er zijn geen richtlijnen, vaar op je gevoel, maar als ik je verhaal lees krijg ik het gevoel dat je niet toe bent aan werk en dat je midden in het rouwproces zit. Ik hoop ook dat de psycholoog iets voor je kan betekenen. Zelf loop ik ook met enige regelmaat bij een psycholoog sinds de derde miskraam en vind het erg prettig dat ik zo nu en dan een uur lang over alles kan praten. Zelf heb ik veel baat gehad aan een emdr-behandeling, een therapie waarbij het negatieve gevoel van een trauma wordt vervangen door een neutraal gevoel dmv reorganisatie van hersenstructuren. Voor mij werkt het en ook nu ik weer pril zwanger ben helpt het om de paniekaanvallen enigzins binnen de perken te houden. Ik schrijf nu maar van alles op wat in me bovenkomt en waarvan ik hoop dat je er iets aan hebt. Nogmaals er zijn geen richtlijnen, vaar op je gevoel, maar als ik je verhaal lees krijg ik het gevoel dat je niet toe bent aan werk en dat je midden in het rouwproces zit. Ik denk aan je en dikke knuffel!
Lieve Hope, Niemand kan je vertellen wat je nu moet doen en hoe je het moet verwerken. Wat ik je alleen wel wil meegeven, begin alsjeblieft niet te snel. Soms is het beter om je even niet op werk te richten, maar ruimte vrij te maken voor je verwerkingsproces. Zelf heb ik na mijn 3e miskraam een time-out genomen en heb zes weken niet gewerkt. Ik voelde me schuldig ten opzichte van mijn clienten en collega's, maar als ik het niet had gedaan was ik ingestort. Wie help je daar nu mee? Ik heb de eerste weken doorgebracht met huilen, schrijven, nadenken en wandelen. Verder had ik allerlei projectjes zoals de trap schuren en verven en van alles en nog wat om me fysiek bezig te houden en waarbij ik psychisch en emotioneel niet belast werd (wat op mijn werk onvermijdelijk is). Pas na 6 weken voelde ik me er klaar voor om te beginnen en in eerste instantie zelfs nog halve dagen en geen clientcontact. Als ik nu terugkijk is dit het beste geweest, want ik heb echt momenten gehad dat ik dacht dat ik doordraaide. Ook een nieuwe zwangerschap was beter behapbaar door de rust die ik hiervoor heb genomen. Ik heb deze periode ook benut om na te denken en samen met manlief te praten over waar onze grens ligt. We hebben hier afspraken over gemaakt en dat heeft ons ook de rust gegeven. Na de laatste miskraam hebben we een last-minute na de zon geboekt en ook dat was een goede zet. Ik heb voor het eerst sinds tijden kunnen genieten en oprecht kunnen lachen. Voor het eerst was ik er niet elk minuut van de dag mee bezig en dat we bewust een kind-onvriendelijk hotel hebben uitgekozen hielp mee. Ik weet niet of jullie de mogelijkheden voor hebben, maar denk erover na om met zijn tweetjes er tussen uit te gaan. Wanneer je de spulletjes opbergt is puur gevoelsmatig. Er komt een moment dat je denkt ik ruim het op, maar misschien wil je de echo-foto wel laten staan? Het klopt dat je er dan mee geconfronteerd wordt, maar soms moet dat ook. Dit klinkt misschien wat raar, maar ik weet dat ik het soms nodig had om de werkelijkheid onder ogen te zien en iets tastbaars te hebben waar ik om mocht rouwen. Hoe vaak ik niet jankend de pasgekochte babykleertjes door mijn handen heb laten glijden... Ik schrijf nu maar van alles op wat in me bovenkomt en waarvan ik hoop dat je er iets aan hebt. Nogmaals er zijn geen richtlijnen, vaar op je gevoel, maar als ik je verhaal lees krijg ik het gevoel dat je niet toe bent aan werk en dat je midden in het rouwproces zit. Ik hoop ook dat de psycholoog iets voor je kan betekenen. Zelf loop ik ook met enige regelmaat bij een psycholoog sinds de derde miskraam en vind het erg prettig dat ik zo nu en dan een uur lang over alles kan praten. Zelf heb ik veel baat gehad aan een emdr-behandeling, een therapie waarbij het negatieve gevoel van een trauma wordt vervangen door een neutraal gevoel dmv reorganisatie van hersenstructuren. Voor mij werkt het en ook nu ik weer pril zwanger ben helpt het om de paniekaanvallen enigzins binnen de perken te houden. Ik schrijf nu maar van alles op wat in me bovenkomt en waarvan ik hoop dat je er iets aan hebt. Nogmaals er zijn geen richtlijnen, vaar op je gevoel, maar als ik je verhaal lees krijg ik het gevoel dat je niet toe bent aan werk en dat je midden in het rouwproces zit. Ik denk aan je en dikke knuffel!