Trees bedankt voor jou visie en advies. Ik denk idd dat je die tijd ook echt nodig hebt. Wat betreft die vakantie, we hadden al geboekt. Op zich ene heerlijk vooruitzicht. Maar de afgelopen 3 jaar zijn we steeds met tegenslagen op vakantie gegaan. En nu.....weer. Zeker zal de zon en de rust me goed doen, maar ik zal toch steeds denken: eigenlijk had ik nu een klein buikje, eigenlijk zou ik UIT de zon moetenm blijven, enz enz. Snap je? Het is en blijft gewoon confronterend. Maar nogmaals, de rust en de zon zal me zeker wel goed doen. We hebben vanaf 5 juni vakantie en de week erna vertrekken we . Dus nog even volhouden. Ik ging eerder ook naar een psych. Maar daar voel ik nu niet zovel meer voor. Zij ging erg door op het spirituele. Zo van: als je maar postietief genoeg dacht, dan kwam alles goed, maar owee als je dat niet deed, dan riep je ongeluk op je af. Niet zo letterlijk, maar het voelt iig niet meer goed om naar haar te gaan. Ik denk dat die psych op de IVF afdeling, me beter kan helpen. En daar gaan we samen naar toe, want voor mijn man is het ook goed om te gaan. Hij is een echte binnenvetter. Ik ga maar eens beginnen om alles te laten komen zoals het komt......en dan zien we wel verder. Maar....wat raak je hier uitgeput van, vreselijk. Hope
Ik kijk in de spiegel en zie een uitdrukkingsloos gezicht Ik schrik van de schade die dit verdriet nu al heeft aangericht Mijn ogen spreken niet meer, maar is het zwijgen opgelegd Mijn oren horen wel, maar luisteren niet, naar wat wordt gezegd En als je denkt dat ik lach, is dat iets wat je verkeerd ziet Want eerlijk gezegd, alles wat om me heen gebeurt, interesseert me niet Mijn armen zijn loom en mijn benen zijn te moe om mij te dragen Maar te zwijgen over de duizeligheid die op komt zetten, met vlagen Mijn hoofd loopt over van gedachten en is niet te stoppen Als ik aan ons verlies denk, lijkt mijn hart dubbel zo vaak te kloppen In elk deel van mijn lichaam lijk ik het verdriet te voelen Is dit nou wat ze met: verwerken en rouwproces bedoelen?