Onze dochter heeft een slaapprobleem. Niet met haar overdag-tussendoor-slaapjes, maar het slaapje begin-van-de-avond (+/- 19:00). Zodra ze het matras raakt begint ze te schreeuwen. En niet een beetje!!! We willen haar niet 'verwennen' en haar laten wennen aan het feit dat we toch wel komen om haar te troosten, maar willen haar ook niet onnodig laten huilen. Maar ja, hoe zie je dat aan haar? Voor mijn gevoel huilt ze echt vreselijk paniekerig, alsof er boze geesten te voorschijn komen zodra we de deur achter haar dichttrekken (sorry, te veel horror-films gezien). Ze huilt met grote snikken, echt heel heel heeel verdrietig. Kijkt vreselijk wanhopig. Maar het is voorbij zodra je haar oppakt... Tenminste, nadat ze nog een paar laatste hartverscheurende snikken heeft weggeslikt. Is dit een 'spel', hoort dat dramatische kijken erbij? Of moeten we dit serieus nemen?
Klikt heel erg zielig Zou het helpen als je wacht tot ze in slaap valt? Misschien wel vervelend maar zon hartverscheurend Huiltje is ook niks... Mijn nichtje had ook zo'n periode rond 13 maanden geloof ik En was na 2 weken over... Ze lieten haar dan wel huilen... Was heel zielig Sterkte
Ze is pas 5 maanden!! Lekker troosten, rustig maken ( geef je bv, dan nog een keer aanleggen) en een slaapmuziekje aan, deur nog even op laten etc. Is ze wel moe? onze dochter ging pas met 6mnd om 19 u naar bed, daarvoor altijd later, nog niet moe was hier drama. Wij hebben haar (en nog) altijd opgepakt als ze dikke tranen huilt. Ze huilen niet voor niets. En heel zelden komt ze nog 10 minuutjes bij ons zitten en gaat daarna zonder problemen slapen. Je verwent ze niet meteen hoor, wij hebben onze dochter (in jouw beleving dan) de eerste 6 maanden flink verwent, en ze gaat nu zonder drama's savons gelijk slapen.
Ze is 7 maanden hè? Is dat niet het begin van eenkennigheid? Dan is ze wel degelijk angstig. Bang dat je wellicht niet meer terugkomt. Dat is een fase en gaat over. Bij eenkennigheid/verlatingsangst zou ik altijd proberen te bevestigen dat je wel terugkomt. Praat tegen haar, leg uit dat je in de buurt bent. Kom na 5 minuutjes weer terug. Of als ze echt in paniek is, kun je ook de deur openlaten en pratend buiten haar kamertje wat rommelen. Of in haar kamertje nog wat was opvouwen of gewoon bij haar blijven tot ze slaapt. [edit] oh ze is nog maar 5 maanden! Nee joh, gewoon bij je nemen. Het uittesten komt pas veel later.
hier was dat ook zo...maar dan bij ieder slaapje. Het is zo moeilijk maar wij hebben hem een paar dagen wel wat langer laten huilen...de reden daarvan is: als wij de kamer op kwamen en hij zag mij of mijn man dan stopte hij direct met huilen en begon hij te lachen...dit werd steeds vaker het geval.. Met het CB overlegd en toch ervoor gekozen hem een paar dagen te laten huilen. Nooit langer dan 20 min en wel in de gaten houden wat voor huiltje het is. niet iedereen zal deze aanpak waarderen maar wij hebben nou eenmaal een mannetje met heel veel pit, en het gaat nu veel beter!
Hier heeft de kleine man ook zo'n periode gehad en zeker toen ie nog zo klein was namen wij hem lekker bij ons. Nu trouwens nog, ik vind dat hartverscheurend huilen niet nodig.
Ik vind trouwens dat je dit soort verdriet altijd serieus moet nemen. Voor je kindje is het gevoel echt. En ik vind dat jij als ouder de veiligheid en geborgenheid moet bieden die ze nodig hebben.
Merah ik lig nog steeds met jolisa op ons bed. Tot ze slaapt dan leg ik haar in haar eigen bedje. Ze ligt ook nog steeds op onze kamer. Hahaha Ik heb het geprobeerd haar in bed te leggen en dan dag schatje slaap lekker tot morgen maar ze begint dan gewoon te spelen en slaapt dan voor geen meter haha. Dus waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ze is tevreden wij zijn blij. En ze slaapt van half 8 tot half 8
Misschien is ze nog niet moe genoeg. Hier ging ze rond die tijd het einde van de middag slaapje overslaan. Ze was dan moe maar ging gelijk huilen als ze naar bed werd gebracht. Dan ging ze gewoon weer mee naar beneden. Na het echte bedritueel ging ze dan een uur later wel slapen voor de nacht. Ik geloof niet zo dat ze zo vroeg al uit proberen. Ze willen gewoon geborgenheid voelen. Onze dochter begint nu een nep huiltje te krijgen als ze iets zat is. Dan geeft ze me ook een grote lach als ik erop in ga.
Het huilen is idd echt, daar ben ik van overtuigd. Heb zelf het idee dat het aandacht is. Of eigenlijk, geborgenheid zoeken/voelen. Ze kan soms bv ook op een kleed liggen te spelen en ineens in de gaten krijgen dat ik er niet ben (niet in haar zicht) en gaat dan vreselijk huilen, van het ene op het andere moment. Maar hoeveel aandacht en geborgenheid moet ik bieden? Ik kan toch moeilijk de hele dag naast haar op het kleed gaan liggen? Of mijn matras naast haar bed leggen (ze wordt soms ook wakker en begint dan hartverscheurend te huilen)? Om een aantal van jullie gerust te stellen: ik hou het niet langer dan 10 minuten uit hoor, zonder te gaan troosten. Dus de gulden-20-minuten, daar kom ik niet eens aan. Troosten naast haar bed heeft geen zin, gaat dan net zo hard verder. Ze wil echt op de arm...
Merah jolisa heeft dat idd ook een tijdje gedaan. Wij roken nu buiten achter. Dus als we gingen roken dan begon ze te huilen als ze mij even niet zag. In het begin ging ik dan meteen naar binnen om haar te troosten. Maar na een tijdje merkte ik dat ze daaraan gewend raakte. En bij elk alleen momentje begon te huilen. Ik heb op een gegeven moment als ze begon te huilen geroepen. Oh schatje er is niks mama is hier hoor. En dan werd het steeds wat minder. Als ik nu op de wc zit bijvoorbeeld doet ze aaa mmmaaa haha dan roept ze mé gewoon. Ik reageer er ook op zodat ze toch hoort dat ik in de buurt ben.
Babyhope, dat bedoel ik idd. Als ze al te erg gaat wennen aan dat ik toch wel gelijk kom als ze 'roept', dan is het einde zoek. Idd goed idee pratend contact te houden. Ik probeer dat nu door van een afstandje een liedje te zingen. Maar in bed... dat is toch moeilijk. Voor je het weet slaapt ze alleen nog in door wiegen op de arm. dan komt er nooit een 2e (al hebben wij elkaar daar niet voor nodig, haha. Enkel het ziekenhuis)