ik weet niet of jullie dit gevoel herkennen maar.. ik vind het allemaal zo snel gaan ik wil zo graag genieten van mijn kids, maar voor mijn gevoel kan ik niet goed genoeg ervan genieten omdat de tijd zo snel gaat snappen jullie me nog? als ik dan kijk casey alweer 7 en mitch 4 maanden waar blijft de tijd misschien vind ik het ook wel zo erg omdat ik weet dat ik waarschijnlijk geen kleintje meer erbij ga krijgen en voor mijn gevoel ik nog niet klaar ben ik weet het ook niet ik weet heus wel dat baby's niet klein blijven, maar kon me niet herrinneren van casey dr tijd dat het zo snel ging sorrie voor mijn geklaag hoor, wil niet ondankbaar overkomen hoor ben super trots en blij met mijn kids
Ik herken je gevoel wel een beetje. De ene dag krijg je zo'n klein hulpeloos wezentje in je handen en datzelfde wezentje is uitgegroeid tot een echt kleine meisje van bijna 10 maanden. Ze kruipt, ze staat, brabbelt echt uitgegroeid tot een minimensje met een eigen karakter.
pfff caruli ik vind het ook zo ontzettend snel gaan. snap af en toe echt niet waar de tijd blijft! Het ene moment kan ze echt nog niets en mag je alles voor haar doen,en nu een paar maanden verder ontwikkeld ze zich snel dat ik soms denk was het maar gewoon gisteren. enne je klaagt niet hoor!!!!!
En of het snel gaat! Zo heb je een lief klein babytje en gister betrapte ik hem op de gang van school dattie een meisje stond te kussen! hahaha *hy is 5* dus de tyd vliegt!!
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Robyn is pas 1,5 maar ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ze ooit zo hulpbehoevend was en nog helemaal niks kon. Nu is ze echt al een kleine grote meid die lekker haar gang wil gaan, haar eigen willetje heeft. Ik vraag me echt wel eens af waar mijn kleine kleine meisje is gebleven.
Ja, heel herkenbaar! Ik dacht er toevallig vandaag nog aan, ik gaf hem de fles op schoot en tegenwoordig wil hij alleen nog maar zelf zijn flessen en tuitbeker vasthouden. Aan de ene kant wel makkelijk, aan de andere kant wordt het al echt een grote baby op deze manier. Ik geniet er nog wel van dat hij dan even lekker in mijn armen ligt!
Ja, herkenbaar! Sneller dan met Sverre hoor, ook hier. Aan de ene kant vind ik dat fijn, ik verheug me op de periode na het eerste jaar. Aan de andere kant.. ook hier komen na deze twee waarschijnlijk geen baby's meer. En ik vind dat vooral Mette zoveel haast heeft met alles! Pff.. Ook wel aandoenlijk om te zien, die drang om de wereld te ontdekken. Het is nu nog zo heerlijk om met ze te knuffelen, dat ze nog lekker bij je liggen om te drinken. Zelfs in slaap vallen op schoot. Dat wil Sverre echt niet meer.
ja dat knuffelen enzo vind ik ook zo fijn casey deed dat echt niet meer sinds ze kon lopen dat vind ik dan wel jammer ze is nu niet meer mijn kleine meid, maar grote ze is al zo zelfstandig heb het gevoel dat ik alleen nog nodig ben om het eten te maken enzo hihi
Hier ook zo Keano is nu 16 maanden en alles gaat zo snel...Hij zegt voortaan woordjes, heeft zijn eigen willetje, loopt en doet voortaan alles alleen, en heeft mama niet meer zo hard nodig..En soms doet het wel een beetje pijn dat je beseft dat je steeds een beetje meer los moet laten.En geniet dan ook van elk moment dat hij even bij mij kom liggen om te kussen of te knuffelen.Dus nee je zeurt niet denk dat bijna elke moeder dit gevoel herkent..
Heel herkenbaar hoor. Ik vind het wel leuker worden nu ze echt contact gaan maken. Ze tijd gaat zooo snel. Maar ik denk dat ik het nu ook zo hard vind gaan omdat bij ons er waarschijnlijk ook geen 3e meer komt. Het is echt afsluiten van een fase. Nu heb ik nog het "geluk" (klinkt wel heel raar) dat Daan lang klein was/is dus lang echt baby. Dus schaam je niet hoor !
Ik ken het hoor, vooral met Kinley was het de eerste 3 maanden gewoon overleven (ze was een huilbaby) en ik kan me niet eens meer herinneren of we wel geknuffeld hebben. Kan me alleen nog herinneren dat ik hele dagen met haar rond liep te wiegen en te zingen terwijl ze alleen maar huilde en huilde en huilde. En nu zit ze 7 maanden oud in haar wipper bumba te kijken Groetjes Anita
ik ken het gevoel en ook het gevoel dat er waarschijnlijk geen kleintje meer bijkomt en je het gevoel hebt dat dat niet klopt. bij mij bleef dat 12 jaar lang zo. en naarmate ik ouder werd en de jaren verstreken begon ik me neer te leggen bij dat onbestemde gevoel. ik ben 10 jaar alleenstaand geweest. toen ik weer ging samen wonen begon mijn vriend over een kleintje ik ik had echt zoiets van dát hoofdstuk is met 2 pubers voor mij geweest ik ben 38. maar hoe meer ik erover nadacht en hoe meer we erover praatte bleek dat het eigenlijk helemaal niet zo afgeslotenw as als dat ik altijd dacht. we hebben een gesprek met de huisarts en met de gyn gehad en beiden verzekerde mij ervan dat er niks in de weg stond voor een gezond kindje. en dus heb ik besloten dat het hoofdstuk toch blijkbaar nog niet afgesloten was wel trok ik de grens bij 40. ik had met mijn vriend afgesproken dat we het zouden proberen maar op het moment dat ik 40 zou worden zouden we stoppen. als de natuur het ons dan niet gunde dan was het hoofdstuk afgesloten. de natuur was ons goed gezind en 3 maanden later was ik zwanger waar ik totaal niet op gerekend had want bij de andere 2 had het respectievelijk 18 maanden en 15 maanden geduurd. ik heb ontzettend en bewust genoten van deze zwangerschap hoewel ik erg ziek was en het op het laatst met hoge bloeddruk enzo niet echt prettig was. maar zodra hij geboren was was mijn gevoel geheel anders en was het "af" dus misschien wil de natuur ook jou wel iets duidelijk maken.
hey yinte het zou best kunnen dat dat zo is ik heb altijd van kleins af aan gedacht en gewild jong moeder worden en 3 kids nu heb ik er natuurlijk ook wel 3 waarvan 1 niet meer leeft dus voor mijn gevoel is het niet wat ik wilde en ben ik nog niet klaar maar goed ik ben er niet alleen he en hubbie wil geen 3 kids.. maar misschien ooit krijg ik hem zover of niet ...
Dat is toch geen geklaag ! Vooral het eerste jaar vond ik het erg jammer dat het zo snel ging. Nu vind ik het juist erg leuk omdat hij zoveel meer doet, en samen zoveel meer kunnen ect. Geniet op het moment zoveel van mijn mannetje
Ik betrap me er zelf ook op dat ik mijn meisje graag klein hou... Aan de ene kant vind ik het zo leuk als ze weer wat nieuws kan, haar eerste tandje krijgt of probeert te kruipen. Aan de andere kant mis ik dat kleine hulpeloze wondertje dat echt de hele dag bij me kon liggen slapen, zo gezellig! Ik stond laatst in de supermarkt bij de groentepotjes (maak ook zelf groente hoor, maar op de dagen dat ik werk is het zo makkelijk ) en beseft opeens dat ik al potjes van 8+ mnd kon meenemen, ze is namelijk al bijna zo oud! Dat was even een schok... Wat ik ook heb, als ik kijk naar bijvoorbeeld de vakantie van de zomer, dan denk ik: oh, maar dan is ze 11 mnd, dan is alles alweer zooo anders" Maar dat is natuurlijk onzin, want zo lang duurt dat niet meer! Ja, de tijd gaat supersnel!
Oh meid ik ken het gevoel zo goed al hoop ik niet al klaar te zijn. Mijn zwangerschap is gevlogen en die vond ik geweldig. Mijn bevalling kan ik nog zo goed herinneren en ook daar kijk ik met waterige ogen naar terug. De eerste keer aanleggen, badderen, lachen, eten en verzin het maar is zo snel om gegaan. Ik vind het super hoor nu ze de werlend om haar heen kan ontdekken en kan tijgeren maar het gaat me soms veel te snel.