Hoi Dames Ik vroeg mij af of dat er dames zijn zonder beperking, dat die zouden daten met iemand die wel een lichamelijke beperking heeft en hulpbehoevend is. Bedoel van zou jij dat doen als je bijvoorbeeld (nog) vrijgezel zou zijn. Ik zelf denk dat er weinig vrouwen zijn die dat zouden doen. Want ik heb iemand in mijn omgeving die een beperking beperking heeft heeft en het daten niet echt wil lukken, wat die gene volgens mij best ongelukkig maakt. Ik denk dan maar ja z3 zeggen op ieder potje past een deksel, maar ja dan moeten ze elkaar natuurlijk wel vinden en vraag mij dan af wat Is het beste wat iemand dan kan doen? Actief op ziek gaan of gewoonweg wachten in de hoop dat het op zijn pad komt
Ik denk dat het vinden van een partner ook heel erg ligt aan de aard en mate van je beperking. Als hij met de beperking wel gewoon kan werken en deelnemen aan de maatschappij, is de kans om gewoon iemand tegen te komen natuurlijk groter dan wanneer hij weinig buiten komt en vooral lotgenoten treft. (Die natuurlijk ook potentiële partners kunnen zijn). En zeker in dat laatste geval zou ik zeggen, no shame in Internet daten! Persoonlijk zou ik door veel beperkingen heen kunnen kijken. Ik ben gewend om met mensen met beperkingen om te gaan. Mijn man heeft trouwens beperkingen, nu nog subtiel maar later mogelijk erger, maar dat speelde allemaal nog niet toen we elkaar leerden kennen. Ik zou dan weer (no offense) niet goed partnertechnisch kunnen matchen met iemand met een verstandelijke beperking, dat wordt te asymmetrisch. Maar anderen zouden daar weer wel kunnen matchen. En heel eerlijk, hoeveel lol je ook hebt samen, ik zou het als een gemis ervaren als hij niet in staat zou zijn "gewoon" seks te hebben. Al zou verliefdheid het daar nog wel kunnen winnen. Ik vind wel, en dat probeer ik ook mee te geven aan stellen die te maken krijgen met beperkingen, dat je in de eerste plaats partners moet kunnen zijn en geen patiënt-en-verpleegstertje. Dus als de zorgtaken de rest gaan overschaduwen, vind ik dat je dat moet proberen deels uit te besteden. Als verpleging ben je vervangbaar, als partner niet.
Wil hij alleen iemand die helemaal geen beperking heeft? Misschien als hij iemand vind waarbij de beperking bijvoorbeeld niet fysiek is, dat ze elkaar dan kunnen aanvullen. Dat dat de relatie ook gelijkwaardiger kan houden.
Hij wil volgens mij een partner zonder beperking, omdat het anders allemaal erg lastig zou worden. En hij doet idd niet echt mee in de maatschappij(werk en of scholing) dus dat maakte allemaal wat lastiger. Verzorging krijgt hij al wel ,maar ik denk als hij een partner heeft dat zij hem ook wel in het een en ander zou moeten steunen
Ik geef eerlijk toe dat het eraan ligt hoe de beperking is. Kan iemand nog veel zelf? Ik zou het niet fijn vinden om vanaf dag 1 verzorgster te zijn en dat mijn man helemaal afhankelijk is. Kan hij zelf nog wel (deels) werken, hobby’s uitvoeren etc? Dan is het al een heel ander verhaal (bv iemand die een been mist, of een stoma heeft of iets). Dit geldt allemaal natuurlijk niet als partner nu iets zou overkomen, dat kan gebeuren en dan ben je er voor elkaar. Maar heel egoïstisch misschien, voor sommige dingen zou ik niet kiezen. Ik denk dat ik best kan vallen voor iemand met ergere beperkingen, maar denk van mezelf ook dat ik een relatie daar snel op kan laten stuklopen.
Ik ben heel eerlijk , En dat is dat er als hij niet een open en prachtige uitstraling of heel makkelijk praat tegen vreemde ?Maar om me heen ken ik mensen zonder beperking en sommige mensen moeten er echt zelf naar opzoek en andere die ontmoeten nieuwe mensen op werk en supermarkten etc maar als je niet uit jezelf open bent en mensen je aanspreken kan je wachten tot je een ons weegt en moet je actie ondernemen ,Maar via een dating site of iets kan je zo makkelijk denken (zeker veel vrouwen hebben toch genoeg mannen die berichten sturen)o ik kijk wel even verder dating site,s zijn gewoon vleeskeurings en ik weet niet of die zichzelf op de juiste manier verkoopt .
Ik zou prima kunnen daten met iemand die Bijv blind is, een dwarslaesie heeft, een been of arm mist. Met iemand die Bijv aan de beademing in een elektrische rolstoel, en compleet afhankelijk is weer niet. Das me een brug te ver. Dan is er imo geen gelijke relatie en zitten de beperkingen een zo normaal mogelijk leven in de weg.
Heel eerlijk: ik heb mij nog nooit seksueel aangetrokken gevoelen tot iemand die een forse lichamelijke beperking heeft. Ik zou het mij kunnen voorstellen dat als ik als vrijgezel een heel tof iemand zou ontmoeten die slechts een hand of een arm zou missen ik daar niet op zou afknappen. Maar niet kunnen lopen, stoma en cathether of luierdragend, niet volwaardig kunnen deelnemen aan de maatschappij; niet werken of vrijwilligerswerk hebben. Ik ben getrouwd maar heel eerlijk als ik nu vrijgezel was geweest zou ik op Tinder niet de positieve kant op swipen bij een persoon die stoma, cathethers, luiers, niet kunnen (vrijwilligers)werken of dergelijke. Het trekt niet aan zeg maar. En tuurlijk kan ik zelf of mijn man ook luierdragend worden door een ongeluk. Ik zou dan niet om die reden bij hem weg gaan, maar bepaalde dingen zouden toch echt minder leuk met hem worden en daar zou ik niet bewust voor kiezen aan het begin van een relatie, hoe lullig ook voor het persoon die misschien wel hele mooie dingen te brengen heeft in een relatie.
Ligt eraan hoe iemand ermee omgaat en wat het is. Mijn man heeft voor mij een lange relatie met een blinde vrouw gehad, maar zij leidde een vrij normaal actief leven. Dan is het verschil minder groot dan wanneer iemand aan de zijlijn staat.
Ik werk in de gehandicaptenzorg, heel eerlijk zou ik mijn werk niet ook thuis willen. (32 uur in de week en mijn dochter verzorgen is genoeg.) Overigens maakt het mij ook enorm uit hoe iemand in het leven staat. Iemand die gewoon probeert, doet, positief is. Of soort grijze wolk boven zich draagt niets wil, kan want ik heb dit en dat. Zo kan iemand met rughernia groter blok aan je been zijn dan in rolstoel zitten. Piepen en klagen kan ik niet tegen. *mijn oude docent heeft dwarslaesie, en die zou zo daten. Ondanks zijn beperking reist hij de wereld over. Gaat erop uit Geweldig toffe vent. .
Willen, willen... Ik vind dat nogal kortzichtig. Hij zoekt dus wel een partner die met zijn beperking moet leven, maar de partner zelf mag niks mankeren?! Ik (zonder beperking) zou best kunnen daten met iemand mét een beperking, maar als ik het gevoel zou krijgen dat diegene alleen 'genoegen neemt' met iemand zonder beperking, dan zou ik daarvan wel het gevoel krijgen dat het meer om de praktische kant (verzorgen?) gaat, dan om mij als persoon.
Denk dat het ook om de mindset van de persoon gaat. Mijn vader is minder mobiel omdat een been geheel verbrijzeld is en daardoor bijv voor de wat langere afstanden rolstoelafhankelijk dat is al sinds zijn 19de. Echter staat hij midden in het leven en doet alles wat mogelijk is en wij als kinderen hebben daar nooit wat in gemist. Echter zijn er ook mensen die alleen nog vanuit hun zgn beperking/handicap leven en dus met name de beperking zien en dat kan wel zwaar zijn voor een partner kan ik me indenken.
Ik denk dat een relatie het beste werkt als er sprake is van gelijkwaardigheid. Er mag best iets zijn met iemand. Maar als jij als partner zorgtaken moet gaan doen zou dat de relatie al snel scheef trekken. En iemand met verstandijke beperkingen kan ik mij niets bij voorstellen! TO waarom werkt hij niet of doet geen vrijwilligerswerk of dagbesteding? Als hij dat al niet kan zal een normale partner zeer moeilijk worden. Als je niet op minimaal niveau mee kunt doen in de maatschappij waarom zou een normale gezonde partner dan interesse hebben?
Mijn vader mist een arm. Ik heb het wel eens met zijn vrouw besproken en zij gaf eerlijk toe dat dit wel even een drempel was in het begin. De manier waarop hij er mee omging en hoe hij in het leven stond heeft haar over de drempel getrokken. Hij heeft een eigen bedrijf, zeer actief, reislustig en sociaal. Binnen een paar weken zag ze zijn beperking niet meer. Dat hij een keer in de zoveel tijd hulpbehoevend is, neemt ze voor lief (hij breekt regelmatig zijn ‘goede’ arm). Mijn vader zal zich echter nooit in een slachtofferrol zetten. Dat zou voor mij echt een afknapper zijn. Iemand die continue verzwelgt in zelfmedelijden en niet eruit probeert te halen wat wel mogelijk is.
Nou precies, klinkt niet zo prettig allemaal. Het moet dus vooral om die persoon draaien allemaal. Dat is voor hulpverleners en familie maar niet geen acquisitie voor een nieuwe partner.
Ik heb een partner gehad met een fysieke beperking. Uiteindelijk is het stuk gelopen (niet om zijn beperking trouwens). Inmiddels is hij weer gelukkig met een ander en ik ook, dus allebei blij.
Ik heb geen idee wat ik zou doen. Ligt denk ik volledig aan hoe de persoon is. Ik bedoel, je moet iemand wel aantrekkelijk vinden om er een relatie mee te beginnen. En als iemand nu zorg heeft, dan betekent dat voor een partner sowieso ook veel zorgen. Zo werkt het dan ook weer in Nederland, als je omgeving wat kan doen, dan wordt dat ook verwacht. Op zij terecht, maar het vraagt op dat gebied dus zeker wat van een partner en ik denk meer dan je van te voren in kunt schatten. Als iemand enkel een relatie wil met iemand zonder beperking, omdat dat makkelijker is; daar zou ik dan wel moeite mee hebben. In een relatie moet het van twee kanten komen. (Dit geldt dus bij een startende relatie/daar aan voorafgaand, als mijn man nu een beperking zou krijgen dan sta ik er anders in, omdat de basis anders is.)
Kent jouw kennis de stichting MEE? Die helpt in allerlei aspecten van leven met een beperking, misschien hebben ze in deze kwestie ook wel advies. Verder is alles wat ik er over zou zeggen al gezegd denk ik