De achtbaan die jij beschrijft is voor mij ook heel herkenbaar jijenikke. Wij zijn sinds mei vorig jaar begonnen, echter 2 maanden tussendoor last gehad van zware darminfectie, door zware antibiotica niets kunnen doen, dus zit nu in 7e ronde. Dat valt op zich wel mee als ik sommige verhalen lees over hoelang zij al bezig zijn, maar ongeacht dat, heb je elke maand weer die hoop, voel je allerlei symptomen en achteraf weer die teleurstelling. Ik word momenteel ook geconfronteerd met meerdere vriendinnen om me heen die zwanger zijn en waarbij het gelijk 1e/2e maand lukte.Dan ga je je toch afvragen waarom bij mij niet? Is er iets mis? Terwijl je ook wel weet dat het gewoon even kan duren. Omdat mijn man vroeger een operatie heeft gehad aan z'n teelballen (waren niet goed ingedaald) en we hadden gelezen dat dit voor verminderde vruchtbaarheid kon zorgen, hebben we in november zijn zaad laten onderzoeken. De uitslag was gelukkig goed. Dit heeft bij ons beiden ook wel voor wat rust gezorgd. Dus als je twijfelt kan je onderzoek overwegen.. IK gebruik momenteel wel ovulatietesten en begonnen met temperaturen, maar ook dat geeft mij rust omdat ik zo inzicht heb in mijn cyclus, omdat die nog wel is wisselend wil zijn. Maar we zijn niet geforceerd bezig, als we een keer geen zin hebben dan niet.. Ik hoop dat jij en de anderen een manier vinden om de rust te bewaren en we dit jaar zwanger mogen worden!
Dank voor je reactie, ik denk dat ze dezelfde operatie hebben ondergaan, hij was nog een baby. Ik zal het er met hem over hebben, ik weet zeker dat hij er geen probleem mee zal hebben het te laten onderzoeken, dat is inderdaad misschien iets waardoor er i.i.g. gedeeltelijk rust ontstaat. Net als jij doe ik testen om meer inzicht te krijgen in mijn wisselende cyclussen, maar aan temperaturen ben ik ( nog ) niet begonnen, ik heb gelezen dat het nogal nauw komt en ik ken mezelf! Inderdaad ik gun iedereen met een een wens hier niets minder dan een gezonde zwangerschap dit jaar!
Ja dat zou best kunnen dat ze dezelfde operatie hebben ondergaan, schijnt wel regelmatig voor te komen. Bij mijn man hebben ze het pas toen hij 8 jaar was verholpen. Vroeger keken ze het vaak een tijdje aan maar tegenwoordig schijnen ze de operatie al voor 1ste levensjaar uit te voeren. Vandaar dat ik er ook niet gerust op was, ook omdat het aan beide was. Normaal gesproken zouden we wel een jaar gewacht hebben met naar de huisarts stappen, maar nu dus even eerder. We hadden zoiets wat de uitslag ook is, het geeft rust of we weten waar we aan toe zijn en kunnen een traject instappen. En het heeft gelukkig bij ons geen invloed op de kwaliteit van zijn zaad, hopelijk geeft je dat al positieve moed! Door het temperaturen ben je dr wel meer bezig, dus snap wel dat je ervoor kiest het niet te doen. Bij mij was de ovulatietest een keer niet zo duidelijk en door mijn temperatuur had ik toch bevestiging dat eisprong was geweest. Maar als je daar geen last van hebt vooral zo laten
Wij nu 18 maanden bezig. Ik herken alles wat ik hier lees. Daarnaast merk ik dat het ook soms spanningen oplevert in onze relatie. Soms komen bij mij onzekerheden naar boven. Zo van 'waarom lukt het nou niet, misschien is het een teken en moeten we het accepteren. Dingen gebeuren misschien wel niet voor niets?' En hij is soms onzeker over z'n opvoedskills (hij vindt dat zijn ouders hem op sommige punten slecht hebben opgevoed en is bang dat hij op die punten geen goed voorbeeld zal zijn, is daar ook onzeker over)... Pff... ik worstel daar soms mee, maar misschien ben ik gewoon raar of misschien hoort het erbij?