Iedereen is een beetje ondersteboven van het k*tbericht van Milla denk ik, waaronder ik. Weet ook gewoon niet de woorden te vinden om te zeggen wat ik wil zeggen. Vind het zo gemeen en oneerlijk. Dikke knuff en dikke knuff voor de liefbus!
Wat een ongelofelijk intens verdrietig bericht van Milla....ik heb er gewoon geen woorden voor. Wat een prachtige vakantie had kunnen worden, wordt nu een periode van verwerking van dit vreselijke nieuws. Hele dikke knuf voor Mill en Millaman....en voor alle busmeisjes die zo verschrikkelijk meeleven.
Gadver, ben nog steeds naar van bericht Milla. Tjee, zo gegund maar dan toch niet. Misschien ergens fijn van wel zwanger kunnen worden maar wat verdriet van niet meer zwanger zijn.
Komt spuit 11 om de hoek...... Lieve lieve Ppver: een heel dikke knuff voor jou en al rijden we alleen nog maar rondjes in Noord-Limburg tot jij swang in kan stappen: de bus blijft! Liev lieve Milla: ik heb eigenlijk geen woorden voor wat jou nu is overkomen. Vreugde en pijn zo kort na elkaar. KNUFFFFFFFFFFF en ............... nog veel meer knuffen...
Past misschien niet helemaal nu, maar daarom klein: reden voor mijn lange afwezigheid hier: het gaat helaas weer niet zo goed, met name met werken. Reïntegreren valt tegen en voel me weer overwerkt.... Dubben, denken, peinzen en huilen.... Bekaf nu!
Ontzettend dikke knuffel! Milla, het is niet eerlijk, dat weten we allemaal. En dan ook nog op je verjaardag, tijdens je vakantie. Hopelijk heb je daar toch een mooie tijd! Ppv, ook voor jou die onzekerheid, gaat het er echt van komen is de grote vraag waar het hier op het forum allemaal om draait! Juud, ook jij weer die onzekerheid, maar dan op een heel ander vlak! Dikke knuf voor jullie allemaal!
goedemorgen busje. wat een verdriet he. alweer. het stopt meteen de leuke gesprekken en de lieve blabla, gewoon, omdat iedereen weer met de neus op de feiten (...en het besef van eigen rijkdom) wordt gedrukt. althans zo ervaar ik het.. auwwwwwww toch houden we mil en ppv vast totdat ze zeggen ' hallo, mijn kinderen gaan naar de middelbare school, LAAT ES LOS! ' so! voor de rest even niets hier, geen zin nog in tralalablablabla. mag vast van mil maar nou ja dus. komt wel weer. alles goed en heppie in elk geval- hoop bij iedereen. en wat ik lees van niet (juud bv): knuf! wijsheid kracht en meer van dat spul, smak
Tis stiekem best een lang verhaal geworden, dus als je het niet wil lezen, scroll je maar door... Merk dat ik zelfs hier niet helemaal eerlijk ben naar mezelf. Da's nu net het probleem. Het gaat namelijk niet minder goed, maar gewoon weer ronduit slecht. Ik hang de hele dag huilend op de bank en heb de pammetjes weer nodig om de dag door te komen. Hier weten de bussinnen en meelezers dat wel en dat mag. Het is ergens ook geen geheim, want ik ben altijd een open boek geweest. Maar liever geen TWEETS hierover, want daar zijn ook volgers die mij alleen van de 4daagse, de webwinkel of Love2bemama kennen. En daar weten ze nog niets van wat er afgelopen jaar allemaal al is gezegd. Ik kan er ook niets aan doen, en het is niet dat ik niet hard werk aan mijn problemen. Ik heb nog steeds wekelijks therapie en ik leer echt heel veel over mezelf en doe daar mijn voordeel mee. Maar het grootste probleem blijft dat ik het heel moeilijk vind om mensen met wie ik me verbonden voel de rug toe te keren of om hen slecht nieuws te brengen. Het lesgeven gaat echt heel moeizaam (o.a. door HS) en ik moet nu naar mezelf leren toegeven dat ik het eigenlijk al jaren erg moeilijk heb. Maar ook naar school, die daardoor weer veel problemen krijgen met het invullen van de lessen en de leerlingen dus slecht of geen les krijgen. Om die reden werk ik nog liever mezelf in de vernieling dat dat ik meld dat het niet meer gaat. Gisteren met Juudman dus besproken dat ik dat wel ga doen. Maar bijna niemand begrijpt hoe moeilijk het voor me is. Op mijn werk voel ik me erg prettig: gezellig team, leuke leerlingen, fijne stof en absoluut wel een hart en passie voor onderwijs. Het voelt als de familie die ik niet heb. Ja, klinkt hard, maar dat is het 'em: als ik me ergens prettig voel, bijt ik me vast, evt ten koste van mezelf, als ik maar ergens bij mag horen. Van mijn familie krijg ik dat gevoel nooit, dus elke vrienden- / collegakring die dat wel geeft, hou ik graag om me heen. Mensen in die omgeving pijn doen of slecht nieuws brengen past daar gewoon niet bij. Maar ik moet nu wel, want dit gaat echt ten koste van mijzelf en mijn gezin... En ja, mijn eigen man (en kids) geeft me dat gevoel ook, maar die durf ik nog maar moeilijk toe te laten, bang dat hij me net zoveel pijn kan doen als mijn eigen ouders hebben gedaan... Wordt vervolgd. Maandag om 8.00 uur gesprek met leidinggevende en P&O...
Wat een verhaal weer, lieve Juud. Ik heb met je te doen en wou dat het allemaal makkelijker was in jouw leventje. Hopelijk voel je je in ieder geval wel thuis in 'de busfamilie' en doe je dat met plezier! Knuffie!
Lieve Juud, wat een heftige bergen heb je op dit moment te beklimmen zeg! Ik leef met je mee, hoop dat dat ietsje helpt misschien qua steun. Verder dikke smakkerd voor iedereen!
Juud: inmiddels gesprek achter de rug...hoe is het gegaan? Lieve Milla...ik hoop dat je vakantie-adres een plek is waar je tot rust kan komen. En waar je de vrijheid hebt om te gillen en schreeuwen en janken....... Maar hopelijk ook lachen. Dikke knuf. Weekend: wat een gekkehuis zeg. Ben gewoon weer toe aan weekend. Oma is verhuisd, en nu moeten/willen wij het huis leeghalen/opruimen/uitzoeken en zo. Mijn god wat heeft dat mens veel troep! Amazing! We zijn van 10 tot 5 bezig geweest (en brave nikita heeft zichzelf al die tijd vermaakt en is lief geweest en heeft zichzelf bezig gehouden zonder ons in de weg te lopen of vervelend te zijn, zelfs zonder middagslaap! Wat een goed kind zeg). Leuk mijlpaaltje: nikita kent het nederlandse EN engelse alfabet Helemaal gaaf. Vraagje: hoe weet je dat een kind toe is aan lezen? Klinkt misschien heel bizar hoor, met 2,5 jaar, maar ze kent het hele alfabet en herkent ook heel veel letters. En iedere keer als ze ergens letters ziet (nummerborden, straatnaamborden, in huis...overal) gaat ze heel enthousiast roepen "mama, ABC mama, allemaal ABC's" en wijst vaak dan letters aan en noemt vaak ook de juiste. In boekjes wil ze zelf voorlezen ?? Ik weet niet of ik dit wel of niet moet stimuleren en op welke manier dan ook.