De baby is er..hoe veranderd je relatie?

Nou, dit durf ik wel zeker te zeggen: ik hou echt wel meer van mijn kinderen dan van mijn man. Dan van wie dan ook. Deze liefde is niet vergelijkbaar, en al helemaal niet vervangbaar (wat de liefde van een man wel is, als het moet).

Maar wel een bijzondere vraag voor 3 uur 's nachts .

JA, een kind verandert zeker je relatie. Je hebt een heel wezentje die voort gekomen is uit jullie 2. Dat is zo enorm bijzonder.
En in het begin zit je met zn 2en de hele dagen naar dat kleine hummel te staren, en je bent alleen met hem/haar bezig.

De tijd voor jezelf/ voor elkaar.. dat komt wel. Het is afhankelijk van jullie als personen, en zeker van je kindje.

 

Hier was het zo dat we 6 maanden ff de weg kwijt waren ... niet geheel maar ff een nieuwe plaats moesten vinden. En na die tijd ging het iedere week weer wat beter en normaler dan kibbelen over van die kleine dingen. Het is een hele verandering waar ik van te voren niet bij had gestaan. Goed van je dat je er over na denkt maar ik denk dat je pas merkt en ziet wat het met je doet als je er middenin zit. Er zijn namelijk ook stellen die het helemaal niet voelen zoals ik. Blijf praten dat is het belangrijkste van alles

 

Een kind krijgen legt wel een druk op je relatie, hier tenminste wel. Iedereen moet zijn plekje weer zien te vinden, de aandacht wordt anders verdeeld en dat is ook even wennen. En je kunt niet meer even zomaar samen lekker weg, dat gaat niet spontaan. Ook op intiem gebied veranderde er hier wel het een en ander, het komt er gewoon minder van. Dat accepteren we beiden, het zal op termijn wel weer veranderen. Met de eerste was er trouwens veel meer stress onderling dan met de tweede. Ik hou op een heel andere manier van mijn kinderen, die liefde is onvoorwaardelijk.

 

uiteindelijk houd elke moeder meer van haar kind dan van haar parnter, maargoed aan de andere kant.

voor mij is het NU evenveel.... het gaat om mijn gezin die op de eerste plaatst staat, het gaat om mijn gezin die voor mij de meeste prioriteit heeft, en in mijn gezin zit ook mijn man !

maar wanneer het er op aan komt..... kies ik voor de kinderen. maar dat zou elke moeder doen denk ik.

wat betreft het veranderen van de relatie, ja het veranderd wel, maar hier is het in positieve zin veranderd,
manlief en ik kunnen nu meer van elkaar genieten,
klinkt gek.... voor we kinderen kregen hadden we veel meer tijd voor elkaar, deden veel meer spontane dingen, hadden meer seks,

maar nu we kinderen hebben, is onze relatie veel specialer geworden voor ons, we willen alles samen met de kinderen doen, we genieten van elkaar door naar elkaar te kijken als we met de kinderen bezig zijn, eigenlijk dus het genieten van de kinderen samen delen,

en wanneer de kinderen in bed liggen en we hebben tijd voor elkaar, voelt dit ook even weer als echt genieten.... even weer tijd voor elkaar, dat voelt dan ook weer speciaal, heel gek haha ik kan het niet zo uit leggen.

maargoed uiteraard zijn er ook gesprekken die er voordien niet plaatst hoefde te vinden zoals over de opvoeding van de kinderen,

en dat kan een discussie veroorzaken omdat je het bijv. niet met elkaar eens bent.

 

TOTALLY AGREE bij ons is het precies hetzelfde, genieten ervan samen met hem bezig te zijn en als hij dan eindelijk slaapt en we even met z'n tweeën zijn genieten we daar ook veel meer van dan vroeger.

Ik vind dat het ons echt een extra bijzondere band heeft gegeven, alles eigenlijk, de zwangerschap, de bevalling die best heftig was, ons kindje waar we dagenlang samen naar turen en bewonderen. Maar de liefde voor mijn kind is heel iets anders dan de liefde voor mijn partner, inderdaad zoals iemand anders hier al zegt de liefde voor een partner kan overgaan en er kan een nieuw iemand in de plaats komen (hopelijk niet!!!) maar de liefde voor je kind is er ALTIJD onvoorwaardelijk wat hij/zij ook doet, het blijft altijd jouw kleine kindje die je wil beschermen en gelukkig wil zien.

 

ik hou enorm van mijn gezin.
maar als het er echt op aan komt hou ik meer van mijn kinderen dan van mijn vriend.
onze relatie veranderde wel in het begin.
nu is het weer net zo als voordat de eerste geboren werd,alleen met dan 2 persoontjes extra
natuurlijk kunnen we niet zomaar even stappen of bijv met zijn tweeen naar een pretpark gaan als we daar zin in hebben, alles heeft wat meer voorbereiding en planning nodig.
maar voor de rest is het veelal hetzelfde.

hier was het in het begin moeilijk omdat ik me op de eerste plaats moeder voelde.en dan pas partner.
daarnaast ook nog eens dochter,schoondochter en oudste zus.
en ergens daarna kwam ik zelf pas.
dat kwam dus niet goed en moest wel even een nieuwe balans zoeken.
maar uiteindelijk komt het allemaal wel goed.
als je maar met elkaar blijft praten

 

hier precies hetzelfde!
Maar die verandering waren we ook op voorbereid en juist heel erg aan toe!...het is zoveel intenser...echt een verrijking...we voelen ons samen zo trots...het gevoel van "samen kunnen we alles aan" is weer helemaal aangewakkerd, wat je ook in het begin van je relatie hebt...

sex is ook zoveel fijner...veel specialer...
houden van is heel anders, vindt het niet te vergelijken...netals de vraag voor wie kies je je vader of je moeder!?

Ik vind in elk geval dat vele (om me heen) altijd zo spastisch doen ovr de relatie na het bevallen...alsof je leven dat je ervoor had direct terug moet komen..Nee dnek ik dan...je hebt juissst gekozen voor een ander leven...hoezo moet alles direct "terug"

Nu is mn gezin belangerijk, so what dat ik niet even kan stadten voor mezelf...daar heb ik voor gekozen, om even helemaal voor ons kindje te gaan...daarmee zeg ik niet dat je geen "me-time" mag hebben, of dat het fout is...maar waarom altijd zo snel snel..

onze tijd komt sowieso wel weer...maar nu even "anders"...en ookd at vinden we heerlijk..


ik denk altijd, wat zijn die paar maanden nou op een mensenleven...is het nou zo erg om sommige dingen op een laag pitje te zetten? als dat niet kan, denk ik dat de realtie niet stabiel genoeg is...of dat er niet door beide voor 100% voor wordt gegaan..

 

Hier was en is onze relatie echt wel veranderd. Maar in de positieve zin.
Toen onze dochter kleiner was, kibbelden we veel meer dan voor haar geboorte. Allebei voor het eerst papa en mama, veel onzekerheden en dat heeft regelmatig tot discussies geleid Mijn vriend kon haar bijvoorbeeld best even laten huilen, ik rende meteen naar haar toe bij de eerste kik, dat soort dingen. Nu is mijn dochter bijna 7 maanden en er is weer veel meer rust in huis. We zijn allebei zekerder, de kleine meid doet het super, slaapt goed, eet goed, dat geeft rust. We komen nu weer wat meer aan elkaar toe. We zijn afgelopen zaterdag voor het eerst weer eens uit eten geweest samen met vrienden, de kleine was bij oma. En dat was ontzettend genieten! Dat soort kleine dingetjes waarderen we nu veel meer dan daarvoor.

En ja; ik ben stapelgek op mijn dochter en vriend, maar mijn dochtertje komt echt op de eerste plaats. Volgens mij is dat voor papa's precies zo

 

Hier veel verandert.
Hebben gewoon te weinig tijd voor elkaar.
Ieder gaat een beetje zijn eigen weg; als de 1 weggaat, is de ander bij de kleine; niet goed natuurlijik.
Daarbij is mijn schoonmoeder onlangs overleden wat er toe heeft geleid dat we nog meer onze eigen weg in zijn geslagen (lang verhaal)
Hoop dat het allemaal weer goed komt, maar we moeten er hard voor knokken.
Mijn tip: blijf avondjes met zijn tweeen dingen doen, heel belangrijk.

 

Ik houd van allebei evenveel, maar wel op een andere manier. Dus meer van je kind dat herken ik niet, wel anders. Op een beschermende manier, afblijven allemaal!! Hihi.

Onze relatie is langzaamaan veranderd van stel naar ouders. Je doet niet meer alles samen, maar moet overal alleen op af (als de baby niet mee kan.) Maar ik denk dat het bij iedereen anders gaat.

Wij hebben máánden geen sex gehad, en ook nu veel minder als daarvoor, maar ook dat heeft onze relatie niet verminderd. Al zal dat ook wel voor iedereen anders zijn. Kibbelen deden we nooit veel, en nog niet.

 

een kindje krijgen veranderd je relatie wel degelijk! vooral de eerste maanden moet je allebei sterk in je schoenen staan met de nachtelijke perikelen... kan je heel veel energie kosten... wij hebben 2 kleine meisjes kort achter elkaar mogen krijgen.... en we merken wel dat er veel is veranderd... je kan niet zomaar eventjes wat gaan doen samen dat moet je eerst plannen samen.... maarja wat je ervoor terug krijgt is heel waardevol...!! denk dat je het eerst zelf moet ervaren en iederen vind zn eigen weg erin... de ene ouders vinden het prima om de rest van hun leven bv niet meer samen dingen te ondernemen en andere ouders hechten ook veel waarde aan tijd voor elkaar even zonder je kinderen.... is meer iets van je eigen denk ik...


wij zitten in de zogenoemde tropenjaren... maar ach het valt goed te combineren, de ene keer wat meer dan de andere keer... nu zijn we bv allemaal ziekjes en verkouden en hoesten onze longen uit ons lijf... snachts zijn de meiden vaak wakker en moeten we eruit... dan kan je overdag wat minder hebben...

maar andere keren loopt alles op rolletjes en geniet je er elke dag weer van.. en dan ga je elkaar automatisch wat meer opzoeken en breng je tijd met elkaar door....

ik houd evenveel van mijn man als van mijn kinderen, alleen op een andere manier... mijn man houd ik van als mijn geliefde en mijn kinderen als mijn meisjes waar ik onvoorwaardelijk de rest van mijn leven voor ga... met een relatie doe ik dat ook alleen weet je nooit of dat voor de rest van je leven is.... al hoop ik van wel

 

Het belangrijkste vond en vind ik nog steeds,

Je hebt samen een kind gekregen en vaak heel vaak kijk ik naar mijn partner van dat hebben we toch mooi klaar gespeeld met z.n tweeen.


De relatie van voor de kinderen dat word het nooit meer maar voor in de plaats komt het gevoel van wij zijn de ouders van en het gevoel van.

En ik hou idd ook meer van mijn kinderen dan van mijn partner en denk dat mijn partner er ook zo over denkt.

Denk zelfs als wij geen kinderen hadden gehad we niet eens meer bij elkaar waren.

Dat doet het dus ook met je je kunt je verandwoordelijk voelen en niet uit elkaar gaan terwijl het misschien voor je zelf als vrouw wel beter zou zijn.

Maar het moederschap veranderd heel je wezen denken en doen, je kunt gerust stellen dat je voor altijd je verbonden voelt met je kind en met je partner omdat je de ouder van dat kind bent.

Hoop dat je het een beetje begrijpt. vind het moelijk om het zo te vertellen maar van mij uit kan je aan nemen het woord nooit meer het zelfde.

 

alles is veranderd ik ben zeker niet meer de persoon die ik was voordat onze dochter geboren werd. ik vind mijn dochter het belangrijkste en dat vind mijn vriend wel moeilijk. hij kan leuk en gek doen met onze meid, maar echt zorgen vind hij moeilijk. ik moet nog steeds een schema voor hem klaar leggen als ik ga werken, want hij herkent of ziet de singialen van moe honger en spelen niet. zijn leven is ook veel minder dan mijn leven veranderd. hij werkt nog steeds 40 uur ik ben van 40 naar 14 gegaan. ik ben super gek op mijn meisje en zij is heel belangrijk voor mij en mijn vriend ziet haar soms denk ik zelfs wel als concurrentie. als we samen op de bank liggen en lisa gaat huilen en ik wil er heen vind hij dat heel vervelend. ik heb dan vaak het gevoel van ik kan er ook niks aan doen dat ze huilt, wees een vent en deal ermee, maar hij houd nog erg vast aan hoe het vroeger was. ik heb zo iets van dat bestaat niet meer alles is anders verander ook mee.

 

Mijn man en ik zijn meer met elkaar gaan praten. Niet dat we voor die tijd niks tegen elkaar zeiden ofzo. Maar dat ging het meer over ditjes en datjes, hoe was jouw dag enzovoorts. Nu moeten we natuurlijk met elkaar overleggen over de opvoeding. En dan praten we niet alleen over HOE gaan we het doen, maar ook WAAROM. Ook hebben we in het begin best geregeld met elkaar over onze gevoelens gepraat. Het deed me weer een beetje denken aan het begin van onze relatie en toen we net samenwoonden. Je leert elkaar toch weer op een andere manier kennen. We hadden al ruim 12 jaar een relatie, dus je zou zeggen dat je elkaar door en door kent. Maar toch, je ziet elkaar ineens in een heel andere rol. Wij vinden het belangrijk om wat betreft opvoeding goed op één lijn te zitten. En dat betekent toch veel overleggen.

Verder herken ik wel de uitspraak die ik eerder las over "samen van je kinderen genieten". Wij kunnen ook heerlijk samen naar ons zoontje kijken als hij slaapt of met veel geknoei zit te eten ofzo. En we kunnen er ook echt van genieten als we kijken hoe de ander met hem speelt en hem aan het lachen maakt.

Wat betreft intimiteit... ja, dat staat wel even op een lager pitje moet ik eerlijk bekennen. Ik ben vaak moe door de nachtvoedingen. Overdag slaapt ons zoontje nauwelijks en tegen de tijd dat hij 's avonds gaat slapen hebben we nog wel eens wat werk te doen of wil ik alweer naar bed. Daarnaast speelt bij mij ook pijn een rol. Maar het staat ons niet in de weg. We genieten ook nog gewoon van de momenten dat we op de bank tegen elkaar aan liggen om tv te kijken. En we weten allebei: dat komt wel weer.

Als met al vind ik dat de band tussen mijn man en mij wel dieper, specialer is geworden.

 

Hier heb ik het gevoel dat we sinds de geboorte van Milan juist meer naar elkaar toe gegroeid zijn als partners.
Wij hebben juist meer seks dan ooit tevoren, maken meer tijd voor elkaar en genieten meer van elkaar.

Natuurlijk is er een hoop veranderd, Milan staat uiteraard op 1 en dat geldt voor ons allebei.
Maar we maken, 's avonds, meer tijd voor elkaar.
Voor Milan geboren werd gingen we veel vaker onze eigen gang, dan ik een avondje stappen en dan hij weer (we hebben niet zoveel gezamenlijke vrienden), en nu zijn we gewoon veel vaker lekker samen thuis.
En af en toe gaan we er nog steeds allebei even uit, dat moet ook kunnen vind ik.

Persoonlijk vind ik me-time namelijk wel belangrijk, ik wil gewoon af en toe even een avondje naar een vriendin kunnen of zo.
Milan ligt dan toch in bed en mijn vriend is dan thuis.
Mijn vriend werkt wisselende diensten, dus als die er niet is, ga ik ook niet weg 's avonds.
Ik ga geen oppas regelen omdat ik zo nodig zou moeten stappen, dat vind ik niet nodig.

Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ons leven en onze relatie er alleen maar leuker op is geworden.
Tuurlijk hebben wij ook weleens issues, maar juist nu kunnen we daar gewoon over praten in plaats van slaande ruzie te krijgen, zoals voor de geboorte van ons zoontje.

 

In het begin legt het wel druk op je relatie.. de irritatie´s die naar verloop van tijd komen omdat de kleine s´nachts eten wil.. je relatie moet dan wel sterk zijn.. zo ben ik erachter gekomen, dat mijn man wel eens s´nachts op de automatisch piloot de kleine verschoonde dus hij sliep nog zeg maar..

hij heeft ook wel eens gevraagd, van wie ik het meeste hield. Ja dominique.. zijn antwoord was, ben ik blij om, want een moeder hoort toch altijd iets meer van het kind te houden
en ja, je bent als vrouw dan ook aan het ontzwangeren dus je hormonen gaat als een razende nog door je lijf.. daar zal je mannetje wel op verdacht moeten zijn

 

Eigenlijk hebben we het gewoon heel gezellig. Maar we hebben denk ik ook wel veel geduld met elkaar en de situatie. Veerle gaat gewoon voor, dus als zij ons nodig heeft, dan gaat de aandacht naar haar. Maar als ze slaapt dan besteden we aandacht aan elkaar. Ik ben trouwens toen ik half kon mezelf ook weer gewoon leuk gaan kleden en opmaken. Verder is ze een dagje bij oma en opa geweest zodat wij ons 1 jarig huwelijk konden vieren. En gewoon genieten van het samen zijn, maar elkaar ook blijven behandelen daarbij als man en vrouw en niet alleen als een papa of mama.

Dat 'me-time' is voor mij zoiets als dit. De eerste weken kon ik dat wel schudden! Nu gaat het al wat beter en als ze erg onrustig is, dan doe ik haar ook wel in de draagdoek, wandel ermee tot ze slaapt en ga dan ff 'me-timen'

Ik hou anders van mijn kind dan van mijn partner. Ik ben op beide stapelgek, maar bij mijn dochter doet het mij pijn als ik zie dat zij pijn heeft.

ps. mijn zus zegt "moeders vergeten snel", dat is ook waar. Ook wij hebben gefrustreerd en oververmoeid midden in de nacht tegenover elkaar gestaan. De eerste weken was het iedere nacht wel prijs. Mijn man is boer, dus hij moet gewoon elke dag heel vroeg op en ging dagen door. Toen ik merkte dat hij te oververmoeid raakte heb ik hem voorgesteld eens een paar nachtjes bij te tanken in de logeerkamer. Dat heeft hij geweigerd trouwens, maar ik moet wel zeggen dat hij een hele lange adem heeft. Ik had het andersom wel gedaan als ik zo had moeten werken.

 

Je relatie word wel degelijk goed op de proef gesteld..
hier lopen de irritaties soms hoog op, gelukkig word het al wat minder maar vanaf het moment dat de 1e geboren is zijn we toch wel wat uit elkaar gegroeid. Je bent zo druk met een kleintje,
bent veel moe waardoor je al geirriteerder bent.
Bij ons kwam daarbij dat onze oudste problemen heeft en EXTRA speciale aandacht en omgang nodig had. Ze is hooggevoelig en we zijn bezig met onderzoeken rondom autisme.
We wilden dolgraag een 2e en zijn ervoor gegaan, maar ook dit is weer enorm knokken, de oudste gaat nog niet naar school en de jongste kampt met enorm veel allergieën waardoor hij erg veel huilt veel pijn heeft en niet slaapt snachts.
We zijn beide geirriteerd en gewoon op.. constant knokken voor je kinderen is niet leuk en zeker niet goed voor je relatie.
Maargoed wij hebben al zoveel overleefd samen dat we hier ook vast wel doorheen komen. We doen de kids op zijn tijd eens ene nachtje uit logeren en gaan dan iets leuks doen samen..