Ik probeer mijn bevalling een beetje een plekje te geven, heb wel aardig het gevoel dat het lukt maar vind het toch fijn om nog even mijn verhaal uit te schrijven. Op zondag met 39 weken werd ik ingeleid, totaal onverwachts. We waren al een aantal dagen in het ziekenhuis geweest vanwege minder leven voelen. De artsen wilde toch geen risico lopen dus wilde zij mij inleiden. Er werd gestart met een ballonnetje, dit om ontsluiting op te wekken. Maandagmorgen was er nog niks veranderd en moest er een nieuwe geplaatst worden echter nadat deze plaatsing 3 keer mislukte constateerde ze pas dat ik toch wel voldoende ontsluiting had en dat mijn vliezen gebroken konden worden. Ik was verdrietig en blij tegelijk, ik snapte niet dat ze niet eerst gevoeld had voordat ze 3 keer zo'n pijnlijke behandeling bij mij deed, maar hè ik had voldoende ontsluiting en ronde 2 kon beginnen. Mijn vliezen breken! Ik mocht verhuizen naar de verloskamer dit voelde als een beloning! En daar wachtte ik geduldig op de arts. Na verloop van tijd stapte een andere arts de kamer binnen en zei dat ze haar collega kwam vervangen. Na even gevoeld te hebben constateerde zij dat het nog niet de juiste tijd was om mijn vliezen te breken, ondanks voldoende ontsluiting. Ik begreep hier niks van, het voelde alsof iemand mij de hele tijd een botje voor hield maar ik deze nooit te pakken kreeg. We kregen de keuze om een dag naar huis te gaan of een hormoonveter te laten plaatsen. "Naar huis gaan?" Maar gisteren moesten we nog met spoed blijven! Ik vond dit raar en heb uiteindelijk gekozen voor de hormoonveter ook al wilde ik dit liever niet. Ook moesten wij weer van kamer verhuizen want "nee mevrouw u gaat nog niet bevallen" . Een klap in mijn gezicht was dat en ik voelde me van het kastje naar de muur gestuurd. 7 pijnlijke uren later met veel kramp was er, na vele verzoeken, nog steeds niemand komen kijken en zat ik er helemaal doorheen. "Kan iemand mij vertellen wat er allemaal gebeurd en wat het nieuwe plan is?" Op dat moment begonnen ook mijn weeën, maar nog steeds was er niemand beschikbaar. Weer 3 uur later, inmiddels 10 uur savonds, kwam er dan eindelijk een arts assistent kijken, deze had totaal geen begrip voor onze situatie en wuifde dit weg met "ja het is druk". Zij constateerde voldoende ontsluiting en vond het allemaal gunstig. Toen ik zei "mooi, dus nu kunnen mijn vliezen gebroken worden" kreeg ik het antwoord "nee, dat moet tot morgenochtend wachten dan is iedereen er weer. Pardon? Maar ik heb voldoende ontsluiting en weeën en je zegt net dat het gunstig is. Ik was helemaal over mijn toeren. Ik had pijn en was dood moe van al deze miscommunicatie. Huilend en puffend heb ik haar verzocht de kamer te verlaten en iemand anders langs te sturen. Om half 1 snachts kwam dan eindelijk het verlossende woord van weer een andere arts, we gaan je vliezen breken! Om 1 uur snachts mocht ik weer van kamer verhuizen en ging ik met volle moed dan eindelijk aan ronde 2 beginnen. Mijn vliezen breken! Uiteindelijk heb ik al vrij snel om een ruggenprik gevraagd, ik was uitgeput en dacht dit is pas het begin hoe houdt ik dit nog vol. Ik heb heerlijk 2 uur kunnen slapen echter werd ik om 6 uur sochtends wakker gemaakt met de mededeling u moet even op uw zij gaan liggen want de baby heeft last van uw rugligging. Echter op dat moment viel de rechterkant van mijn ruggenprik weg en voelde ik alles weer aan die kant. Toen ik weer op mijn rug mocht gaan liggen werd ik niet goed, ik voelde mij heel ver weg en zwaar. Ik kon amper mijn ogen open houden en hoorde stemmen in de verte. Ik heb nog kunnen zeggen "er klopt iets niet, dit gaat niet goed". Er bleek dat mijn hartslag ver was gedaald naar nog maar zo'n 35 slagen per minuut. Op dat moment lichte paniek in de kamer echter voelde ik mij steeds verder weg zakken en besloop mij de gedachte "dit is het, ik ga dood, ik laat mijn man achter en zal mijn baby nooit ontmoeten". De anesthesist was te druk en kon niet komen dus ik moest met bed en al naar hem. Hiervan heb ik echter weinig mee gekregen. Pas nadat ik een middeltje heb gekregen om mijn hartslag weer omhoog te krijgen kwam ik bij. Op dat moment voelde ik enorme druk en bleek ik 10 cm ontsluiting te hebben. Gauw terug naar de afdeling zodat ik kon gaan persen. Na 1,5 uur persen was hij er nog steeds niet, ik was op en heb gesmeekt om verlossing. De gynaecoloog kwam en heeft ons zoontje uiteindelijk met een knip en vacuümpomp ter wereld gebracht. Van het wegvallen heb ik de eerste weken nog flashbacks gehad waardoor ik spontaan in huilen uitbarstten. Het is gek, de pijn vergeet je, maar ook weer niet. En ondanks dat je in een roes zit tijdens je bevalling herinner je ook weer heel veel. Ik hoop de volgende keer eigenlijk thuis te bevallen maar ben doodsbang dat ik weer in dat ellendige ziekenhuis beland. Mede door de miscommunicatie daar heeft dat voor een ellendige ervaring gezorgd. Ook ben ik bang voor een groot kindje. Mijn kindje is met 39.2 geboren en was al 53 cm en 3905 gram en dat paste al niet. Maar wil ook absoluut niet weer ingeleid worden de volgende keer...
Och meisje toch wat heftig. Inleiden is zo onnatuurlijk (je verstoort een proces) waardoor het heel heftig kan zin. Ik heb zo'n zelfde ervaring. Gebeurt nu absoluut niet weer. Hopelijk slijt het na verloop van tijd. .. was bij mij wel het geval
Jeetje, wat heftig. En traumatisch kan ik me zo voorstellen. Mijn eerste bevalling was een heftige en traumatische, en ik wil je 1 tip geven, blijf erover praten! Veel sterkte met de verwerking. Ik hoop dat je wel kunt genieten van jullie zoontje..
Wilde even reageren. Wat een heftige bevalling! De tip is al gegeven, blijf er over praten, dat helpt om het een plek te geven! En in het geval van een volgende keer, zorg dat je je verhaal goed kwijt kunt bij je verloskundige, dan kun je doorspreken hoe het nu is gelopen en wat er de volgende keer anders kan/moet. Ook kun je dan bespreken hoe het de volgende keer moet als het kindje weer groot blijkt. Was de reden voor de vacuum dat je kindje niet paste of kan het ook wat anders zijn geweest? Mijn dochter was juist klein bij geboorte (ongeveer 2600 g) en zij bleef hangen, dus na ruim 2 uur persen is ze er ook uitgehaald met de vacuum. Ik hoop je het een plaats kunt geven, stoer dat je al over een volgende keer praat!
Zoals gezegd, blijf er over praten. Hopelijk lukt het om het dan een plekje te geven. Heb je er ook in het ziekenhuis over kunnen spreken met het personeel dat je 'geholpen' heeft? Als je nacontrole nog komt, zou ik dat zeker ook aanraden. Echt heel onprettig om te horen hoe ze je behandeld hebben. Goed het kan druk zijn, maar dat is nog geen excuus voor de slechte communicatie. Juist een reden om dat goed te doen!
Joh, wat heftig allemaal. Heb in een eerder topic mijn bevallingsverhaal van onze tweede dochter al eens bschreven. Geen zin en tijd om dat nog eens te doen maar ik weet hoe het is om bijna dood te gaan en dat er niet goed naar je geluisterd wordt. Al zal zeker ook een deel in mijn eigen hoofd zitten. Er was geen miscommunicatie rondom die bevalling maar hij liep zo uit de hand dat er veel stress was bij de medici. Dat kreeg ik mee maar snapte niet wat er was doordat ik zoveel bloed verloor en ik echt helemaal de weg kwijt raakte. Jaren heb ik er last van gehad. Wilde absoluut geen volgend kind meer. Als vrouwen over hun in mijn ogen fluitje van een cent bevalling vertelden kon ik wel janken. Ik had geen mooi verhaal te vertellen alleen maar horror. Ik ben er uiteindelijk zonder hulp niet uit gekomen. Dat heeft jaren geduurd en er moest eerst een paniekstoornis de kop op steken voordat ik toe kon geven dat die bevalling mij parten speelde. Huilend bij de huisarts mijn verhaal gedaan. Zij was gelukkig heel begripvol en heeft mij dorgestuurd voor psychologische hulp. Ik heb uiteinedelijk EMDR therapie gedaan om het trauma te verwerken. Ik had het jaren eerder moeten doen. Een jaar na de therapie bleek ik zwanger van de derde. Niet meer verwacht maar o zo welkom. Van te voren heb ik met de gyneacoloog die ook mijn tweede bevalling heeft begeleid.(dat het zo uit de hand liep was niet zijn schuld, helemaal niemand zijn schuld alleen domme pech) hele duidelijke afspraken gemaakt. Kreeg een geplande keizersnede. Had ook geen keus meer na twee spoedkeizersnedes. Wederom een heftige keizersnede met veel bloedverlies(mijn baarmoeder trekt niet goed samen) maar ik ben er goed uitgekomen. Die bevalling heeft de wonden pas echt geheeld. Er over praten kan helpen maar is dus niet altijd voldoende. Dus let goed op jezelf. Als je merkt dat het je te hoog blijft zitten, vraag hulp. Ik was zo eigenwijs om dat 6 jaar uit te stellen.
Lieve Loetje88, Wat een vreselijke ervaring voor je! Ik heb het zelf niet meegemaakt maar vrouwen in mijn omgeving wel. Twee tips: Vraag een gesprek aan in het ziekenhuis om eventuele vragen beantwoord te krijgen. En ik heb hele goeie verhalen gehoord over EMDR. Schijnt heel goed te werken in traumaverwerking. In ieder geval ontzettend gefeliciteerd met jouw mannetje! Ik hoop dat je wel van hem kan genieten. Heel veel sterkte en geluk in ieder geval.