De bevalling van Annika

Hier mijn verhaal in delen, want ik heb zo veel te vertellen dat de rest nog moet volgen. Ik post het vervolg onder dit topic. Hier kunnen jullie het begin en de onsluiting lezen. Het is best heftig, als je het leest, troost je met het idee dat mijn situatie een uitzondering is en eigenlijk nooit voorkomt. het gevoel dat ik beschrijf zal voor iedereen ander zijn, niet minder pijnlijk, dat denk ik niet, maar wel heb ik dingen meegemaakt die ik niemand toe wens.

Mijn bevalling van Annika

Eigenlijk begon mijn bevalling met het strippen op donderdagmiddag. Om 16 uur kwam de verloskundige om te kijken of ik ingeloot was voor de Serinam-studie. Ze was er eerder dan afgesproken, dus ik heb Jaap gebeld dat hij naar huis moest komen. De verloskundige vroeg of ik wilde wachten op de uitslag tot hij thuis zou zijn, maar dat vond ik niet nodig. Dus zij belde naar TNO en helaas, ik werd uitgeloot. In plaats van vliezen breken werd het dus strippen.

Om 16.45 uur ben ik in het bijzijn van mijn man gestript. Ze deed het heel liefdevol en bijna pijnloos. Ze zei dat het allemaal goed en zacht aanvoelde en dat er een hele goede kans was dat het diezelfde nacht nog zou beginnen. Mocht het toch niet op gag komen dan moest ik op vrijdag om 9 uur weer bellen en dan werd en een afspraak in het ziekenhuis gemaakt om dan onder begeleiding ven de gynaecoloog te bevallen

De avond verstreek en de nacht vorderde en ik wachtte op de weeën die maar niet kwamen. Om 4.45 uur voelde ik ineens een PLOP tussen mijn benen en ik werd nat van onderen. Mijn vliezen waren gebroken wist ik, het was echt begonnen. Ik maakte Jaap wakker met de mededeling dat mijn vliezen gebroken waren en dat ik naar beneden ging, slapen ging toch niet meer. Ik ging koffie zetten en dan was het wachten op de weeën die nu moesten komen. Anders dan hij me steeds voor had gehouden raakte hij niet in paniek en heeft hij ook geen 112 gebeld.

De weeën lieten niet lang op zich wachten. 30 minuten na het breken van de vliezen voelde ik de eerste krampjes komen. Al snel werd het heftiger en onmiddellijk zat er regelmaat ze begonnen om de 5 minuten en al snel werd het om de 3 minuten. Om 7 uur heb ik de verloskundige gebeld en ze zou komen kijken. Ik vond het wel pijnlijk maar nog goed op te vangen. Hangend op een fitnessbal pufte ik alles nog rustig weg.

Om half acht arriveerde de assistent-verloskundige. Ze bekeek de situatie en ik werd getoucheerd, ik had 2 cm ontsluiting, dat viel tegen. Ze adviseerde me onder de douche te gaan en daar de weeën op te vangen. Ik vroeg nog of ik ook een weeënstorm kon verwachten, maar dat dacht ze van niet. Het ging nog wel even duren en tegen Jaap zei ze dat hij weer mocht bellen als ik om de minuut weeën had.

Ik ging onder de douche en de weeën werden snel heftiger en kwamen sneller op elkaar. Ik kreeg moeite om de weeën weg te puffen. Mijn pezen deden zo’n pijn dat ik ook tussen de weeën door geen rust kreeg. Ik voelde alleen een aanhouden branden op mijn bekken en ook de weeën zelf concentreerden zich volledig in mijn ontstoken pezen. Dat er in de rest van mijn buik blijkbaar ook nog allerlei processen gaande waren registreerde ik niet eens, ik voelde alleen die intense pijn. Ne een kleine 20 minuten onder de douche te puffen was ik het zat en ik wilde iets anders.

Jaap hielp mij op bed en toen begon de nachtmerrie. Ik lag op mijn zij en ik kon niets anders doen dan van top tot teen trillen. Ik kon de weeën die nu met minder dan een minuut tussenpauze kwamen niet meer wegpuffen. Ik raakte helemaal in de ban van de weeën en voelde enkel het rillen van mijn lichaam en de pijn op mijn bekkenrand, puffen was onmogelijk en ik had de grootste moeite niet te gaan hyperventileren. Jaap belde de verloskundige en die kwamen nu twee vrouwen sterk. Gelijk bij binnenkomst was het duidelijk, dit was menens. Ik mocht kiezen of ik nogmaals getoucheerd wilde worden, maar bang voor een tweede teleurstelling wees ik dit af. De assistent-verloskundige hielp me terug te komen in mijn ritme van puffen en dwong me eigenlijk weer onder de douche te gaan staan, dat zou de weeën wel intenser, maar minder talrijk maken. Nóg intenser schoot er door mijn hoofd.

Ik werd door twee vrouwen onder de douche geholpen en hangend op de rand van het bad begon ik samen met de assistente te puffen. 1-2-3-4-5-6-77777777 enz. Maar nog altijd was er tussen de weeën door de intense pijn in mijn bekken en dat hield maar niet op. De weeën golfden echt over mijn bekkenrand en iedere andere vorm van pijn werd uitgesloten. Dit zou ik niet lang volhouden voelde ik en dat riep ik ook, het zou ook niet lang duren verzekerde de assistente me. De verloskundige ging weer want er was nog een bevalling gaande, de 3e hoorde ik later.

Ondertussen kwam ook de kraamzorg binnen, een teken voor mij dat het inderdaad niet heel lang meer kon duren. Maar ik zat nog altijd in bad, op mijn handen en knieën en op schuimrubberen matrasje wat ik anders altijd de tuin gebruikte. Ik zag dat ik in mijn enthousiasme de hele kitrand van het bad losgetrokken/geduwd had. Nou, dacht ik ironisch, kan ik Jaap in ieder geval aan het werk zetten na de bevalling.

Ik voelde iedere wee opkomen op mijn pezen, iedere keer dezelfde misselijkmakende pijn in mijn onderbuik. De pijn was zo geconcentreerd op deze plek van mijn lichaam dat alle aandacht daar heen moest en puffen echt steeds moeilijker werd.

Ik was het concept van tijd volledig kwijt. Na een aantal uren leek het werd ik vanuit bad weer in bed geholpen. Ik kan me niet zo heel veel meer herinneren van de rest, ik was volledig uitgeput. De assistente wilde me toucheren. Ik had geen puf om daar nog tegen in te gaan ik lag weer te trillen en ik was echt op. Toen kwam het verlossende woord ik had volledige ontsluiting, van 2 naar 10 cm in minder dan 3 uur tijd. Ik mocht gaan persen.


wordt vervolgt

 

Zoals ik had aangegeven stond de baarkruk klaar en ik werd op de baarkruk geholpen. Daar hielden de ontsluitingsweeën op, maar de pijn op mijn pezen niet. Alles hield verder op. Ik was volledig uitgeput. Het wachten was op de persdrang, maar die kwam niet. Het bekende gevoel dat je moet poepen, dat was er niet. Ik voelde wel iets in mijn lichaam, maar niet een gevoel dat ik iets moest doen. Een lichte paniek maakte zich van me meester en de scenario’s van mijn zwangerschapscursus kwamen naar boven. Ik zou het zonder persdrang moeten doen realiseerde ik me in een flits. Ik zei dit tegen de verloskundige, het zou wel komen zei ze, ik had het gevoel dat ik faalde in de hele bevalling. Maar de drang kwam niet. Ik moest heel bewust gaan persen. Drukken naar beneden wist ik van de cursus, geen druk op mijn hoofd zetten, dom kijken, maar dat was allemaal zo makkelijk op het moment dat het alleen theorie was. De verloskundige vroeg of we wilde dat ze foto’s maken. Ach waarom niet.

Jaap ging achter me zitten en gaf me steun. Ik deed enorm mijn best en hoe de assistent ook riep dat ik het goed deed had ik het gevoel dat ik voor geen meter op schoot. Ik begon meer en meer de moed te verliezen en de pijn en mijn pezen bleef onverminderd door gaan. Ik wilde van de kruk, bekijk het maar met dat ding. Ik kon persen wat ik wilde mijn corsetspieren gebruiken, mijn benen optrekken, allemaal met het enige resultaat dat ik nog meer uitgeput raakte. Ik werd weer op bed geholpen en daar was de pijp echt leeg, ik kon niet meer. De verloskundige wilde dat ik op mijn rug ging liggen. Op dat moment verdween ook dat kleine beetje sensatie van de persweeën en er was helemaal niets meer. Ik kon niets op mijn rug, zoals mijn fysiotherapeute me ook al voorspelt had konden mijn buikspieren helemaal niets voor me doen. Ik kon geen enkele kracht zetten. Dit kon ik gelukkig wel duidelijk maken en de assistente was het met me eens. Ik begon te huilen. Ik wilde op mijn zij liggen. Een houding die niet erg veel voorkomt, maar het was de laatste tip die mijn fysiotherapeute me deze week gegeven had en ik wilde het gewoon proberen.

Op mij zij was de verleiding om te stoppen met persen enorm groot, ik viel langzaam in slaap en de persweeën dreigde in hun geheel te verdwijnen. Met spoed werd limonade aangerukt, ik weet niet eens waar ze het vandaan haalden. Ik heb volgens Jaap zeker 3 persweeën aan me voorbij laten gaan en ik heb het niet eens gemerkt. Ik was helemaal kapot. Drie vrouwen schreeuwden me toe dat ik door moest en dat ik toch graag thuis wilde bevallen, dan moest ik nu niet opgeven. Dus na drie slokken limonade probeerde ik met een been opgetrokken te persen. Weer helemaal op gevoel en nog steeds kwam er geen aandrang en voelde ik enkel mijn pezen, maar nu voelde ik wel iets gebeuren. Ik kreeg het gevoel dat de kleine in beweging kwam en aan de aanmoedigingen van mijn publiek ging het nu ook een stuk beter. Het ging nu echt gebeuren en op mijn gevoel perste ik uit alle macht. Met twee handen hield ik mijn linker been opgetrokken en zo ging het goed, dit moet die oerkracht zijn waar je wel over leest, want ik weet werkelijk niet waar ik de kracht vandaan haalde.

Het hoofdje daalde nu snel en na een aantal weeën voelde ik dat ze echt helemaal klaar was om naar buiten te komen. Ja, dan komt er een pijnlijk stuk, het enige stukje van de bevalling dat pijnlijker was dan de weeënstorm en de brand op mijn pezen. Ik scheurde in en midden in dit proces was de wee op. Annika’s hoofdje stond, maar ik verging van de pijn. Nog een wee en het hoofdje was er, nog twee weeën en mijn kleine meid was geboren. Ik kon mijn geluk niet op. Ze huilde uit volle borst en terwijl dit wondertje op mijn buik lag ging de bevalling door, want ik was er nog niet, ik was er nog lang niet.

Ik wilde de hele familie bellen, ons meisje was geboren, maar de verloskundige was minder enthousiast, de placenta moest nog komen. Ik moest even wachten, maar de placenta kwam niet en ik wilde bellen. Ik zei tegen Jaap dat hij mijn ouders moest bellen dat ze een kleindochter hadden. Hij luisterde gedwee en ondertussen merkte ik dat de drie vrouwen steeds zenuwachtiger werden. Ik moest ineens van alles, waarvan de helft aan me voorbij ging ik had alleen nog oog voor de Engel op mijn buik.

De placenta kwam niet los en ik verloor meer en meer bloed. De assistente masseerde mijn buik en overlegde met de verloskundige. Ik voelde het bloed nu heel snel weg stromen. Alles om me heen ging nu heel snel. Ik weet nog wel wat er allemaal gebeurde, maar niet meer precies wie wat in welke volgorde deed.

Jaap belde onze ouders met het goede nieuws, de assistente ging bellen met de gynaecoloog in het ziekenhuis, de verloskundige masseerde mijn buik en de kraamverzorgster deed ongetwijfeld ook iets en ik had alleen nog maar oog voor Annika.

Snel werd besloten om de navelstreng door te knippen, de eer aan Jaap. Daarna werd het allemaal anders. De verloskundige bereide een spuit voor, de assistente bracht een katheter is, iets dat zeer pijnlijk was, kwam er dan nooit meer een einde aan de pijn? De kraamverzorgster rukte verbanden aan. In de verte hoorde is een ambulance met gillende sirenes naderen.

Ik kreeg de spuit in mijn been en de verloskundige masseerde driftig op mijn buik. Ik moest weer persen, al waren er allang geen weeën meer. Ze trok licht aan de resten van de navelsteng, maar er kwam geen placenta, wel heel erg veel bloed, voor mijn gevoel raakte ik wel een melkpak vol bloed kwijt. Ik had nu echt te veel bloed verloren, het wachten was op de ambulance.

De kraamverzorgster vroeg me of ik iets met de navelstreng wilde, nee, daar had ik echt geen behoefte aan. Maar ik was niet de enige die niet helemaal lekker was met de situatie, in mijn ooghoek zag ik de verloskundige op de trap zitten, de grote hoeveelheid bloed en de enorme warmte op de slaapkamer waren haar te veel geworden. Ze kreeg mijn glas limonade, iets waar ik nu net zo’n zin in had. Het bloed zat overal hoorde ik later van mijn zusje die het samen met de kraamverzorgster opgeruimd had.

Het volgende moment kwam de ambulance aan en twee mannen kwamen de kamer in lopen. Jaap en Annika konden niet mee in de ambulance en Jaap moest op zoek naar de Mutsy Traveler. Komt hij eerst boven met de reiswieg en daarna de buggy, hij was het echt helemaal kwijt mijn arme schat. Ik moest op staan, met een enorme hoeveelheid verband tussen mijn benen. Twee mannen die mij staande hielden. Ik strompelde als een oud wijf naar de trap, langzaam werd ik licht in mijn hoofd. Ik zag in mijn ooghoek de kater uit de babykamer komen. Ik wilde Jaap nog zeggen dat de katten niet op de kamers mochten komen, maar op datzelfde moment ging bij mij het licht uit.

wordt vervolgt