De bevalling van Annika

Het was helemaal zwart voor mijn ogen, maar ik voelde wel hoe de twee ambulance medewerkers me de trap afdroegen. Ik was een zoutzak van 90 kg. Onder aan de trap stond de brancard. Ik werd er op gehesen en langzaam kwam het licht terug. Ik werd vastgesnoerd en terwijl ik langzaam weer bij kwam had ik het idee dat er nog van alles geregeld moest worden. Mijn zusje moest maar komen en de ongeruste opa’s en oma’s opvangen en Jaap kon met Annika naar het ziekenhuis komen en mijn zusje kon de kraamhulp wel wegwijs maken en daarna werd ik naar buiten gereden. Er was geen tijd om nu nog de regelmiep uit te hangen. Mijn zusje stond al op de stoep met mijn neefje van 2 op haar arm. Ik herinnerde dat ik de frisse buitenlucht heerlijk vond en het zonnetje deed me ook goed, maar ik moest mijn kleine meid al weer achterlaten en dat deed pijn.

In de ambulance kwam ik snel bij. Ik kreeg een infuus met vloeistof om mijn verloren bloed te compenseren. Ik probeerde zo veel mogelijk met de ambulancemedewerker te praten, want dat was mijn enige houvast. Ik wilde niet nadenken over alles wat komen ging. Ik hoorde de sirenes loeien en het navigatiesysteem de weg wijzen. De rit naar het ziekenhuis had ik al tientallen keren gemaakt, maar nooit op deze manier. Ik probeerde me te oriënteren, maar ik kon niets bekend zien door de half afgeplakte ramen van de ambulance. Vlak voor het ziekenhuis zag ik de billboards van IKEA langs flitsen.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik naar de verlosafdeling gebracht. In de lift werd ik even niet lekker en ik voelde weer van alles uit mijn vagina stromen, waarschijnlijk door de druk van de stijgende lift. Op de afdeling kwam ik in een grote kamer te liggen en gelijk kwam een verpleegster en een dokter aan mijn bed. Er werd niet echt veel met me gesproken alleen uitgelegd dat ik veel bloed had verloren, ruim 1,5 liter en dat de placenta operatief verwijderd moest worden. Ik vond het allemaal best, ik had me allang overgegeven aan de situatie. Ik had op dat moment ook nog steeds last van weeën, de eerste weeën die ik echt voelde, namelijk rugweeën. Deze legden geen druk op mijn pezen en daardoor voelde ik voor het eerst iets anders dan brand op mijn bekken. Ik lag alleen te wachten op Jaap en Annika en in mijn beleving duurde dat uren. Ik werd aan allerlei apparaten gekoppeld, ik kreeg een bloeddrukmeter om en ik werd aan een hartmonitor gelegd. Ook in het ziekenhuis werd nogmaals geprobeerd met buikmassage en lichte trek aan de navelstreng de placenta los te krijgen. De vloeistof die mijn verloskundige uren geleden in mijn been had gespoten werd nu in de navelstreng gespoten in een poging dat de placenta los zou laten, maar zonder resultaat.

Ik lag daar voor mijn gevoel echt heel lang te wachten. De dokter en verpleegster kwamen af en aan lopen, voelden aan mijn buik en verwisselden de infusen. Ik liet alles maar langs me heen gaan. De verpleegster legde me uit dat de placenta onder volledige narcose verwijderd zou worden, de gynaecoloog zou met zijn/haar hand mijn baarmoeder schoonmaken. Een korte ingreep, maar alleen onder narcose uitvoerbaar. Om 14.30 uur zou er ruimte zijn op de OK. Dat was iets meer dan een uur. Een verpleegster kwam bloedprikken, maar er waren niet eens duidelijke aderen te vinden en ik vind prikken al zo iets vervelends, zeker als het dan ook nog niet wil.

Eindelijk kwamen Jaap en Annika binnen. Ik kon mijn geluk niet op. Annika werd door de verloskundige van het ziekenhuis helemaal onderzocht, want daar was thuis geen mogelijkheid voor geweest. Ze had stevige kaken zei ze en verder hoorde ik niets bijzonders. Ik wilde dat Jaap onze ouders belde om ze te melden hoe laat ik geopereerd zou worden. Ze zouden gelijk vanaf ons huis doorrijden naar Groningen.

Rond 14 uur kwamen de verpleegster en de dokter weer, de anesthesist was onderweg, maar ze wilde nog een poging doen de placenta los te krijgen. Ik kreeg wederom een katheter in, oh wat was dat gemeen. Weer werd mijn buik gemasseerd en ik werd gevraagd te persen, niets, maar de dokter was nog niet tevreden, nog een poging. Ik had er eigenlijk geen zin meer in, de druk op mijn buik was heel vervelend, de rugweeën deden pijn en ik wilde overal van af zijn. Maak me maar weg en haal dat ding er uit dacht ik. Nog één keer persen dan, zucht. En ineens voelde ik mijn baarmoeder leeg getrokken worden. Een hele vreemde sensatie of ik voor de tweede keer een kind baarde. Ik was ineens echt leeg en de pijn in mijn rug was ook ineens verdwenen. De placenta werd gewogen en daarna gelijk weggegooid. Dat was het dan, de bevalling zat er op. Ik kon weer adem halen. De operatie kon afgeblazen worden en het enige waar ik aan kon denken was drinken, ik had zo’n dorst dat ik alleen maar wilde drinken.

Ik moest natuurlijk nog wel gehecht worden, want ik was flink ingescheurd. De verloskundige kwam de hechtingen zetten. Ik had mijn vaginawand en mijn schaamlippen in en afgescheurd. De verdovingen waren heel gemeen en de hechtingen zetten leken uren te duren. Ik wilde drinken, ik had zo’n dorst, alsjeblieft laat me wat drinken dacht ik alleen maar. Na ruim een halfuur was de verloskundige klaar met hechten en toen kwam de verpleegster binnen met drinken voor Jaap en mij en met twee beschuitjes met muisjes.

Eindelijk was het dan zo ver, beschuit met muisjes.

 

Bedankt voor de reacties iedereen, het doet me heel goed alles op te schrijven en met jullie te delen.

Ik heb nog een nachtje in het ziekenhuis doorgebracht ter observatie. Nu gaat het goed, moet wel bedrust houden, maar de kleine en ik hebben het best naar ons zin.

 

Ik ben niet echt slap, dat valt mee, ik heb wel exra ijzer gekregen. Helaaas heb ik wel heel veel last van hoofdijn, iets dat ik anders nooit heb.

Jaap zegt dat het allemaal goed ging en dat hij niet geschrokken is, maar ik denk dat dat grootspraak is. Maar aan de andere kant denk ik ook dat de adrenaline in zijn lijf aardig wat oerinstincten los gemaakt heeft.