Dag dames, mijn gehele zwangerschap heb ik op dit forum meegelezen. Nu ik zelf onlangs ben bevallen wil ook ik mijn verhaal met jullie delen. Het begon op een vrijdag-middag, ik zat met mijn schoonmoeder en vriend lekker op het balkon, ik voelde weer wat nattigheid in mijn slip lopen, niet vreemd want had laaste 3 dgn enorm veel slijmverlies. Ook ik dit geval was dit dus weer zo. Ik ging dus maar even een andere onderbroek aan trekken op dat moment braken mijn vliezen. Het was geen hele plas maar gewoon een beetje, en dit bleef bij elke beweging ook maar lopen. Dus vriend geroepen, kraamverband in en naja wat nu? Tja wachten maar. wel nerveus want NU ging het dan echt beginnnen. Niets bleek minder waar... De dag ging gewoon door en had wel elke keer wat menstruatie-krampen met fikse harden buiken die goed zeer deden maar verder niets. Verloskundige was geweest, alles verder goed dus ook zij zei wachten maar he. Sávonds gebeurde er nog niet veel en de volgende dag idem dito. Verloskundige kwam weer en zei dat ze het ziekenhuis ging inlichten en we moesten daar om 15:00 zijn vor ctg en kweek ivm 24uur gebroken vliezen, maar dat waren allemaal standaard controles zei de vrlsk. Daar aangekomen werd ik aan ctg gelegd. De vrlsk van het ziekenhuis meldde al snel dat de hartslag van onze man niet variabel genoeg was ? dus ik zou wat langer eraan moeten blijven liggen. Bij elke harde buik die ik had zakte de hartslag af. Gynaecoloog erbij zij voelen had maar 2cm ontsluiting...Jammer zegt ze en ging weer weg, Toen om 17:30 kwam ze terug met twee verpleegsters (had ondertussen weeen gekregen) en kwma het hogen woord eruit dat het een kz zou worden en wel NU. Dus toen infuus prikken (3e x pas raak) cathether erin, echt een pretje. Weeen werden ondertussen steeds heviger. We werden naar de OK gereden vriend naar andere ruimte. Ik kreeg ruggeprik, harslag meter op me vinger, bloeddruk meter, aan de hartmonitor. Vriendlief mocht er weer bij, kz kon beginnen. Toen om 18:26 is Kyan geboren met geduw van de ellebogen van twee man want hij wilde er niet uit. Heb hem niet gezien vriend met hem mee. Ik werd gehecht, die gyn en assisitent gingen lekker met elkaar babbelen over de vkantie en de camping Naar de uitlslaapkamer kleintje bij me en uurtje later naar zaal. Was behoorlijk afwezig ivm morfine. Dus wel kleintje gezien enzo, lag in wiegje naast me maar kreeg er niet zoveel van mee. Vriend naar huis. Verpleekundige kwamen regelmatig langs en oogte onrustig...Kyan deed het niet zo goed, hijgen, kreunen zag bleek. Dus me vriend moest terugkomen, kinderarts uit ze bed gebeld en hij moest naar de couveuze afdeling. Ik voelde me niet super, veel pijn en warm en helemaal van de aarde. Bleek 40 graden koorts te hebben. Later bleken we B-streptococ infectie te hebben opgelopen. Dus AB voor beide, kleine had het zwaarder dan mij, ik redde mezelf wel voor mijn gevoel. Achteraf zijn wel veel dingen vaag gebied maar toen voelde dat niet zo. De tweede nacht werd ik helemaal gek, janken over me toeren, pijn, wilde niet nog een nacht hier blijven kortom alles was k*t voor me gevoel. Slaappil gehad. Volgende dag naar huis gegaan Vond het best. Thuis voelde ik me toch wat minder mans dan in het zkh, geen bed papagaai nergens steunen ed. Dus vriendlief de pineut. Men o men wat een pijn heb ik gevoeld van die kz, viel me vies tegen ik dacht het komt nooit meer goed...Na een week kleine mee naar huis. Het genieten kan beginnen dacht ik. Thuis aangekomen was ik erg emotioneel en het werd steeds erger. Vond er allemaal niets aan, had geen moedergevoel en geen binding met die kleine. Dacht bij mezelf waarom voel ik me geen moeder en voel ik geen alles overweldigende liefde... Nu is het 2,5 week geleden en is hij 1,5 week thuis. Het gevoel voor hem is nog niet helemaal je0van-het maar wel wat beter al is het zo dat als ik alleen ben (virend is weer werken) ik het toch erg eng vind. En het meer als een taak zie dan als iets wat geweldig moet zijn. Maar me vriend steunt me goed en ik praat veel, en als het lang zo blijft (me gevoel) of als het erger word zal ik aan de bel trekken bij de ha. Maar voor nu gooi ik het op mijn bevalling, en dat ik daarom zulke gekken gevoelsen heb. Overigens ben ik echt wel beschermend enzo hoor tegenover hem, dat dan wel weer. En kan ik lachen als ie gekke bekken trekt. Dus ik weet het niet ik zie het wel aan. Dit was mijn verhaal, ik zie dat het een ENORM verhaal is geworden, mijn oprechte excuses ik snap dat het niet uitnodigd tot lezen maar moest het echt kwijt.
Hoi Draak, Gefeliciteerd met de geboorte van Kyan! Zo te lezen heb je een heftige en misschien wel traumatische bevalling gehad helaas. Het zal enige tijd vergen om de bevalling te verwerken, maar uiteindelijk zal je vast gaan genieten van jullie kindje en zal de bevalling naar de achtergrond verdwijnen en ja ik weet dat dit nu nog raar klinkt. Maar als je het idee hebt dat je hierbij hulp nodig hebt dan kan je zeer waarschijnlijk ook begeleiding kunnen krijgen van een Medisch Maatschappelijk Werkster/Werker in het ziekenhuis als jij of jullie kindje daar nog onder behandeling staat. Succes en probeer te genieten samen! Groetjes, Giegel
Hoi, gefeliciteerd! En logisch dat het allemaal erg heftig voor je is geweest. Ik herken dat helemaal. Heb nu 2 kindertjes en bij de eerste was het ook een spoedks, nou dat kwam me behoorlijk op mijn dak vallen! Het genieten kwam pas wat later. Maar dat geeft helemaal niks joh. Het is ook allemaal niet niks. Het komt vanzelf! Verwacht gewoon niet teveel van jezelf, dan komt het vast allemaal goed!
Dat genieten probeer ik ook hoor alleen voelt het soms nog zo geforceerd...Als niet vanzelfsprekend. Ik voel me ook zo nu en dan schuldig tegenover die kleine. Al geef ik hem alles wat hij nodig heeft. Het is alleen dat ik niet het gevoel heb van dit is nu MIJN ZOON en trots en het geweldigste wt me ooit is overkomen, nee dat heb ik nog niet echt. Vind het wel bijzonder dat wel. Nja beetje warrige toestand...
Hoeft ook echt nog niet hoor! Zo vlak na de geboorte is altijd een hele heftige periode, ook als de bevalling gewoon vlekkeloos is verlopen. Het is altijd wennen, zeker die eerste +/- 6 weken. Na een tijdje vind je een nieuw ritme en dan wordt alles makkelijker! Er wordt altijd maar gezegd: geniet! En als je dat dan niet doet voel je je schuldig. Dat is echt een taboe volgens mij. Die roze wolk heeft lang niet iedereen direct hoor. Doe rustig aan!
Het gaat ook wel beter nu hoor, en kan ook steeds meer momentjes wel van hem genieten, maar soms is het ook weer helemaal mis zeg maar. Blijf me ook gewoon zo schuldig voelen tov die kleine.... Maar ik geef het gewoon een beetje de tijd voor mezelf
Och meis...... Voel je alsjeblieft niet schuldig, het komt vaker voor dan je denkt. Zeker telt je zware bevalling en traumatisch nasleep mee, maar ook na zeer rooskleurige bevallingen zijn er zat moeders die in het begin niet zo goed weten wat ze met de kleine aanmoeten. Natuurlijk houd je van je kindje, en als het erop aankomt zul je vast een oermoeder zijn. Maar moeder zijn in het dagelijkse leven moet groeien, dat word je niet van de 1 op andere dag, tenminste......lang niet iedereen. Ik weet dat ik het in het begin ook allemaal erg eng vond, vooral de eerste nacht alleen met Milan...De kv ging 's middags weg en ik kreeg echt even een paniek gevoel van 'ja en nu? wat moet ik nu dan?" Het is ook zo'n ontzettend grote verandering in je leven en bovenal, zo'n ontzettend grote verantwoordelijkheid! En dan lijkt ook iedereen nog eens van je te verwachten dat je zo ontzettend gaat genieten, terwijl je lijf nog hartstikke pijn doet, je je nog erg zwak voelt en de hormonen ook nog eens door je lichaam gieren.. Ik vind het ontzettend knap van je dat je het gewoon verwoord...Menigeen houdt dit soort dingen idd voor zich, omdat het "raar" is dat je dit soort gevoelens hebt...Blijf er lekker over praten, ook met je man. Houd je vooral niet groot tegenover hem, want hij is juist degene die je het beste kan helpen met deze gevoelens en je kan helpen om wat dingen uit handen te nemen als je even tijd voor jezelf nodig hebt... Nogmaals, voel je niet schuldig, je bent echt de enige niet, alleen er zijn weinig vrouwen die dit durven te zeggen...
heej loetje, Fijn dat je het begrijpt ik twijfelde ook of ik het zou neerzetten ivm meningen en reacties ook omdat ik me al schaam... het gaat al wel beter. soms vind ik het prachtig en soms denk ik jeeeeetje waar ben ik aan begonnen.