Hi allemaal, Bij deze mijn bevallingsverhaal: Zondag 5 november waren we lekker in t bos aan t wandelen met de hond en zijn we s avonds gaan wokken. Om een uurtje of 23 uur zei John tegen mij, vannacht wordt je mama! Iets wat hij nog geen een keer eerder had gezegd! Ik draaide me om 1 uur in bed even om en hoorde en plopje een beetje een knakgeluid en meteen voelde ik vruchtwater langs mn benen sijpelen. Was natuurlijk zo eigenwijs geweest om geen zeiltje in bed te leggen omdat t kreukte en herrie maakte dus moest sprinten naar de wc met mn handen tussen mn benen om de vloerbedekking en t bed schoon en droog te houden. Daarna ging t snel en volgde de weeen zich al om de 10 minuten op. Eerst nog niet zo heftig dus wachtten we met t bellen naar de Vk. Om 2.00 begonnen de weeen wat sneller te volgen en kwam de Vk langs. Ik had toen 2-3cm ontsluiting en ze belde t ZKH of er plek vrij was. t Was die avond volle maan, dus wij dachten al t zal wel vol zijn, maar nee we waren de enige en konden op ons gemak komen. John heeft nog ff gedouched en zich geschoren en ik heb rustig alle spulletjes bij elkaar gezocht. Om 3.00 werd ons een verloskamer aangewezen en ben ik in t bed gaan liggen waarna de weeen steeds heftiger werden. Gelukkig heb je een douche op de kamer en kon ik daar lekker steeds onder gaan zitten en staan met een hete straal op mn rug. De rugweeen waren t heftigst, je kan je dan echt geen houding geven en knijpt de spijlen van t kraambed helemaal fijn. John zat daar maar met t Benini Mysterie in zn handen om de tijd te doden, want hij kon toch nik voor me doen, aanraken was t laatste waar ik aan moest denken. De weeen werden heel heftig waardoor ik moest overgeven. De hele wokmaaltijd kwam er binnen 15x spugen uit, wat voel je je dan ellendig zeg! Ik vroeg de zuster nog om pijnstillers maar daar wilde ze mee wachten tot de Vk er om 10.30 zou zijn om te overleggen. Overigens was er de hele nacht alleen maar een zuster die af en toe kwam, voor de rest waren John en ik samen in die kamer. Om 10 uur in de ochtend had ik t idee dat ik heel erg moest poepen(was die nacht al 3x geweest in t ZKH, dus was wel leeg), maar dat bleek dus de persdrang te zijn. De Vk werd opgebeld en was er binnen 10 minuten samen met de stagiere. Vanaf 10 uur kon t echte werk beginnen en mocht ik gaan persen. Bij elke wee omhoog komen en je benen naar je toe trekken om ruimte te maken. Ik dacht dat is 3x persen en dan is ze er......NEE DUS,dat is milimeter werk! En elke keer bij een wee dus die benen naar je toe, John mn hoofd ondersteunen en ik met de weeen meepersen. Sjezus wat was dat naar en pijn lijk, iets wat niet te beschrijven is, al vond ik de persweeen wel ''lekkerder'' dan de weeen vooraf. Ik moest halverwege mn bed af om op de baarkruk plaats te nemen, omdat ze de zwaartekracht een handje mee wilden helpen. Nou ik vond t geen succes en mocht gelukkig na een keer of 4 persen weer naar bed. Mn bekkenbodemspieren schenen nogal stevig en sterk te zijn dus ging t gewoon erg moeizaam en echt per milimeter. En maar aanmoedigen met zn allen! Helaas moest de zuster meehelpen om Jill langs mn schaambot te laten komen en dat moest ze doen door keihard op mn buik te duwen AU!. Dus allebei de VK een been, John mn hoofd, de zuster op mn buik en ik maar lijden Om 11.05(ik had een klok boven mn hoofd ) begon t te branden van onderen en kwam t hoofdje in zicht. Na nog een paar goede aanwijzingen met rustig meepersen en dan weer sneller persen kwam Jill om 11.20 ter wereld. John werd steeds bleker, want Jill had dr navelstreng om dr nekje zitten die pas bij de 3e schaar losgeknipt kon worden. Hij werd helemaal emotioneel en vond t heel naar om te zien. Uiteindelijk na een mega branderig gevoel kwam t lijfje ook en werd ze bij me gelegd. Ik durfde maar niet te kijken, lag helemaal te shaken en heb gewacht tot ze haar in een doekje hadden gewikkeld. Ik opende mn ogen en maakte kennis met onze dochter! Wow wat een gevoel was dat!. Toen kwam de injectie om de placenta los te maken, dat duurde ook een half uur voordat die kwam en moest helaas ook met hard geweld(buik duwen) uit mn lichaam komen. t Was voorbij, ik moest nog een uurtje met mn benen wijd liggen om t bloed te laten weglopen(had 500cc verloren, schijnt wel aardig wat te zijn) en toen kwam de grote lamp om te gluren of ik moest worden gehecht. Gelukkig had ik alleen maar een scheur in mn binnenste schaamlip die vanzelf zou helen, dus dat viel mee. Uurtje later mocht ik onder de douche, ik dacht kom ik spring uit bed en ga wel ff, maar werd meteen teruggefloten door mn eigen lichaam omdat ik bijna flauwviel vanwege t bloedverlies. Zuster mee onder de douche, mocht maar heel ff douchen en daarna nadat Jill helemaal goedgekeurd was en wij een boterhammetjes hadden gegeten mochten we om 14 uur t ZKH verlaten! Met rolstoel,balonnen, een enorm gelukzalig en onwerkelijk gevoel om ineens met je dochter naar huis te mogen vertrokken we....... De grote glimlach werd steeds meer zichtbaarder en we waren/zijn intens gelukkig met ons nieuwe meisje Jill Julia! De herinnering aan de pijn verdwijnt langzaam, t geluk overheerst steeds meer en de eerste kraamtranen van geluk hebben vanmiddag gevloeid! Meiden die nog moeten...succes, sterkte en hopelijk zijn jullie daarna net zo gelukkig als wij met Jill Julia en weet je waarvoor je t gedaan hebt!Een prachtig kind! Liefs Robine p.s. Wat ons erg heeft verbaasd is dat er geen dokter is geweest en de hele bevalling is gedaan door een zuster en de VK waarvan 1tje dus een stagiere. Overigens twee onwijs aardige meiden die VK's, we geven ze komende week een taart als dank, kunnen ze lekker met elkaar eten in de praktijk. Maar wij hadden wel een team van artsen verwacht net als in de film.....nee dus. Einde!
Nogmaals gefeliciteerd met jullie dochter. Ps. Als je geen medische indicatie hebt, wordt je niet begeleid door een gyn, ook niet als je in het ziekenhuis bevalt. Die wordt pas opgeroepen als er iets mis gaat.