De bevalling van Jolien (Marize)

Dinsdag 30 Oktober deed mijn verloskundige een laatste poging om me te strippen als deze niet zou lukken zou ik Donderdag 1 November een afspraak hebben in het ziekenhuis voor enkele controles van de baby en er zou een datum worden geprikt voor de inleiding.

Dinsdag nacht kreeg ik wat weeën, ik dacht nog; nou als dit het is dan komt het wel goed. S’morgens om een uurtje of zes had ik erg pijn onder in mijn rug en heb ik Lennart wakker gemaakt om te vragen of hij mijn rug wilde masseren. Hierbij viel ik in slaap en om een uurtje of elf werd ik wakker met de gedachte dat het nu wel een inleiding zou worden, alles was gestopt.

De hele dag was het eigenlijk rustig in mijn lichaam. Om een uurtje 17h30 belde mijn schoonzus; hè Maris dat word niet bevallen op 1 November, nee dat denk ik ook niet mijn lichaam gaf echt niets meer aan.(op 1 November is mijn nichtje ook jarig) Om 18h00 besloot ik om even in bad te gaan, toen ik in de badkamer stond dacht ik even dat Jolien een trap op mijn blaas had gegeven, maar toen ik Len naar boven riep en hij zei; wat ruikt het hier zoet, wist ik eigenlijk al genoeg. De vliezen zijn gebroken! Bel Monique maar weer want Jolien moet nu binnen 24 uur geboren worden. Ik belde ook gelijk mijn verloskundige die zou om 21h30 komen om te kijken hoe of wat.

Om 20h00 dacht ik laat ik nog maar even gaan slapen want het kan elk moment beginnen, ik deed nog even een plasje en toen kwam ik er achter dat er poep in het vruchtwater zat, weer contact opgenomen met de verloskundige. Deze kwam gelijk naar ons toe. Ze belde gelijk het ziekenhuis en ik kon mijn tas inpakken en vertrekken.

Om 21h00 was ik in het ziekenhuis maar ik had nog geen weeën dus besloot Len om nog even naar huis te gaan en alles goed af te sluiten en mijn mam op te halen. Toen hij om een uurtje of 22h00 terug was waren de weeën bij mijn begonnen. De weeën kwamen zo snel op elkaar en ze waren zo pijnlijk dat ik besloot om een pijnstiller te nemen. Deze werkte met een knop die je zelf kon bedienen, om de 3 minuten kon de knop indrukken. Helaas mijn weeën kwamen om de 1,5 minuut dus ik moest een wee tussentijds zelf zien te verwerken. Om 23h00 kwam de gynaecoloog om te controleren of ik al ontsluiting had, 3 cm in een uur, oke dan. De weeën kwamen steeds sneller en werden steeds heftiger en om 03h00 kwam de gyn weer kijken hoe het ervoor stond. Ik had ondertussen ook ontzettende persdrang en dat was ook logisch want ik had al 9cm ontsluiting.

De gyn besloot om de laatste cm erbij te trekken en jeetje wat deed dat een pijn, ik wilde de gyn bijna van het bed trappen. Ik mocht gelijk beginnen met persen. De weeën kwamen veel te snel op elkaar, om de minuut had ik pers weeën en ik kon amper adem halen. Na een uur persen was Jolien nog steeds niet lager gekomen en zei de gyn; ik ga de mensen van de ok oproepen. Het enige wat ik kon uitbrengen was; hoe lang duurt dat? 15 minuten ……….tussen de persweeën door keek ik op de klok om te kijken of die 15 minuten al voorbij waren……wat duurde die lang zeg.

Om 04h19 ging ik naar de ok en werd de ruggenprik tijdens de persweeën gezet. Dit ging 3 keer mis omdat ik niet stil kon zitten door die weeën. Eindelijk…….zucht de verdoving deed zijn werk en Len kwam bij me. Ik had gelijk weer praatjes. Om 04h39 werd Jolien geboren. Papa Lennart mocht met haar mee om te kijken bij de controles en ze scoorde gelijk een 10. De gyn moest mijn nog even dichtnaaien.

Na 4 dagen in het ziekenhuis en heel erg veel pijn mocht ik naar huis maar de pijn bleef en werd steeds erger. Ik had ook al koude rillingen gehad maar ik dacht dat dat kwam doordat ik een terugkap had gehad van alle emoties. Later bleek dat ik hoge koorts had. Op Dinsdag kwam mijn verloskundige om me te controleren en toen ging het steeds slechter met me, de koorts schoot omhoog en rond mijn keizersnee kwam een rode gloed die steeds hoger mijn buik in ging. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Daar werd ik aan de antibiotica gelegd. De volgende dag brak het zweet me uit, ik werd helemaal naar en ik rook een hele rare geur, ik besloot om even onder de douche te gaan. Bij het uitrekken van mijn kleding schrok ik me rot. De wond was een beetje opengesprongen en alle vuil liep eruit. De zusters kwamen met spoed mijn kamer in en legde me op bed om vervolgens de wond leeg te drukken. Helaas heeft dit niet geholpen en werd het allemaal niet beter, vrijdag moest ik met spoed weer naar de OK. De wond moest opengemaakt worden en wel heel snel, ik had een flinke infectie en die moest eruit gehaald worden. Ook was er een hechting diep in mijn buik los gesprongen die weer gemaakt moest worden, als ze me niet met spoed hadden geopereerd hadden mijn darmen uit mijn buik gesprongen. Na de operatie had ik zo een vreselijke pijn, en hebben ze me helemaal plat gespoten. Gelukkig was Lennart er al die tijd om voor Jolien te zorgen.

Zaterdag morgen moest de wond voor de eerste keer worden gespoeld. Ik durfde echt niet te kijken naar een gat van 13 cm breed en 5cm diep. Dus maakte Lennart een foto van de wond zodat ik niet hoefde te kijken in real live. Het leek wel een lachend gezicht in mijn buik. Elke dag werd mijn wond gespoeld en opnieuw ingestopt met zoutwater en gaas. Stukje bij beetje ging het beter maar ik mocht nog niet naar huis omdat ik nog steeds aan de antibiotica lag. Lennart kwam elke dag om voor Jolien te zorgen, schone luier, eten en liefde geven aan mama en baby. Eindelijk vrijdag16 November kwam de wond verpleegkundige met het verlossende woord; U mag naar huis en de wijkverpleegkundige komt thuis de wond verder verzorgen.

Na 28 zakken antibiotica een kilo pijnstillers, 25 dozijn wondverband,20 liter zout water, 77 voedingen voor Jolien, 100 Luiers, liters kraamtranen/ pijntranen een open wond van 13cm en 15 kilo lichter zijn we nu eindelijk thuis om te genieten van de kraamtijd.

De wond word nu verzorgd door een wijkverpleegkundige en het zal een paar maanden duren voor het genezen is, maar we zijn thuis waar we nu echt gaan genieten met z’n 3.

 

Lieve meiden,

Bedankt voor jullie lieve berichten. Gelukkig gaat het nu een stukje beter met me. Ik ben nog lang niet hersteld maar ik kan genieten....zelfs om 5 uur snachts als Jolien de fles wil...................heerlijk.