Mijn bevalling van Espen

Maandag , precies een week over tijd. De VK stript niet, het klinkt alsof het al aan het rommelen is en ze neemt aan dat de kleine nog wel zelf zal komen voor de eerste ziekenhuis controle die donderdag zou zijn. Als we s’avonds de honden uit laten weet ik het al …. Dit gaat doorzetten.
Lichte krampen zo om het kwartier.
Het is volle maan en we grappen over de invloed op de bevalling.

Van de spanning kan ik pas om 1 uur slapen, niet slim want om 4 uur zijn de weeën er, en te pittig om nog te slapen.
Ik kan het in mijn eentje aan tot 7 uur . De wekker gaat en ik vertel Jasper dat hij niet naar zijn werk hoeft te gaan. Hij brengt Maartje naar school en komt weer thuis.
Tegen negen uur zijn de weeën om de 4/5 minuten en bellen we de VK die rond 11 uur langskomt.

Helaas pas 3 cm ontsluiting. We mogen bellen als ze om de minuut komen. Ik vang de weeën onder de douche op. Ze doen pijn, veel pijn maar ik kan het nog.
Jasper zit in de badkamer met een stapel stripboeken. Hij houd de weeën bij en regelt drinken voor me.
Het is fijn dat hij bij me is.
Hoe mensen in bad weeën kunnen opvangen is mij een raadsel. Bij mijn eerste poging lag ik krioelend in het bad.

De weeën komen al vrij snel om de minuut en om 15 uur is de VK er weer. Pas 4 cm ontsluiting, en al 11 uur bezig.
Ik snap er niets van. Tweede kindjes komen toch sneller…
De kleine is ook nog steeds niet ingedaald.
Van de VK moet ik een andere houding aannemen en maar eens een paar uur op mijn zij gaan liggen Dat zou kunnen helpen met indalen omdat verticaal onder douche blijkbaar niet helpt.
Ik raak enigszins uitgeput van de hoeveelheid weeën. Dit is echt niet leuk meer al uren weeën om de minuut.
Jasper steunt me elke seconde en heeft ondertussen geregeld dat de honden en Maartje naar mijn ouders gaan.

Om 19 uur komt Annemiek, mijn favoriete VK die de rest van de nacht dienst heeft.
Ze constateert 6 cm ontsluiting en een nog steeds niet ingedaald kindje. Ze breekt mijn vliezen.
….. Meconium… en niet te weinig ook.
In sneltreinvaart naar het ziekenhuis dus, waar een heel team op me staat te wachten.
Bijzonder dat je lcihaam dan even een stapje terugdoet en ik de weeën in de auto kan handelen, in derolsotel naar de afdeling zal wel menigeen me hebben horen kermen.

Het valt mee zijn hartje doet het goed.
Ondertussen heb ik 7 cm ontsluiting en mag dus geen pijnstilling meer ( al 16 uur bezig). Ik heb rugweeën, en buikweeën en word gek van de pijn.

Volgens het ziekenhuis duurt het niet lang meer, maar twee lange uren van kotsen en weeën verdragen staat er nog steeds een heel klein randje. Weggemasseerd krijgen ze het niet, dus ik mag kijken of ik op kracht een keer kan persen. Dat gaat niet goed, De kleine kan het niet hebben en zijn hartslag zakt weg. Stoppen dus…..

Weer twee uur later, ik heb al een paar weeën weggegild van de pijn en de uitputting, ik geef elke wee over, meestal gal, is ook het randje weg.
Het hele team staat al met zijn vijven meer dan een uur bij me om me te helpen.
De VK is gebleven, de gyn is er , de co assistente , die soms zelf mijn benen masseert, verpleegkundige die kruiken in mijn rug regelt. Ze zijn er allemaal voor me…

Nadat ze al vier uur zeggen dat het bijna zover is geloof ik ze niet meer, en ze begrijpen dat, sorry zeggen ze en ze doen allen hun uiterste best me door de weeën heen te slepen. Jasper puft al uren mee en verteld me hoe goed ik ben, hij geeft me water, dept mijn gezicht, vangt mijn overgeven op in bakje, en is er om me aan vast te klampen.

Dan mag ik persen, zonder pers weeën maar tegen de pijn in persen is ook fijn. En ook dat komt niet goed, dus infuus erbij om de weeën sterker te maken. Als ze uiteindelijk na 80 minuten persen een stuk van het hoofdje zien beseffen ze dat de kleine verkeerd ligt, een sterrenkijkertje met een groot hoofd. Er wordt snel en beslissing genomen.

We gaan je de volgende wee verdoven, de wee daarop knippen we je en een wee later pers je hem eruit . Ik vind het best, ik kan niet meer. Na 21 uur weeën, en 3 uur slaap in 48 uur vind ik alles best, als het maar stopt, alsjeblieft help me heb ik geroepen.
De knip doet pijn, ze knippen ver, maar het maakt niet uit, een
Wee later pers ik het hoofdje eruit, ik voel mezelf nog verder scheuren, gelijk wordt er iets uitgezogen, dan moet ik nog een keer persen, dat doet pijn, scherpe pijn, maar dan hoor ik hem huilen en krijg ik het glibberige lijfje vol meconium en bloed op mijn buik..
Het is vrijdag 29 augustus 01:12.
Apgar 9 ondanks alles.
Ik kan lachen naar dit kleine wonder en zie Jasper naast me met tranen die over zijn wangen. Hij is vader geworden en kan niet anders meer dan huilen.


De bevalling was een ramp maar de steun van mijn vriend, mijn VK de verpleging Co assistente en gyn waren zo hartverwarmend en oprecht dat ik daar een goede herinnering aan met me meedraag.