Ik heb gedurende mijn zwangerschap altijd met veel plezier alle bevallingsverhalen gelezen en daarom wil ik op mijn beurt graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen Ik was 30 september uitgerekend. Toen we bij de gynaecoloog waren op controle zei hij dat ik hoogst waarschijnlijk na deze datum zou bevallen, omdat de kleine nog niet was ingedaald en hij geen andere tekenen zag die op een aankomende bevalling wezen. Maar het tegendeel was waar, ik ben 23 september (precies 1 week te vroeg) bevallen van Mitchell. Op 22 september ben ik de hele dag druk bezig geweest in huishouden etc. en 's avonds zei ik voor de grap tegen mijn vriend; ik hoop niet dat het vannacht plots begint want ik ben vééél te moe!'En een paar uur later kreeg ik van 22.00 tot 23.00 uur om de 10 min weeën. Ik wist toen alleen niet dat het weeën waren, maar dacht het stiekem wel. Om 23.00 uur was dit over en ben gaan slapen. s'Nachts nergens last van, maar 6.00 uur braken mijn vliezen. Mijn vriend en ik konden het haast niet geloven..een week te vroeg!en binnen 24 uur zouden we ons kindje hebben! Ik heb het ziekenhuis gebeld en we mochten om 12.00 uur komen. Mijn weeën begonnen om 7.00 uur en kwamen om de 10 min tot 12.00 uur. Dit was goed te doen, heb me nog bezig gehouden met het huishouden. In de auto kwamen ze om de 5 min en werden toen pijnlijk. Ik had sterke rugweeën die ik weg moest puffen. Om 13.00 uur aangekomen in zh met 3 cm ontsluiting. Volgens de gyn erg weinig en wilde weeënopwekkers en ruggeprik geven. Ik had mezelf ingesteld op een natuurlijke bevalling en wilde hier dus mee wachten. Van 13.00 tot 16.00 uur kreeg ik om de 2 min weeën (met name rugweeën) die ik nauwelijks nog kon opvangen. De kleine wilde niet indalen waardoor de ontsluiting ook niet opschoot. Ik moest op mijn zij liggen zodat hij kon indalen.Om 16.00 uur had ik een kleine 6 cm en toen besloot ik weeënopwekkers en een ruggeprik te nemen, want nog ruim 4 cm + persen zag ik niet meer zitten. Deze kreeg ik pas om 17.00 uur en vervolgens prikte hij een paar keer mis en kreeg ik weeën tussendoor. Ik heb de verpleegster helemaal klem geknepen! Ik kreeg tevens een bloeddrukmeter rond mijn arm, ctg banden aan mijn buik, infuus voor suikerwater en een blaascatheter. Op dat moment had ik het erg moeilijk, het voelde als falen met al die toeters en bellen rond e, terwijl ik zo graag puur natuur had willen bevallen. Maar goed ik heb me hier snel overheen gezet en vond het heerlijk even geen pijn te voelen. Ondanks de weeënopwekkers schoot de ontsluiting nog niet echt op, waardoor ze het behoorlijk hebben moeten ophogen. Om 20.45 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik voelde geen persweeën vanwege de ruggeprik en dit was dus erg moeilijk.Ik perste zo hard als ik kon en de verpleegster zei dat het erg goed ging. Maar om 21.30 uur gaf de gyn me toch een knip en is Mitchell met behulp van de vacuümpomp ter wereld gebracht. De knip heb ik ook niet gevoeld evenals het hechten. Wel heb ik gevoeld hoe het hoofdje stond met de pomp erop tussen 2 weeën in en heb dit als zeer pijnlijk ervaren. Achteraf bleek Mitchell in achterhoofdsligging te liggen en de navelstreng rond zijn lijfje te zitten. Van geen wonder dat ik hem er niet uitgeperst kreeg! Wel had hij een apgar score van direct 3 tienen. Ik was zo trots Omdat het met Mitchell en mij allemaal goed ging, mochten we de volgende dag om 14.00 uur al naar huis! Maar toen ze dat kleine knulletje op mijn buik legden, verdween alle pijn, spanning en zorgen. Ik volede me de gelukkigste mens op aarde...en nog steeds Mitchell is een heel lief, rustig en geduldig mannetje die ons leven compleet heeft gemaakt