Begin januari 2015 ben ik te vroeg bevallen van mijn dochtertje A*. Er is geen oorzaak gevonden, de weeën zijn plotseling op gang gekomen waardoor zij ter wereld is gekomen. Ze is levend geboren, er was sprake van hartactiviteit. Na een uur was dat er niet meer. In dat uur was ze aan het "gaspen" zoals de verpleegkundige die er bij was het noemde (ze bewoog haar hoofdje alsof ze adem wilde halen, helaas waren haar longen nog niet ontwikkeld en had ze geen longblaasjes). Ze hebben geen oorzaak kunnen vinden bij mij en ook niet bij A* voor zover ze dat konden onderzoeken. Obductie hebben we niet laten doen. Tijdens het nagesprek met mijn eigen verloskundige liet zij duidelijk blijken dat ik volgens haar geen "echte" bevalling heb gehad. Ze was zelf niet bij de bevalling aanwezig! Ik vond de weeën erg pijnlijk maar volgens haar is wat ik heb gevoeld maar 1/10e van een echte wee. Ze wil het niet eens weeën noemen maar harde buiken. De gyneacoloog in het ziekenhuis gaf aan dat het niet waar is en dat ik wel een echte bevalling heb gehad met echte weeën. A* is mijn eerste kindje en ik kan verder niet vergelijken. Nu is mijn vraag aan de mama's van vlinderkindjes die ook nog andere kinderen hebben; hebben jullie de bevalling en de pijn bij je vlinderkindje ervaren als veeeel minder erg dan bij de bevalling van je andere kind(eren)? Ik weet niet waarom ik dit zo belangrijk vind maar op de een of andere manier blijf ik maar denken aan wat de verloskundige zei over mijn bevalling. Heb verder ook zeer slechte ervaringen met haar.
Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen! Je vraagt naar ervaringen: Dan heb je aan mij niet zoveel Ik heb een ingeleide bevalling gehad in de 20e week ivm trisomie18. Ik heb echt geen enkele wee gehad, ondanks dat ze me een week lang vol hebben gestopt met allerlei wee-opwekkende middelen. Wel is mij door alle artsen en verpleegkundigen steeds voorgehouden dat ik absoluut moest vragen om pijnstilling zodra ik dat nodig zou vinden. Ik zou al genoeg moeten doormaken qua rouwverwerking, dan hoefde ik naast het doormaken van bevalling en rouw écht geen pijn te lijden. Je maakt ondanks het vroege stadium toch een échte bevalling door. Wel hoef je niet "door" tot de 10 cm volledige ontsluiting omdat je kindje op dat termijn nog niet zo groot is, kan ze dat misschien hebben bedoeld?
Nee denk niet dat ze dat bedoelde. Ze zei letterlijk "als we je aan een monitor zouden leggen zou de weeënactiviteit maar 1/10e zijn van wat er normaal is". Ik zat op ongeveer 8 cm. Er werd mij ook morfine aangeboden maar ik wilde gewoon helder zijn en alles meemaken. Zou niet willen dat ik een deel niet meer goed zou kunnen herinneren.
Lieve Sana, Gecondoleerd, en tegelijkertijd ook gefeliciteerd met de geboorte van A*. Als ik dit zo lees, dan vind ik het heel erg voor je dat je er een naar gevoel aan overgehouden hebt. Je hoeft geen ervaringsdeskundige te zijn om te kunnen zeggen dat jouw bevalling minder pijnlijk zou zijn geweest dan een bevalling met 40 weken, dat is gewoon niet zo! Het is ook nog eens uitermate pijnlijk dat je het gevoel hebt je te moeten verantwoorden voor je verloskundige. Dat zou niet moeten. Wat jij hebt door moeten maken is hels, daar hoeft niemand over te oordelen. Pijn is een heel subjectief begrip. De ene vrouw bevalt met 40 weken relatief pijnloos, en de andere vrouw weet van de pijn niet meer waar ze het zoeken moet. Wat er precies tijdens jouw bevalling is gebeurd en hoe krachtig je weeen waren weet ik niet, maar je hebt beslist een bevalling meegemaakt. En als je kindje gewoon via de natuurlijke weg geboren is, dan heb je ook weeën gehad. Dat ze misschien minder krachtig waren waardoor het moeilijker was om A*geboren te laten worden, dat kan. Maar dat zegt niets over de intensiteit van de pijn, dat is voor elke vrouw anders. Ik wens je heel veel sterkte met de verwerking hiervan. Wat een verdriet!
Zouzograag bedankt voor je berichtje. Je omschrijft het heel goed. Ik kreeg inderdaad het gevoel van haar dat ik me moest verantwoorden want ik voelde me echt niet serieus genomen door haar. Ik heb ook andere vervelende dingen meegemaakt met haar. Zo had ze bijvoorbeeld de kraamzorg niet afgezegd waardoor ik nog leuk 2 weken na de begrafenis werd gebeld voor een gezellig intakegesprek. Zucht. Ook toen ik bij haar aankwam met weeën en wat bloedverlies presteerde ze nog om te zeggen dat ik echt geen wee had en dat bloedverlies heel normaal is. Eenmaal in het ziekenhuis had ik al 2cm ontsluiting en hing er een vochtblaas van 7cm uit! Wil dat mens ook echt nooit meer zien. Het verdriet is al groot genoeg en dan ook nog haar lompe gedrag. Zo dat moest ik even kwijt.
Hi Sana, gecondeleerd met het verlies van je dochtertje. Eerlijk, ik vind het choquerend dat een vk dit zegt. Elke bevalling is anders, elke vrouw ervaart dit anders. Wat is normaal?? Om je mijn voorbeeld te geven: Toen ik aan de monitor lag voor de bevalling van de 2e - had tot dan toe enkel wat krampjes, bekeek een verpleegkundige (ik woon in BE, dus standaard ZH bevalling) de activiteit. Ik hoor haar nog woord voor woord zeggen: "we zien dat er iets aan de hand is, maar zeker nog niet voldoende voor het grote werk". Toch even inwendige controle, ik bleek volledige ontsluiting te hebben. Ze was verwonderd dat ik niet meer voelde... 20min later is onze dochter geboren. Ik krijg door die uitlating van je vk het gevoel dat jouw ervaring geminimaliseerd wordt ipv je te laten concentreren op de verwerking van je verlies. :x
Allereerst heel veel sterkte toegewenst met het verlies van jullie dochtertje. Ik ben drie keer bevallen met 22,5 weken, met 23,5 weken en met 38,5 weken. De laatste keer ben ik ingeleid en de andere keren begon de bevalling spontaan. Ik heb werkelijk geen verschil ervaren qua weeën. Drie keer een verschrikkelijke weeën storm gehad. Het persen stelde de eerste twee keer naar mijn mening (qua pijn dan) weinig voor omdat ze nog zo klein waren. Maar ik vind persoonlijk sowieso de weeën het zwaarste gedeelte van een bevalling. Heel vervelend dat een verloskundige dat zegt ze moest is weten.. Laat je trouwens alsjeblieft testen op stollingsafwijkingen. Ik heb twee kindjes moeten verliezen voordat ik daar op werd getest en met medicijnen een gezonde en voldragen baby kreeg. Misschien is dat bij jou niet de oorzaak. Maar het is altijd goed om dingen uit te sluiten.
Ik ben met 23+3 weken bevallen van mijn tweede kindje. Ik heb alleen de beginweeën gevoeld want snel daarna kreeg ik een ruggenprik en deze weeën voelde hetzelfde als de beginweeën bij mijn eerste kindje. Uiteindelijk had ik de tweede keer maar 7 cm ontsluiting nodig ipv 10 omdat het kindje niet voldragen was en meestal zijn die laatste cm het heftigste qua pijn, misschien dat je vk dat bedoeld? De 'uitdrijving' ging ook wel makkelijker omdat ze nog niet zo groot was, maar het was ook zeker niet zo dat ze er zomaar uit floepte. Als je verder geen pijnstillers hebt gehad dan zul je tot aan de ontsluiting die je nu had dezelfde pijn voelen bij een volgende bevalling van een voldragen kind. Het is wel degelijk een bevalling geweest.
Wat het trouwens is, je baarmoeder gaat ontsluiten en dat geeft juist de pijn en dan maakt het helemaal niet uit of het kindje dat in je baarmoeder zit 21 weken oud is of 40 weken.... Dat moet je maar eens tegen je vk zeggen.
Hier deden de laatste cm ook echt niet meer pijn bij mijn voldragen zoontje. Het was allemaal net zo hevig en pijnlijk.
Twee keer bevallen.een keer met 24 weken en een keer met 35,5. Beide keren waren de weeen even pijnlijk en heftig. Alleen het persen was met de kleinste makkelijker dan met de grootste.
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik het nu naast me neer kan leggen wat ze zei. Dat geeft echt wat meer rust. Het neemt ook een stukje angst weg voor de volgende bevalling mocht het me toch gegund zijn om een voldragen kindje te krijgen.
Sana88 gecondoleerd met je kindje. Zo klein. En wat een ongelofelijk mens, die verloskundige. Hoop dat je naar haar niet meer terug hoeft. Maar naar een ander kunt. Ze heeft echt geen idee waar ze het over heeft. Ik ben inmiddels 4 keer bevallen. 3 keer voldragen kindjes en 1 keer van een kindje van 21 weken. Nou ik kan je vertellen dat ik liever de 3 eerste bevallingen (waaronder 1 inleiding, aangezichtsligging en vacuumpomp) doe, dan de laatste bevalling. Tuurlijk hoef je niet tot volledige ontsluiting. Maar je moet wel de hele eerste ontluitingsfase door en die duurt het langste en is echt heel erg pijnlijk. En dan nog daarna. Na een voldragen kindje heb je afleiding door het kindje. Dus dat laatste stukje vergeet voor een groot deel. Dan kan je met een goed gevoel en je kind in je armen op de bevalling terugkijken. Bij zo'n vroege bevalling heb je zoveel verdriet en vergeet je echt helemaal niks van de pijn. Dus echt waar, je hebt absoluut een normale bevalling gehad qua ontsluitingspijn. Geen twijfel over. En het persen, dat is alleen maar prettig als dat uiteindelijk mag. Dus dat je dat niet gehad hebt zegt niks. Echt waar laat die vrouw praten en hopen dat je als je eraan toe bent een mooi voldragen kindje kunt krijgen en dan voor jezelf weet dat het echt waar is wat ik zeg. Sterkte. Ik weet helaas hoe moeilijk het is.
Issie, ik bedoel het niet vervelend, maar dit is geen goed advies. Het is ontzettend verdrietig dat jij dit hebt moeten meemaken, maar(zoals je terecht ook al zegt) wil dat niet zeggen dat dit bij Sana ook zo hoeft te zijn. Jouw ervaring is "gekleurd". Begrijpelijk, maar dat maakt dat je Sana's verhaal in verband brengt met stollingsproblematiek die er waarschijnlijk niet is. Je kunt het wel testen, maar een vroeggeboorte is op zichzelf geen directe aanwijzing voor stollingsproblematiek. Je gaat dan eerst kijken naar andere oorzaken. Sana's arts zal daar echt naar gaan kijken, en daarbij afgaan op haar medische voorgeschiedenis en huidige algemene gezondheid. Op basis daarvan zal hij/zij een besluit nemen voor verdere diagnostiek. Met "zomaar"testen kom je er niet. Je kent het verhaal van Sana niet, haar gezondheid niet, en weet ook niet welke andere aanwijzingen zij heeft gehad of welke predisponerende factoren zij heeft die hiertoe hebben kunnen leiden ( als die er al zijn). Met dit soort opmerkingen veroorzaak je denk ik meer onrust dan dat het goed doet. De kans is groter dat er niets mis is met Sana's bloedstolling dan dat er wel iets mis is.
In andere landen is het veel normaler om te testen op stollingsafwijkingen ook na 1 verlies. Er zijn een hoop testen die worden gedaan na een vroeggeboorte en testen op stollingsafwijkingen is helemaal geen overbodige en komt vaker voor dan mensen denken. Artsen weten vaak veel te weinig ervan waardoor ik zelfs na mijn tweede vroeggeboorte niet getest werd op stollingsafwijkingen en mijn arts letterlijk zei toen ik er naar vroeg dat APS niet de oorzaak kon zijn van mijn vroegtijdige weeën. Gelukkig was ik ondertussen in een academisch ziekenhuis beland en had de arts het toevallig over mij gehad met haar collega die veel onderzoek naar stollingsafwijkingen doet anders had ik nog steeds geen diagnose gehad en was mijn zoontje waarschijnlijk ook overleden. Er is nog een hele hoop onderzoek bezig over stollingsafwijkingen en zwangerschappen en het schijnt veel vaker voor te komen dan mensen denken. En er zijn zelfs artsen die ervoor pleiten om het standaard te testen bij een zwangerschap aangezien het vele malen meer voorkomt dat syfilis waar je wel op word getest en dat het een groot veroorzaker is voor miskramen en complicaties tijdens de zwangerschap. Met mijn stollingsafwijking APS heb ik 80% kans op doodgeboren kinderen, vroegtijdige weeën, groeivertraging, pre eclampsie en nog een aantal dingen. Met simpele medicijnen heb ik 80% kans op een goede zwangerschap. Dus sorry als ik mensen onnodig bezorgd maak, maar toen ik mijn eerste kindje had verloren wilde ik graag de oorzaak weten. En ik had achteraf gezien heel graag meer informatie gehad en dan hebben gezien dat APS wel heel erg aansloot bij mijn verhaal. En nogmaals in amerika en België word je al vrij snel getest op stollingsafwijkingen dus doe nou niet alsof ik het over iets heb wat nooit voorkomt en dat die testen hartstikke overbodig zijn.
Issie, dat weet ik inderdaad. APS is een nare, echt een hele nare. En inderdaad, testen zijn niet 'hartstikke overbodig", want de risico's zijn enorm. En helaas - echt heel verdrietig, ik meen het! - moet jij met de gevolgen hiervan leven. Maar wat ik wilde aangeven en dus ook voorkomen is dat TO (en meelezers) ongerust worden terwijl dat niet nodig is. Dit omdat er misschien heel andere aanwijzingen bij TO waren.
Heel veel sterkte met het verlies van A*. Ik moet zeggen dat ik walg van opmerkingen zoals jouw verloskundige ze maakte. Ik hoop dat je beseft dat je als je wilt nooit meer bij een verloskundige praktijk hoeft te lopen en vanaf nu in het ziekenhuis terecht kan. Je hoeft zeker weten niet meer naar haar terug. Ik ben 3 keer bevallen, de eerste keer met 21 weken van onze dochter*, daarna 2 keer met ruim 39 weken. De eerste bevalling was het zwaarst, misschien niet fysiek, maar geestelijk was het zo veel malen zwaarder dan toen ik met 39 weken beviel. Te weten dat je kind dood gaat omdat je ligt te bevallen, er is echt niets zwaarder dan dat.
Ik wil je ook even een hart onder de riem steken en heel veel sterkte wensen. Ook ik kan zo verschrikkelijk boos worden om dit soort opmerkingen... Zelf een dochter verloren met 23 weken. Al 5 cm ontsluiting toen ik in het ziekenhuis kwam. De nacht in het ziekenhuis lichte voorweeën, en een snelle bevalling. Maar de laatste ontsluitings- en pers-weeën waren er niet minder heftig om. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos. Ik vond het echt een marteling. De bevalling van mijn dochter een jaar later heb ik heel anders ervaren. Die was even pijnlijk, maar de vreugde van een gezond kindje doet je dat snel vergeten. Hoe verschrikkelijk dat mensen zich niet realiseren dat de geboorte van een kindje op deze termijn een echte bevalling is.
Lieve Sana.. Als eerste veel sterkte met dit grote verlies. Ik ben in nov met 21+1 weken bevallen van ons zoontje.. Ondanks dat t heel snel ging heb ik veel pijn gehad.. Het was gewoon een bevalling.. En ik vraag me nu af wat bij jouw verloskundige de definitie van "bevallen" is.. Grote onzin.. Ook ik had bloedverlies en krampen van te voren en ook tegen mij werd verteld dat t normaal was... Heb r 3x gebeld en 3 X aan moeten horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken., paar uur later was ons zoontje er.. Mijn mening over verloskundige praktijk is dan ook dat t goed gaat zolang er geen problemen zich voordoen.. Ik ben bij toeval in belgie bevallen en het is daar niet voor niks dat ze daar geen verloskundige praktijken hebben.. Iedereen loopt daar int ziekenhuis voor de echo's, bevallingen etc... Als het je dwars zit zou ik zeker aanraden om evt een gesprek aan te gaan of een brief te schrijven aan de verloskundige.. Ze mogen best weten dat ze dingen verkeerd hebben aangepakt... Ik wens je veel sterkte en kracht in deze zware tijd... En als je er behoefte aan hebt of ervaringen uit wilt wisselen mag je altijd een pb sturen...
Och wat een verlies . Heel veel sterkte met de verwerking hiervan. Wat een botte vk zeg ongelofelijk! Ik ben bevallen met 18,4 wk en heb dit als hels ervaren. De bevalling werd opgewekt met cytotec, maar dit hielp niet. Heb de maximale dosering gekregen over ongeveer 12 uur tijd, wat uiteindelijk weeen stormen opleverde. Ik verging van de pijn. Daarom op aanraden van de arts een ruggeprik gekregen, maar dit hielp ook niet snel. Pas 2 uur na het prikken was ik redelijk pijnvrij. Een half uur later werd onze kleine man geboren. Die bevalling zelf stelde niks voor, maar die weeen waren echt verschrikkelijk. Ons hebben ze ook verteld dat dit een stuk heftiger is dan echte weeen doordat het opgewekt is en daardoor veel intenser is. Helaas hebben wij nog geen nieuwe zwangerschap mogen hebben dus kan het niet vergelijken met een gewone bevalling